คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1: ที่มาและความงง
ที่มาและความงง
“ถ้าพี่ไม่ไปเที่ยวกับฉัน ฉันจะฟ้องพ่อจริงๆด้วย” เสียงเล็กๆของเด็กม.ต้นลูกสาวผอ.โรงเรียน ยังดังอยู่ในหัวผมอยู่เลย เธอเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุดเลยเชื่อผมสิ เด็กสมัยนี้ใจกล้ากันจัง สงสัยนะสิว่าผมบ่นอะไรอยู่คนเดียวผมจะเล่าให้ฟังนะครับ
ณ โรงเรียนซาดรีฟ
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วนักเรียนมากมายต่างทยอยกันเดินออกจากโรงเรียนรวมถึงผมด้วย^^
“จุนนน ” ผมหันกลับไปตามเสียงที่แค่ฟังก็รู้แล้วละว่าเป็นใคร
“ครับ ครูเจย์” ครูประจำชั้นที่รู้จักกันในนามสอนงงที่สุดในสามโลกนั้นเอง- -
“ผอ.ให้ครูมาตามนายไปหาที่ห้องนะ ไปทำเรื่องะไรไว้อีกละ” - - อย่าเข้าใจผิดว่าผมเป็นเด็กไม่ดีนะ ผมเป็นคนดีจริงๆ >0<
“โห่ครูคิดว่าผมเป็นคนยังไงเนี้ยพูดยังงี้ ผมก็เสียใจเป็นนะ” ตีหน้าเศร้าเพื่อครูจะสงสาร
“ทำไมยังไม่รีบไปหาผอ.อีก!!” แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่เป็นผลกับครูคนนี้ ที่จริงผมเป็นคนอ้อนคนเก่งนะ
ณ ห้องผอ.(หน้าเลือด(มาก))
“สวัสดีครับ” ผมก้าวเข้าไปในห้องผอ.ที่ผมคุ้นเคย - -
“นายรู้รึเปล่าว่าผลการสอบวัดไอคิวที่โรงเรียนจัดขึ้นของนายมันแย่ขนาดไหน”
“ผมได้ที่โหล่ของชั้นม.6หรอครับ”
“ผิด!!!” อ้าว ถ้างั้นผมก็ได้แย่ขนาดนั้นนิ ไม่ได้ที่โหล่สักหน่อยผอ.ก็พูดเว่อร์ไป
“เกณฑ์การประเมินของนายมันต่ำกว่าของเด็กม.3อีก” –
"ถ้ามันต่ำขนาดนี้ฉันก็ไม่รู้จะให้นายจบม.6ไปได้ยังไง อันทีจริงยังไม่รู้เลยว่าปล่อยให้นายขึ้นมาม.6ได้ยังไง ไม่ใช้สิฉันให้นายเข้ามาเรียนโรงเรียนนี้ได้ไงนะ?? นายอยากไปเรียนกับเด็กม.3รึไงฉันช่วยนายได้นะ"
"ผมขอกลับไปคิดก่อนได้ไหมครับ ยากเหมือนกันนะ"
“อืมได้นายทำให้ฉันเห็นว่านายก็คิดเป็นเหมือนกันนะจุน” เกินไปละไอผอ.หน้าเลือดถึงผมจะไม่ฉลาด ผมก็ไม่เคยไปทำร้ายญาติของคุณนะครับคุณผอ.
"ครับงั้นผมขอกลับไปคิดก่อนนะครับ สวัสดีครับ" แต่ก็ได้แค่คิดในใจเท่านั้นแหละขืนพูดไปผอ.ไม่ให้ผมกลับไปคิดหรอกแถมยังไล่ผมออกจากโรงเรียนไปเลยอีก
ผมรีบก้าวออกจากห้องนี้ให้ได้เร็วที่สุด ไม่ใช้เพราะผมกลัวผอ.นะแอร์มันเย็นตั้งหาก(- -) จริงๆนะแอร์มันเย็นจริงๆถ้าอยู่ต่อไปคงตัวแข็งตายแน่เลย เชื่อผมสิ(- -)
“พี่ค่ะ!!!” เสียงใครเรียกผมรึเปล่าไม่น่าจะใช้นะเพื่อนผมไม่มีเสียงใสๆน่ารักแบบนี้หรอก
“พี่ค่ะฉันช่วยพี่ได้นะ หันหน้ามาสิ” ผมหยุดชะงักอยู่กลับที่พร้อมมองกลับไปที่ต้นเสียง เธอคนนั้นอาจกำลังเรียกผมอยู่
“ผมหรอครับ” ผมพูดพร้อมใช้นิ้วชี้ไปที่ตัวเอง
“อืม พี่นะแหละฉันช่วยพี่ได้นะ” ช่วยเรื่องอะไร?? หรือจะเรื่องผอ.แต่ถ้าใช้จริงๆเธอรู้เรื่องนี้ได้ไง
“ช่วยเรื่องอะไร??”
“เรื่องผอ.ไงค่ะ” นั้นไง เธอรู้ได้ไงเรื่องนี้ควรเป็นความลับสิ
“เธอจะช่วยพี่ยังไง”
“แค่พี่ไปเที่ยวกับฉัน” ???วิธีนี้จริงๆนะหรอ
“งั้นก็ไม่ไปหรอก”
“ทำไมละค่ะ” ทำไมเธอต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นด้วยละผมแพ้น้ำตาผู้หญิงนะ
“มันไร้สาระไปไหมน้อง - -” ผมไม่ได้อยากด่านะแต่มันก็จริงไม่ใช้หรอ
“ฉันจะฟ้องพ่อจริงๆด้วย แงๆๆๆ” พูดเสร็จน้องคนนั้นก็วิ่งหนีไปพร้อมกับน้ำตา แต่เดียวนะ ฮึ ฟ้องพ่อหรอ 555เธอยังเป็นเด็กอนุบาลอยู่รึไง
กลับบ้านดีกว่าเสียเวลาจริงๆเลยผมยิ่งมีเรื่องให้คิดเยอะอยู่
“พี่ค่ะ” อะไรเนี้ยเด็กคนเมื่อกี้วิ่งกลับมาหาผมอีกแล้ว
“- -”
“ฉันชอบพี่เราไปเดทกันนะ” ยัยเด็กคนนี้ - -
“ถ้าพี่ไม่ไปฉันโกรธจริงๆด้วย” พูดไม่พอมาเกาะแขนผมอีก น้องครับเมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลยนะ
“เธอเป็นใครเนี้ยแล้วก็เลิกเกาะแขนฉันได้แล้ว”
“ฉันจะฟ้องพ่อจริงๆด้วยค่อยดูสิ” ฟ้องพ่อหรอ ฮึ เธอยังเด็กจริงๆด้วย
“พ่อเธอเป็นใครมาจากไหน ฉันต้องกลัวด้วยหรอ” ผมเริ่มใส่อารมณ์กับเด็กคนนี้ เสียเวลาจริงๆ แต่...เดียวก่อนนามสกุลบนเสื้อนักเรียนเธอมันคุ้นจริง เหมือนเคยได้ยินที่ไหนนะ อ้อใช้แล้ว!! ผอ.!!!
ค่ะสวัสดีค่าหลังจากที่ดองไว้นานก็เปิดตอนที่หนึ่งได้สักที 555
ช่วยเม้นให้กำลังใจหน่อยนะค่ะ ติชมได้ค่ะ ไม่ว่ากัน
อยากรู้จักกับคนที่อ่านนิยายของเราทุกคนเลยค่ะ-^^
ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น