คุณลม(ที่)รัก

ลำดับตอนที่ #4 : เช้ย.. เชย(ทั้งคู่)

    มือที่จับข้อมือไว้แน่นเริ่มกระชับลากจูงไปที่รถยนต์ที่จอดอยู่ไม่ไกล ร่างบางทั้งฝืนทั้งรั้งตัวเองไว้แต่ก็สู้แรงของชายหนุ่มไม่ได้ ประตูรถถูกเปิดออกพร้อมกับดันร่างอันนุ่มนิ่มเข้าไปแล้วชี้หน้าคาดโทษหากว่าเธอคิดจะหนีออกไป โดนหนักกว่าเดิมแน่..!!

 

          "ไอ้ลม!แกทำบ้าอะไรของแก ฉันจะกลับเอง"

 

     เสียงหวานแหลมตะโกนใส่ทันที่ชายหนุ่มเปิดประตูอีกด้านเข้ามานั่งประจำที่ของคนขับใบหน้าเกี้ยวกราดไม่พอใจเผยออกมาอย่างเด่นชัด แต่เขากับทำเป็นไม่ทุกข์ไม่ร้อนที่เห็นอาการกระฟัดกระเฟี้ยดของใครอีกคน ทำใจไว้แล้วว่าผลลัพท์ในครั้งนี้เขาต้องเจออะไร..เริ่มชินหล่ะ!กับเสียงแหลมๆนี้ 

 

         "จะไปส่ง"

 

         "ฉันขับรถมาเอง ได้ยินหรือเปล่า"

 

         "ตะโกนดังขนาดนี้ ถ้าไม่ได้ก็ยินก็บ้าแล้ว!"

 

   พยายามถึงที่สุดที่จะไม่โต้เถียงหรือตอบอะไรเพื่อให้เกิดอารมณ์ไปมากกว่านี้ แต่เห็นทีคงจะเป็นไปไม่ได้ ก็ไอ้เสียงแว้ดๆของเธอมันร้ายกาจเกินจะทน ความสงบคงหาไม่เจอจนกว่าแม่ตัวดีจะถึงบ้าน

 

        "ถ้าได้ยินก็ควรเข้าใจ ฉันจะขับรถกลับเอง นี่!ฉันพูดดีๆแล้วนะ" กวนประสาทชะมัด ไอ้บ้าลม!ทำเป็นไม่สนใจ ไม่พอใจ แล้วไปชุดลากมาทำไมให้อับอายขายหน้าเพื่อนฝูงแล้วยังจะพูดบ้าๆบอๆ ให้ใครต่อใครเข้าใจผิดนั่นอีก ฮึ!

 

    พยายามจะพูดด้วยดีๆแต่เห็นคนที่นิ่งเงียบจนต้องย้ำบอกว่าเธอพูดดีแล้วนะ ไอ้ท่าทางโวยวายก็ไม่ได้อยากทำหรอกแต่มันอดไม่ได้ ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก..กวนประสาทจะตาย! 

 

       "พรุ่งนี้คุณก็ให้คนที่บ้านคุณมาเอากลับไป"

 

       "แกกล้าดียังไงมาบอกฉันแบบนี้" 

 

       "ไอ้ที่ทำแบบนี้เพราะผมหวังดี ไม่กล้าดียังไงหรอก"  ถ้าปล่อยให้กลับเองมีหรือคนอย่างเธอจะกลับอย่างเชื่อฟัง ร้อยทั้งร้อยเธอกลับเข้าไปหาไอ้หน้าอ่อนนั่นอีกแน่ วันอื่นจะเป็นยังไงก็เรื่องของเธอ แต่ไม่ใช่วันนี้..เพราะ?! อะไรไม่รู้..ซิ 

 

  บอกคนดื้อรั้นอย่างใจเย็นพยายามที่จะไม่ใส่อารมณ์จนเกินเหตุ จะมีใครทำได้อย่างเขาบ้างหากว่าต้องมาเจอผู้หญิงแบบนี้ แบบลิตาเนี๊ยะ..! ดื้อซะจนมองไม่เห็นความหวังดีของใคร ก่อนจะถอนใจแบบปลงๆ สมน้ำหน้าตัวเองที่ดันทุลังหาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ สม! 

 

   สตาทร์รถออกตัวอย่างกับพายุเล่นเอาคนที่ไม่เต็มใจมาด้วยถึงกับใจเสียจนต้องหันไปคว้าเข็มนิภัยมาล็อกเพื่อความมั่นใจ หวังว่าคนบ้าๆแบบนี้จะพาเธอไปถึงจุดหมายปลายทางโดยปลอดภัยถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตามที 

 

       "คุณย่ารู้หรือเปล่าว่าออกมาเที่ยวในที่แบบนี้"

 

       "...ที่แบบนี้คือแบบใหน นายอย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย ถ้าไม่ดีแล้วนายมาทำไม?!"

 

       "!!...ผมเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหาย"

 

       "ตลก  ฉันเป็นผู้หญิงไม่มีสิทธิ์เที่ยวว่างั้น แกแหกตาดูเปล่าว่ามีผู้หญิงมาเที่ยวกันเยอะแยะ ทำไมแกไม่ไปลากกลับมาซะให้หมดเลยหล่ะ" หัวโบราณ คร่ำครึ อยู่แต่ไร่ เฝ้าแต่สวน ซวย..จริงๆทำไมต้องมาเจอกันที่นี่ เซ็ง!

 

 บอกออกไปด้วยความเซ็ง ใครๆเขาก็มาเที่ยวกันทำมาจับผิดเธอ ทีตัวเองยังมาได้ไม่รู้เป็นบ้าอะไร นี่มันสมัยใหนกันแล้ว ทำมาพูดเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายอะไร เป็นผู้หญิงมาเที่ยวแล้วจะทำไม?! ก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไรซักนิด...

 

      "คุณก็ดูชุดที่คุณใส่มาซะก่อน ใส่มาเพื่ออ่อยเลยว่างั้น ผู้ชายเวลาที่เขาอยากได้ผู้หญิงชั่วคราวเขาก็มองที่เปลือกนอกที่โชว์กันทั้งนั้น ถ้าอยากเจอคนดีๆคุณก็ควรใส่ที่มันดูดีกว่านี้"

 

   บอกเพราะหวังดีกับเธอ เขาเป็นผู้ชายทำไมจะไม่รู้นิสัยผู้ชายด้วยกัน กับลิตาแล้วเขาไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำแต่เห็นแก่คุณย่า ท่านแก่แล้ว หากว่าผิดพลาดหรือว่าพลาดพลั้งโดยไม่ได้ตั้งใจไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่จะเสียใจ คุณย่าก็คงเสียใจไม่ต่างกัน แต่ถ้าเต็มใจที่จะเสียเขาก็ไม่อาจห้ามหรือหยุดยั้งเธอได้ ขอเพียงแค่ไม่ใช่วันนี้เท่านั้น...

 

  เธออาจจะเหมือนวัยรุ่นในเมืองหลวงศิวิไลที่มากไปด้วยแสงสีเสียง อาจจะใจแตกจนกู่ไม่กลับ มั่วจนหาทางออกไม่เจอ ด้วยเห็นเธอเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก จนวันนี้เธอเป็นสาวสวยเขายอมรับ แต่ในเมื่อเขาเองก็เรียกคุณศจีว่าคุณย่าเหมือนกับเธอ แล้วจะให้เขาปล่อยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับคำพูดของเพื่อนชายของเธอได้อย่างไร แค่วันนี้ลิตา...  แล้วจะไม่ยุ่งอีกสัญญา..

 

      "อย่างฉันไม่ต้องอ่อยหรอก แกก็เห็น จะชี้นิ้วเอาคนใหนก็ได้ แล้วไอ้คนดีๆสำหรับแก เขาไม่มาให้ฉันชี้เลือกหรอก ป่านนี้นอนกันหมดแล้ว ไอ้ที่อยู่ตอนนี้ก็มีแต่บ้าๆบอๆอย่างที่ฉันกำลังพูดด้วยนี่ไง" ชิ! 

 

    ขอวนหลอกด่าให้ไปโดนตัวซักหน่อยก็อยากมาว่าอ่อยทำไม ชุดก็เหมือนๆกับสาวๆที่มาเที่ยวสถานที่แบบนี้ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงคนใหนที่เขาใส่กัน เธอแค่มาเที่ยวไม่ได้มาหา....! อย่างที่ว่า แค่เห็นชุดที่ใส่ก็มาตัดสินว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบใหนแล้ว คิดเอง เออเอง มโนไปเองทั้งนั้น รับสมอ้างซะเลยจะได้พอใจ หลอกให้ภูมิใจเล่น..พ่อคนฉลาด...! 

 

      "หึ! แม่รจนาภาคอินเตอร์ มาเลือกคู่นอนถึงในผับในบาร์" ถึงกับต้องส่ายหัว กับการพูดจีบปากจีบคอตอบรับแบบภาคภูมิใจของหญิงสาวจนอดค่อนขอดต่อไม่ได้ อยากจะว่าอะไรแรงๆไปมากกว่านี้ แต่ไม่ดีกว่า ปล่อยเธอไปเถอะ...ชีวิตนี้เป็นของเธอ  

 

        "อะไรนะ! รจนา แหม่..แหม๋" เช้ย เชย! แต่กับรู้สึกดีชอบกล นานแล้วที่ไม่ได้ยินชื่อตัวละครแบบนี้...คิดได้ไงเอามาเปรียบเทียบกับเธอ อดใจไม่ไหวจนต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมา รจนาลิตา..มาเลือกคู่ ไม่โกรธหรอก ถึงฟังแล้วจะเชยหลอกด่าไปสักหน่อย แต่ลิตาชอบ...

 

        "...??!" ไม่มีคำว่าสลดกับเธอคนนี้ ดูจะภูมิใจเสียอีกถึงกับหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวเป็นไปได้หนอ แม่รจนา!

 

      "ลิตา ที่ผมพูดผมบอกเพราะเห็นว่าคุณเป็นหลานคุณย่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ คุณย่าย่าคงเสียใจ"เขาไม่อยากพูดเรื่องที่ได้ยินจากปากเพื่อนชายของเธอในห้องน้ำ เพราะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเธออาจจะพอใจด้วยซ้ำไป

 

       ".....!!"

 

      "อีกอย่างเพื่อนคุณสองคนนั้นก็ดูไม่น่าไว้ใจ ผมเจอคนมาเยอะพอจะดูออกว่าเขาเป็นคนแบบใหน"

 

      ".....!!"

 

     "ไม่ใช่ว่าคุณไม่ควรมาเที่ยวในที่แบบนี้ แต่ผมคิดว่าคุณควรเลือกคบคนที่จะเที่ยวด้วยสองคนนั้นคุณเลิกคบได้ก็เลิกคบไปเถอะ"

 

      "......!!"

 

  ไม่ได้อยากสั่งสอน เพราะรู้ว่าพูดบอกไปก็เท่านั้น แต่ก็อยากใช้เวลาอันน้อยนิดที่อยู่ด้วยกันในรถคงพอทำให้เธอคิดได้ไม่มากก็น้อย ดีกว่าไม่พูดอะไรเลย แต่..เงียบผิดปกติจนแปลกใจ ลิตาที่ตั้งหน้าตั้งตาเถียงฉอดๆหายไปจนต้องหันไปมองคนผิดปกติ เธอกอดอกหันหน้ามองกระจกด้านข้างอย่างกับว่าทุกสิ่งด้านนอกมันน่าสนใจซะจนไม่อยากหันกลับมา แล้ว.. แล้วไอ้ที่พูดไป เธอคง เฮ่อ!! 

 

     "ลิตา ได้ยินหรือเปล่าที่พูด"

 

   เธอก็ยังไม่สนใจ แถมยังเอานิ้วมือทำเป็นขีดๆเขียนๆกับกระจกประตูรถเล่น กวน กวนได้ตลอด! 

 

 ไม่อยากฟัง ไม่รู้จักกันแล้วยังทำมาเป็นสอน รู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้าง ไม่รู้อะไรสักอย่าง คนอย่างลิตา แรง ร้าย เหวี่ยง วีน เยอะแหะ! แต่มันก็แค่.. แค่..เรียกร้องความสนใจเท่านั้น! 

 

  ถ้าวันนี้คุณย่าไม่พูดเรื่องของไอ้บ้านี่! แล้วหล่ะก็ คงได้เห็นฤทธิ์กันมากกว่านี้แน่ ที่ยอมเพราะถือว่ายังไงซะตัวเองพูดจารุนแรงเรื่องพ่อแม่ของชายหนุ่มจนคุณย่าเทศนาจนรู้ตัวว่าไม่น่าก้าวร้าวถึงบุพการีใคร ลึกๆลงไปแล้วก็ผิดอยู่เหมือนกัน นิ่งเฉยดีกว่าทำเป็นเอาหูทวนลม ไม่โวยก็ดีแค่ไหนแล้วถือว่าเป็นการ...ขอโทษ

 

   แล้วเรื่องเพื่อนสองคนนั้นเธอไม่แคร์ไม่ใช่ไม่รู้จักสองคนนั้น เธอรู้จักดีเสียด้วย ที่เขาพูดก็จริงทุกอย่างเธอรู้ แต่...แค่เพื่อนเที่ยวเท่านั้น ไม่ได้หวังอะไรมากมาย แต่เห็นตอนมันจูงมือเดินหนีทิ้งเธอนี่ซิ ไม่ปล่อยไว้แน่!เวลาเดือดร้อนเรื่องเงินทอง ก็ตีหน้าเศร้ามาหาเธอตลอด คิดๆแล้วจะเอาไงดีกับสองคนนี้ดี เลิกคบ!....เหรอ เธอก็ไม่เหลือใครเลยนะ  

 

     "ลิตา"

 

     "...."

 

     "ลิตา"

 

     "หิว!"

 เอี๊ยด!!! เสียงเบรครถกระทันหันจนคนนั่งมาด้วยหน้าเกือบทิ่มดีนะคาดเข็มขัดนิรภัยไม่งั้นได้เรื่องแน่ แล้วมันจะพาไปถึงบ้านมั๊ยนี่ ไอ้บ้าเอ้ย!

 

     "แกเป็นบ้าอะไรไอ้ลม นึกจะเบรคก็เบรค ใบขับขี่แกซื้อมาหรือไง"

 

     "ที่พูดไปมันเข้าหูคุณบ้างหรือเปล่า"

 

     "ก็คนมันหิว พูดอะไรมาก็ไม่รู้เรื่องหรอก"

 

     "เปลืองน้ำลายจริงๆพูดไปตั้งเยอะ"

 

     "พูดหรือพร่ำกันแน่ แก่แล้วก็ไปอยู่วัดซะ! คุณย่าฉันยังไม่พร่ำเวอร์อย่างแกเลยพิจารณาตัวเองด้วยที่ฉันบอกแบบนี้ถือว่าฉันชี้ทางสว่างให้หรอกนะ น่ารำคาญ!"

 

  ลงท้ายเสียงอย่างเบื่อหน่าย จนคนรับฟังต้องส่ายหน้าระอาเห็นทีคงจะพูดกันยาก พูดไปก็เท่านั้นเปลืองน้ำลายเปล่าๆดีเสียอีกความสงบเงียบเริ่มกลับมา คงจะสบายใจกว่าที่จะมาโต้เถียงกับเรื่องไร้สาระที่แทบจะไม่เกี่ยวอะไรกับเขาด้วยซ้ำ ก่อนจะออกรถแล้วมองหาร้านข้างทางที่เปิดไฟสว่าง เพราะเขาก็รู้สึกหิวอยู่เหมือนกัน

  

      "แกจอดรถทำไม"

 

      "ก็บอกว่าหิวไง"

 

      "อย่าบอกนะว่าแกจะพาฉันมากินร้านนี้"

 

  หญิงมองออกไปด้านนอกที่เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวรถเข็นริมฟุตบาธ มีคนทั้งนั่งและยืนรอซื้ออยู่พอสมควร ไม่เคยรู้จักร้านแบบนี้และไม่คิดจะลองกินเป็นอันขาด ร้านข้างทางแบบนี้ความสะอาดไว้ใจได้หรือเปล่า ไม่ เธอไม่เสี่ยง...!

 

      "ร้านนี้แล้วไงลิตา"

 

      "มันเป็นร้านข้างทางนะ ฉันไม่เคยกินร้านแบบนี้"

 

     "ก็หัดลองกินซิ มันยากตรงไหน"

 

     "ไอ้ลม!! ฉันไม่ลงไปกินเป็นอันขาด!"

 

     "เรื่องของคุณผมไม่สนเพราะผมก็หิว แล้วผมก็จะกินร้านนี้ อีกอย่าง...หัดเรียกผมให้มันดีกว่านี้หน่อย เรียกว่าไอ้แล้วมันทำให้คุณดูแย่จนไม่น่าเชื่อว่าเป็นหลานคุณย่า"

 

  พอเอาเรื่องการพูดจาแล้วยังอ้างชื่อของคุณย่าด้วยแล้วถึงกับต้องนิ่งไป แต่กับคนอื่นเธอก็ไม่เคยเรียกใครจิกหัวแบบนี้แต่ไม่รู้ทำไมกับไอ้บ้านี่! มันต้องมีไอ้นำหน้าทุกทีเลย

 

  บอกเสร็จว่าต้องการที่จะกินร้านนี้ก็จัดแจงเปิดประตูรถออกไปรวดเร็วไม่อยากต้องมาเสียเวลากับคนเรื่องมาก เพราะยิ่งนานไปก็คงจะมากเรื่องตามสูตรของคนชอบเอาแต่ใจ ไปดีกว่า..  ไปยืนสั่งก๋วยเตี๋ยวด้านหน้าเสร็จก็เดินไปนั่งโต๊ะตัวที่ว่างอยู่แต่ยังหันมาทางรถที่จอดไว้เพราะยังมีใครอีกคนที่นั่งหน้างออยู่ในรถ ยังไม่ทันไรก็เห็นกระจกเลื่อนลง พร้อมมือบางทำท่าควักเรียกเบาๆ จนเขาต้องลุกไปดู

 

     "อะไรอีก"

 

   ก้มหน้าเข้ามาถามเบื่อหน่ายเหลือเกินไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ลากแม่ตัวดีออกมาจากไอ้หน้าอ่อนนั่น

 

     "เปลี่ยนร้านได้มั๊ย ฉันหิวเหมือนกันนะ เมื่อตอนเย็นกินไปนิดเดียวเอง นี่! ถ้านายขับไปอีกนิดนะ ก็จะเจอกับภัตคารอาหารจีนแล้วร้านนั้นเขาเปิดทั้งคืนอาหารก็อร่อยด้วย"ทำท่าทำทางบอกเสันทางที่อยุู่ไม่ไกลนักเพื่อให้ชายหนุ่มเปลี่ยนใจไปร้านที่ตัวเองต้องการ  ร้านก็อยู่ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ แถมเป็นห้องแอร์อีกด้วยที่ทั้งสะอาดและดูจะเหมาะสมกับเธอมากกว่านี้ร้านข้างทางแบบนี้

 

    "ผมจะกินร้านนี้และจะไม่จอดที่ไหนแล้วนอกจากบ้านคุณ อีกอย่างผมคนจนพ่อผมเคยเป็นคนขับรถคนสวนบ้านคุณจำไม่ได้หรือไง กินของแพงๆแบบนั้นผมไม่มีเงินจ่ายหรอก"

 

  ไม่ใช่ไม่มีจ่าย แต่อยากให้รู้สำนึกเสียบ้างแกล้งซะให้เข็ด ชีวิตคนที่เลือกเกิดไม่ได้ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาว่ากัน ผู้หญิงอย่างลิตาจะรู้อะไร เกิดมาบนกองเงินกองทองอยากได้อะไรก็ได้ โดนตามใจจนก้าวร้าวไม่เห็นหัวใคร ถ้าการที่จะมานั่งกินร้านข้างทางแบบนี้มันจะทำให้เธอดูแย่ลง มันก็คงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้!

 

    "นายลมเรื่องเมื่อตอนบ่ายฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดถึงพ่อนายแบบนั้น ตอนนั้นฉันโมโห แล้วเรื่องจ่ายค่าอาหารนายไม่ต้องจ่ายเดี๋ยวฉันจ่ายเอง นายก็รู้ฉันมีเงินถือเป็นการไถ่โทษที่ว่าพ่อนายแบบนั้น" ทีแรกก็ว่าจะบอกว่าขอโทษแหละ แต่มันพูดไม่ออก เอาเป็นว่าไถ่โทษก็แล้วกัน มันคล้ายๆกันอยู่ ลิตา..คิดเอง

 

   คำว่า ฉันมีเงิน ได้ยินแล้วต้องสูดลมหายเจ้าลึกๆสมองมีแค่นี้เอง ไม่แปลกใจทำไมคบกับสองคนนั้นได้ หว่านล้อมใครต่อใครด้วยเงิน อ้างเพื่อไถ่โทษเมื่อตอนบ่ายคิดอะไรแบบเด็กๆ แค่ขอโทษคำเดียวพูดเป็นมั๊ย! 

 

    "ฮึ! ผมจะกินร้านนี้ แค่นี้นะผมหิว!"

 

    "เออๆ ก็ได้ฉันยอมแพ้ ร้านนี้ก็ร้านนี้ แต่ฉันไม่กล้าลงไปด้วยชุดนี้"เห็นท่าว่าไม่ยอมอ่อนให้เธอจริงๆจนต้องยอมแพ้ แต่ก็อดมีปัญหาต่อไม่ได้ ก้มมองชุดตัวเอง เพิ่งรู้ว่ามันแย่ก็ตอนนี้ มันเหมาะซะที่ไหนกับร้านข้างทางทั้งแท็กซี่ ทั้งวินมอเตอร์ไซค์ที่นั่งกันอยู่ คงจะได้มองตาเป็นมันกันแน่ ขนลุก..!

 

    "หึ! เพิ่งรู้หรือไงลิตา"

 

   "นี่! ถ้าเป็นที่อื่นที่ดีกว่านี้ฉันก็ถึงไหนถึงกันอยู่แล้ว แต่นี่นายก็เห็นแล้วยังจะมาพูดแดกดันฉันทำไม"

  

  ต้องถอนใจยอมรับว่าที่เธอพูดมันก็ถูก เพราะดูเธอจะมั่นใจมากเวลาที่อยู่ในสถานที่ที่เพิ่งจากมา จนต้องหันไปเปิดประตูแคปหลังที่มีเสื้อเชิ้ตลายสก็อต ที่ซักรีดแขวนไว้สำหรับผลัดเปลี่ยน

 

     "เอ้า!ของใหม่รับรองไม่เหม็น"

 

  คนรับนำมาสวมทับทันทีอย่างไม่เกี่ยงงอนเพราะเริ่มหิวจนไม่อยากสร้างปัญหากวนใจใครอีก ชายหนุ่มเปิดประตูให้ลงมาแต่พอเห็นแขนเสื้อยาวรุ่มร่ามจนหญิงสาวพยายามพับเก็บแบบไม่คุ้นชินกับเสื้อตัวใหญ่แบบนี้ จนเขาต้องเอื้อมมือมาช่วยพับให้อย่างคล่องแคล่วสูงขึ้นถึงข้อศอกของหญิงสาว

 

  ดวงตากลมใสมองกับพับแขนเสื้อให้อย่างปราณีตแต่ว่องไวของชายหนุ่ม ในชีวิตของเธอนอกจากคุณย่าไม่เคยมีใครทำอะไรให้ถ้าไม่ร้องขอ หรือว่าสั่ง แต่เขาคนนี้กลับทำให้ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ถูกเธอด่าว่ามาสารพัด จะผิดไหมถ้ารจนาอย่างลิตา...กำลังมองเห็น แสงสีทองส่องอำไพสุกประกายออกมาจากกายของชายหนุ่มคนนี้โดยไม่รู้ตัว

 

  พับแขนเสื้อเสร็จก็เตรียมพร้อมจะบอกว่าเสร็จแล้ว แต่ต้องมาสะดุดกับสายตาพราวของคนที่ยื่นนิ่ง ริมปากอิ่มระบายรอยยิ้มอ่อนๆจนน่าหลงไหล ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นจากคนตรงหน้าจนต้องเผลอใช่มือแตะแก้มเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มพราวไม่ต่างกับเธอ

 

      "นี่! อย่าบอกนะว่าไอ้ที่มองผมแบบนี่จะเปลี่ยนมากินผมแทน บอกซะก่อนผมไม่ง่ายหรอกนะ"

 

      "...!!!!๑##@@$$!!!"เสียบรรยากาศ ไอ้เงาะปากเสีย!!