เก็บผลงาน

ลำดับตอนที่ #10 : Romantic Street

วันนี้เป็นวันที่แสนน่าเบื่อของนัมอูฮยอน ทำไมนะหรอครับ ก็ผมตกงาน! - -

งานสมันนี้ก็ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆซะด้วยสิ ชีวิตของนัมอูฮยอนทำไมมันซวยได้ขนาดนี้

วันนี้ควรเป็นวันที่นัมอูฮยอนได้ไปทำงานตามปกติ แต่เขากลับมาเดินเล่นอยู่ตามข้างทางถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ


จะหนาวแค่ไหนก็ไม่ทำให้หัวใจของผู้ชายตกงานคนนี้ดีขึ้นได้หรอก     


หลังจากที่นัมอูฮยอนเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมาย ตาคู่สวยเหลือบไปเห็นม้านั้งตรงทางเดินที่ว่างอยู่พอดี

นั้งพักหน่อยละกัน    ว่าแล้วนัมอูฮยอนก็รีบเดินตรงไปที่ม้านั้งตัวนั้นทันที แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาที่นั้งในช่วงเวลาเย็นๆ

ที่มีคนอยู่เยอะแบบนี้ โดยเฉพาะคู่รักที่มีเยอะเป็นพิเศษเนื่องจากวันนี้เป็นวันที่มีหิมะตกครั้งแรกในรอบเดือน

ชิ! น่าหมั่นไส้ ก็ตอนนี้นัมอูฮยอนยังไม่มีแฟนนี่


แต่นัมอูฮยอนยังนั้งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยได้ไม่เท่าไร ก็สัมผัสได้ประหนึ่งริวจิตสัมผัสว่ามีคนมานั้งอยู่ข้างๆแบบงงๆ

แน่นอนว่ามันต้องโดนตัวกันเพราะม้านั้งตัวนี้มันเป็นแบบนั้งได้สองคนพอดี เน้นว่าพอดี!!!


อะไรกัน ไปนั้งที่อื่นสิฟระ!!!  แอบด่าคนๆนั้นอยู่ในใจเบาๆแต่พอหันหน้าไปมองก็ต้องชะงัก เดี๋ยวนะ! ใบหน้าหล่อๆนั้นคืออะไร??

ยิ่งดูก็ยิ่งหลงไหล แต่เดี๋ยวก่อนนะนัมอูฮยอน นี่ผมกำลังตกหลุมรักคนแปลกหน้า??


"เออ...ถ้าคุณไม่ว่าอะไรผมขอนั้งด้วยนะ...คือ...มันไม่มีที่นั้งเหลือแล้ว"  ผู้มาใหม่เป็นผู้เริ่มบทสนทนาก่อน ผมก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆ

แล้วหันหน้ากลับมาให้มองไปข้างหน้าเหมือนเดิม นัมอูฮยอนไม่ใช่คนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีและแน่นอนว่าผมนะพูดไม่เก่ง.......



เงียบที่สุด........... ทั้งที่มีคนเดินไปเดินมาผ่านหน้าเต็มไปหมด แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันอึดอัดเหลือเกินหรือเป็นเพราะคนข้างๆ



ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อูฮยอนคนเดียวที่อึดอัดเพราะคนข้างๆก็ดูจะไม่ต่างกัน ผมเห็นเขาหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาแล้วก็นั้งพิมพ์อะไรอยู่ก็ไม่รู้

ด้วยความเสือกและอยากรู้อยากเห็นของนัมอูฮยอน ผมจึงทำเนียนเบนสายตาลงไปมองนิดๆซึ่งพออ่านดูคราวๆก็พบว่าเขาคงเป็น

คอลัมนิตส์ของนิตยสารสักแห่งหนึ่ง  ชิ! น่าหมั่นไส้ ไอพวกคนมีงาน

"ผมเป็นคอลัมนิตส์ครับ ผมเขียนเกี่ยวกับเรื่องการท่องเที่ยว" ราวกับอ่านใจของอีกคนออก นัมอูฮยอนถึงกับไปไม่เป็น

นี่เขารู้แล้วว่ากูเสือก - -

"ดีจังนะครับ สงสัยคุณคงได้ไปเที่ยวสถานที่สวยๆหลายที่แน่เลย"  อูฮยอนตัดสินใจพูดออกไปเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันน่าอึดอัดไปมากกว่านี้

แต่ถ้าอีกคนไม่ยอมตอบกลับก็คงไม่รู้ต้องทำยังไงแล้วแหละ เพราะคนพูดไม่เก่งอย่างนัมอูฮยอนคงคิดคำพูดได้แค่นี้

"ผมเป็นคนชอบเที่ยวนะ เวลาผมไปเที่ยวผมก็จะถ่ายรูปเก็บไว้ด้วยเพราะเวลาผมมานั้งดูรูปพวกนั้นมันทำให้ผมเกิดกำลังใจในการเขียนนะครับ"

โชคดีที่อีกคนตอบกลับ แต่ถึงอย่างนั้นนัมอูฮยอนก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่ออยู่ดี ได้แต่ตอบไปว่า "ดีจังเลยนะครับ" แค่นั้นแหละ


"แล้วคุณทำงานอะไรครับ?"   นั้นไง!! คำถามที่จี้หัวใจของผมซะเหลือเกิน ทำไมต้องมาถามอะไรแบบนี้กับคนตกงานด้วย 


"คือ..ผมพึ่งตกงานนะครับ.."  สงสัยเพราะคำตอบของนัมอูฮยอนก็เลยทำให้บรรยากาศตอนนี้น่าอึดอัดอีกแล้ว



"ผมว่าผมก็คงจะต้องตกงานแล้วเหมือนกัน"  อยู่ดีๆชายแปลกหน้าก็พูดจาแปลกๆ พร้อมเก็บแล็ปท็อปเข้ากระเป๋าไป อะไรกันมีงานทำอยู่ดีๆก็แช่งให้ตัวเองตกงาน หล่อ หล่อแต่บ้า!! - -

"ท..ทำไมครับ?"  ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆในขณะที่หน้ายังหันตรงไปข้างหน้า แล้วทำไมต้องสั่นด้วย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

"คอลัมเกี่ยวกับเมืองColmarที่ผมเขียนมันไม่ถูกใจเจ้านายนะสิครับ เพราะมันเป็นเมืองที่โรแมนติกแต่สิ่งที่ผมเขียนไปเขาบอกว่ามันไม่มีความโรแมนติกเสียเลย จะทำไงได้ ก็ผมไม่เคยมีแฟน ฮ่าๆๆๆ"

ร่างสูงพูดไปก็หัวเราะให้กับเรื่องของตัวเอง แต่เดี๋ยวก่อนนะ คนหน้าตาดีๆแบบนี้ไม่เคยมีแฟนได้ไงกัน นัมอูฮยอนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง


"คุณก็ออกหน้าตาจะดีทำไมไม่เคยมีแฟนละครับ" นั้นไง!! ไอคนปากพล่อย ถามอะไรน่าอายแบบนั้นได้ไง ร่างสูงหันมามองหน้าคนถามด้วยสีหน้างุนงง อยากจะเอาหัวมุดดินจริงๆครับตอนนี้


"ฮ่าๆๆๆ ผมนี่นะหน้าตาดี คุณเป็นคนแรกเลยนะที่พูดแบบนี้ สงสัยจะมีแต่คุณเท่านั้นแหละที่เห็นมันนะ"   คนโตกว่าพูดด้วยความร่างเริง

แต่ไอคนฟังมันไม่ได้ร่าเริงด้วยนะสิ อยากจะเอาหัวมุดดินจริงๆเลย! - -


"เย็นมากแล้ว.ผะ..ผมขอตัวก่อนนะครับ"  พูดเสร็จก็รีบวิ่งหนีออกไป โดยไม่รอฟังคำของอีกคนหนึ่ง นัมอูฮยอนกำลังอาย

แต่มันมีบางอย่างที่ทำให้อูฮยอนหยุดได้ "ถ้าคุณไม่รังเกียจผมขอเดินกลับด้วยคนนะ"  เสียงนั้น เสียงของคนแปลกหน้านัมอูฮยอนที่ตอนนี้หยุดวิ่งกระทันหัน หันกลับไปมองต้นเสียง


"ผมชื่อคิมซองกยูครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"










ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับนัมอูฮยอน ถึงยอมให้ชายแปลกหน้าเดินตามมาด้วย  ภายใต้ถนนมีต้นไม้ขนาดกลางที่ถูกตกแต่งด้วยหลอดไฟสีสว่าง  ช่างเป็นภาพที่โรแมนติกยิ่งนัก ถ้าได้มาเดินกับคนรู้ใจก็คงดี แต่นี้.............มันไม่ใช่นะสิ



"น่าตกใจนะครับ ทางกลับบ้านของเรามันเป็นทางเดียวกันพอดี สงสัยจะเป็นพรหมลิขิต ฮ่าๆๆๆ"  ชายแปลกหน้าพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

แต่นัมอูฮยอนไม่ได้ตลกด้วยนะสิ ถึงจะทำเป็นหัวเราะไปด้วยก็เถอะ - -


คงเพราะหิมะที่ตกหนักขึ้นทุกที ซวยแล้วสิ เพราะผมดันใส่แค่เสื้อกันหนาวบางๆไว  

หนาวเกินไปแล้ว  นัมอูฮยอนนำมือขึ้นมาถูกันไปมา แล้วกอดอกไว้อย่างเร็ว คิดอยากจะตกก็ตกสินะครับคุณหิมะ

ร่างสูงที่เห็นอย่างนั้นก็ถึงกลับยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว


"ใส่เสื้อโค้ทของผมไว้นะครับ"   ไม่พูดเปล่าคิมซองกยูก็จัดการสวมเสื้อโค้ทให้นัมอูฮยอนแบบงงๆ


"ไม่เป็น......."  


"ผมไม่เป็นอะไรหรอก"     ราวกับอ่านความคิดของอีกคนออก ทั้งๆที่นัมอูฮยอนยังพูดยังไม่จบด้วยซ้ำ ร่างเล็กยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว


น่าหลงไหลเกินไปแล้ว


บรรยากาศเงียบๆเข้าปกคลุมทั้งสองคนอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้มันไม่ได้อึดอัด ทำไมกันนะ.........


เดินกันมาเรื่อยๆจนมาถึงหน้าบ้านของนัมอูฮยอน ต้องจากกันแล้ว.....


อูฮยอนถอดเสื้อโค้ทส่งคืนให้เจ้าของ  แล้วหันมาไขกุญแจรั้วบ้าน โดยที่มีคนมองการกระทำนั้นอยู่ตลอด 


ทำไมเขายังไม่กลับอีก

พอไขเสร็จแล้วนัมอูฮยอนจึงหันกลับไปบอก "คุณรีบกลับบ้านเถอะ" แต่เพราะความอายเขาจึงรีบหันกลับอย่างไว

มือเล็กๆหยิบแม่กุญแจมาล็อครั้วบ้านไว้เหมือนเดิม พร้อมก้มหน้าวิ่งเข้าไปที่หน้าประตู


"เดี๋ยวก่อนสิ!! คุณชื่ออะไร??"   อูฮยอนชะงัก พร้อมหันกลับมาตามต้นเสียง  "นัม อูฮยอนครับ" 

ร่างเล็กก้มหน้าพูดด้วยเสียงสั่นๆ  ภายในใจก็ได้แต่คิดว่า ทำไมกูต้องอายด้วยวะ!

พอตอบคำถามอีกคนเสร็จนัมอูฮยอนก็รีบไขประตูบ้านอย่างไว เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะต้องไขอะไรกันเยอะแยอะ!!


ได้แล้ว!!  ในที่สุดก็ไขประตูสำเร็จนัมอูฮยอนรีบวิ่งเข้าไปในบ้านแต่ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะปิดประตูมีบ้างอย่างทำให้เขาต้องชะงักอีกแล้ว


"ผมว่าจะไปColmarอีกสักรอบเพื่อจะเขียนอะไรได้ คุณอูฮยอนจะไปด้วยกันไหมครับ คือ...ผมไม่เคยมีแฟนนะ คุณอาจจะช่วยผมได้"

คิมซองกยูพูดด้วยน้ำเสียงเขินๆ แน่นอนว่าคนฟังอย่างนัมอูฮยอนก็เขินไม่แพ้กัน อูฮยอนไม่ได้โง่ขนาดจะไม่รู้ว่าที่ซองกยูพูดมันไม่ใช่เหตุผลจริงๆ

แต่ก็นะ ถึงเขาจะอยากไปแค่ไหนจะให้ตอบตกลงไปเที่ยวกับคนที่พึ่งรู้จักกันวันเดียวอย่างนั้นหรอ


"ตกลงครับ"


เฮ้ยยย!!!!!  ไอบร้าาา ปากพล่อยอีกแล้วกู แมร่งง!! - -   อายอีกแล้ว นัมอูฮยอนอายอีกแล้ว

ไม่รู้แล้วเฟ้ยย!! ว่าแล้วอูฮยอนก็รีบปิดประตูอย่างไว!!  พูดอะไรไม่ทันระวังอีกแล้วอูฮยอน - -




แต่จะเป็นอะไรหละ งานก็ไม่มีทำ ไปเที่ยวสถานที่โรแมนติกกับคนที่ตัวเองชอบซักหน่อยจะเป็นอะไร..............




Sul Rei >,<