คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ในเช้าวันอาทิตย์
“มีจดหมายมาส่ง คร๊าบ.” เสียงบุรุษไปรษณีย์ นำจดหมายมาส่ง
ในช่วงเช้าวันอาทิตย์นี้ ในเมือง เบบเวอร์รี่ฮิลส์ ช่าง ชุลมุนวุ่นวายไปหมด ว่าแล้ว แม่ของฉัน ก็เดินไปรับจดหมายที่หน้าบ้าน แม่เปิดซองจดหมายแล้วหยิบกระดาษภายในซองขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนที่จะก้มหน้าอ่าน แล้วหันมาทางฉัน แล้วบอกว่า “เราต้องไปหาคุณยายแล้วหล่ะลูก” เสียงคุณแม่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าอันเศร้าหมอง “ทำไมหรอคะ ?” ฉันถามด้วยสีหน้าอย่างสงสัย
“คุณยายป่วยหนัก...ตอนนี้ไม่มีใครคอยดูแลท่านที่ชนบทเลย ..เพราะฉะนั้นเราต้องไปดูแลท่าน” ว่าแล้ว
แม่ก็หยกกระเป๋าใบใหญ่ของคุณพ่อ ลงจากตู้ แล้วเก็บเสื้อผ้า ภายในตู้ เกือบหมด คุณแม่เรียกให้ฉันไปเก็บของเดี๋ยวนี้ “เราจะไปตอนนี้เลยหรอคะ” ฉันเอ่ยขึ้น เพราะดู แม่จะใจร้อนมาก
“ใช่แล้ว ....เดี๋ยวนี้เลย รีบเก็บของได้แล้ว เรายังจะต้องไปจองตั๋วเครื่องบินอีก” คุณแม่เอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังจัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋า
ฉันรู้สึก เบื่อ เพราะ ที่ชนบทของคุณยาย มีแต่ อุจจาระสัตว์ เหม็นๆ สู้ที่ เบบเวอร์รี่ฮิลส์ ไม่ได้เลย
ทันใดนั้น แม่ฉันก็ขับรถ เข้าสู่สนามบินอย่างรวดเร็ว
ในระหว่างการเดินทางบินที่แสนยาวไกล ชั้นหลับไปจนถึงเช้า ฉันมองไปที่คุณแม่ แววตาของท่านดูเป็นห่วงคุณยายมาก ฉันก็เลยไม่โวยวาย
เมื่อเครื่องบินลงจอดที่สนามบิน แม่รีบลากกระเป๋า เรียกรถแท็กซี่ ไปยังชนบท ระหว่างนั้นเราต้องลงที่ สถานนีรถไฟด้วย เพราะว่า ทางนั้นมันไกลมาก ระหว่างรอตั๋ว คุณแม่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ กลัวไม่ทันไปหาคุณยาย
ฉันก็เหลือบไปเห็น อีกาตัวหนึ่ง อีกาตัวนี้มันเหมือนตัวที่อยู่บ้านของคุณยาย เหมือนมันจะรู้ว่าเรากำลังจะมา
แต่อีกาตัวไหนก็เหมือนกันหมดแหละ ฉันคิด
ในระหว่างการนั่งบนรถไฟ เหมือนอีกาตัวนั้นจะบินตามฉันกับแม่มาตลอดทาง
เมื่อถึงบ้านของคุณยาย ฉันก็เดินผ่านทุ่งข้าวโพดที่มีอีกาจิกกินเกือบหมด เหลือแต่ ลำต้นที่แห้งๆ ไม่มีอะไรเลย
ฉันยังนึกภาพตอนเด็กๆ ที่ฉันเคยวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งข้าวโพดที่สูงกว่าฉันมาก ลำต้นนั้นดูมีชีวิตชีวา ไม่เหมือนตอนนี้เลย ฉันสูงกว่าลำต้นมันอีก และ แต่ละต้นนั้น แห้งกรอบไม่เหลืออะไรเลย
อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้คุณยายป่วย เลยไม่มีใครเอาใจใส่ดูแล ต้นข้าวโพด เหล่านี้ คุณยายเหมือนสิ่งที่ทำให้สวน ไร่ นานี้ ดูมีชีวิตชีวา ฉันอยากจะเป็น คนชุบชีวิตให้ต้นข้าวโพดพวกนี้จัง ว่าแล้ว ฉันวิ่งขึ้นบันไดหน้าบ้านของคุณ
ฉันตกใจแถบ ช็อก อีกาตัวนี้ มันพูดได้ยังไง “นายพูดได้หรอ” ฉันถามด้วยสีหน้าแบบตกใจ
“ในชนบท เท่านั้นที่ฉันจะพูดกะพวก มนุษย์ได้” ฉันก็เลยมั่นใจถามไปว่า “นั้นนายก็คุยกะยายฉันอยู่ตลอดเลยซิ” ฉันถามอย่างอยากรู้ “ใช่ซิ...และตอนนี้ ยายเธอกำลังป่วยหนัก” อีกาตัวนั้นบอก “มันเป็นโรคที่ไม่มีหนทางรักษาได้ นอกจาก...” “นอกจากอะไร”ฉันถามด้วยความอยากรู้อีก “ตามฉันมาซิ ...เด็กน้อย” ว่าแล้วอีกาก็ บินไปอย่างสง่า ฉันตามปีกสีดำอันเงางามของอีกา ไป ผ่านไปยังไร่ข้าวโพด พอวิ่งไปจนสุดปลายทางไร่ข้าวโพด อีกาพาฉันไปเจอ หีบ ใบหนึ่ง ตั้งอยู่ สุดปลายไร่ข้าวโพด ฉันหยิบมันขึ้น พร้อมกับปัดฝุ่น เพื่อที่ฉันจะได้เห็นสีเนื้อในของ หีบใบนั้น
“เธอลองเปิดมันซิ” อีกาตัวนั้นพูดกับฉันอีก ว่าแล้วฉันก็เปิดหีบนั้นขึ้น ภายในหีบนั้นว่างเปล่า เหมือนรอให้ใครมาเติมเต็ม “หีบใบนี้ไม่เห็นมีอะไรเลยหนิ” ฉันถามด้วยความสงสัย “ก็ไม่มีไงหล่ะ นี้คือปริศนา รอให้เธอไขไง” อีกาพูดขึ้น “ให้ฉันแก้ไข ปริศนาในหีบนี้นะหรอ หมายความว่าไง” ฉันพูดขึ้น
“นั้น คือ หนทางที่ยายเธอ จะหายไง” อีกาพูด “ด้วยหีบอันว่างเปล่านี้หรอ ” ว่าแล้ว อีกาก็เงียบสงัด มันบินว่อน เป็นวงกลมเล็กๆ จากนั้นมันก็บิน โฉบลงไปในหีบอย่างน่าอัศจรรย์ อีกาบินแล้วก็เหลือบหายไปอย่างลับตา
ภายใน หีบ นั้นเหมือนเป็น อุโมงค์ เล็กๆที่ให้ฉันพยายามเข้าไป การผจญภัยของฉันได้เริ่มขึ้นแล้ว
ความคิดเห็น