คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Episode 4 - Nymph
กลับมาที่เกมส์อีกครั้งในจุดเซฟเดียวกับเมื่อวาน ในแม็พป่าเดิมๆที่ทั้งสามยังไมได้ทำภารกิจให้เสร็จ เพราะเมื่อวานจู่ๆอลิซก็ออฟไลน์ไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว การทำภารกิจจึงจำเป็นต้องหยุดลงไป แม้ริคและแดนจะพยายามสู้กับมอนเตอร์โดยปราศจากอลิซ แต่เขาก็ไม่สามารถสู้ได้นานนัก ทั้งคู่จึงแยกย้ายกันไป
คราวนี้ริคเข้ามายังเกมส์โดยความรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า เขาเดินอาดๆเข้าไปหาอลิซที่นั่งอยู่ตรงรากไม้ใหญ่ แต่แล้วริคก็ต้องหยุดกึก เมื่อเห็นไหล่ของเธอสั่นเทิ้มแล้วส่งเสียงสะอึกสะอื้นดังค่อยๆคนเดียว ผมสีทองแดงตัดสั้นของเธอกระเซอะกระเซิงดูไม่เป็นทรง ริคเดินเข้าไปอย่างระวังแล้วกระซิบเรียก
“อลิซ...”
เธอเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาบวมกล่ำ จ้องมองริคและก้มหน้าซุกบนเข่าต่อไป
ริคนิ่งไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เขาไม่รู้วิธีปลอบคนที่ยังไม่เคยรู้จักกันนอกจากชื่อ
วู้ม! แสงสว่างฉายลงตรงพื้นไม่ไกลจากริค แดนออนไลน์เข้ามาแล้ว เขามองเห็นอลิซและริคอยู่ไกลๆ จึงวิ่งเหยาะๆเข้ามาหาเพราะเห็นสถานการณ์ไม่ดี
“เป็นไรอ่ะ” แดนกระซิบกับริค ปรายตามองไปที่อลิซ
ริคส่ายหัว แล้วบรรจงนั่งลงใกล้ๆอลิซค่อยๆโดยพยายามไม่ให้เธอตกใจ อลิซรู้ว่ามีคนนั่งลงข้างๆจึงกระถดตัวเพื่อให้เหลือที่นั่งพอ
บางทีเธออาจจะรอคำปลอบอยู่นานแล้วก็ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ริคว่าเบาๆ
“หือ...เปล่าหรอก แค่เรื่องไร้สาระน่ะ”
“ถ้าไร้สาระจริง คงไม่มานั่งร้องให้ขนาดนี้หรอก” แดนว่า แม้คำพูดจะดูตรงเกินไป แต่อลิซก็ไม่ว่าอะไร
อลิซเบ้ปาก สลดสายตาลง แววตาเจิ่งน้ำของเธอกำลังสั่นระริกก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา “ฮือ...ฉันเลิกกับเค้าแล้วล่ะ แฟนชั้นน่ะ...”
แดนกับริคนิ่งเงียบ ทั้งคู่ใช้โอกาสที่อลิซซุกหน้ากับหัวเข่า มองหน้ากันแล้วพูดภาษาใบ้ใส่กันข้ามหัวเธอ
‘ยังไงวะ’ แดนอ้าปากถาม
‘ไม่รู้’ ริคขยับปากตอบ
“เมื่อคืน...ฉันออฟไลน์ไปเพราะเค้าโทรมาหาพอดี เค้าบอกว่าขอโทษนะ ที่ไปเล่นเกมส์ด้วยไม่ได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เค้าเป็นคนนัดฉันมาเองแท้ๆ แล้วรู้มั้ยเค้าว่ายังไงอีก...” อลิซสะอื้น เธออ้าปากคว้าลมหายใจ แล้วเล่าต่อด้วยเสียงสั่นเครือ “เค้าบอกกับฉันว่า ขอโทษทีที่ผ่านมาไม่มีเวลาให้เลย เค้าพูดเหมือนตัวเองผิดตลอด ฉันรู้ว่าเค้าจะพูดอะไรต่อไป ก็เลย...”
สองหนุ่มปิดปากเงียบไม่พูดอะไร ทั้งๆที่ในใจก็เดาได้เลาๆว่าเธอกำลังจะเล่าอะไร
“ฉันเลยชิงบอกเลิกก่อน”
“เหตุผลแค่นี้น่ะนะ” แดนซักไซ้
“เรื่องมันมีมูลน่ะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาผิดนัด ฉันรู้ว่าเขาอาจจะมีธุระจริงๆ แต่ผิดนัดบ่อยๆฉันก็ทนไม่ไหวนี่จริงมั้ย เห็นอย่างนี้ฉันเลยถอยห่างออกมาดีกว่า”
“แล้วเขาว่าไง...” ริคถาม
อลิซเม้มปากแน่น กัดริมฝีปากจนจ้ำเลือด เธอหลับตาพริ้มปล่อยให้น้ำตาถูกเค้นออกมา แล้วพูดด้วยเสียงเหมือนหายใจไม่ออกว่า “เค้าบอก...เค้าก็กำลังจะพูดเหมือนกัน”
บรรยากาศนิ่งเงียบเข้าไปอีก ท้องไส้ของริครู้สึกปั่นป่วนเพราะความเครียดจนกลัวว่ามันจะร้องโครกคราก ไม่มีใครกล้าเปิดปาก ปล่อยให้ความเงียบกลืนวงสนทนาไปอยู่สักพัก จนกระทั่งแดนลุกขึ้นยืน
“เอ้า! มัวมานั่งซึมกระทือแบบนี้มันก็ยิ่งซึมดิ ป่ะ! ไปเล่นกัน” เขาพูดเสียงใส ยื่นมือมาตรงหน้าอลิซ
อลิซเงยหน้ามองแดน เธอมองแดนด้วยตาเจิ่งนอง บวมช้ำเพราะเพิ่งร้องให้
“ก็จริง ไปคลายเครียดเถอะอลิซ ให้ไอ้แดนมันดามหัวใจก็ได้” ริคเสริมขันๆ อลิซบึ้งปากแล้วบอก
“บ้า”
“ไปเร็ว!”
อลิซยิ้มน้อยๆ คว้ามือแดนเอาไว้แล้วยืนขึ้น แดนตบบ่าเพื่อนแล้วเดินนำหน้าเข้าไปในป่า ริคเดินตามเข้าไป ขณะที่อลิซเริ่มปาดน้ำตาแล้วสูดหายใจ
“เนจ้าๆ”
ตุ้บๆๆๆ! คทาขนาดย่อมของอลิซ หวดกระหน่ำเข้าใส่มอนเตอร์เลเวล 1 ที่ชื่อว่า Nature fragment มันเป็นมอนเตอร์ทรงซาลาเปา ที่มีลักษณ์เหมือนปุยนุ่นสีขาว มันถูกห่อด้วยใบไม้เสมือนเป็นเสื้อผ้า ดวงตากลมโตจ้องมองมาราวจะวิงวอนพร้อมล่องลอยไปมาทั่วป่า แล้วพยายามตอดผู้เล่นที่เข้ามา มันทำดราเมจไม่ได้สูงมาก แต่ด้วยจำนวนที่เยอะ จึงจำเป็นต้องเร่งกำจัด
อลิซสร้างผลงานอีกครั้งโดยการใช้คทาทำลายร่างน่ารักๆของมันจนแตกกระจายเหมือนปุยหมอนที่ฉีกขาด สองหนุ่มมองอลิซด้วยสายตาเหลือเชื่อ อารมณ์โกรธนี่มันทำได้ขนาดนี้เลยหรือ
แดนหันกลับไปสนใจกับมอนเตอร์ที่กำลังรุมทึ้งเขาอยู่ห้าตัว เขาใช้ดาบไม้กระทุ้งพวกมันออกจากตัวแล้วสับขาดเป็นสองท่อน
ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกนี้จะมีคนที่กล้าฆ่ามอนเตอร์น่ารักๆพวกนี้ได้ลง
“นี่ใครพอจะบอกฉันได้บ้าง ฉันจะหาอาวุธฉันได้ที่ไหน” แดนถามขณะที่ได้แต่ใช้กิ่งไม้แห้งๆที่ตกอยู่แถวๆนี้ เขี่ยพวกมันออกไปให้ไกลตัว
“กด F4 จะเห็นกระเป๋าสัมพาระตัวเองอยู่ ในนั้นจะมีของเริ่มต้นต่างๆ ให้นายหยิบมาใช้ได้เลย” แดนอธิบาย
ริคลองทำตาม แล้วทันใดนั้นหน้าต่างข้อมูลขนาด 6x6 ช่องก็เด้งผึงขึ้นตรงหน้า ในนั้นประกอบไปด้วยไอเท็มคุณภาพธรรมดาที่มี ยาเพิ่มพลังชีวิตขนาดเล็กสิบสองขวด ยาเพิ่มพลังเวทย์ขนาดเล็กสิบสองขวด ยาวิ่งเร็วขนาดเล็กสิบสองขวด ตั๋ววาร์ปกลับเมืองหลวงห้าใบ และสุดท้ายอะไรบางอย่างที่มีคำอธิบายเขียนไว้ดังนี้
Little Crystal Ball ลูกแก้วคริสตัลพยากรณ์ลูกเล็ก
Lv.1
ความสามารถ – ลอยตัวอยู่ข้างๆผู้ใช้ คอยทำความเสียหายศัตรูที่เข้ามาใกล้
ริคไม่รอช้า เอื้อมมือเข้าไปคว้าจับมันออกมาจากหน้าต่างข้อความแล้วลากออกมา ลูกแก้วคริสตัลสีฟ้าแบบที่นักพยากรณ์ใช้กัน ลอยคว้างอยู่ข้างๆเขา แต่เดี๋ยวในความธรรมดาของลูกแก้วก็ยังมีความไม่ธรรมดาอยู่ ภายในลูกแก้วมีดวงตาน่ารักๆ กับรอยหวานเป็นขีด คอยส่งมาให้ริคอยู่
“เอ่อ...น่ารักอ่ะ” แดนว่าขันๆ
“เออรู้แล้ว” ริคหน้าแดงแจ๋ นึกเคืองไอ้ลูกบอลแสนรู้ที่คอยจ้องมอง
แล้วทันใดนั้นเอง เสียงร้องแหลมๆของพวกจิตวิญญาณธรรมดาก็ส่งเสียงแจ้ทั่วป่า มันอีกฝูงกำลังแห่แหนเข้ามาใกล้ทั้งสามคน อลิซ แดน และริคถอยหลังเข้ามาใกล้จนหลังชิดกัน
“เนจ้าๆ!” มีสามตัวพุ่งตรงมายังริค เขายืนค้าง และทันใดนั้นลูกบอลที่ลอยอยู่ข้างๆตัวก็พุ่งกระแทกทั้งสามร่างให้สลายกลายเป็นปุยนุ่น
“โว้ว เจ๋งเป็นบ้า” แดนยังไม่วายหยอกเพื่อนจนหูแดง
“ชิ เออว่าแต่ตอนนี้เราฆ่าได้กี่ตัวแล้ว” ริคเลี่ยงประเด็นโดยกันโบ้ยไปทางอลิซ
“17 จาก 30 เกินครึ่งแล้วล่ะ” เธอตอบ
ปิ๊ง! ปิ๊ง! ปิ๊ง! เกิดเสียงดังลั่นขึ้นข้างๆหูทั้งสามคน แสงสว่างฉายออกมาจากตัวทั้งสามชั่วขณะ พร้อมกับข้อความว่า Level UP!! ที่เด้งขึ้นมาแล้วค่อยๆหายไป
“ค่อยยังชั่ว ชั้นจะได้เลิกใช้ท่าปัญญาอ่อนได้ซะที” แดนบ่น เขาจัดแจงเปิดหน้าต่าง skill ขึ้นมาแล้วเลือกอัพสกิล อย่างรวดเร็ว
ไม่ทันไรเจ้าตัวก็ถลันเข้าไปในฝูงมอนเตอร์ แล้ววาดดาบอย่างแรง ส่งให้พวกมันแตกกระจายไปคนละทิศคนละทาง สลายกลายเป็นปุยนุ่น
นั่นคงเป็นสกิลอะไรที่ทำดราเมจเป็นวงกว้างโดยวาดดาบเป็นเส้นโค้งมันดูเจ๋งไม่เลวเลย
“อลิซเธอได้สกิลอะไร” แดนหันมาถามอลิซ ที่เพิ่งอัพสกิลเสร็จไปเช่นกัน
อลิซยิ้มอย่างแยบคาย ทันทีที่แสงสว่างเปล่งประกายออกมาจากคทาไม้สั้นๆ มันพลันแปรเปลี่ยนเป็นอะไรบางอย่างที่ห่อหุ้มมือขวาอลิซเอาไว้ มันเป็นถุงมือสีขาวสะอาดที่ดูไม่มีฤทธิ์อะไร
“มันทำอะไรได้อ่ะ” แดนถาม
“มันเขียนไว้ว่า ‘เปลี่ยนคทาให้กลายเป็นถุงมือ มอบพลังเยียวยาแก่สิ่งที่สัมผัส’” อลิซท่องให้ฟัง
“จริงสิ เธอเป็นหมอนี่นา”
ทันใดนนั้นเองใบไม้พลันปลิวว่อนอย่างบ้าคลั่งราวกับถูกลมพายุโกรก ต้นไม้ที่สูงใหญ่เริ่มสั่นครืนๆ กิ่งไม้ถูกแรงลมพัดจนหัก อลิซจำเป็นต้องเอาแขนป้องใบหน้าเอาไว้เพื่อไม่ให้ฝุ่นเข้าตา แดนและริคก็เช่นกัน เขาหลับตาพริ้มมองไม่เห็นอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่พายุคลั่งจะสงบลง
ปรากฏอะไรบางอย่าง ลอยคว้างอยู่ตรงหน้าทั้งสามคน มันเป็นแสงสีเขียวนวลตา สว่างจ้า ที่ดูเปี่ยมพลังและน่ากลัว มันกำลังดูดกลืนจิตวิญญาณแห่งธรรมชาติตัวอื่นๆเข้าไปคนหมด พร้อมเริ่มขยายตัวกลายเป็นร่างของหญิงสาวผมยาวสวย ผิวหนังผุดผ่องนั่นเป็นสีเขียวนวลอ่อนๆ ดวงตากลมโตงดงามปราดมองร่างมนุษย์อย่างสงสัยใคร่รู้ ผมยาวสยายออกตามแรงลมพัดเบาๆ ร่างของเธอห่อหุ้มไปด้วยผ้าสีขาว และร่างของเธอกำลังลอยอยู่เหนือพื้น
Nymph นิมฟ์ Lv.13 (Boss)
“ตายจริง! มันไม่น่าจะเกิดมาตรงนี้ได้!” อลิซร้องเสียงหลง เธอกระถดตัวถอยหลังเป็นคนแรก
“ทำไม อะไร ยังไง!” แดนร้องอย่างแตกตื่น
“นี่มันเป็นบอส นิมฟ์ เป็นจิตวิญญาณแห่งธรรมชาติชั้นสูงและเก่าแก่ พวกมันมีโอกาสปรากฏตัวน้อยมาก เลเวลต่างกันอย่างนี้รู้นะว่าต้องทำยังไง” อลิซว่า เหมือนเธอจะลืมความเสียใจเมื่อครู่นี้ไปแล้ว
“นานๆจะเกิดทีไม่ใช่หรอ อาจจะมีอะไรดีๆก็ได้” แดนเปรยขึ้น
“เดี๋ยว! เลเวล2 สู้กับเลเวล 13 เนี่ยนะ ดู HP มันซะก่อน 500 เชียวนะ” อลิซค้าน
หันมาดู HP แต่ละคนแล้วริคก็จำเป็นต้องถอดใจ อลิซมี 80 ริคมี 60 ส่วนแดนมี 100 เขาดูจะเป็นคนที่บอบบางที่สุดในทีม และต่อให้ทั้งสามเอา HP มาบวกรวมกันก็ยังไม่อาจหาญสู้บอสตนนี้ได้อยู่ดี
ครืน!! นิมฟ์ไม่พูดพล่ามใดๆ เธอผายมือออก แล้วรากไม้ก็แทงทะลุพื้นขึ้นมา จนทั้งสามไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้อีกต่อไป
“หนี!” ริคออกคำสั่งเสียงดัง กระโจนหลบรากไม้ที่หมายจะตวัดรัดพันทุกคนให้แหลกเป็นปุ๋ย
ทั้งสามวิ่งกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง ริคได้ยินเสียงร้องของแดน กับตัวเลขดราเมจที่ทะลักออกมา เขาคงโดนจู่โจมเข้าให้แล้ว แม้เสียงอึกทึกจากทางด้านหลังที่ริคมองไม่เห็นจะดังสักเพียงใด แต่ก็ยังไร้สัญญาณของการเกมส์โอเวอร์
“แฮ่ก แฮ่ก....” ริคหอบหายใจแล้วแนบแผ่นหลังพิงกับต้นไม้ เขามองซ้ายมองขวาเห็นเพียงอลิซอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว “แดนเป็นไงบ้าง”
“ยังอยู่ดี เหมือนเขาจะกินยาทัน”
“เอาไงดีอลิซ! ถ้าเกมส์โอเวอร์ไปคนนึงภารกิจคงจะไม่สำเร็จนะ” ริคถามโดยร้อนรน เขานึกกังวลถึงเสียงอึกทึกที่ดังอยู่ไม่ไกล
“ต้องฆ่ามันแล้วล่ะ เหลืออีกแค่ตัวเดียวเท่านั้น ถ้าฆ่าบอสนั่นได้ภารกิจก็จะผ่าน!” เธอตอบเสียงมุ่งมั่น
“ยังไงดี”
“ริค! นายยังไมได้อัพสกิลหรือเปล่า”
“อ๊ะจริงสิ”
“ยังไงสกิลนายก็คือความหวังสุดท้ายนะริค! ไม่ว่าจะเป็นยังไงลองอัพดู”
ริคพยักหน้าทันควัน เขาเปิดหน้าต่างสกิลขึ้นมา มีช่องสกิลช่องหนึ่งว่างพอที่จะกดเลือก เขากดเลือกมันทันทีโดยไม่ได้อ่านคำอธิบายใดๆ
นิ่งเงียบไป... อลิซมองริคด้วยสายตาคาดหวัง
“เป็นไง พอจะมีประโยชน์อะไรหรือเปล่า” เธอถาม แต่ริคกลับนิ่งค้างพอได้อ่านคำอธิบายสกิล
Predict- ทำนายเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้าเป็นข้อความสั้นๆ มีโอกาสเกิดขึ้นจริง 50%
ริคทวนข้อความให้อลิซฟัง เธออ้าปากค้างเพราะบางทีนี่อาจเป็นความสิ้นหวังที่แท้จริง
“ลองใช้เลยๆ! มันอาจจะบอกอะไรเราก็ได้”
ริคตอบรับแม้เขาจะไมได้หวังอะไรกับมันมากนักก็ตาม แสงสว่างจากลูกแก้วคริสตัลทอประกาย เสียงใสๆของลูกแก้วดังก้องทั่วบริเวณ มันอ่านประโยคหนึ่งสู่สายตาสาธารณะชนเป็นครั้งแรก
“คุณมีเกณฑ์จะได้รับการช่วยเหลือ เร็วๆนี้
' © Tenpoints ! '
ความคิดเห็น