ปริศนาลึกลับกับหีบ "ห้าพันปี"!!

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

�

����� หลังจากที่ อีกา บินโฉบลงไปในหีบ�เหมือนมีแรงจูงใจให้ฉันก้าวขาอย่างมั่นใจ ฉันก้าวลงไปหนุ่งข้าง และรู้สึกถึงก้องนั้นไม่มีฐานรองรับ แต่เป็นหลุมอันแปลกประหลาด�สักพักเหมือนมีมือดึงตัวฉันลงไปยังหีบ

“อ๊าก!! ” ฉันร้องตกใจขึ้น และกรี๊ดสุดชีวิต นี้มันเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์จริงๆ มันไม่เหมือนฉันตกลงไป แต่กลับเหมือน ฉันกำลังล่องลอย อยู่บนอากาศอันว่างเปล่า����� ��ฉันรู้สึกได้กลิ่นที่ฉันไม่เคยคุ้นเคยบนโลกที่ฉันอยู่มาก่อน

ฉันคิดว่าหีบใบนี้มันคงมีทางเชื่อมต่อ ระหว่างโลกมนุษย์ กับอีกโลกที่ไม่ ธรรมดาเป็นแน่

สักพักมีเสียงอันแหลมเปรี๊ยด!มาเสียดสีกับหูฉัน���นั้นเป็นเสียงของอีกาตัวนั้นเป็นแน่ แต่ฉันไม่อาจเห็นตัวของมัน เพราะ บรรยากาศภายในนี้นั้นเต็มไปด้วย ความมืดมิด����� “อีกซักพัก...เราจะถึงจุดหมายแล้ว”

อีกาตัวนั้นพูด “เรากำลังจะไปไหนหรอ” เด็กหญิงถามด้วยความสงสัย�� “เรากำลังไปที่ ที่เธอไม่คุ้นตาไงหล่ะ และที่นั้นมียาวิเศษ ที่จะรักษายายเธอได้” อีกาตอบอย่างมั่นใจ�เด็กหญิงเงียบละเริ่ม รู้สึกถึงพื้นดินที่แข็ง และไม่มีอะไรเลย ข้างในนี้ช่างว่างเปล่าอยู่เช่นเคย�แต่ สุดปลายนั้น มี ประตูอยู่บานหนึ่ง รอการเปิด และดูเก่า คร่ำคร่า�

อีกาบินมาตรง สันเหนือประตู แล้วบอกว่า

�“เธอต้องพยายาม เปิดประตู บานนี้ให้ได้ มันจะพาเธอไปพบแผ่นดินที่มียาวิเศษ” อีกามองมาทางฉันด้วยความคาดหวัง�������� ฉันเดินไปที่ปลายทาง และ พยายามเปิดประตูอัน คร่ำคร่า นั้น �แต่มันไม่มี วี่แววจะเปิดออก มันเหมือนถูกปิดสนิท�� เปรียบเสมือน ไม่มีใครเข้าไปนานเป็น สิบปี�ฉันเริ่มหมดหวังเมื่อฉันเห็นเหงื่อ หยดแรก

หยดลงไปตามทาง เหมือนสายน้ำ ฉันเริ่มไม่ไหวแล้ว พยายามกี่ครั้งกี่ครั้ง ประตูก็ไม่เปิดออก �“เธอจะยอมแพ้แล้วหรอ” อีกาตัวนั้นพูด อย่างมี เล่ห์นัยน์�����ทันใดนั้น ประตูบานนั้นก็เปิดได้เอง�� อีกาตัวนั้นมองแล้ว เหมือนจะยิ้ม

ฉัน รู้สึก ตื่นเต้นเมื่อฉัน ก้าวเข้าก้าวแรก มันไม่ว่างเปล่าเหมือนที่เคย แต่ฉันรู้สึกได้ถึงเสียง ฝีเท้าฉันได้ สัมผัส กับ ก้อนกรวดที่เย็นและเสียงสายน้ำไหลผ่าน�ก้อนกรวดแต่ละเม็ดรู้สึกเหยียบเข้าไปแล้วเย็น�� หรือว่าตอนนี้ชั้นกำลังอยู่ในที่ที่ อีกากำลังบอก�“มันเหมือนแดนสวรรค์ เลย” ฉันพูดและมองออกไปรอบๆ ในบรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นไอดิน และพืช ผัก ผลไม้�� ฉันเห็น ต้นไม้ที่รูปร่างประหลาด และ ผลที่น่ากิน แต่ละผลมันมีสีสันสวยงาม

สีสันพวกนั้น ทำให้นึกถึง ท๊อฟฟี่ รสนม�ที่คุณยาย ทำให้กิน จากนมแม่วัว�ทำให้ฉันรู้สึกหิว อย่างบอกไม่ถูก

ฉันเลยไม่รอก่อนที่น้ำลายจะไหล�เด็กสาวนั้นวิ่ง ไปโดยไม่กลัวเนินที่ ปูราบลงไปข้างล่าง เพื่อที่จะไปยังต้นไม้ ประหลาดที่มีผลน่ากินนั้น������ ทันทีที่ฉันหยิบลูกพวกนั้นกิน�อีการีบเอาปากคาบผลที่มีสีสันนั้น ออกจากมือของเด็กสาว�“นายทำอะไรของนาย....ฉันหิวนะ” เด็กหญิงพูด�� “ถ้าผลมันไม่เป็นพิษ...ฉันคงให้เธอกินไปนานแหละ” อีกาพูดอย่างหงุดหงิด������ เด็กสาวไม่ตอบอะไรได้แต่มองผล อันน่ากินนั้น �“เดี๋ยว.เธอก็ได้กินผลไม้ที่ดีและเพิ่มพลังให้เธอได้เอง อีกไม่นานหรอก” อีกาพูดด้วยความสงสาร “และชั้นจะกินได้ตอนไหนล่ะ” เด็กหญิงพูดด้วยความกังวล “อีกไม่นานหรอก...” อีกาตัวนั้นเอ่ยขึ้น�เมืองข้ามจากเนิน ผลไม้หลากสีไป อีกานำทางไปยังหมู่บ้านเล็กๆ ในบ้านแต่ละหลังนั้น ทำด้วยลูกกวาดหลากสีสัน ที่นี้เหมือนความฝัน ฉันหยิกตัวเองเพื่อให้ตื่น แต่นี้คือความจริงที่เด็กหญิงคนนี้ต้องเผชิญ�“ที่นี้คือที่ไหนหรอ?” ฉันถามอีกาขึ้น�“ที่นี้ เรียกว่าหมู่บ้าน อิมโมจิ้น�เป็นหมู่บ้านที่ได้เรื่องลือเรื่องลูกกวาดและช็อกโกแลต”อีกาตัวนั้นบอก ตอนนี้เด็กหญิงกำลังจะไปเยือนหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีสีสันว่า อิมโมจิ้น ในระหว่างทางนั้นจะมีสะพานทอดไปยัง หมูบ้านน้อยๆ มีช็อกโกแลตเป็นแม่น้ำไหลผ่าน เด็กหญิงคนนี้รู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่ในความหิวโหย และกระหาย นมช็อกโกแลต เป็นที่สุด���

“สวัสดีจ้ะ!” มีเด็กผู้หญิง รุ่นราวคราวเดียวกับ แคทเทอรีน ร้องทัก ขณะที่เธอกำลังถือ แก้วนมช็อกโกแลตอุ่นๆ นั้นทำให้เด็กหญิง ยิ่งกระหายมากขึ้น “ดีจ้ะ! ” หญิงคนนั้นทักทายฉันอีกครั้ง�เหมือนเธอเห็นว่าฉันกำลังจ้องมองแต่ นมช็อกโกแลตในแก้วของเธอ�� “เธอ เป็นอะไรหรือปล่าว ?? ”เด็กหญิงที่ถือแก้วนม ถามด้วยความเป็นห่วง

ฉันหลุดพ้นจากความกระหายชั่วขณะด้วยความตกใจ ของเด็กหญิงผู้นั้นร้องทักขึ้นอีก “ดะ...ดี จ้ะ” ฉันทักอย่างตะกุกตะกัก ด้วยความตกใจ “เธอเป็นอะไรหรือปล่าว” เด็กผู้หญิงที่ถือนมถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง�“คะ...คือ~~” ทันใดนั้นฉันก็สลบ บนพื้นที่ได้กลิ่นไอ นมช็อกโกแลต ด้วยความกระหาย�� ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาพยุงตัวฉันไป และนอนบนที่นอนมาร์ชเมโล่ว์ ซึ่งนุ่มและน่ากิน�� ฉันตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ฉันอยู่ในบ้านหลังใหญ่ ที่เต็มไปด้วย ลูกกวาด และ ผ้าม่านลูกไม้ ที่ทำด้วย แท่งช็อกโกแลตสีขาว ที่ถูกทำเป็นแผ่นๆ�� ภายในห้องนั้น เปรียบเสมือนบ้านขนม����� ฉันคิดว่าคนในหมู่บ้านพวกนี้คงโชคดีกันมาก ที่ไม่มีมด มาขนไปหมด��� ฉันรู้สึกขำในใจ�

ทันใดนั้น หญิงที่ฉันเห็นอยู่หน้าประตู ก็ ยกขนมที่น่ากินทั้งนั้น โดยเฉพาะ มาร์ชเมโล่ว์ ที่จิ้มช็อกโกแลตร้อน

ช่างน่ากินเหลือเกิน����� “พวกเธอไม่กลัวฟันพุบ้างหรอ” ชั้นถามขึ้นอย่าง งงๆ���� เด็กหญิงคนนั้นทำหน้าตกใจและ แอบหันหลังไปขำนิดๆ “พวกเธอไม่มีหมอฟันหรอ ” ชั้นเลยถามขึ้นอีก�คราวนี้หญิงคนนั้น ขำกลิ้งลงบนพื้น

“ฮ่าๆ ......เธอไม่รู้หรอว่าพวกเราทำขนมแต่ละอย่างขึ้นด้วยเวทย์มนต์ เพราะฉะนั้นมันๆไม่มีผลต่อฟันเราหรอก�� และที่นี้ ก็ไม่มีหมอฟันหรอ ” ว่าแล้วหญิงคนนั้นก็ดึง เส้นผมของเธอขึ้นแล้ว รูดมันขึ้น ขนมนั้นกลายเป็นวาฟเฟิ้ล แท่งยาว น่ากิน�“เธอมีเวทย์มนต์ จริงๆด้วย”ฉันร้องด้วยความตื่นเต้น�“แน่นอนซิ...ทุกคนในหมู่บ้านมีกันทุกคน” เด็กคนนั้นพูดอย่างโอ้�และถามว่า “ฉันชื่อ แฟร์….และเธอหล่ะ ” หญิงคนนั้นถาม พร้อมกับ เอาวาฟเฟิ้ลแท่งยาวๆ คนลงไปในถ้วยช็อกโกแลต�แกว่งไปมา�� “ฉันชื่อ แคทเทอรีน ” ฉันตอบและมองแท่งวาฟเฟิ้ลแกว่งไปแกว่างมาในถ้วยช็อกโกแลต พอแฟร์ ยกแท่งนั้นขึ้นมันกลายเป็น ไอติมร้อนรสช็อกโกแลตแล้ว มัช่างน่าอัศจรรย์และน่ากิน “หมู่บ้านของเรา...เป็นหมู่บ้านที่เงียบสงบ ตลอดฤดู�แต่ถ้า ราชินีความชั่วร้ายกลับมาอีกหมู่บ้านของพวกเราต้องแย่แน่ๆ”แฟร์ร้องอย่างหวาดกลัว�“ราชินี ผู้ชั่วร้าย คือใครหรอ และจะกลับมานั้นหมายความว่าไง” ฉันถามด้วยสีหน้าไม่อยากรู้�� “ราชินีถูกแช่ แข็งที่ หมู่บ้านทางเหนือท่านางกลับมาอีก นางขะทำร้ายทุกคนและดูดเอาพลังเข้าหาตัวเธอเอง......ที่นี้คือบ้านที่พวกเรารักเราจะไม่ยอมเสียมันไป�� ตอนนี้เราได้ข่าวว่า แม่มดผู้ชั่วร้ายได้กลับมาอีกครั้ง เพราะประตูดำถูกเปิด ” แฟร์เล่าอย่างหมดศรัทธา ����ฉันคิดว่าประตูดำที่แฟร์พูดถึงอาจจะเป็นประตูที่ฉันเปิดมาเจอที่นี้ก็เป็นได้�“ฉันพอจะช่วยอะไรเธอได้ไหม” ฉันถามด้วยความรู้สึกผิด

ตอนที่แฟร์กำลังจะเปิดปากพูด ฉันก็นึกถึงอีกาตัวนั้นขึ้นมา “เธอเห็น อีกาที่ตามฉันมาได้ไหม๊” ฉันถามแทรกขึ้นก่อนที่เธอจะตอบคำถามแรก “อีกาไหนหรอ?” แฟร์ทำหน้า งงๆ�ฉันคิดว่าอีกาตัวนั้นคงจะทิ้งให้ฉันอยู่บนโลกที่ไม่คุ้นมาก่อนเป็นแน่�ฉันคิดก่อนที่แฟร์จะตอบขึ้น “ที่หมู่บ้านของเรา เกลียดพวกอีกามาก เพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของนางแม่มดใจร้าย” เธอตอบอย่างไม่สบายใจ�“อีกา! คือ สัญลักษณ์ของแม่มดร้ายหรอ” ฉันร้องด้วยความตกใจ�เป็นไปไม่ได้อีกาตัวนั้นคอยช่วยฉัน หรือว่ามันมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ “นางแม่มดนั้นต้องการอะไรเป็นพิเศษรึ ปล่าว” ฉันถามด้วยความอยากรู้คำตอบ�“มีซิ! นั้นก็คือ หญิงสาวที่ บริสุทธิ์ !”

�