ปริศนาลึกลับกับหีบ "ห้าพันปี"!!

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

      ฉันรู้สึกตกใจ เพราะ อีกาตัวนั้นคือตัวที่ฉันเจอในแดนนั้น ฉันไม่รู้จะทำไง มันนอนนิ่งและไม่มีท่าทีที่จะตื่น

ฉันอุ้มมันขึ้นออกจากหีบ ใต้ท้องของอีกาตัวนั้น มีสร้อยรูปมาร์ชเมโล่ว์ นั้นคงจะเป็นสัญลักษณ์ของ แฟร์ แน่ๆ

ฉันรู้สึกตกใจมาก เพราะแฟระตกอยู่ในอันตราย ฉันหยิบอีกาขึ้นมาและตัดสินใจ ฝังมันใต้ไร่ข้าวโพด

“แคทเทอรีน! แคทเทอรีน! มานี้ซิลูกคุณยายแย่แล้ว” เสียงคุณแม่ร้องอย่างวิตก ฉันรีบกลบดินที่ฝั่งร่างอีกาไว้ และรีบวิ่งไปพร้อมกลับอุ้มหีบที่ว่าง เปล่าและไม่มีประตู เชื่อมไปด้วย     ขณะที่ฉันกำลังเดินก้าวเข้าห้องของคุณยาย ในภาพที่ฉันเห็นนั้น เป็นภาพที่ไม่น่าดู คุณยายมีเลือดกำเดาไหล พร้อมกลับไม่ขยับตัว ทั้งร่างของคุณยายกลับมีแต่เลือด อยู่รอบข้าง คุณแม่เครียดจัด และไม่รอที่จะ โทรศัพท์หาคุณหมอ   คุณยายดูสภาพร่างกายแล้วเหมือนคนที่ตายไปแล้วยังไงยังงั้น ตอนนั้นชั้นรู้สึกอยากจะฆ่า เจ้าอีกาตัวนั้นและไม่น่าฝังมันไปเลย เมื่อรถพยาบาลมาถึง คุณแม่ต้องไปกับคุณยาย แม่เลยให้ฉันอยู่ที่นี้คนเดียว   ระหว่างที่ฉันมองรถพยาบาลที่จากไปอยู่หน้าบ้าน

ตรงรั่วบันไดฉันเห็นเจ้าอีกา ตัวหนึ่ง น่าจะไม่ใช่อีกาตัวเดิม แต่มันกลับหันมาพูดกับฉันว่า “เจ้าเด็กโง่! เธอคิดว่าฉันตายไปแล้วหรอ” อีกาทำเสียงร้องเหมือนอีแร้ง “นี้! แกยังไม่ตายอีกหรอ ไอ้ อีกา งี่เง่า” ชั้นเพย่อใส่

“ฉันอะไม่ตายหร๊อก..แต่เพื่องเธออ่ะไม่แน่  ” อีกาทำเสียงชั่วร้าย “แกทำอะไร แฟร์! ”

 “ฉันก็แค่ลิ้มลอง อะไรใหม่ๆ ” อีกาเอ่ย   นั้นหมายความว่าอีกาได้กิน แฟร์ เข้าไป ฉันรู้สึกผิดที่ฉันออกมาโดยที่ทิ้งเพื่อนที่แสนดี อย่าง แฟร์ไป “ ฉันจะฆ่าแก!!” ชั้นร้องลั่น ไปทั่วทั้งไร่ข้าวโพด   

ว่าแล้วฉันก็ จับปีกมัน แต่มันสะบัดปีก และจิกมือฉันจนเป็นเลือด แต่ฉันไม่ท้อ ถอย เท่านี้ยังไม่เพียงพอกับที่มันทำ แฟร์หรอก  ฉันจับปีกมัน และ โยน ลงตรงโคลนหมู อีกานั้นร้องลั่นอย่างเจ็บปวด   ฉันรีบปิดประตูบ้านและรีบขึ้น ไป บนห้อง ภายให้ห้องนั้นมีแต่ฉันกับหีบที่ว่างเปล่า ส่วนเสียงข้างนอกนั้นเป็นเสียง หวีดร้องของอีกา

ฉันได้แต่จ้องหีบใบนั้น และตักสินใจเปิดมันขึ้น     ภายในนั้นก็ว่างเปล่าเหมือนเดิม มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดยิ่งขึ้นไปอีก   ฉันว่าฉันคงจะช่วยแฟร์ไม่ได้แล้วหล่ะ ฉันจึงตัดสินใจ เขวี้ยงหีบไปจนฝานั้นเปิดอ้า หีบนั้นดูดฉันเข้าไป ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าได้ไปยังอีกสถานที่หนึ่งอีกครั้ง และจะได้ไปช่วยแฟร์ และหาทางเอายาถอนพิษมาให้ได้

ทีนี้ ปลายเท้าของฉันไม่ได้แตะที่ก้อนกรวดอันเย็น แต่ฉันแตะกับ พื้นน้ำแข็งอันเย็นยะเหยือก

เมื่อฉันเปิดตาออก ภายในที่นั้นดูสว่างไปด้วยน้ำแข็ง ดูแล้วเหมือน คริสตั้น ที่ส่องแสงสวยงาม ภายในนั้นไม่จำเป็นต้องมีดวงอาทิตย์ หรือ ดวงจันทร์ ในพื้นที่นี้เหมือนมันส่องแสงไปได้ด้วยตัวมันเอง

ฉันค้นพบอีกสถานที่หนึ่งแล้ว ในระหว่างนั้น ฉันเห็นผู้หญิงคนนึงถูกน้ำแข็ง แช่ไว้ เหมือนเธอจะถูกขัง

ทั้งตัวเธอดูเป็นสีฟ้า และหน้าตาเธอสวยงามเหมือนเจ้าหญิง นั้นทำให้ฉันนึดถึง ราชินีที่ชั่วร้าย ที่ตอนนี้ถูกน้ำแข็งแช่ไว้   ฉันเลยรีบวิ่งให้พ้นจากเมืองน้ำแข็ง เหล่านี้ไปก่อน    ฉันวิ่งไปจนถึงสุดปลายน้ำแข็ง มันเป็นแสงสว่างเรืองรอง ณ ตรงนั้นฉันคิดว่านั้นคือ สวรรค์ของเมืองนี้ แต่นั้นไม่ใช่สถานที่ แต่มันเป็นที่ สำหรับเก็บดาบอันทรงพลัง     ภายในดาบนั้นดูเรียวและแข็งแรง ตรงกลางนั้นเป็นลายมังกุฎรายล้อมไปทั่วทั้งดาบ

นั้นคือแรงจูงใจให้ฉันเดินไปหยิบมันขึ้นมา เมื่อฉันจับมัน ชั้นเหมือนมีพลังเพิ่มขึ้นมาเป็นจำนวนมาก

ทำให้ฉันหายจากอาการเหนื่อยและเพลีย และไม่รู้สึกกระหายน้ำหรือหิว แม้แต่น้อยฉันจับมัน และตวัดไปแรงๆ หลายๆครั้ง ที่ฐานของมันเขียนว่า เซอควิซ   มันใช้ต่อสู้กับราชินีผู้ชั่วร้ายและน้องสาวของเธอได้ทำมันขึ้นก่อนที่เธอจะถูกนางราชินีผู้ชั่วร้ายได้แช่แข็งนางไว้     ราชินีมีน้องสาว ถ้ายังงั้น คนที่ฉันเห็นเมื่อกี้ก็คือ น้องสาวของราชินี นางคงเป็นคนดีนะซิ ฉันจึงหยิบดาบและ วิ่งกลับไปยัง ที่ ที่ ฉันเจอ หญิงผู้นั้น เมื่อฉันยกดาบและตวัดไปแรงๆที่น้ำแข็งที่เธอถูกแช่ไว้ มันแตกออกเป็น เสี่ยงๆ     

เศษน้ำแข็งบางส่วน กรีดหน้าฉันเป็นเลือด ขณะนั้น ร่างของหญิงผู้นั้นก็ตกลงมาอย่างนิ่มนวล

หญิงคนนั้นเมื่อมองใกล้ๆ เธอเหมือน เจ้าหญิงนิทราที่สวยงามมาก แม้เธอจะถูกแช่แข็งจนตัวเป็นสีฟ้าก็ตาม

ทันใดนั้น เลือดที่ โดนเศษน้ำแข็งบาด ก็หยดลงตรงแขนของหญิงผู้งดงาม หญิงคนนั้น เริ่มมีชีวิตชีวา และ

ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ           “เจ้าเป็นใคร!!” หญิงผู้นั้นเอ่ยขึ้น อย่างอ่อนโยนและตกใจ

“ฉันชื่อ แคทเทอรีน” ชั้นแนะนำอย่างเป็นมิตร    “ฉันคือ เจ้าหญิงแห่ง แสงสว่าง” เจ้าหญิงเอ่ย

“เจ้าได้ข่าวของพี่ข้า หรึปล่าว” เจ้าหญิงถามอย่างสงสัย “ตอนนี้ นางแม่มดได้กลับมาแล้ว” ฉันว่าไปตามคนในหมู่บ้านอิมโมจิ้น   ว่าแล้ว เจ้าหญิงก็เหลือบไปเห็นดาบ และหยิบมันขึ้นและชูไปสะท้อนกับผนังน้ำแข็ง

มันเกินแสงสว่างรอบตัวฉันและเจ้าหญิง เหมือนมันจะพาเราไปที่ใดที่หนึ่ง