ปริศนาลึกลับกับหีบ "ห้าพันปี"!!

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

 

       “หญิง บริสุทธิ์ นี้หมายความว่าต้องเป็นมนุษย์ งั้นซิ!” ฉันร้องด้วยความตกใจ   “ถูกต้อง!”แฟร์ร้องขึ้นอย่างมั่นใจ        “แต่ทว่า เธอมาที่นี้ด้วยเหตุอะไร เธอเป็นใครและมาจากเผ่าไหนหรอ” แฟร์ถามอย่างต้องการคำตอบ

“คะ..คือ” ทันใดนั้น มีเสียงระฆังดังจากข้างนอก และมีผู้คนโห่ ร้องอย่างหวาดกลัว “ช่วยด้วย!! อีกาบินมาๆ พวกเราต้องแย่แน่ๆ” เสียงโห่ร้องจากผู้คนข้างนอกร้องขึ้น “แย่แล้ว ! นี้เป็นรางไม่ดี” แฟร์ร้องด้วยสีหน้าที่วิตก

“ฉันพอจะช่วยอะไรได้ไหม๊” ฉันพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว   “ไม่มีใครช่วยได้หรอก ทางเดียว คือ เราต้องหนี!”ว่าแล้ว แฟร์ก็จับมือฉันวิ่งออกจากบ้านขนม   ไปยัง ป่าที่หน้าสะพรึงกลัว มีแต่ก้อนกรวดที่เย็นและ วิ่งหนีจนสุดชีวิต

ฉันคิดว่า แค่ อีกาตัวเดียว ถึงกับต้องหวาดหลัวกันขนาดนี้       ฉันถูกแฟร์จับมือและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ฉันอยากจะสะบัดข้อมือเต็มที เพราะฉันไม่อยากวิ่งหนีแค่สิ่งเล็กๆพวกนี้       ว่าแล้ว ฉันก็สะบัดมือแฟร์ ในขณะที่แฟร์วิ่งอย่าง มีเป้าหมายว่าจะไปทางไหน       แฟร์พอรู้สึกว่าเธอไม่ได้กำข้อมือฉัน เธอก็หยุดลง เหงื่อไหลพราก และเธอเริ่มหน้าแดง และดูไม่ใจดี  “นี้!! เธอสะบัดมือฉันทำไมห๊า!” แฟร์ร้องอย่าง หมดกำลังและกำลังจะระเบิด

ฉันไม่ตอบอะไรได้แต่ถอนหายใจเหือกใหญ่ๆ และมองหน้าแฟร์เหมือน แฟร์เป็นคนบ้า  

“ฉันไม่ได้จะพาเธอไปฆ่านะ ทีหลังอย่าสะบัดมือฉันอีก !!”   แฟร์เริ่มพูดเสียงดุ ฉันว่าที่นี้คงไม่ปลอดภัยแล้วหละ    ถ้ามีแฟร์อยู่ในสถานะการ์ณแบบนี้     ทันใดนั้น มี อีกาบินโฉบลงมายังตัว ฉันและพา ร่าง แฟร์กับฉันหายไป

ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังสลบอยู่       แต่ซักพัก แฟร์ทำเสียงที่ไม่อ่อนโยนเหมือนเคย และ ก็ไม่ดุเหมือนแต่ก่อนว่า

“นี้! แคทเทอรีนเราอยู่ที่ไหน!!” แฟร์ ร้องขึ้นอย่างหวาดผวา    ฉันตื่นขึ้นมาอย่างแปลกที่และตกใจ

ที่นี้เหมือนไม่ใช่หมู่บ้าน อิมโมจิ้น และก็ไม่ใช่บ้านของคุณยายด้วย ฉันรู้สึกว่า ที่นี้ เหมือนปราสาทร้าง มีอิฐเก่าๆสีหมองๆ มีเถาวัลย์ น้อยๆเลื่อยตามผนังก้อน อิฐ และมียากไย้ และฝุ่นเขรอะ ที่นี้ต้องเป็นปราสาทร้างเป็นแน่ ทันทีที่เงยหน้ามองขึ้นฟ้า ฉันเห็นกรงนกที่มีขนาดยักษ์หลายกรง แขวนอยู่ข้างบนนั่น เป็นจำนวนมาก

และฉันรู้สึกว่ามีเงาดำๆกำลังบินโฉบไปโฉบมา และจ้องมาที่ฉัน และหยุดลงตรงหน้าฉัน “สวัสดี แคทเทอรีน เธอลืมฉันไปแล้วหรอ” นั้นเป็นเสียงที่คุ้นเคย แต่ความรู้สึกนั้นไม่เป็นมิตร นั้นคืออีกาตัวนั้นที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี

“อีกาตัวนี้รู้จักเธอด้วยหรอ” แฟร์มองฉันอย่างหวาดกลัว “แกต้องการอะไร..เจ้าอีกาบ้า!” ฉันร้องขึ้นและทำเป็นไม่รู้จักอีกาตัวนี้ “ฉันแค่ต้องการช่วยเธอนะ” อีกาเอ่ยขึ้น    “ช่วยอะไรกันพวกเราไม่ต้องการให้ใครช่วย” แฟร์ร้อง “ใช่ ! ฉันต้องการให้นายช่วยยายฉัน   ” ฉันร้องอย่างมั่นใจ   “นี้เธอเป็นมนุษย์หรอ!”แฟร์ร้องด้วยความตกใจ      “ใช่! ยัยนี้เป็นมนุษย์ ต้องการความช่วยเหลือ ” อีกาพูดอย่างน่าละอาย “นายทำอะไรเธอ!”

แฟร์ร้อง เพราะเธอคิดว่าฉันต้องมีเหตุผล “ช่าย~ ฉันเป็นคนทำให้ยาย ของเธอป่วยโดยไม่รู้สาเหตุไง หรือหลับแบบไม่มีทางฝื้น” อีกาเอ่ยขึ้น  ฉันรู้สึกว่าฉันมาผิดที่ และเป็นที่ ที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ว่าแล้วน้ำตาของฉันก็เริ่มไหลอาบแก้ม หยดไปยังพื้น ที่เหม็นสาบ ของอีกา ทันใดนั้นก็มีแสงเรื่องรองรอบตัวฉัน มันทำให้ฉันร่องรอยและฉันรู้สึกว่าฉันเริ่มไม่เห็นแฟร์ และอีกาที่ทรยศ อีก เหมือนร่างของฉันกำลังเรือนรางหายไป   

ทันใดนั้นฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้อยู่ ที่ไหน แต่รู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน ฉันออกมาพร้อม หีบที่วางอยู่ตรงหน้า ทำให้ฉันเป็นห่วง แฟร์ที่กำลังตกอยู่ในอันตราย   ฉันพยายามจะเข้าไปในหีบนั้นแต่รู้สึกว่าฐานในหีบนั้นปิดสนิท ไม่มีหวีแววว่า สิ่งของ หรือสิ่งมีชีวิตจะตกลงไปได้เลย ฉันพยายามเปิดหีบและ ปิดหีบ ใหม่ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า แต่กลับเห็น อีกา ที่นอน สลบเหมือนตายและที่คอมีปลอก ที่เขียนว่า “ฆ่ามันซะ”