คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ChapT7 ("Living Dead") ; เสียงเพรียกจากความมืด
2 September 2012 KT. Has log on.
Gaspius_k (18.31) :: งาย...พ่อสุดยอดแฮ็คเกอร์
KT. :: ใครอ้ะ?
KT :: ไม่อยู่แล้วสินะ แอดมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
KT. Has end the conversation.
____________________________________________________
Diana23 :: โว้ว! พ่อคนหล่อ เมื่อคืนก่อนหายไปไหนล่ะนั่น?
KT. :: หวัดดีแอน วันนี้เป็นฝ่ายทักมาหรอครับ อิอิ
Diana23 :: เปล่า สงสัยเฉยๆน่ะ 555 จู่ๆหายไป นึกว่านายโดนผีตัวหักมาตามล่าสะอีก
KT. :: ไปโดนพี่ริทเป่าหูมาใช่มั้ยครับเนี่ย?
Diana23 :: เปล่าแอนแค่เป็นห่วงเฉยๆน่ะ : )
KT. :: จริงอ๊ะเปล่า พี่ริทให้มาเค้นความจริงล่ะสิเนี่ย เฮ้อๆ
Diana23 :: อ้าว แอนมาทักเองจริงๆนะคะ พี่ริทก็ไม่ค่อยได้ออนเหมือนกัน
KT. :: ล้อเล่นน่ะครับ พักนี้ผมยุ่งๆเลยไม่ค่อยได้เข้าไปคุย คืนก่อนที่เล่าเรื่องผีกันฟ้าก็ผ่า เน็ตตัดอีก ต้องขอโทษจริงๆนะ
Diana23 :: เอ๊ะ นี่เราอยู่เมืองเดียวกันจริงๆเปล่าเนี่ย 5555 คืนนั้นบ้านแอนเงียบยังกับป่าช้า ฝั่งเคทีฝนตกหรอคะ
KT. :: คร้าบบบบบ...หนักด้วย จริงๆอยากฟังต่อนะ ทำเอาค้างคาเลยล่ะ
Diana23 :: แอนก็ค้าง! พี่ริทบอกว่าเคทีรู้เรื่องแล้วยังเจอมากับตัว แอนก็เลยงงๆว่าเคทีเกี่ยวอะไรด้วย?
KT. :: พี่ริทว่างั้นหรอ 555 สงสัยจะเข้าใจไรผิดมั้ง อย่าไปติดใจเลย สงสัยจะเล่นมุกว่าผมเงียบไปนานแล้วโดนผีหลอกมากกว่า วันหลังจะตั้งใจตอบบ่อยๆน้าคร้าบ : D
Diana23 :: อ่ะเถ่อ... -3- แค่นั้นเองอ่ะหรอ แอนก็นึกว่าจะมีอะไรน่าสนุก พี่ริทนี่เล่นมุกเข้าใจยากทุกที แอนนอนไม่หลับไปสองวันแน่ะ
KT. :: 55555555555555555
Diana23 :: แล้วนี่แอบเล่นที่ไหนอ้ะ ปกติออนตอนสามทุ่มลงไปไม่ใช่หรอ หรือวันนี้ไม่มีการบ้าน??
KT. :: เปล่า 5555 ก็เพราะมีการบ้านน่ะสิถึงออนเร็ว แอบเล่นที่โรงเรียนน่ะ
Diana23 :: โถ่! พ่อคนหล่อ ทำงานมืดค่ำเอาปานนี้ เดี๋ยวโดนสาวที่ไหนฉุดเอานา :P
KT. :: ถ้าเป็นจริงคงไม่....
Diana23 :: ไม่ปฏิเสธใช่มั้ยยะ -*-
KT. :: ไม่ขัดขืนต่างหากเล่า 555555555 โถ่แอนก็... เขามีแต่ผู้ชายฉุดผู้หญิงนาครับ
Diana23 :: ทำเป็นเล่นไป ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจะตายนะคะ
KT. :: แอนก็หนึ่งในนั้นสินะ
Diana23 :: เชอะ ไอ้เราก็อุตส่าห์หวังดี T^T แกล้งกันได้
____________________________________________________
Gaspius_k :: ช่ว
Gaspius_k :: ช่วยด้วย
Gaspius_k ::ช่วยด้วยยยยยยยยยย
Gaspius_k :: ฉันกลับมาจากความตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
Gaspius_k :: ดำรด่ไนวรด่งย่ำดื่วีเพ้เบดีด่ากหืดได้บไดไบไบเนีพ้เบพนยำรด่ยหรก่ดรห่ดง
Gaspius_k :: 55555555555555555555555555555555
Gaspius_k :: อ้อ มาช่วยแฟนสาวเร็วๆนะจ๊ะ เริ่มพิมพ์ไม่รู้เรื่องแล้ว อย่ามัวแต่เล่นคอมพ์
KT. Has block Gaspius_k.
KT. :: โทษทีแอน มีคนมากวนนิดหน่อยน่ะ ผมออนนานไม่ได้แล้ว
Diana23 :: อ้าวหมายถึงแอนหรือเปล่าเนี่ย
KT. :: เปล่าๆ 55555 เดี๋ยวเจอกันเร็วๆนี้นะ เพื่อนเรียกแล้ว
Diana23 :: ค่า ตั้งใจทำงานนะคะ อย่ามัวแต่แอบเล่นคอมพ์
KT. :: จ้ะ
KT. Has log off.
ประตูกระจกเปิดผางเสียจนสั่นไปถึงเพดาน และแทบไม่ต้องให้เสียงกรีดร้องครั้งที่สองดังเตือน คิมหันต์รุจอย่างรวดเร็วไปยังทางเดินที่มืดมิด พุ่งเข้าหาเสียงเพรียกอันเจ็บปวดทรมานของลลิตา
ไม่ใช่ข้อความโง่ๆที่ทำให้เขาต้องรีบตามลลิตไป แต่เป็นเสียงร้องของเธอต่างหากที่ย้ำเตือนว่าเป็นของจริง เขาพยายามไม่คิดถึงเรื่องที่ตัวเองก่อไว้ ทุกปมปัญหาที่เขาผูกมันกลับเข้าอย่างเดิมและทำให้คนอื่นเดือดร้อน
ใช่ลลิตกำลังเดือดร้อนจากน้ำมือของเขา และไม่ใช่ทางอ้อม เขามั่นใจว่ามันต้องเป็นทางตรงอย่างปฏิเสธไม่ได้ เขากำลังจะฆ่าเพื่อนตัวเองตายด้วยตัวอักษร
เขาโผลงประตูห้องน้ำหญิงที่มีกลิ่นเลือดคาวคุ้งเข้าไปแบบไม่มีกลัว แม้ความมืดจะเป็นสิ่งที่แรกที่ต้อนรับ แต่เขาไม่ได้สนใจแต่อย่างใด คิมหันต์ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นเพื่อเป็นแสงน้อยๆในความมืดมิด แสงสาดผ่านประตูห้องน้ำหลายบานที่เปิดอ้าซ่าและส่งกลิ่นคาว คิมหันต์ยกมือขึ้นมาอุดจมูกไว้และก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ผ่านน้ำที่นองเต็มพื้น
วาดแสงจากในมือไปมาเพื่อหาสวิซต์ไฟ แต่เขาก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าสวิซต์ที่เขาหาอยู่นั้นถูกทำลายแบบไม่มีชิ้นดี
แปะ แปะ แปะ!
มีเสียงย่ำของน้ำดังอยู่ไม่ไกล คิมหันต์ไม่โง่พอที่จะเดินต่อทั้งๆที่รู้ว่ามีบางอย่างอยู่ใกล้ๆด้วย เขาใช้ประโยชน์จากความมืดเป็นที่กำบัง โดยการปิดไฟจากมือถือและก็ทำลายความเงียบด้วยเสียงเพลงจากโทรศัพท์
คิมทิ้งมันไว้กับพื้นที่เปียกน้ำเบาๆ และปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น จนเขามั่นใจว่าเมื่อเขาเดิน อีกฝ่ายคงจะไม่ได้ยินเสียงย่ำของน้ำ และเมื่อสายตาของเขาเริ่มปรับสภาพกับความมืดได้เล็กน้อย คิมเบียดตัวแทรกเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งและหลบอยู่สักพัก รอจนมั่นใจว่าไม่มีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ข้างนอก
และเขาก็เพิ่งตระหนักได้ว่าเสียงร้องของลลิตไม่ได้ดังมาสักพักแล้ว เขาภาวนาอย่างแรงกล้าในใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ เพราะลำพังความสูญเสียของกวีและธารินก็แทบทำให้เขาเป็นบ้าไปแล้วเมื่อสองอาทิตย์ก่อนนี้
“เด็กสาว...ผู้ลบหลู่... เธอโดนรังควานโดยวิญญาณร้าย...ด้วยสาเหตุจากข่าวลือของเธอที่ทำให้วิญญาณร้ายตนนั้นดูไม่ดี...” เสียงเย็นๆกล่าวขึ้นในความเงียบ คิมรู้สึกคุ้นหูแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะพูดออกมาจากวิทยุ หรืออะไรบางอย่างที่ทำให้เสียงซ่าและไม่ค่อยได้ยิน
“ธาริน! ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างนอกนั่นแต่นี่ไม่สนุกเลย ปล่อยลลิตไปซะ!” คิมตะโกน
“จุ๊ๆๆ! อย่าตะโกน... ฉันยังสนุกกับการเล่นซ่อนหาอยู่นะ ให้แกซ่อนไปสักพักเถอะ แล้วก็...เก็บเท้าของแกไว้ให้ดี เพราะเมื่อตอนที่ฉันพยุงร่างอันบิดเบี้ยวของฉันไปหาแก... นั่นหมายความถึงความตาย...”
คิมหันต์หัวใจตกวูบ เขารีบปีนขึ้นไปเหยียบบนคอห่านแทบจะในทันที เอามือยันผนังห้องน้ำแคบๆเอาไว้ “ฉันขอพูดอีกทีนะ! ปล่อยลลิตไป!”
“อย่าคิดว่าเสียงเพลงรสนิยมห่วยๆของแกจะทำให้ฉันไม่รู้ว่าแกซ่อนอยู่ตรงไหน...เพราะตอนนี้ฉันเจอมันแล้ว” เสียงเพลงเงียบลง คิมรู้สึกเหมือนถูกกระชากให้ตกจากที่สูง สิ่งที่ทำมาแทบไม่มีความหมาย “แล้วอีกอย่าง... ฉันไม่จำเป็นต้องปล่อยลลิตเพราะฉันไม่ได้จับตั้งแต่แรก อ๊ะ...เดาสิเดา ฉันทำอะไรกับเธอน้า...”
ถ้ากวีน่ะอาจใช่ที่เขาไม่เคยฆ่าใคร แต่สำหรับธารินนั้นไม่แน่ คิมหันต์กำหมัดแน่น แค่เพียงรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ตรงไหนข้างนอกห้องน้ำนี้ เขาจะกระโดดตะครุบร่างนั้นไว้และจับไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“แล้วก็...ฉันจะเริ่ม...หาแกจากห้องน้ำทีละห้อง จากลึกสุดไปตื้น เคยเล่นซ่อนแอบใช่หรือเปล่า แกต้องแปะฉันให้ได้ก่อนโดนโป้งนา...” มีเสียงย่ำน้ำดังขึ้นอยู่ไกลออกไปจริงๆ คิมรู้สึกเหมือนกับว่ามันมีมากกว่าสองเท้า ใช่สิก็สภาพของธารินหลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาไม่น่าจะเดินได้ด้วยสองเท้าอีกแล้ว
“เออ...ถามหน่อย ทำไมแกถึงคิดว่าฉันเป็นธารินล่ะ แกไม่คิดว่าฉันจะเป็นวิญญาณอันอาฆาตของผีตัวหักนั่นหรือไง ใช่มั้ย”
ปึง! ประตูห้องน้ำห้องแรกถูกเปิดผาง คิมหันต์หัวใจเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ท้องไส้เหมือนจะบิดเบี้ยวเพราะแรงกดดัน
สอง สาม สี่ และ ห้า ห้องน้ำถูกไล่เปิดมาทีละห้องอย่างช้าๆและบีบหัวใจ เสียงย่ำน้ำของอะไรบางอย่างใกล้เข้ามาจนตอนนี้คิมมั่นใจเหลือเกินว่ามันหยุดอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาค่อยๆย่องลงจากคอห่าน เตรียมตะครุบเหยือทันทีที่ประตูเปิดออก
และ หก! ประตูถูกเปิดจริงๆแต่ไม่ใช่ตรงหน้าเขา! คิมหันต์ใช้จังหวะนั้นพุ่งออกจากห้องน้ำและกระชากร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างๆห้องน้ำให้ล้มลงบนพื้นแฉะๆ เขากดร่างนั้นไว้แน่นและใช้มือบีบคอ “สนุกมามากพอแล้วนะ ทีนี้เผยตัวได้แล้ว!”
แกร๊ก! อะไรบางอย่างหล่นลงมาจากกำมือของร่างปริศนา มันเป็นโทรศัพท์มือถือที่เป็นที่มาของเสียงตลอดเวลา ใช่แล้ว! คนร้ายกำลังพูดอยู่ที่ไหนสักแห่ง ในขณะที่คิมหันต์กำลังบีบคอใครบางคนอยู่และอีกฝ่ายก็กำลังส่งเสียงออกมาจากลำคออย่างทรมาน คิมยกโทรศัพท์ให้แสงฉายไปยังใบหน้าของคนๆนั้น
และใช่! ลลิตกำลังดิ้นรนอย่างสุดชีวิต คิมหันต์คลายมืออกแทบจะในทันที ในใจรู้สึกผิดอย่างถึงที่สุดและไม่อยากให้อภัยตัวเอง
“เฮือก!” ลลิตกระชากอากาสหายใจอย่างรุนแรง ผงกตัวขึ้นนั่งและพูดในทันทีที่แทบจะทำได้ “เขา...เขา...เขากลับมา!”
“ใคร ธารินกลับมาหรอ!”
“ไม่! ไม่ใช่! กวี! เขาฟื้นคืนจากความตาย!”
“ไม่จริง! กวีตายไปแล้ว เราเห็นกับตา!” คิมค้านสุดเสียง
“แต่เป็นเขาจริงๆคิม! ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นผีหรืออะไร แต่เขาจับฉันไว้และเขาล่อนายมาเพื่อเอาชีวิต! ”
“ผีไม่มีจริงลลิต ไม่มีจริง! ฉันขอยืนยัน เธอกำลัง...”
“ผีไม่มีจริง... เว้นเพียงแต่ว่านายได้คุยอะไรขำๆกับซาตานมาก่อนละนะ” เสียงที่คุ้นเคยแทรกขึ้น คิมหัวใจตกไปบนพื้น ไม่ใช่ตกจริงๆแต่ก็ไม่ต่างกัน ตัวของเขาสะท้านไปตามเสียงที่ดังแทรกขึ้นมา โลกพลันเงียบไปพักหนึ่ง มันเป็นความเงียบชนิดที่ว่าก้อนหินยังอาย
เปรี๊ยะ! เสียงไฟแล็บดัง และทันใดนั้นวงจรทุกอย่างก็ทำงาน แสงสว่างจ้าสว่างพรึ่บแบบไม่ทันตั้งตัว ย้อมทุกอย่างให้กลายเป็นสีขาวโพลน
ร่างบางๆในชุดลำลอง กางเกงขายาว ผมสีดำสนิทปรกหน้า ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลา แววตาคมคายและเย่อหยิ่งสีฟ้าอ่อนสะท้อนแสง ทุกส่วนในร่างกายยังคงเป็นเช่นเดิมที่คิมหันต์เคยพบเขาครั้งแรก ข้อต่อไม่บิดพับ ดวงตาไม่ถลนออกมา กระดูกทุกส่วนยังคงคงรูปเดิม หนำซ้ำยังดูอวบอิ่มและสดชื่นกว่าเดิมด้วยซ้ำ แม้ไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่ทุกอย่างตอกย้ำถึงความเป็นจริง สิ่งที่คิมหันต์ทำมานั้นไร้ความหมาย สิ่งที่เขาก่อขึ้นมาทั้งหมดล้วนเพียงแต่เป็นสิ่งเติมแต่ง ความคลุ้มคลั่งของเจนนี่ เรื่องบอกเล่าในโซเชียลเน็ตเวิร์ค รูปถ่ายติดวิญญาณที่กระฉ่อนเมือง มันไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว เมื่อบุรุษตรงหน้าปรากฏให้เห็นกับตา
กวี ผู้ฟื้นคืนจากความตายกำลังส่งยิ้มทักทายเขา...
ความคิดเห็น