ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Jack : 2 [ผีถ้วยแก้ว]
CHAPTER : 2 ผีถ้วยแก้ว
DATE : 30 / 01 /10
อะไรกันแทบไม่สังเกตเลย เจ้าจอห์นหนึ่งในสมาชิกชมรมวิจัยผีอันแสนไร้สาระนั่นมัน... อยู่ห้องเดียวกับผม แถมยังนั่งข้างหลังอีกต่างหาก ไม่รู้จะว่ายังไงก็ไม่รุ้นะ... แต่เสียวก้นชอบกลแฮะ
“เฮ้... นายคิดไงเข้าชมรมนั่นอ่ะ”ในระหว่างเรียน เจ้าตัวสะกิดผมก่อน... ทำให้ผมหันกลับไปหาอย่างไม่เต็มใจนัก
“ก็... มันหาชมรมอยู่ไม่ได้”
“อ่อ.. ฮะฮะชั้นนึกว่า นายเข้ามาก็เพราะประธานชมรมสวย”เจ้าจอห์นมันพูดแบบกวนน้ำโห ทำเอาผมหรี่ตามองอย่างเคืองๆ
“ซินเดอเรล่า ของชั้นน่ารักกว่าตั้งเยอะ”เมื่อภาพของเธอผู้นั้นเข้ามาอยู่ในหัวโลกก็หลัน กลายเป็นสีชมพุ ผมพยายามจินตนาการภาพลักษณ์ของเจ้าจอห์นสุดหล่อ ให้เป็นซินเดอเรล่าจำแลงอย่างพี่ฝน
“อะไร ของนาย ชั้นว่า.. เบลล์น่ารักกว่าตั้งเยอะ”
เจ้าหมอนี่แลดูกวนปราสาทดีแท้ ทั้งน้ำเสียง ดวงตา และไหนจะหน้าตาอีก ถ้าต่อยคนแล้วไม่โดนทำโทษ หน้ามันจะบุบจนไม่มีให้ต่อยแล้ว แหละ จะว่าไปเราไม่ถูกชะตามันเพราะอะไรเนี่ย สงสัยเจ้าจอห์นบ้านี่คงจะหล่อเกินหน้าเกินตาเราไปซะละมั้ง
“เฮอะ.... สุดท้ายแล้วก็ต้องใช้โค้ดเนม นั่นเรียกกัน”
“ก็ดีออก...”
“นายเป็นเจ้าชายจอห์นวีรบุรุษนี่หว่า แล้วชั้นละเด็กปลูกถั่ว”ผมหัวเสีย ทันทีเมื่อจินตนาการภาพ เด็กหนุ่มในชุดขาดๆกำลังถือขวานจามต้นถั่วยักษ์สูงเสียดฟ้าก็แทบ จะเอาหัวคนข้างๆมาวางส้นเท้าเล่น
“อะไรกัน นายลองคิดดูสิ เด็กตัวน้อยๆฆ่ายักษ์ตัวมหึมาได้ด้วยขวานแค่ด้ามเดียว”
“เอาเถอะ.. ขอบใจสำหรับกำลังใจ ชั้นขอกลับบ้านก่อน”
ผมเป็นฝ่ายบอกลาก่อนเพราะเดี๋ยวขืนคุยกับเจ้านี่ไปจะพาลต่อยกันโดยไม่รุ้ตัว
“นายลืมอะไรไปรึเปล่า” จอห์นรั้งแขนผมไว้
“หือ...?”
“วันนี้มี ข้อความ นัดไปเจอกันที่ห้องชมรมนะ”
“เอ๋..จริงง่ะ”ผมควักโทรศัพท์มาดูทันควัน เห็นข้อความเด้งขึ้นมา หนึ่งฉบับ แทบไม่ต้องเปิดอ่านก็รู้ว่าของยัย สโนไวท์ ถ้าผมจะหาแอปเปิลชุบยาพิษไปให้เธอกินจะผิดไหมเนี่ย
“เร็วเข้า เดี๋ยวก็เลิกเรียนแล้ว”
ตึ๊ง ตึง ตึ๊ง ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ตึง เสียงประตูสวรรค์เปิดออกดังช้าๆ ถ้าเป็นเมื่อวานผมคงคิดว่า “เย่ ได้กลับบ้านแล้ว” แต่พอมาวันนี้ อิสระ ในช่วงเย็นๆของผมถูกยัยเจ้าหญิงบ้านั่นริบรอนไปเสียหมดตัว
“เฮ้อ...ไปก็ไป”
ผมเดินตามเจ้าจอห์นนั่นไปอย่างจำใจ ไม่รุ้ทำไมหมอนั่นดูอารมณ์ดีเหมือนขึ้นสวรรค์แต่ผมยังกับตกนรกก็ไม่รู้ มอง ซ้ายมองขวาก็เห็นคนเดินกลับบ้านผมล่ะอิจฉาจริงๆ
แอ๊ดดดด ประตูถูกเปิดออกช้าๆ กลิ่นของเทียนหอมลอยเข้ามาเตะจมูกเบาๆ พร้อมลมเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศ ความคิดแรกที่แวบเข้ามาพร้อมกลิ่นเทียนหอมคือ “เข้าผิดห้องรึเปล่าเนี่ย” แต่พอมองเข้าไป เห็น สโนว์ ซิน และ เบลล์ สามสาวแห่งชมรมนี้นั่งจิบชาบนโซฟาสีเขียวเข้ม อย่างสบาย ทำเอาผมอยากเข้าไปผ่อนคลายใกล้ๆ ซินเดอเรล่า ผู้งดงามใจจะขาด
“ดีมาก แจ็ค จอห์น นั่งตามสบายเตรียมใจให้พร้อมก่อน เรื่องนี้คงหนักสำหรับพวกนายน่าดู”
ถึงจะเป็นคำเตือนแต่มันก็เหมือนคำขู่ทำนองว่า “เชิญกินให้อิ่ม หลังจากนั้นตายแน่”ทำเอาใจผมไม่ค่อยจะสบายใจขึ้นมาซะอย่างงั้น
คนที่รุ้ว่าใครผายมือออกเป็นการต้อนรับ ผมโค้งคำนับอย่างข้อนค่างประชด และเข้าไปนั่ง ในโซฟาตัวที่สองที่ตัดกัน โซลฟาตัวแรก บนโต๊ะกระจกมีชาหอมกรุ่นรอต้อนรับอยู่ ผมชักสงสัยแล้วว่า ยัยนี่เอาเงินจากไหนมาสร้างสุดยอดชมรมแบบนี้
“มานานรึยังครับ ซินเดอเรล่า”ผมยกชาขึ้นจิบ พร้อมเปรยตาไปที่คนที่น่ารักที่สุดในชมรม
“อ้อ นานแล้วจ้ะ พอดีคาบสุดท้ายว่าง”
ความหอมกรุ่นของชา และเสียงใสๆของคุณเธอทำเอาหัวใจผมเต้นแปลกๆซะอย่างงั้น
“เบลล์ ซิน ว่าไง...”เจ้าตัวขัดจังหวะเดินมาแทรกกลางซะอย่างงั้น ผมแทบจะเอาชาร้อนๆราดให้เต็มสตรีม ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า จะกระเด็นไปโดนซินเดอเรล่า ผู้งดงาม
“อื้อ ... ชาอร่อยไหม...”คนที่เงียบอยู่นานเอ่ยถาม เบลล์ โฉมงาม กำลังคนชาในมือตนเองพร้อมจิบไปเบาๆ
เธอเป็นคนที่ทำให้ผมเข้าใจว่า รูปลักษณ์ช่างแตกต่างกับจิตใจโดยสิ้นเชิง ทั้งทรวดทรงใบหน้า ไปจนถึงดวงตา ช่างเป็นกุลสตรีโดยแท้ ถ้าให้ดูเผินๆเธอก็ ลูกคุณหนูดีดีนี่แหละ แต่ใครจะรู้ว่าเธอนิสัยยังกับผู้ชาย
“อ๋อ .. หวานไปนิดปกติชาไม่น่าจะหวานขนาดนี้.. น่าจะเน้นไปทางความหอมมากกว่า”ว่าแล้วจอห์นก็ยกชามาจิบตามเดิม
“อ้า...แล้วใครชงเนี่ย”เจ้าตัวเปรยตามอง
“ชั้นเอง”คนที่รับเป็น เบลล์ โฉมงามของเจ้าจอห์น
“อ...อ...จ...จริงๆแล้วม..มันก็อร่อยมากๆเลยนะ”เจ้าตัวอ้ำอึ้งทันควัน เพราะคำแก้ตัวสดๆ ถ้าเจ้านี่มันรู้ว่าชาที่จิบอยู่ มีเบลล์ เป็นคนชง คงจะจินตนาการว่าเป็นน้ำค้างชั้นดีเลยเชียว
“ขอบใจย่ะ”น้ำเสียงคุณเธอเหมือนจะไม่ค่อยยืนดีเลย คิดคิดไปก็แอบสมน้ำหน้าเจ้าจอห์นจริงๆ กร๊าก
“หมดเวลา...”
ยังกับเสียงยมทูตแง้มประตูนรกลั่นขึ้น เวลาแห่งการจิบหายหมดลงแล้ว นี่ชะตากรรมผมต่อไปนี้จะต้องฝากไว้ที่ยัย สโนว์ นั่นรึไม่จริ๊ง!!
“พวกนายรู้จักคุณครูสอนภาษาไทยที่ตายไปเมื่อ 5 ปีที่แล้วไหม”
ทั้งห้องบรรยากาศเปลี่ยนไปทันที ผมหรี่ตามองสโนว์ ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดี คุณเธอชักเรื่องเข้าเรื่องผีแสนงมงายอีกแล้ว
“อืม... ที่ผูกคอยตายที่อาคารสี่ใช่ไหม”ซิน พูดขึ้น ผมหันไปมองเธอทันที
(ดูเหมือนซินเดอเรล่า จะเชื่อเรื่องผีเหมือนกันแฮะ)
“ถูกต้องๆ นี่ไง.. ชั้นมีข่าวด้วยนะ”ว่าแล้วสโนว์ก็หยิบเศษกระดาษเก่าๆ เก่าจนที่เรียกว่า เหลืองเลยทีเดียว ใบกระดาษขาดวิ่น เนื้อหาในนั้นแทบจับใจความไม่ได้
“อาจารย์สอนภาษาไทยโรงเรียนท้องถิ่นแห่งหนึ่ง ชื่อว่า ไก่(นามสมมติ) ผูกคอตาย ในอาคาร 4 โรงเรียนที่ตนสอนอยู่ ญาติๆกล่าวว่าเหตุผลการฆ่าตัวตายของเธอนั้นเกิด จาก...”
เธอเงียบเสียงลง พลันยื่นกระดาษมาให้ผม ดู
“นี่แหละพวกนาย ใจความมันขาดไปตรงนี้”
“อืม... ก็เข้าใจว่าหนังสือมันเก่า แต่จะทำยังไงให้รู้ล่ะ เซิธในอินเตอร์เน็ตไหม”จอห์นเสนอความคิด
“ไม่ ไม่จำเป็น ดูนี่...”เธอหยิบอะไรบางอย่างมาจากกระเป๋าเป้นักเรียน มันเป็นกระดานทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส สีแดงคล้ำ ถูกตีเป็นตาราง และมีตัวอักษรต่างๆ เขียนไว้อย่างบรรจง พร้อมแก้วใสๆขนาดเล็ก พร้อมด้วย ธูป ห้าดอก
ผมเลิกคิ้วมองเธอ สโนว์แสยะยิ้มกลับมา ถึงผมจะไม่เชื่อว่าผีมีจริง แต่สิ่งที่เธอถือมาคือเครื่องที่สำหรับการเล่น
“ผีถ้วยแก้ว เล่นอย่างถูกวิธีจะไม่เป็นอันตราย ชั้นศึกษามาแล้ว”สโนว์พูดอย่างมั่นใจ ผมที่เชื่อว่าผีไม่มีจริงจึงทำได้แต่ เออ ออตามไปเท่านั้น
“ฮะ อะไรนะ ผ..ผ..ผีถ้วยแก้วไม่เอาน่า..ของแบบนั้น”เบลล์ค้านตัวโก่ง
“ใช่.. ยังไงชั้นว่าสืบข่าวในอินเตอร์เน็ตเอาก็ได้ไม่จำเป็นต้องลงทุน”จอห์นเสริม
“ไม่ไม่ไม่ ข่าวน่ะแค่เขียนใหม่ใจความก็เปลี่ยนแล้ว ถามเจ้าตัวตรงๆเลยดี กว่า”เธอยังคงไม่ลดละความคิด ทำเอาผมแอบถอนหายใจนิดๆ และมองหน้าเธออย่าง อ้อนวอน
“อีก ครึ่งชั่วโมงจะหกโมงเย็นแล้ว ภารกิจครั้งนี้คือการช่วยกันสืบหา วิธีตาย และ นามของผู้ชาย เพื่อที่เราจะได้อุทิศบุญกุศลส่งเขาไปผุดไปเกิด ถือเป็นการช่วยเหลือด้วย”
เธอเอาเรื่องบุญบานวาสนามากล่าวเสริม เรื่องลึกลับของเธอ ผมก็เข้าใจเจตนาเธอดี ว่าที่เธออยากจะทำน่ะ คือลองดีซะมากกว่า
“ชั้นจะ เป็นคนจัดการทั้งหมดเอง ระหว่างเล่นพวกเธอห้ามถอนตัว เล่นจนกว่าจะจบ ไม่เป็นอันตรายแน่นอน ชั้นรับรองแล้ว...”
เธอเว้นช่วงก่อนที่จะหันมาทาง ซินเดอเรล่า
“ซินเธอมากับชั้น พวกนายรออยู่ที่นี่ อีกเดี๋ยวจะกลับมา”
“เดี๋ยวพวกเธอจะไปไหน”ผมถามด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าซฺนเดอเรล่าของผมจะถูกเอาไปทำอะไรไม่ดี
“ลองดีน่ะสิ”เธอตอบอย่างกวนโมโห ผมคงห้ามเจ้าหญิงสโนไวท์ไม่ได้ จึงปล่อยให้เธอไป
ถ้าขืนผมได้พบกับผีของอาจารย์สอนภาษาไทยโรงเรียนเรา จะขอเกรดสี่มาได้ไหมนะ....
DATE : 30 / 01 /10
อะไรกันแทบไม่สังเกตเลย เจ้าจอห์นหนึ่งในสมาชิกชมรมวิจัยผีอันแสนไร้สาระนั่นมัน... อยู่ห้องเดียวกับผม แถมยังนั่งข้างหลังอีกต่างหาก ไม่รู้จะว่ายังไงก็ไม่รุ้นะ... แต่เสียวก้นชอบกลแฮะ
“เฮ้... นายคิดไงเข้าชมรมนั่นอ่ะ”ในระหว่างเรียน เจ้าตัวสะกิดผมก่อน... ทำให้ผมหันกลับไปหาอย่างไม่เต็มใจนัก
“ก็... มันหาชมรมอยู่ไม่ได้”
“อ่อ.. ฮะฮะชั้นนึกว่า นายเข้ามาก็เพราะประธานชมรมสวย”เจ้าจอห์นมันพูดแบบกวนน้ำโห ทำเอาผมหรี่ตามองอย่างเคืองๆ
“ซินเดอเรล่า ของชั้นน่ารักกว่าตั้งเยอะ”เมื่อภาพของเธอผู้นั้นเข้ามาอยู่ในหัวโลกก็หลัน กลายเป็นสีชมพุ ผมพยายามจินตนาการภาพลักษณ์ของเจ้าจอห์นสุดหล่อ ให้เป็นซินเดอเรล่าจำแลงอย่างพี่ฝน
“อะไร ของนาย ชั้นว่า.. เบลล์น่ารักกว่าตั้งเยอะ”
เจ้าหมอนี่แลดูกวนปราสาทดีแท้ ทั้งน้ำเสียง ดวงตา และไหนจะหน้าตาอีก ถ้าต่อยคนแล้วไม่โดนทำโทษ หน้ามันจะบุบจนไม่มีให้ต่อยแล้ว แหละ จะว่าไปเราไม่ถูกชะตามันเพราะอะไรเนี่ย สงสัยเจ้าจอห์นบ้านี่คงจะหล่อเกินหน้าเกินตาเราไปซะละมั้ง
“เฮอะ.... สุดท้ายแล้วก็ต้องใช้โค้ดเนม นั่นเรียกกัน”
“ก็ดีออก...”
“นายเป็นเจ้าชายจอห์นวีรบุรุษนี่หว่า แล้วชั้นละเด็กปลูกถั่ว”ผมหัวเสีย ทันทีเมื่อจินตนาการภาพ เด็กหนุ่มในชุดขาดๆกำลังถือขวานจามต้นถั่วยักษ์สูงเสียดฟ้าก็แทบ จะเอาหัวคนข้างๆมาวางส้นเท้าเล่น
“อะไรกัน นายลองคิดดูสิ เด็กตัวน้อยๆฆ่ายักษ์ตัวมหึมาได้ด้วยขวานแค่ด้ามเดียว”
“เอาเถอะ.. ขอบใจสำหรับกำลังใจ ชั้นขอกลับบ้านก่อน”
ผมเป็นฝ่ายบอกลาก่อนเพราะเดี๋ยวขืนคุยกับเจ้านี่ไปจะพาลต่อยกันโดยไม่รุ้ตัว
“นายลืมอะไรไปรึเปล่า” จอห์นรั้งแขนผมไว้
“หือ...?”
“วันนี้มี ข้อความ นัดไปเจอกันที่ห้องชมรมนะ”
“เอ๋..จริงง่ะ”ผมควักโทรศัพท์มาดูทันควัน เห็นข้อความเด้งขึ้นมา หนึ่งฉบับ แทบไม่ต้องเปิดอ่านก็รู้ว่าของยัย สโนไวท์ ถ้าผมจะหาแอปเปิลชุบยาพิษไปให้เธอกินจะผิดไหมเนี่ย
“เร็วเข้า เดี๋ยวก็เลิกเรียนแล้ว”
ตึ๊ง ตึง ตึ๊ง ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ตึง เสียงประตูสวรรค์เปิดออกดังช้าๆ ถ้าเป็นเมื่อวานผมคงคิดว่า “เย่ ได้กลับบ้านแล้ว” แต่พอมาวันนี้ อิสระ ในช่วงเย็นๆของผมถูกยัยเจ้าหญิงบ้านั่นริบรอนไปเสียหมดตัว
“เฮ้อ...ไปก็ไป”
ผมเดินตามเจ้าจอห์นนั่นไปอย่างจำใจ ไม่รุ้ทำไมหมอนั่นดูอารมณ์ดีเหมือนขึ้นสวรรค์แต่ผมยังกับตกนรกก็ไม่รู้ มอง ซ้ายมองขวาก็เห็นคนเดินกลับบ้านผมล่ะอิจฉาจริงๆ
แอ๊ดดดด ประตูถูกเปิดออกช้าๆ กลิ่นของเทียนหอมลอยเข้ามาเตะจมูกเบาๆ พร้อมลมเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศ ความคิดแรกที่แวบเข้ามาพร้อมกลิ่นเทียนหอมคือ “เข้าผิดห้องรึเปล่าเนี่ย” แต่พอมองเข้าไป เห็น สโนว์ ซิน และ เบลล์ สามสาวแห่งชมรมนี้นั่งจิบชาบนโซฟาสีเขียวเข้ม อย่างสบาย ทำเอาผมอยากเข้าไปผ่อนคลายใกล้ๆ ซินเดอเรล่า ผู้งดงามใจจะขาด
“ดีมาก แจ็ค จอห์น นั่งตามสบายเตรียมใจให้พร้อมก่อน เรื่องนี้คงหนักสำหรับพวกนายน่าดู”
ถึงจะเป็นคำเตือนแต่มันก็เหมือนคำขู่ทำนองว่า “เชิญกินให้อิ่ม หลังจากนั้นตายแน่”ทำเอาใจผมไม่ค่อยจะสบายใจขึ้นมาซะอย่างงั้น
คนที่รุ้ว่าใครผายมือออกเป็นการต้อนรับ ผมโค้งคำนับอย่างข้อนค่างประชด และเข้าไปนั่ง ในโซฟาตัวที่สองที่ตัดกัน โซลฟาตัวแรก บนโต๊ะกระจกมีชาหอมกรุ่นรอต้อนรับอยู่ ผมชักสงสัยแล้วว่า ยัยนี่เอาเงินจากไหนมาสร้างสุดยอดชมรมแบบนี้
“มานานรึยังครับ ซินเดอเรล่า”ผมยกชาขึ้นจิบ พร้อมเปรยตาไปที่คนที่น่ารักที่สุดในชมรม
“อ้อ นานแล้วจ้ะ พอดีคาบสุดท้ายว่าง”
ความหอมกรุ่นของชา และเสียงใสๆของคุณเธอทำเอาหัวใจผมเต้นแปลกๆซะอย่างงั้น
“เบลล์ ซิน ว่าไง...”เจ้าตัวขัดจังหวะเดินมาแทรกกลางซะอย่างงั้น ผมแทบจะเอาชาร้อนๆราดให้เต็มสตรีม ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า จะกระเด็นไปโดนซินเดอเรล่า ผู้งดงาม
“อื้อ ... ชาอร่อยไหม...”คนที่เงียบอยู่นานเอ่ยถาม เบลล์ โฉมงาม กำลังคนชาในมือตนเองพร้อมจิบไปเบาๆ
เธอเป็นคนที่ทำให้ผมเข้าใจว่า รูปลักษณ์ช่างแตกต่างกับจิตใจโดยสิ้นเชิง ทั้งทรวดทรงใบหน้า ไปจนถึงดวงตา ช่างเป็นกุลสตรีโดยแท้ ถ้าให้ดูเผินๆเธอก็ ลูกคุณหนูดีดีนี่แหละ แต่ใครจะรู้ว่าเธอนิสัยยังกับผู้ชาย
“อ๋อ .. หวานไปนิดปกติชาไม่น่าจะหวานขนาดนี้.. น่าจะเน้นไปทางความหอมมากกว่า”ว่าแล้วจอห์นก็ยกชามาจิบตามเดิม
“อ้า...แล้วใครชงเนี่ย”เจ้าตัวเปรยตามอง
“ชั้นเอง”คนที่รับเป็น เบลล์ โฉมงามของเจ้าจอห์น
“อ...อ...จ...จริงๆแล้วม..มันก็อร่อยมากๆเลยนะ”เจ้าตัวอ้ำอึ้งทันควัน เพราะคำแก้ตัวสดๆ ถ้าเจ้านี่มันรู้ว่าชาที่จิบอยู่ มีเบลล์ เป็นคนชง คงจะจินตนาการว่าเป็นน้ำค้างชั้นดีเลยเชียว
“ขอบใจย่ะ”น้ำเสียงคุณเธอเหมือนจะไม่ค่อยยืนดีเลย คิดคิดไปก็แอบสมน้ำหน้าเจ้าจอห์นจริงๆ กร๊าก
“หมดเวลา...”
ยังกับเสียงยมทูตแง้มประตูนรกลั่นขึ้น เวลาแห่งการจิบหายหมดลงแล้ว นี่ชะตากรรมผมต่อไปนี้จะต้องฝากไว้ที่ยัย สโนว์ นั่นรึไม่จริ๊ง!!
“พวกนายรู้จักคุณครูสอนภาษาไทยที่ตายไปเมื่อ 5 ปีที่แล้วไหม”
ทั้งห้องบรรยากาศเปลี่ยนไปทันที ผมหรี่ตามองสโนว์ ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดี คุณเธอชักเรื่องเข้าเรื่องผีแสนงมงายอีกแล้ว
“อืม... ที่ผูกคอยตายที่อาคารสี่ใช่ไหม”ซิน พูดขึ้น ผมหันไปมองเธอทันที
(ดูเหมือนซินเดอเรล่า จะเชื่อเรื่องผีเหมือนกันแฮะ)
“ถูกต้องๆ นี่ไง.. ชั้นมีข่าวด้วยนะ”ว่าแล้วสโนว์ก็หยิบเศษกระดาษเก่าๆ เก่าจนที่เรียกว่า เหลืองเลยทีเดียว ใบกระดาษขาดวิ่น เนื้อหาในนั้นแทบจับใจความไม่ได้
“อาจารย์สอนภาษาไทยโรงเรียนท้องถิ่นแห่งหนึ่ง ชื่อว่า ไก่(นามสมมติ) ผูกคอตาย ในอาคาร 4 โรงเรียนที่ตนสอนอยู่ ญาติๆกล่าวว่าเหตุผลการฆ่าตัวตายของเธอนั้นเกิด จาก...”
เธอเงียบเสียงลง พลันยื่นกระดาษมาให้ผม ดู
“นี่แหละพวกนาย ใจความมันขาดไปตรงนี้”
“อืม... ก็เข้าใจว่าหนังสือมันเก่า แต่จะทำยังไงให้รู้ล่ะ เซิธในอินเตอร์เน็ตไหม”จอห์นเสนอความคิด
“ไม่ ไม่จำเป็น ดูนี่...”เธอหยิบอะไรบางอย่างมาจากกระเป๋าเป้นักเรียน มันเป็นกระดานทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส สีแดงคล้ำ ถูกตีเป็นตาราง และมีตัวอักษรต่างๆ เขียนไว้อย่างบรรจง พร้อมแก้วใสๆขนาดเล็ก พร้อมด้วย ธูป ห้าดอก
ผมเลิกคิ้วมองเธอ สโนว์แสยะยิ้มกลับมา ถึงผมจะไม่เชื่อว่าผีมีจริง แต่สิ่งที่เธอถือมาคือเครื่องที่สำหรับการเล่น
“ผีถ้วยแก้ว เล่นอย่างถูกวิธีจะไม่เป็นอันตราย ชั้นศึกษามาแล้ว”สโนว์พูดอย่างมั่นใจ ผมที่เชื่อว่าผีไม่มีจริงจึงทำได้แต่ เออ ออตามไปเท่านั้น
“ฮะ อะไรนะ ผ..ผ..ผีถ้วยแก้วไม่เอาน่า..ของแบบนั้น”เบลล์ค้านตัวโก่ง
“ใช่.. ยังไงชั้นว่าสืบข่าวในอินเตอร์เน็ตเอาก็ได้ไม่จำเป็นต้องลงทุน”จอห์นเสริม
“ไม่ไม่ไม่ ข่าวน่ะแค่เขียนใหม่ใจความก็เปลี่ยนแล้ว ถามเจ้าตัวตรงๆเลยดี กว่า”เธอยังคงไม่ลดละความคิด ทำเอาผมแอบถอนหายใจนิดๆ และมองหน้าเธออย่าง อ้อนวอน
“อีก ครึ่งชั่วโมงจะหกโมงเย็นแล้ว ภารกิจครั้งนี้คือการช่วยกันสืบหา วิธีตาย และ นามของผู้ชาย เพื่อที่เราจะได้อุทิศบุญกุศลส่งเขาไปผุดไปเกิด ถือเป็นการช่วยเหลือด้วย”
เธอเอาเรื่องบุญบานวาสนามากล่าวเสริม เรื่องลึกลับของเธอ ผมก็เข้าใจเจตนาเธอดี ว่าที่เธออยากจะทำน่ะ คือลองดีซะมากกว่า
“ชั้นจะ เป็นคนจัดการทั้งหมดเอง ระหว่างเล่นพวกเธอห้ามถอนตัว เล่นจนกว่าจะจบ ไม่เป็นอันตรายแน่นอน ชั้นรับรองแล้ว...”
เธอเว้นช่วงก่อนที่จะหันมาทาง ซินเดอเรล่า
“ซินเธอมากับชั้น พวกนายรออยู่ที่นี่ อีกเดี๋ยวจะกลับมา”
“เดี๋ยวพวกเธอจะไปไหน”ผมถามด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าซฺนเดอเรล่าของผมจะถูกเอาไปทำอะไรไม่ดี
“ลองดีน่ะสิ”เธอตอบอย่างกวนโมโห ผมคงห้ามเจ้าหญิงสโนไวท์ไม่ได้ จึงปล่อยให้เธอไป
ถ้าขืนผมได้พบกับผีของอาจารย์สอนภาษาไทยโรงเรียนเรา จะขอเกรดสี่มาได้ไหมนะ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น