คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Episode 1 - Pilot [Begining Of Season 1]
อาทิตย์อัสดงคล้อยมาจรดขอบฟ้าคล้ายจะบอกลาโลกอันแสนน่าเบื่อ “ริค” เดินทอดน่องอยู่ริมแม่น้ำที่ถูกกั้นไว้ด้วยรั้วสูงเท่าเอว แสงอาทิตย์สีทองแดงสาดมากระทบกับผิวน้ำสั่นไหวระยิบระยับสวยงาม ริคหยุดเดินแล้วใช้มือทั้งสองจับขอบรั้วเอาไว้ก่อนจะชะโงกลงไปมองน้ำใสๆ
“เฮ้อ...” เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะปาแผ่นกระดาษที่ถูกขยำและเปียกไปด้วยเหงื่อลงไปบนผิวน้ำ อย่างไม่แคร์ว่าจะมีกลุ่มรักธรรมชาติมาลากตัวเขาขึ้นศาลฐานทำลายระบบนิเวศ
มันลอยไปในน้ำแล้ว อะไรก็ตามที่ทำให้เขารู้สึกเซ็ง
‘ก็แค่แผ่นกระดาษเปลี่ยนชีวิตชั้นไม่ได้หรอกว่ะ’ ริคคิดและเดินทอดน่องต่อไปยังบ้านที่เขาไม่ค่อยอยากจะไปเหยียบ
ผลสอบออกมาแล้ว เขาไม่อยากจะเก็บมันไปให้แม่ดู และถูกลิดรอนความสุขไปอีกทางหนึ่ง อะไรก็ตามที่เขารู้สึกสนุกกับมันมักจะถูกยกเลิกไปในทันทีที่ผลสอบออก ครั้งก่อนก็เกมส์เพลย์สเตชั่นคู่ใจ ส่วนเมื่อเร็วๆนี้ก็เป็นคอมพิวเตอร์สุดที่รักและเกมส์ออนไลน์อีกเป็นคลังแสงที่ถูกผิดตายไปอย่างไม่รู้ว่าจะได้กลับคืนมาเมื่อไร
ประตูบ้านเดี่ยวจัดสรรที่คุ้นเคยของริคถูกแง้มออกเบาๆ พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมปรับอากาศรสเลม่อนที่โชยออกมา
มันหอมแต่ก็แสนน่าเบื่อ
“ริค...” เจ้าตัวถูกต้อนรับโดยเสียงหน่ายๆที่ทำให้เขาสะดุ้งตัวลอย
‘หรือว่าอาจารย์จะมาบอกเกรดกับแม่แล้ว ตายล่ะ ทีวีชั้นคงไม่มีวันได้แตะอีกแล้ว โถ่’ ริคคร่ำครวญในใจ ถอดรองเท้าช้าๆให้นานเหมือนเป็นชาติเพราะเขาไม่อยากจะเดินเข้าไปในครัวเลย
“ริค...ไปหาพี่เค้าในครัวสิลูก เค้ากลับมาแล้วบอกว่าอยากเจอหนูน่ะ” ผิดคาด ริคคลายยิ้มออกมาแล้วถอนหายใจค่อยๆ
‘พี่ชายหรอ’ ริคคิดแล้วความรู้สึกชิงชังก็ต้องทำให้เค้าเบ้ปาก แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยรู้สึกรักพี่ชายแท้ๆของตัวเองอย่างที่น้องคนนึงควรจะเป็น ไม่ใช่เพราะเรื่องบาดหมางร้ายแรงใดๆที่เกิดขึ้นในอดีต แต่ปมเล็กๆที่มันเกิดขึ้นในใจเขาเองอย่างช้าๆ โดยที่เขาไม่เคยรู้ตัว มาคิดถึงพี่ชายตัวเองอีกทีก็ทำให้เกลียดเขาไปแล้ว เขายังคงต้องทนการเปรียบเทียบระหว่างเขากับพี่ชายโดยพ่อและแม่ที่ไม่เคยเข้าใจอะไร ก็จริงที่เขาทั้งคู่เกิดมาแตกต่างไม่ใช่แค่วัย นั่นรวมทั้งมันสมอง ความคิดสร้างสรรค์ ความสามารถ หรือ มนุษยสัมพันธ์ เจ้าพี่ชายตัวดีได้ไปครองหมด ปัจจุบันพี่ชายของเขาเรียนจบมหาวิทยาลัยชื่อดังและได้กลายเป็นหนึ่งในผู้พัฒนาซอฟแวร์อัจฉริยะ ‘ไพธอส’ หรือเกมส์ออนไลน์มหัศจรรย์ที่โด่งดังอยู่ในตอนนี้ แน่นอนว่าเมื่อพอมองย้อนกลับมาดูตัวเอง เขาเป็นแค่นักเรียน ม.สี่ ท้ายแถวคนนึงที่พยายามให้ตัวเองสอบผ่านทุกครั้ง แต่คะแนนที่เกินเส้นตายมานิดหน่อยก็มักทำให้เขาโดนพรากอะไรไปประจำ
ริคเดินลากท้าวอย่างเคยชินเข้าไปที่ห้องครัว แล้วสบเข้ากับสายตาเป็นมิตรของ “วิช” ด้วยชื่อเล่นที่มาจากคำท้ายของนามสกุล นั่นก็บอกเขาได้มากพอแล้วว่าครอบครัวนี้ฝากความหวังไว้กับพี่ชายของเขามากเพียงใด แล้วพวกเขาก็ถูกด้วย
“กลับมาแล้วหรอ เจ้าน้องชายตัวดี” แม้วิชจะทักอย่างขี้เล่น แต่ริคกลับเม้มปากแล้วพยักหน้าเนิบๆกลับไป
บนโต๊ะทานข้าวที่ยังไม่มีอาหารมาวาง มีแต่ใบแจ้งหนี้แจ้งสินมาจากบริษัทเงินกู้มากมาย มันมีแต่ชื่อของพ่อ แม่ พี่วิช หรือแม้กระทั่งเค้าจ่าหน้ามาจนไม่รู้จะจ่ามายังไงแล้ว พอมองดูภาระของครอบครัวเหล่านั้นแล้ว ริคก็นึกขึ้นได้ว่าถึงเวลาสิ้นเดือนแล้ว เวลาที่ครอบครัวของเขาจะวิ่งเต้นใช้หนี้กันจ้าละหวั่น
“ดูสิมีมาเต็มเลย บ้านเราเกือบจะโดนยึดแล้วล่ะ ถ้าไม่ใช่ว่าเมื่อกี้พี่ไปคุยกับบริษัทมา เอ้อ...นั่งลงก่อนๆ พี่มีเรื่องจะให้ช่วย” เกริ่นเข้าการเทศนาระยะยาวโดยเจ้าพี่ชายตัวดี ริคกรีดกรายไปนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามพี่ชายอย่างเอือมระอา เตรียมพร้อมรับการบ่นจนหูชาจากเจ้าพี่ชายผู้ได้ดี “พี่เห็นเกรดแกแล้วนะ”
“ชั้นฉีกทิ้งไปแล้ว” ริคตอบหน่ายๆ
“ชั้นดูในเน็ตเอาหรอกว่ะ! ฉีกทำไมวะ เกรดออกจะสวย”
“สวยยังไงก็ไม่เท่าพี่ ชั้นไม่ตกสักวิชา แต่แม่ก็ยังจะยึดทีวีชั้นไป เพราะว่ามันไม่มีเลขสี่” ริคตัดพ้อ เอนหลังลงพิงเก้าอี้แล้วถอนหายใจ
“เฮ้ย! ใจเย็น แม่ยังไม่รู้นี่หว่า แล้วถึงรู้เค้าก็ไม่ว่าอะไรหรอก”
“ทำไมจะไม่ว่า” น้องชายเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย แต่ก็ไม่คาดหวังคำตอบมากนัก
“ชั้นโกหกแม่ให้แกได้ เค้าไว้ใจชั้นเชื่อชั้นดิ จริงๆนะ”
“เอางั้นจริงดิ”
“เออ! ชั้นบอกแม่ให้แกได้ว่าแกมี สี่สุขศึกษา กับ ศิลปะ มาสองตัว”
“แหวะ สี่สองวิชานั้นลิงก็ทำได้”
“ฮ่วย!” วิชสางหัวตัวเอง “คณิต กับ อังกฤษ ก็ได้พอใจมั้ย!”
“ก็ยังดี”
“ดี แต่แกต้องช่วยอะไรชั้นหน่อยนะเว่ย” วิชยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สบกับสายตาเบื่อโลกของเจ้าน้องชาย
“ชั้นว่าละ”
“เฮ่ยๆๆๆๆ นี่เดิมพันด้วยชะตาของครอบครัวเราเลยนะ แกรู้เรื่องเกมส์ที่ชั้นกำลังพัฒนาอยู่ใช่มั้ย” โดนพี่ชายตัวดีลากเข้าเรื่องจนได้
“อือ...ไอ้ ไพตุ๊ด ไพแต๊ด ไรนั่นน่ะหรอ”
“ไพธอส โว่ย ไพธอส” พี่ชายแก้อย่างหน่ายๆ “ชั้นว่าชั้นมีคู่แข่งแล้วว่ะ!” วิชพูดเสียงเครียดติดตลกพลางวางกระดาษแผ่นหนึ่งลงบนโต๊ะ มันเป็นกระดาษที่ตัดมาจากนิตยสารเกมส์ออนไลน์รายสัปดาห์ ริคชะโงกหน้าเข้าไปอ่านพาดหัวสีแดงแจ๋
‘ไพธอส คิดหนัก! โอลิมปัส เกมส์จากค่ายคู่แข่งยักษ์ใหญ่ตีตลาดด้วยยอดขายเปิดตัว 3 ล้านแผ่น!’
“บ่ะ! ขนาดนั้นเลย” ริคเลิกคิ้วขึ้นมองสีหน้าเครียดๆของพี่ชาย
“เออ ขนาดนั้นแหละ! ชั้นถึงขอให้แกช่วยไง”
“พรูด!” ริคหัวเราะร่วน “แล้วชั้นจะช่วยอะไรพี่ได้”
“เออถ้าช่วยไม่ได้ชั้นคงไม่ขอแกหรอก”
“อะไรทำให้พี่ชายอัจฉริยะของชั้น ถึงกับหน้าหวั่นได้ขนาดนี้เนี่ย” ริคกระเซ้าเข้าให้ ทำเอาพี่ชายอัจริยะถึงกับนั่งไม่ติด
“ก็ไอ้เกมส์นี้น่ะแหละ มันแย่งผู้เล่น 20% ของเกมส์เราไป เพราะอะไรรู้มั้ย มันใจปล้ำแจกของกระหน่ำน่ะสิ ใครที่สมัครไอดีภายในเดือนนี้จะมีไอเท็มหายากที่มีแต่ผู้ที่เริ่มเล่นรายแรกๆเท่านั้นที่จะได้ แล้วเท่านั้นยังไม่พอแรงโปรโมทของบริษัทมันก็เกินต้านทาน มันครอบคลุมการโฆษณาไปตั้งแต่รถไฟฟ้ายันป้ายบิลบอร์ด เห็นมั้ยล่ะ มันน่ากลัวขนาดไหน”
“ไอ้เกมส์ที่ต้องซื้อแผ่นมาเล่น แทนที่จะดาวน์โหลดเอาฟรีๆ แบบนี้ ต่อให้ดีขนาดไหนชั้นก็ไม่เล่นหรอกว่ะ” ริควิจารณ์อย่างตรงไปตรงมาสุดๆ ทำให้วิชมีสีหน้าปลื้มขึ้นมานิดๆ
“แหม...แกนี่สมเป็นน้องชั้น แต่แกไม่รู้อะไรซะแล้ว สาเหตุที่มันต้องทำแผ่นมาขายก็เพราะ มันไม่สามารถให้คนดาวน์โหลดเอาในอินเตอร์เน็ตเนื่องจาก วันแรกที่เกมส์มันเปิดคนเข้าไปดาวน์โหลดจนเซิฟเวอร์ถล่ม แล้วแกรู้อะไรมั้ย คนที่เข้าไปซื้อแผ่นของมันจะได้ไอเท็มโค้ดสำหรับชุดเทพมาใส่ด้วย โอ้ยให้ตาย! เป็นบริษัทชั้นไม่กล้าแจกจริงๆหรอกเว่ย” วิชว่าอย่างเจ็บใจ แต่ริคกลับยิ้มแห้งๆให้กับพี่ชายตัวเอง
“พอเห็นเข้าแบบนี้แล้ว บริษัทชั้นก็อยู่เฉยๆอีกต่อไปไม่ได้ว่ะ มาสเตอร์เลยคิดให้ชั้นทำอะไรสักอย่าง แล้วแกรู้มั้ยชั้นจะทำอะไรกับเกมส์มัน” น้ำเสียงของวิชเปี่ยมไปด้วยเลศนัยน์ดูชั่วร้าย ลำตัวตั้งตรงขึ้นมาพร้อมผายอกอย่างสง่างามและภูมิใจกับแผนการณ์ที่จะนำเสนอต่อไปนี้ “ชั้นจะแฮ็คเกมส์มัน!”
“พรูด! ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า อะไรนะ พี่ว่าไงนะ!” ริคหลุดขำเข้าให้แล้ว ทำเอาพี่ชายของเขาถึงกับหน้าไม่จืด
“หนอยไอ้ริค! อย่าบังอาจมาขำแผนการชั้นหน่อยเลยโว่ย ยังไงตอนนี้ก็สำเร็จไปถึงครึ่งนึงแล้วล่ะวะ”
“จริงดิ ขนาดนั้นเลย” ริคปั้นน้ำเสียงให้สนใจมากขึ้น
“เออ ตอนนี้เราส่งแฮ็คเกอร์ฝีมือดีเข้าไปในระบบชั้นในสุดของเกมส์มันแล้ว และเหลือแค่เข้าไปบ่อนทำลายระบบเกมส์มันทีละนิด โดยที่ให้มันไม่ทันไหวตัว พอรู้ตัวอีกทีเกมส์มันก็เน่าไม่เหลือซากจนบริษัทต้องระส่ำระส่าย ซึ่งเราก็จะใช้โอกาสนั้นแหละเทคโอเวอร์เกมส์มันมาในราคาถูกๆ และผนวกเกมส์ที่ระบบระดับเทพของเราเข้ากับเกมส์กราฟฟิคระดับเกือบเทพของมันเข้าด้วยกัน พร้อมดึงลูกค้า20%ที่หายไปของเราคืนมา ไม่สิเผลอๆเราได้กลับคืนมาเป็น 200% ด้วยซ้ำ” ว่าความนานไปหน่อยจนน้ำลายแตกฟอง รู้ตัวอีกทีวิชก็อยู่ในท่ายืนค้ำหัววิลราวกับจะโผขึ้นเพดานเรียบร้อยแล้ว
“เอ่อ....” ริคอ้าปากค้าง “ไอ้ที่พี่พูดนี่มันฟังดูง่ายเนอะ แล้วไอ้คนอย่างชั้นนี่พอจะช่วยอะไรได้รึไง”
“ช่วยได้ๆ เราต้องการบุคคลที่มีความสามารถทางการตลาดในเกมส์ เข้าใจระบบเกมส์ในทุกรูปแบบ บ้าการเก็บเวล เข้าใจคน ใจเย็น เชี่ยวชาญในการแสวงหาผลประโยชน์จากบัคของเกมส์ ซึ่งก็คือแกไม่ใช่ลูกเต้าเหล่าใครที่ไหน แกนั่นแหละ แกเลย!”
ถูกย้ำเข้าหลายทีจนไอ้น้องชายตัวดีถึงกับหน้าแดงแปร๊ด แต่เฮ่ย นี่ใช่อะไรที่คนถูกชมควรจะเขิลหรอวะ นี่มันหลอกด่าว่าติดเกมส์ชัดๆชัดๆ “เอ่อ...ชั้นว่ามันไม่เวิร์คหรอกว่ะ ถ้าพี่อยากได้ดั่งใจทำไมไม่ทำเองเล่า”
“บริษัทมันแบนทุกไอพีแอดเดรสที่อยู่ในบริษัทเราหรือใกล้เคียงเรียบร้อยแล้ว แบนกระทั่งรหัสบัตรประชาชนที่จะใช้สมัครไอดีของพนักงานบริษัทเราทุกคน พวกเราไม่มีสิทธิแม้แต่จะแตะต้องเกมส์มัน ดังนั้นการที่จะแฮ็คเข้าไปได้ก็จึงเป็นหน้าที่ของคนนอก และคนนอกที่น่าไว้ใจที่สุดก็คือคนในครอบครัว จริงมั้ย” วิชมองหน้าริคด้วยสายตาที่เชื่อมั่น ริคไม่ชอบการถูกมองแบบนี้เลย เขาไม่ชอบถูกฝากความหวังเอาไว้กับตัวเอง มันทั้งกดดันและกลัวว่าจะทำมันพังเมื่อไร
“เอ่อ....”
“ช่วยชั้นด้วยเถอะ ถือว่าชั้นขอร้อง ถ้าไม่ใช่ว่าทำเพื่อชั้น ก็ถือว่าทำเพื่อครอบครัว ถือว่าแกช่วยครอบครัวเราได้ ถ้าแผนการนี้สำเร็จเราจะได้ผลตอบแทนมากมาย พอที่จะปลดหนี้พวกนี้”
ริคอดไม่ได้ที่จะก้มมองใบแจ้งหนี้มากมายแล้วถอนหายใจ เขามองใบหน้าจริงจังของพี่ชายที่บัดนี้ไม่มีแววขี้เล่นอีกแล้ว การขอร้องครั้งนี้คือการเอาจริง มันเหมือนเป็นการฝากความหวังของครอบครัวเอาไว้กับเค้า บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสดีที่จะได้พิสูจน์ให้พ่อกับแม่เขาได้รู้ว่า เขาก็ทำอะไรเพื่อครอบครัวได้เหมือนกัน เขาไม่ได้เป็นแค่เด็กติดเกมส์ แต่จะใช้การติดเกมส์นี้สร้างผลประโยชน์มหาศาลขึ้นมา แค่คิดหัวใจเค้าก็พองโต เขาแทบรอคอยการถูกชมและรางวัลตอบแทนที่เขาไม่เคยจะได้จากพ่อแม่ไม่ไหว แค่ทำให้แผนการนี้เสร็จ แค่วิ่งตามคำสั่งของพี่ของเขาไปเท่านั้น
“เอ่อ...ก็ได้ ชั้นจะช่วย”
“เย่! แกเองนี่ก็รักครอบครัวเหมือนกันนี่หว่า สมกับเป็นน้องชั้น!” วิชพูดอย่างดีใจ เจ้าตัวจำต้นแขนน้องชายมาเขย่าจนริครู้สึกเขินไปหมด
“รู้แล้วๆ ชมมากชั้นไม่ช่วยนะ ชั้นขอขึ้นไปนอนก่อน วันนี้โคตรเหนื่อยเลยว่ะ”
“เดี๋ยวๆ เอานี้ไปด้วย” วิชคว้าแขนริคเอาไว้ แล้วส่งกระเป๋าใส่คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คสีดำให้กับริค มันคุ้นตาจนริคอดจะตกใตที่ได้เห็นไม่ได้
“นี่มัน...”
“เออ คอมพ์คู่ใจแกไง ชั้นไปขอพ่อมาบอกว่าต้องใช้ให้แล้ว แต่ไมได้บอกว่าเอามาให้แกนะ อย่าให้พ่อหรือแม่เห็นละ มีอะไรติดต่อชั้นทางอีเมล์นะรู้มั้ย”
ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก เขาไม่คิดว่าพี่ชายของเขาจะใจดีกับเขามากขนาดนี้ และเขาก็ไม่นึกว่าตัวเองจะได้เจอกับเจ้าคอมพ์ที่ถูกยึดไปตลอดครึ่งเทอมนี้อีกครั้ง
“ขอบใจมาก ทีนี้ชั้นก็ได้เล่นเกมส์ของชั้นอีกครั้งแล้วใช่ปะ”
“เออ...เล่นแล้วก็เล่นให้ชนะนะเว่ย ผลตอบแทนงามอยู่”
แสงนีออนส่องแยงตาริคในเวลาสองทุ่มกว่าๆที่บนเตียงนอนมีสมุดการบ้านเปิดแผ่และถูกทำค้างไว้ ริคนอนแผ่บนเตียงพลางคิดถึงเหตุการณ์หลังจากที่เขาทำลายเกมส์ “โอลิมปัส” จนเสร็จสิ้น นี่เขาต้องถูกพี่ชายล้างสมองไปแล้วแน่ๆ
“ตุ๊ง!” เสียงดังมาจาก โน๊ตบุ๊คที่ถูกเปิดค้างเอาไว้ มีอีเมล์ฉบับหนึ่งถูกส่งเข้ามาในอีเมล์ของริค มันมาจากพี่ชายของเขานั่นเอง
Wish Tharawish
เฮ้ ไอ้น้องรัก ชั้นส่งเมล์นี้มาให้เผื่อแกสนใจจะเริ่มงานเลยนะ ในเกมส์มีคนที่ทำหน้าที่เดียวกับแกอยู่สองสามคน ติดต่อพวกนี้ไปได้ เรามีไอดีที่สมัครไว้ให้แกแล้วนะ เข้าไปแล้วทำการชี้แนะต่อไปนี้อย่าผิดเพี้ยนแม้แต่ตัวอักษรล่ะ...
อ่านไม่ทันจบ ริคก็เปิดหน้าเดสท็อปขึ้นมาแล้วดับเบิลคลิ๊กที่โลโก้เกมส์ Olympus ขึ้นมา โลโก้เกมส์นี้เป็นภาพสี่เหลี่ยมสีดำที่มีตัวอักษร Ω สีทองถูกวางเด่นอยู่ตรงกลาง มันเรียบง่ายแต่ก็ดูมีสไตล์
ภาพบนจอถูกกลืนไปเป็นสีดำขณะที่รายชื่อผู้สนับสนุนต่างๆถูกสาดเทเข้ามาหาริคอย่างที่เขาไม่คิดอยากจะดู และแล้วภาพอภิมหาสงครามก็พลันอุบัติขึ้น
*****นับแต่วินาทีนี้ ขอเชิญผู้อ่านทุกท่านเข้าไปอยู่ในเกมส์ที่ถูกบรรยายให้เสมือนอยู่ในเกมส์จริงๆ เพื่ออรรถรสในการรับชมยิ่งขึ้น ขอให้สนุกน๊ะจ๊ะจุ๊บๆ*****
สายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงบนพื้นลานกว้างที่ตลบอบอวลไปด้วยฝุ่นควัน เสียงโห่ร้องกึกก้องของเหล่าอสุรการดังแซ่ซ้องกันจนไม่รู้ว่าฝ่ายใดเป็นฝ่ายใด บางตัวก็เป็นยักษ์ตาเดียว แต่บางตัวก็เป็นสัตว์ประหลาดที่มีส่วนประกอบของสัตว์ต่างๆผสมปนเปไปด้วยกัน
แต่ร่างกายขนาดมหึมาที่รับรองได้ว่าสูงพอๆกับตึกร้อยชั้น สัตว์ร้ายที่ดูน่าเกรงขามก็พลันแหวกกลุ่มม่านควันออกมา ด้วยเสียงคำรามแซ่ซ้องดังมากกว่าเสียงของสายฟ้าฟาดเมื่อครู่นี้
มันไม่ได้มีแค่ตัวเดียว มันแห่กันออกมานับสิบๆตัว แต่ละตัวจะถูกห่อหุ้มไปด้วยชุดเกราะเหล็กหนาเตอะสีแตกต่างกันไป อย่างตัวที่ดูดุร้ายมากที่สุดถูกหุ้มด้วยชุดเกราะสีทองที่ภายในร่างกายของมันประกอบด้วยเปลวเพลิงร้อนแรงที่พร้อมจะแหวกชุดเกราะนั้นออกมา หน้ากากนักรบที่มีช่องสำหรับดวงตา ฉายแววตาสีแดงน่ากลัวออกมา มันไม่ใช่มนุษย์ มันเป็นเหมือนกลุ่มก้อนพลังมหาศาลที่ถูกอัดแน่นอยู่ในชุดเกราะ ซึ่งทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่าพวกมันเหล่านี้เรียกว่า “ไททัน”
พวกมันไม่ได้มีแค่ยักษ์เพลิง มันยังประกอบไปด้วยยักษ์น้ำแข็ง ยักษ์ลาวา หรือยักษ์มหาสมุทร แต่ตัวที่ดูโดดเด่นกว่าใครเพื่อนก็คงต้องเป็น ยักษ์สีทองคำที่ลำตัวของมันทำมาจากฟันเฟืองนับไม่ถ้วนเรียงร้อยต่อกันเป็นร่างของยักษ์อ้วนๆผิดสัดส่วน มันดูเหมือนนาฬิกาขนาดยักษ์มากกว่าจะเป็นอสุการ บนหน้าอกของมันมีนาฬิกาทรายยัดอยู่ภายใน คอยบอกเวลาที่อีกฝ่ายจะปราชัยในศึกครานี้ ทุกคนขนานนามยักษ์ตนนี้ว่า “โครนอส เทพแห่งการเวลา”
เปรี้ยง!!!! สายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาอีกครั้ง ทำเอาร่างกายของโครนอสผละถอย ฝุ่นคลุ้งกระจายไปทั่ว ปรากฏเป็นร่างที่ประทุด้วยประจุไฟฟ้าอัดรวมกันเป็นร่างมนุษย์ มันตัวเล็กแค่เพียงขี้ตาของไททันแต่ก็ดูทรงพลังและน่ากลัวไม่มากไม่น้อยไปกว่ากันเลย ร่างกายที่อุดมไปด้วยไฟฟ้าเริ่มส่องแสงสว่างแล้วมันก็พลันเปลี่ยนร่างเป็นพญาเหยี่ยวตัวใหญ่คอยโฉบเฉี่ยวเหล่ายักษ์ไททันให้อ่อนแรงและล้มไปทีละคน
เปรี้ยง!!! ยักษ์โครนอสคว้าร่างของเทพสายฟ้าเอาไว้ แล้วตบอย่างแรง เกิดแสงสว่างเจิดจ้า แต่โครนอสกลับเป็นฝ่ายที่เข่าต้องตกถึงพื้นก่อน มือทองคำที่ทำจากฟันเฟืองของมันถูกหลอมละลายด้วยความร้อนของสายฟ้า ก่อนที่ประจุไฟฟ้านั้นจะก่อตัวกลายเป็นร่างคน
ร่างของชายแก่กำยำ ผมเพล่ารุงรังแต่กลับสง่างาม ยืนอยู่บนมือของยักษ์ไททัน เขาง้างสายฟ้าในมือออกแล้วฟาดเปรี้ยงใส่ยักษ์ไททันอย่างหาญกล้า
เกิดเสียงกึกก้องกัมปนาทชั่วขณะหนึ่งก่อนที่โครนอสจะแตกกระจายเป็นพันๆชิ้น ภายในฤทธานุภาพของมหาเทพ “ซุส”
' © Tenpoints ! '
ความคิดเห็น