คลังเก็บของ【 Diabolik Lovers】แปลไทย ★

ลำดับตอนที่ #205 : # Diabolik Lovers : [ แปล ] Vampire (Good) Ending - ภาค MB # Ayato ' [100%]

# Diabolik Lovers : [ แปล ] Vampire (Good) Ending - ภาค MB # Ayato ' [100%]

 

== อ่านก่อนค่ะ

- อาจจะมีข้อผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ

- อาจจะไม่ได้แปลทุกประโยค สรุปแต่ละประโยคให้ดูมากกว่า

- เอาไปใช้เครดิตด้วยค่ะ

 

ฉาก : ห้องอายาโตะ 

 

ยุย : อายาโตะคุง .. ตื่นได้แล้ว ถ้าไม่รีบแต่งตัวละก็ เราจะไปสายนะ

อายาโตะ : ... 

ยุย : ( ไม่ตื่นเลยแหะ .. ทำยังไงดีล่ะ .. ขืนเป็นแบบนี้ต้องไปสายจริงๆแน่ .. จะว่าไป ช่วงนี้อายาโตะคุงนอนเยอะจังเลยนะ ตอนที่เขาตื่นก็ดูง่วงอยู่ด้วยซ้ำ .. )

ยุย : อายาโตะคุง .. ตื่นสิ .. ถ้าไม่ตื่นเราจะสายนะ .. 

อายาโตะ : .. ขออีกชั่วโมง

ยุย : ถ้างั้นก็สายจริงๆนะ จะแย่เอานะ ( แถมชาฉันก็ชาไปหมดแล้วด้วย )

เรย์จิ : อะไรกันเนี่ย .. ยังไม่เปลี่ยนเสื้ออีกหรอครับ ? 

ยุย : เรย์จิซัง .. 

เรย์จิ : อีก 10 นาทีรถจะออกแล้วนะครับ รีบๆเปลี่ยนเสื้อเร็ว ๆ อายาโตะด้วย จะนอนไปถึงเมื่อไหร่กัน ?

อายาโตะ : หนวกหูน่า .. 

เรย์จิ : ยุย .. ปิดปากกับจมูกของอายาโตะเดี๋ยวนี้เลย .. 

ยุย : เอ๋ !? ทำไม่ได้หรอกค่ะ เขาก็หายใจไม่ออกน่ะสิ !

เรย์จิ : ถึงได้พูดไงครับ ให้รีบๆทำให้เขาหายใจไม่ออกซะ

ยุย : ( เรย์จิซังเอาจริงแหะ.. )

ไรโตะ : ถ้าบิชจังไม่ทำละก็ ผมทำเองละกัน

ยุย : ไรโตะคุง !

คานาโตะ : น่าสนุกจัง .. ผมเองก็ขอร่วมด้วยสิ

ยุย : ( คานาโตะคุงก็ด้วย !? )

อายาโตะ : อืม .. อึก .. ฮ่าา !? 

คานาโตะ : อ๊ะ .. ตื่นแล้วล่ะ ..  

อายาโตะ : แฮ่ก ๆ ถึงว่าทำไมหายใจไม่ออก ฝีมือพวกแกสินะ ไรโตะ คานาโตะ

ไรโตะ : ทำโทษที่มานอนตักบิชจังคนเดียวยังไงล่ะ ฟุฟุ

เรย์จิ : ถ้าตื่นแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อซะ ถึงเวลาไปโรงเรียนแล้ว เอ้าเธอก็ด้วย

ยุย : ค่ะ .. เป็นอะไรไหมอายาโตะคุง

อายาโตะ :  ไม่เป็นอะไรได้ไงล่ะ ! เจ้าพวกนั้น .. เอ๋ ? จะว่าไปฉันหลับไปอีกแล้วหรอ ? 

ยุย : อื้ม ตั้งแต่ฉันเข้ามาแล้ว .. 

อายาโตะ : จริงอะ ไม่เห็นจำได้เลยสักนิด .. 

ยุย : ช่วงนี้ดูง่วงนอนตลอดเลยนะ นอนไม่พอรึเปล่า ? 

อายาโตะ : เปล่า .. แต่ว่ารู้สึกแปลกๆไปน่ะ .. ตอนที่นอนอยู่ รู้สึกสติจะหายไป .. เหมือนกำลังถูกเรียกจากที่ไหนสักแห่ง .. ประมาณนั้น .. 

ยุย : อายาโตะคุง ?

อายาโตะ : หืม ? อ่า .. ขอโทษที จะเผลอหลับไปอีกแล้ว .. 

ยุย : ( จะว่าไปก็แปลกจริงๆนะ .. แต่แวมไพร์ป่วยไม่ได้นี่นา คงไม่ใช่ป่วยหรอกมั้ง .. )

อายาโตะ : อ่า .. ช่วยไม่ได้นะ ไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ

ยุย : ..

อายาโตะ :  อะไรจ้องกันแบบนั้น ?

ยุย : ช่วงนี้อายาโตะคุงไม่ค่อยดูดเลือดของฉันเลยนะ .. 

อายาโตะ : อ๊ะ ? งั้นหรอ ? 

ยุย : ( การที่เขานอนบ่อยๆมันก็แปลกจริง ๆ .. รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย )

อายาโตะ : อะไรเล่า ? ชิชินาชิ นี่เธออยากให้ฉันดูดเลือดของเธอขนาดนั้นเลยหรอ 

ยุย : เปล่าซะหน่อยก็แค่ ..

อายาโตะ : ก็ไม่ใช่ไม่อยากดูดเลือดของเธอหรอกนะ .. แต่ก็ไม่ได้กระหายเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว .. ถ้าเป็นเมื่อก่อนถ้าไม่มีเลือดของเธอฉันคิดว่าจะตายซะแล้ว

ยุย : มันต่างจากตอนนี้หรอ ? 

อายาโตะ : มันก็อธิบายยากน่ะ .. แต่ว่าถ้าเธออยากให้ฉันดูดเลือดละก็ .. ฉันจะดูดเลือดของเธอให้เองนะ .. ตอนนี้เลยก็ได้นะ .. 

* เสียงแตรรถ *

อายาโตะ : .. เจ้าเรย์จิ .. 

ยุย : ถ้าไม่รีบเดี๋ยวเขาจะโกรธนะ

อายาโตะ : ชิ ช่วยไม่ได้นะ มาต่อหลังจากกลับมาก็แล้วกัน เธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อซะ

ยุย : อ๊ะ .. อื้ม .. 

* ฉากออกมานอกห้อง *

ยุย : ( อายาโตะคุง เปลี่ยนไปนะ.. ถึงแม้จะนิสัยจะไม่ค่อยเปลี่ยนไปจากเดิมก็เถอะ เราอยู่ด้วยกันถึงแม้จะไม่ดูดเลือดก็เถอะ .. แต่ถึงจะรู้สึกมีความสุขแต่ว่าพอเขามีอาการแบบนั้น มันก็รู้สึกแปลกๆนะ .. ขอให้อย่าเกิดอะไรขึ้นเลยเถอะ .. )

 

* พูดกับตัวเอง *

 

หลังจากวันนั้นอายาโตะคุงก็นอนมากขึ้นเรื่อย ๆ จนวันหนึ่งเขาสามารถตื่นได้แค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น กลางวัน กลางคืนผ่านไปเขาก็ยังไม่ตื่น ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ เขาแค่นอนหลับไปเท่านั้น .. 

 

- ฉากห้องยุย -

 

อายาโตะ : ชิชินาชิ .. ? 

ยุย : อื้ม อยู่ตรงนี้

อายาโตะ : มานี้สิ .. บนแขนของฉัน ..  

ยุย : อื้ม ..แบบนี้ได้มั้ย ? 

อายาโตะ : อ่า .. อยู่แบบนี้ต่อไปนะ .. อยู่ข้างๆฉันตลอดเวลาที .. เข้าใจนะ .. จนกว่าฉันจะตื่น .. เธอต้องอยู่ข้างๆฉันตลอด .. 

ยุย : อื้ม .. ฉันจะอยู่ข้างๆตลอดนะ ฉันจะรอ .. 

อายาโตะ : อืม ..

ยุย : หลับฝันดีนะ อายาโตะคุง .. 

 

ไรโตะ : จริงด้วย .. ไม่ว่าจะปลุกแค่ไหนเขาก็ไม่ตื่นเลย

ยุย : เรย์จิซัง .. นี้คงไม่ใช่ผลจากยาพิษหรืออะไรทำนองนี้ใช่มั้ยคะ ?

เรย์จิ : ผมคิดว่าอย่างนั้นนะครับ ไม่มีอะไรผิดปกติด้วย .. เหมือนเป็นการจำศีลมากกว่า

คานาโตะ : เป็นหมีรึไงครับ ?

ชูว : เอาเถอะ .. ปล่อยเอาไว้คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง อ่า .. แล้วนี่กี่วันแล้วล่ะ 

ยุย : วันนี้ก็ครบ 1 อาทิตย์แล้วค่ะ เขาก็ยังไม่ตื่นเลย 

สุบารุ : .. หา ? แปลว่าเธอดูแลเจ้านี่มาตลอดทั้งอาทิตย์โดยไม่ได้นอนเลยงั้นหรอ ?

ยุย : อ๊ะ เปล่าหรอก เรย์จิซังมาช่วยดูแลน่ะ .. ฉันก็เลยได้นอนบ้าง 

เรย์จิ : แต่เธอก็นอนแค่ 2-3 ชั่วโมงต่อวันเท่านั้นถึงจะเตือนแค่ไหนก็ไม่ยอมฟัง .. 

ยุย : ฉันสัญญาเอาไว้แล้วน่ะคะ ว่าจะอยู่ข้างๆเขาจนกว่าเขาจะตื่น .. 

ชูว : เฮ้อ .. งั้นเราฝากเจ้านี่ไว้กับเธอได้สินะ ? 

ยุย : ค่ะ 

ชูว : ถ้างั้นก็ฝากด้วยนะ แต่ว่าอย่าทำอะไรเกินตัวล่ะ 

เรย์จิ : คำพูดแบบนี้ออกมาจากคนแบบคุณนี้แปลกจริงๆนะครับ .. 

ชูว : ตาแก่นั่นพูดมาแบบนั้นน่ะ .. อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ น่ารำคาญจริง ..

ไรโตะ : อ่า .. ครับ ๆ .. ชื่อนั้นเป็นอาวุธของชูวสินะ .. 

คานาโตะ : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ตอนนี้เลือดของเธอดูไม่อร่อยเลยนะครับ .. 

สุบารุ : นี้ .. นอนบ้างเถอะ .. ถ้าเธอล้มไปอีกคนสัญญาที่เธอให้ไว้ก็จะไม่เป็นจริงนะ 

ยุย : อื้ม ขอบคุณนะทุกคน .. 

 

- เวลาผ่านไป -

 

*ไรโตะเข้ามา*

 

ไรโตะ : บิชจางงงง ~

ยุย : อ๊ะ .. ไรโตะคุง ยินดีต้อนรับกลับ .. 

ไรโตะ : วันนี้อายาโตะคุงก็เหมือนเดิมหรอ ? 

ยุย : อื้ม 

ไรโตะ : อ่า .. จริงด้วย .. นอนหลับไม่รู้เรื่องเลย .. การที่ผมแอบย่องมาหาบิชจังแบบนี้เขาก็ไม่รู้ตัวสินะ ? 

ยุย : เอ๋ ? ล้อเล่นสินะ ?

ไรโตะ : ผมจริงจังตลอดแหละเนอะ ? ก็นะ เขานอนแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วล่ะ ? นี้ก็ครึ่งปีได้แล้วนะ ระหว่างนั้นเธอก็ไม่ได้ถูกดูดเลือดเลยใช่มั้ยล่ะ ? คงจะคิดถึงสัมผัสของเขี้ยวใช่มั้ย ?

ยุย : นั่นสินะ .. แต่ไม่ใช่สัมผัสของเขี้ยวหรอกนะ .. เป็นสัมผัสจากอายาโตะคุงมากกว่า .. เพราะงั้นถ้าไม่ใช่เขี้ยวของอายาโตะคุงแล้วละก็ไม่มีความหมายหรอกนะ

ไรโตะ : อะฟุ เสียดายจังเลย โดนปฏิเสธซะแล้ว ..  

ยุย : ที่จริงแล้วก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นกับฉันใช่มั้ยล่ะ ?

ไรโตะ : ฮ่า ๆ บิชจังฉลาดจริงๆเลยนะ เธอเองก็เข้มแข็งขึ้นนะ ต่างจากตอนแรกที่มาบ้านหลังนี้เยอะเลย 

ยุย : หรอ ? 

ไรโตะ : อายาโตะคุงก็ด้วย .. รีบๆตื่นก็ดีเนอะ เจ้าชายที่แสนน่ารักรออยู่แท้ ๆ 

ยุย : เจ้าชาย ?

ไรโตะ : อะฟุ อายาโตะคุงเป็นเจ้าหญิงนิทรา บิชจังก็เป็นเจ้าชายไม่ใช่หรอ ถึงการที่อายาโตะคุงจะเป็นเจ้าหญิงน่าขำไปหน่อยก็เถอะ ..

ยุย : ฟุฟุ นั้นสินะ 

ไรโตะ : ไม่เป็นอะไรหรอก บิชจัง อายาโตะคุงต้องตื่นแน่ ๆ 

ยุย : อืม ขอบคุณนะ ไรโตะคุง

ไรโตะ : ถ้าเหงาละก็เรียกผมได้ตลอดนะ แล้วเจอกันนะ 

ยุย : (.. งั้นหรอ .. นี้ผ่านมาครึ่งปีแล้วสินะ .. อายาโตะคุงไม่ตื่นขึ้นมาเลย หลับอยู่แบบนี้ตลอด แต่ฉันก็ยังรอ .. เพราะงั้นรีบๆตื่นขึ้นมาสักทีนะ .. อายาโตะคุง ..  )

 

* ฉากพูดกับตัวเอง *

 

ถึงอย่างนั้นวันเวลาจะผ่านไปแค่ไหน .. เป็นเดือน .. เป็นปี .. เขาก็ยังไม่ลืมตา .. ถึงแม้เราจะอยู่ด้วยกันในห้องเดียวกัน ถึงแม้ฉันจะสามารถสัมผัสมือของเขาได้ แต่ฉันก็รู้สึกเหงา .. 

เวลาก็ผ่านไปหลายปีโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย .. 

 

- ฉากในห้องยุย -

 

ยุย : ... อ๊ะ .. เผลอหลับไปอีกแล้ว .. ขอโทษนะอายาโตะคุง ( ผมกับเล็บของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด สมแล้วที่เป็นแวมไพร์ หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านมานานมากแล้วแท้ ๆ .. มีแต่ฉันที่เปลี่ยนไป .. เจ้าหญิงนิทรานอนหลับไป 100 ปี .. ถ้านานขนาดนั้นฉันอาจจะตายไปแล้วก็ได้นะ อายาโตะคุง .. )

 

* ฉากพูดกับตัวเอง *

 

วันนั้น น้ำตาของฉันที่เก็บเอาไว้นานเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง .. ไม่มีคำพูดที่สามารถออกมาได้ .. ถ้าฉันพูดออกมาละก็ฉันคงทนไม่ได้แน่ ๆ .. เพราะงั้นฉันก็เลยเก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจของฉัน ฉันต้องการได้ยินเสียงของเขา ต้องการคุยกับเขา ได้มองเห็นเขา .. ได้ยินเสียงของเขาเรียกชื่อฉัน .. อยากให้เขาจับมือของฉัน 

 

เจ้าหญิงนิทราจะตื่นโดยได้รับจูบจากเจ้าชาย ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้ก็เถอะ ฉันจูบเขาที่กำลังนอนเหมือนตายอยู่ .. ฉันหวังว่าความปรารถนาของฉันจะสามารถส่งไปถึงเขาได้ 

 

ยุย : ( อายาโตะคุง .. อยากเจอจังเลย .. )

อายาโตะ : มาจู่โจมฉันตอนนอนแบบนี้ .. กล้าดีนี่นา ชิชินาชิ .. * หาว * อ่า .. นอนหลับสบายจัง

ยุย : ..

อายาโตะ : หืม ? ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ ?

ยุย : อายาโตะ .. คุง ? 

อายาโตะ : อะไรกันเล่า .. ทำหน้าแบบนั้น ไม่ได้เจอกันนาน ทำหน้าดีๆให้เห็นหน่อยสิ 

ยุย : อื้ม .. 

อายาโตะ : ... *จูบ* แปลกจังเลยนะ เธอสวยขนาดนี้เลยหรอ ?  

ยุย : อะ..อายาโตะคุง !

อายาโตะ : ยัยบ้า อย่าร้องไห้สิ .. เอ้า มานี้สิ คิดว่าฉันอยากจะสัมผัสเธอมากแค่ไหนน่ะ หืม ? มาให้ฉันกอดหน่อยสิ ..  

ยุย : อายาโตะคุง .. จริงๆ ด้วย ..

อายาโตะ : นี้ ชิชินาชิ .. แต่งงานกับฉันนะ .. 

ยุย : เอ๊ะ ? 

อายาโตะ : ฉันรู้หรอกว่ามันกระทันหันแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าต้องพูดเรื่องนี้กับเธอให้ได้ ..  ถ้าไม่งั้น .. ฉันรู้สึกว่าจะต้องจากกับเธอไปอีก .. ถ้าเป็นอย่างนั้นไม่เอาอีกแล้ว .. คิดว่ากว่าฉันจะตามหาเธอได้มันยากเย็นขนาดไหนหืม ? 

ยุย : ตามหาฉัน ?

อายาโตะ : ในตอนที่ฉันนอนอยู่ .. ฉันตามหาเธออยู่ .. ตลอดเวลาที่อยู่ในความฝัน ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็ไม่มีเธออยู่ .. ถึงอย่างนั้นก็ตามหาเธอ .. ตามหาต่อไป จนสุดท้ายก็สามารถกลับมาที่นี่ได้ .. มาหาเธอที่อยู่ที่นี่น่ะนะ .. ในที่สุดก็ตามหาเจอ ถ้าต้องจากกันอีกละก็ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะ เพราะงั้น .. แต่งงานกับฉันตอนนี้ซะ สัญญากับฉันว่าเธอจะไม่ไปไหนอีก .. 

ยุย : ...

อายาโตะ : อย่าบอกนะว่าจะปฏิเสธน่ะ ข้าคนนี้พูดเชียวนะ ? ฉันต้องการเธอ .. ต้องการเธอเพียงคนเดียว นั้นหมายถึงอะไร คงรู้สินะ ? ยุย .. 

ยุย : อายาโตะคะ .. 

อายาโตะ : เอาแต่ร้องไห้ฉันไม่รุ้หรอกนะ .. พูดมาสิ .. เอ้า 

ยุย : อื้ม .. ฉันเองก็ไม่อยากจากอายาโตะคุงไปเหมือนกัน 

อายาโตะ : ยัยบ้า .. ฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปหรอก .. เธอน่ะเป็นของฉัน หลังจากนี้ก็อยู่ข้างๆฉันซะ .. ตลอดไป .. อยู่ข้างๆฉันตลอดไป ..

 

* ฉากห้องนั่งเล่น *

 

ไรโตะ : นี้ บิชจังกับอายาโตะคุงล่ะ ?

คานาโตะ : ยุยซังกำลังแต่งตัวอยู่ครับ ส่วนอายาโตะไม่รู้เหมือนกัน ..

ไรโตะ : เอ๋ ? ในวันสำคัญแบบนี้อายาโตะคุงไปไหนซะเนี่ย ? อ่า .. งั้นก็ดีเลยเราไปลิ้มลองรสชาติเลือดของบิชจังกันดีมั้ยน๊า ? 

คานาโตะ : ถ้าทำแบบนั้น เดี๋ยวก็ถูกอายาโตะฆ่าหรอก ถ้าอยากโดนหั่นเป็นชิ้นๆก็ไม่ห้ามหรอกนะครับ .. 

ไรโตะ : ก็แหม .. นี้เป็นค่ำคืนสุดท้ายก่อนแต่งงานนี่นา .. พอคิดว่าพรุ่งนี้ต้องกลายเป็นของคนอื่นแล้วมัน .. อ่า .. ทนไม่ไหวเลยล่ะ .. 

เรย์จิ : พอสักทีเถอะ .. ให้ตายสิพวกคุณเนี่ย ยังทำตัวไม่เปลี่ยนในวันแบบนี้อีกนะ คืนนี้เป็นคืนที่ .. 

ยุย : ว้ายยยยยยยยยย !? อายาโตะคุง ! บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่าเพิ่งเข้ามาน่ะ !? ดะ..เดี๋ยวสิ ! อย่าถอดเสื้อฉันสิ !! 

คานาโตะ : รู้แล้วสินะ .. ว่าอายาโตะอยู่ไหน .. 

เรย์จิ : .. พวกนายก็รีบไปแต่งตัวซะ วันนี้ท่านพ่อก็มาเช่นกัน อย่าทำให้ท่านรอล่ะ .. 

ชูว : *หาว* ง่วง ..

 

- ฉากระเบียง -

 

อายาโตะ : ชิ .. ยัยนั่น ไล่ฉันออกมาซะได้ .. หึหึ ช่วยไม่ได้นะ ถ้างั้นเข้าไปทางหน้าต่าง .. หา ? .. ตาแก่ ..

คาร์ล ไฮนซ์ : .. แกเองหรอ คิดจะอยู่ในชุดนั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน ? 

อายาโตะ : หนวกหูจริง .. ยังมีเวลาไม่ใช่รึไง ? ชิ .. น่าเบื่อ .. อย่ามาขวางล่ะ

คาร์ล ไฮนซ์ : รอเดี๋ยว อายาโตะ .. 

อายาโตะ : มีอะไร ?

คาร์ล ไฮนซ์ : นี้แก รักเด็กผู้หญิงคนนั้นหรอ ?

อายาโตะ : หา ? แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ? ไม่งั้นจะแต่งงานไปทำไม ? ไม่สิ .. ถึงจะพูดไปแกก็คงไม่เข้าใจสินะ .. ตาแก่ .. พูดมาตลอดสินะ ว่าพวกเราน่ะเป็นพวกที่ผิดแปลก .. ก็จริงที่ฉันไม่ใช่คนที่สื่อตรงอะไร แต่ว่า .. มาถึงตอนนี้ฉันก็เข้าใจดี .. ทั้งถูกผู้หญิงคนนั้นทำให้เป็นแบบนี้ก็เถอะ .. แต่แกเองก็เป็นเหมือนกัน .. ตาแก่เฮงซวย .. การที่ไม่รู้สึกว่าการถูกรักนั้นดีกว่าความตายแบบนั้น .. น่าสงสารชะมัด .. 

คาร์ล ไฮนซ์ : ...

อายาโตะ : ไปนะ ..

คาร์ล ไฮนซ์ : อายาโตะ ..

อายาโตะ : อะไรกันเล่า ตื้อจริง ! ยัยนั้นรอฉันอยู่นะ 

คาร์ล ไฮนซ์ : อย่าปล่อยมือจากเด็กคนนั้นล่ะ .. ถ้ารักละก็ .. อยู่ด้วยกันตลอดไปซะ .. 

อายาโตะ : หา ? ไม่เข้าใจเลยฟ่ะ ? นี้เป็นคำพูดขอร้องรึไง ? 

 

* อายาโตะเดินไป *

 

คาร์ล ไฮนซ์ : ... 

 

* ฉากพูดกับตัวเอง *

 

ดูเหมือนว่าอดัมกับอีฟคู่แรกจะเป็นแวมไพร์ .. แต่ว่าอีฟนั่นถูกล่อลวงโดยงูและกินผลไม้ต้องห้ามเข้าไป 

 

พระเจ้าโกรธมากและลงโทษอีฟโดยยึดพลังแวมไพร์ไป .. และต้องอาศัยอยู่ในฐานะมนุษย์ถึงอย่างนั้น .. อดัมก็ยังรักอีฟที่เป็นมนุษย์ .. และกินผลไม้ต้องห้ามเพื่อให้อยู่กับเธอ .. แต่โชคร้ายที่พระเจ้านั่นไม่ลงโทษอดัมเหมือนกับอีฟ เขาจึงไม่ได้เป็นมนุษย์เหมือนกับอีฟ .. อดัมในฐานะแวมไพร์และอีฟในฐานะมนุษย์ .. 

 

ทั้งสองรักกัน .. และหนีออกไปด้วยกัน .. อาศัยอยู่ด้วยกัน .. เป็นความรักที่แท้จริงนะหว่างแวมไพร์กับมนุษย์ .. 

 

แต่ว่าความรักนั้นก็ยังห่างไกลจากตรงนี้ .. เพราะงั้น ฉันจึงเฝ้ารอความหวัง .. หลังจากวันนั้น .. เรื่อยมา .. 

 

- ฉากย้อนอดีต -

 

นักบวช : ยินดีต้อนรับ .. ยินดีที่ท่านมา .. ท่านคาร์ล ไฮนซ์ .. วันนี้มีธุระอะไรงั้นหรือ ? 

คาร์ล ไฮนซ์ : มีเด็กผู้หญิงที่เป็นลูกสาวของนักล่าแวมไพร์อยู่ใช่มั้ย .. ฉันตามหาเด็กคนนั้นอยู่น่ะ .. 

นักบวช : เจ้าสาวผู้เสียสละ .. งั้นสินะครับ ? 

คาร์ล ไฮนซ์ : ไม่ใช่หรอก .. เป้าหมายไม่ใช่ชีวิตของเธอแต่ว่า .. ถ้าเด็กคนนั้นตายไปมันจะแย่เอานะ .. ทั้งหมดเพื่อแผนการอีฟและอดัม เป้าหมายคือให้โลกนี้ระลึกถึงความรักที่แท้จริง .. 

 

- กลับมาที่ฉากระเบียง -

 

คาร์ล ไฮนซ์ : .. ลูกสาวของเจ้าปิศาจกับมนุษย์ผู้หญิง .. โคโมริยุย และอดัม .. ที่เป็นแวมไพร์ .. เผ่าพันธุ์ใหม่ที่จะเกิดขึ้นมารึเปล่านะ ? เผ่าพันธุ์ที่พิเศษ .. ถ้าเป็นพวกเขาละก็ .. ต้องมีพลังที่สามารถแก้แค้นพระเจ้าได้ .. ฉันเองก็น่าจะรอต่อไปดีกว่า .. จนกว่าแวมไพร์และมนุษย์จะสามารถอยุ่ร่วมโลกกันได้ และโลกถูกย้อมด้วยความรัก ฉันจะมองดูโลกใบนี้แล้วมันทั้งสกปรกและทุเรศ แต่ฉันก็จะรอมันถูกแก้ไข .. ถ้างั้น .. ฉันควรจะไปได้แล้ว .. ที่ดั้งเดิมที่อดัมและอีฟอยู่ .. 

- CG -
 

 

ยุย : โธ่ อายาโตะคุง อย่าเอาแต่เล่นสิ .. ชุดของฉันยับไปหมดแล้วนะ .. 

อายาโตะ : นิดหน่อยเอง อย่าจู้จี้ไปเลยน่า นั้นเป็นเพราะเธอดูสวยต่างหากล่ะ ฉันก็เลยถูกยั่วยวนไปหน่อยน่ะ .. 

ยุย : ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ไม่ได้ก็คือไม่ได้นะ .. 

อายาโตะ : ทั้งๆที่ดีใจแท้ ๆ .. ซื่อตรงหน่อยสิ .. 

ยุย : อายาโตะคุงเอง วันนี้ก็ดูมีความสุขนะ ..

อายาโตะ : แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ? เป็นวันที่ทำให้เธอเป็นของฉันเชียวนะ ? ไม่ดีใจไม่ได้หรอก

 

 

อายาโตะ : เท่านี้เธอก็เป็นของฉันจริงๆแล้ว .. ไม่ใช่แค่ร่างกาย ทั้งหมดของเธอ แน่นอนว่่าหัวใจก็ด้วยเป็นของฉันคนเดียว .. 

ยุย : ฉันก็เป็นของอายาโตะคุงอยู่แล้วนี่นา ?

อายาโตะ : ฉันรู้อยู่แล้ว .. ก็แค่จะยืนยันให้แน่ใจ นี้ ยุย .. จนกว่าเธอจะตาย .. ฉันจะอยู่ข้างๆเธอให้เอง .. จะอยู่ข้างๆ .. จะกอดเธอเอาไว้ให้แน่น .. และจะจูบเธอจนกว่าหัวใจของเธอจะหยุดเต้น .. แล้วตอนที่เธอตายไป .. ฉันจะร้องไห้ให้เธอเองนะ .. 

ยุย : ร้องไห้ ? อายาโตะคุงเนี่ยนะ ? 

อายาโตะ : ใช่แล้ว ! ดีใจเอาไว้ด้วยล่ะ 

ยุย : ก็ดีใจอยู่หรอกนะ .. แต่ว่า .. พูดเรื่องตายในวันแต่งงานแบบนี้ .. มันทำให้ฉันเศร้านะ

อายาโตะ : ฮ่า ๆ ก็นะ .. ถ้างั้นก็เปลี่ยนเรื่องพูดละกัน .. ฉันรักเธอนะ .. ยุย .. จนกว่าจะถึงเวลาตายของเธอ .. อยู่ข้างๆฉันตลอดไปนะ .. 

 

- จบ Good End -
- Credit แปล by : www.fb.com/dialoversth -