คุณลม(ที่)รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ผู้กล้าที่มีแต่น้ำตา

    "ถ้าแกคิดว่าจะมาปลอกลอกสมบัติของคุณย่า แกได้เห็นดีกับฉันแน่ ไอ้ลม!"

 

  เสียงหวานร้องตะโกนมาจากด้านหลัง หลังจากที่ชายหนุ่มเดินออกมาเตรียมเปิดประตูรถกะบะสี่ประตูสีดำที่จอดไว้หน้าคฤหาสน์หรู  ร่างบางยืนกอดอกใบเชิดแบบถือดี จมูกโด่งเชิดที่พร้อมจะมีเรื่องกับทุกคนที่ไม่พอใจ ริมฝีปากติดรอยยิ้มเหยียดหยามจนน่าหมั่นไส้  มือที่กำลังจะเปิดประตูรถหยุดชะงัก ก่อนหันมาตามเสียง

 

  ลม หรือ นายลมรัก  กมลลักษณ์ หนุ่มวัย 29 ปี จบปริญาตรีด้านเกษตร รักการทำสวนทำไร่เพราะเป็นอาชีพที่ยึดทำกันมาสืบทอดตั้งรุ่นปู่ ย่า จนมาถึงรุ่นเขาเองที่พัฒนาจากแค่ไร่สวนธรรมดาจนกลายเป็นสถานที่ถ่องเที่ยวเชิงเกษตรที่ติดอันดับต้นๆของเมืองไทย และผลไม้ในสวนยังเน้นการส่งออกเพราะคุณภาพและมาตฐานเป็นที่ยอมรับ

 

  พรุ่งนี้เขามีธุระเกี่ยวกับเอกสารการส่งออกต้องเข้ามาจัดการดำเนินเรื่องโดยตรงที่กรุงเทพและทุกครั้งที่เขามาเขาก็มักแวะเข้ามาเยี่ยมหาคุณศจีหรือคุณย่าที่เขาเรียกจนติดปาก และยังจะขนผลไม้ตามฤดูกาลจากในสวนของเขาติดมาด้วยทุกครั้ง หลายสิบปีมาแล้วที่มาแต่ละครั้งไม่เคยได้เจอหลานสาวของคุณย่า เพราะส่วนมากจะมาในวันธรรมดาและอยู่พูดคุยเพียงไม่นาน หลานสาวของคุณย่าที่ยังเรียนหนังสือจึงไม่เคยเจอกันมานานพอสมควร

 

       "ก่อนจะพูดจาอะไรช่วยคิดก่อนนะลิตา! ไม่ใช่พูดแบบคนเสียสติแบบนี้"

 

       "ถ้าไม่จริงแล้วแกมาทำไม มาทำเป็นเอาอกเอาใจคนแก่แล้วยังจะขนผลไม้เน่าๆพวกนั้นมาอีก อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันแกนะ" ไม่ได้เจอนานแล้วรู้แต่ว่า ถ้ามาเมื่อไหร่ก็จะเห็นผลไม้มากมายกองเต็มไปหมด

       

       "ลิตา!!"

       

        "เป็นงัย..เถียงไม่ออกละสิ คนอย่างแกก็แค่...ไอ้ลูกคนสวนคนขับรถเก่าของบ้านฉันอย่า.....มาทำสะเออะเรียกคุณย่า ว่าคุณย่า อย่างแกควรเรียกว่าคุณท่านไม่ใช่คุณย่า"

 

 

   มือหนาถูกกำแน่นระงับอารมณ์ ใบหน้าเข้มแดงจัดเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธจนอยากจะเดินเข้าไปหักคอคนที่ยืนลอยหน้าลอยตากอดอกบนเชิงบรรไดด้านบน ถ้าไม่ติดว่าเป็นหลานของคุณย่าแล้ว เป็นได้เห็นดีกันแน่ ลิตา!

 

         "หึ! ผมลูกคนสวนคนขับรถแล้วงัย ?!ผมก็ไม่เคยทำนิสัยต่ำๆเที่ยวไปด่าไล่ใครต่อใครอย่างที่คุณทำอยู่ อย่าถือดีว่าเป็นหลานคุณย่า รวย แล้วใครต่อใครจะก้มหัวให้คุณทุกคนหรอกนะลิตา" เว้นคำว่าสวยไว้ไม่อยากพูดเดียวจะเหลิง แค่นี้หน้าก็เชิดจนมองไม่เห็นดินแล้ว

 

  พูดเสร็จรีบหันไปเปิดประตูรถก่อนที่สติอารมณ์ของตัวเองจะเกินควบคุมแล้วทำอะไรที่เรียกว่า ไม่ใช่ลูกผู้ชาย!!

 

         "แกว่าฉันทำนิสัยต่ำๆหรือไอ้ลม..!! นี่แน่ะ"

 

   โดนตอกกลับมาขนาดนี้ถ้าปล่อยเฉยๆคงไม่ใช่ลิตาแล้วหล่ะ รองเท้าใส่อยู่บ้านหน้ากาฟิลชีกยิ้มถูกขว้างลอยหวือไปตกลงที่ด้านหลังของบ่ากว้างอย่างจงใจ ทั้งๆที่มันควรจะเป็นที่หัว...ไอ้ลม! ฮึ..สมน้ำหน้า!

 

          "ลิตา!!!" ชายหนุ่มหันกลับมาความร้อนแรงของอารมณ์ถึงขีดสุด

          "คุณย่าท่าน..เป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว ความเป็นผู้ดีมันไม่กระเด็ดมาติดตัวคุณบ้างหรือไง"

 

   เสียงแข็งกร้าวที่เน้นออกมาเพื่อต้องการให้เธอได้ยินชัดเจนแล้วก้มลงหยิบรองเท้าข้างที่เขวี้ยงมาใส่เขาไว้ในมือบีบกำแน่นเพื่อระบายโทสะออกไปบ้าง หากไม่แล้วคงได้จับคนด้านบนมาทำโทษเสียบ้าง ลำพังเพียงคุณย่าคนเดียวคงไม่ไหวแล้ว ยิ่งแม่ตัวดีเป็นสาวสพั่งบาดหู บาดตา บาดใจขนาดนี้ แต่ไอ้นิสัยแย่ๆนี้สิดันมาบาดความรู้สึกเขาได้.. เจ็บแสบนัก! แม่ลิตา..!!

 

          "แกจะได้รู้ตัวงัย ว่าของต่ำๆก็ต้องคู่กับต่ำๆแหม่..ขนาดไม่ตั้งใจปานะเนี้ยมันยังไปโดนจนได้...อยากจะขำจริงๆ"

 

   ท่ากอดอกหัวเราะคิกคักชอบใจที่ของคนที่อยู่ด้านบนช่างกวนโมโหนักถ้าไม่เอาคืนเสียบ้างเห็นทีจะได้ใจ หัวเราะเยาะกันไปอีกนานยิ่งเป็นลิตาด้วยแล้ว.. คงจะยาวนานเลยหล่ะ

 

           "มันไม่คู่ควรกับผมหรอกไอ้ของต่ำๆแบบนี้มันเหมาะกับคุณมากกว่า ลิตา!"

 

   ยังไม่ทันขาดคำเจ้ากาฟิลฉีกยิ้มก็ลอยหวืดกลับมาใส่หน้าหวานที่ยังไม่ทันตั้งตัวอะไรเพราะมัวยืนคิดคำด่าตอบโต้ กับท่าทางกวนประสาทเพื่อยั่วอารมณ์คนด้านล่าง แหม่...อะไรจะพอดีขนาดนี้.. กลางหน้า เป๊ะ!

 

           "กรี๊ดดดด......"

           "ไอ้ลม!!!  แก แก ไอ้ ไอ้"

 

   โมโหจนพูดด่าอะไรออกมาไม่ถูกใบหน้างามแดงร้อนจนเลยไปจนใบหู สองเท้ากระทืบเร้าๆอย่างบ้าคลั่งไม่คิดว่า ไอ้บ้านี่! จะกล้าเอาคืนแบบเดียวกัน แก! ลูกผู้ชายหรือเปล่า.!

 

           "ทำไมไม่ขำละลิตา เมื่อกี้อยากขำมากไม่ใช่หรืองัย..หึ หึ"

           "แหม่.. ขนาดไม่ได้ตั้งใจปานะเนี้ย อา..รั๊ย! จะรู้ใจกันป่านนั้น"

 

   ใบหน้าเข้มระบายรอยยิ้มออกมาใครจะว่าเขาเป็นผู้ชายประเภทใหนก็ช่าง เวลานี้เขาไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น ขอได้เอาคืนบ้างไม่งั้นเขาต้องเป็นบ้าแน่ๆ ยิ่งเห็นแม่ตัวดีดิ้นเร้าๆไม่ต่างกับไส้เดือนถูกน้ำร้อน มันก็พอจะทำให้สะใจได้บ้างถึงแม้จะไม่มากก็ตาม

 

           "ไอ้ลม!! ไอ้เลว! ไอ้ ไอ้"

 

  โมโหจนนึกถ้อยคำสัพนามต่างๆออกมาไม่ทัน แม้จะร้ายเอาแต่ใจขนาดใหนเธอก็ไม่เคยพูดจาหยาบคายเกินไปกว่านี้แล้ว คุณย่าเค้าสอนมาดี..

 

           "ลิตา...หยุดเดี๋ยวนี้นะ ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้"เสียงของคุณศจีดังออกมา ทุกย่างก้าวหนักแน่นก่อนมาหยุดยืนใกล้ๆเธอ ดวงตาของหญิงวัยชราจับจ้องมาที่หลานสาวตัวดีอย่างคาดโทษ

 

           "คุณย่า....แต่มันเอารองเท้าปาใส่ลิตานะค่ะ"เธอรีบฟ้องทันทีเพราะยังไงซะคุณย่าก็เป็นย่าของเธอและรักเธอมากเสียด้วย ไอ้ลมแกได้โดนด่าแน่!  กล้านักที่มาปารองเท้าใส่คนอย่าง ลิตา..!

 

             "ย่าบอกให้ขอโทษพี่เขา"

 

            "คุณย่า ไม่ ลิตาไม่ขอโทษ คุณย่าเข้าข้างมันทำไม?ลิตาเป็นหลานแท้ๆของคุณย่าทำไมคะทำไม" เริ่มผิดหวังผิดแผนที่คุณย่าที่รัก ย้ำคำเดิม ที่ต้องการให้เธอขอโทษทั้งๆที่คุณย่าต้องดุมัน คุณย่ารู้มั๊ย?! ลิตากำลังเสียหน้า..

 

           "เป็นหลานย่าแล้วพูดขอโทษไม่เป็นหรืองัยลิตา"

 

            "คุณย่า...คุณย่าไม่รักลิตาแล้วใช่มั๊ยคะ ทำไมคะคุณย่าถึงเห็นไอ้บ้านนอกนั้นดีกว่าลิตา"

 

            "หยุดพูดจาแบบนี้นะลิตา ย่าบอกให้ขอโทษพี่เขา" 

    

     น้ำตาของคนดื้อรั้นรินไหลออกมา เสียงอู้อี้ที่พยายามกรีดร้องออกมาเพื่อให้คนเป็นย่าเข้าใจความรู้สึกของตนเองก่อนหันไปตะโกนว่าใส่หน้าของคนที่ยืนด้านล่างอย่างเกรี้ยวกราด

   

 

            "ฉันไม่มีวันขอโทษคนอย่างแก  ฉันเกลียดแก เกลียดแก เกลียด เกลียด"   

 

    ทั้งอับอาย ทั้งเสียหน้า ที่คุณย่าของเธอไม่เข้าข้างแล้วจะให้ขอโทษไอ้บ้านั่นอีก เริ่มรู้สึกเสียหน้าจะแย่ จนทนไม่ไหวต้องวิ่งกลับเข้าไปด้านในโดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกของคุณศจีที่ร้องบอกให้หยุด  แต่มีหรือที่คนอย่างเธอจะหยุด ไม่มีทาง!!

 

            "ลม..ย่าขอโทษแทนลิตาด้วยนะลูก"

 

   คุณศจีต้องถอนหายใจออกมาส่ายหน้าระอากับหลานสาวที่ทำตัวไม่รู้จักโต แววตาเสียใจที่หลานสาวตัวพูดจาร้ายกาจกับหลายชายที่ยืนอยู่ด้านล่าง ถึงแม้จะไม่เคลือญาติกันก็ตามแต่ก็รักไม่ต่างจากลูกหลานคนหนึ่ง

 

            "คุณย่า ผมเองที่ต้องขอโทษ ถ้าผมไม่ปารองเท้าใส่เธอ เธอคงไม่โมโหขนาดนี้"

 

     ชายหนุ่มเริ่มมีสติว่าตัวเองกำลังทะเลาะกับผู้หญิงอยู่ และไม่สมควรอย่างยิ่งเพราะเธอคนนี้เป็นถึงหลานของคุณศจีผู้มีพระคุณกับครอบครัวของเขา แล้วคุณศจียังต้องออกปากขอโทษแทนหลานสาวอีกยิ่งทำให้ชายหนุ่มนึกละอายใจจนต้องยกมือประนมไหว้ขอโทษอีกครั้ง

 

           "ขอโทษครับคุณย่า ผมผิดเอง ต่อไปผมจะใจเย็นให้มากกว่านี้"

     

           "ลม..ทำยังกับย่าไม่รู้จักลิตาเลยสินะ ย่าเห็นตั้งแต่แรกแล้วหล่ะ แต่เอาเถอะ วันนี้ย่าคงต้องไปจัดการแม่หลานตัวดีซะหน่อยโตจนป่านนี้แล้วยังหาเรื่องทะเลาะแบบเด็กๆอีก  แล้วพรุ่งนี้ก่อนกลับ ลมช่วยแวะเข้ามาหาย่าหน่อยนะ ถือว่าย่าขอร้อง"

 

   คุณศจีต้องออกปากเชิงขอร้องเพราะกลัวชายหนุ่มจะไม่กลับเข้ามาเหยียบที่นี้อีกเพราะฤทธิ์แม่หลานสาวตัวดีไปซะขนาดนั้น

 

           "ครับ เสร็จธุระสายๆผมจะเข้ามาครับ"

 

  ชายหนุ่มรับปากอย่างไม่ลังเล เพราะคิดไว้แล้วว่าเสร็จธุระแล้วก่อนกลับก็จะแวะเข้ามากราบลาท่าน ไม่คิดว่าอยู่ๆคุณย่าก็เอ่ยปากแกมขอร้องให้เข้ามา หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องของแม่ตัวดีของท่านหรอกนะ แค่วันนี้ไม่กี่ชั่วโมงเขายังอยากจะจับมาตีซะให้เป็นรอยริ้วๆฝากไว้จะได้หลาบจำกันไปจนตายทีเดียว ลิตา...