คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 13 คุณตาบอดแล้ว
“นายฟื้นแล้วเหรอ? ันะไปเรียใรมา” เป้ยหนวนหันลับ และิลารถ
ทว่าลับถูใรบานว้าแนเอาไว้
เียเฟยพ่นสามำพูาในลำออันแหบแห้อเาอย่ายาลำบา: “เธอ สวย ี”
แบบนี้ยัมอว่าสวยเหรอ? เป้ยหนวนิับัวเอ: นาย า บอ
าว่าอุบัิเหุร้ายแรมา สมอถึไ้ระทบระเทือน
ถึแม้วาที่เปิอเาะสวยามมา แ่ำพูนี้ไม่ไ้ทำให้เธอประทับใสันิ ประเ็นหลัอาเพราะถุุป้นสำหรับเ็ทารที่ยัาอยู่ในปาเา ึทำให้เาูไม่หล่อ
อนเป้ยหนวนเรียโ๋วรั่วมา เียเฟยหลับาไปอีรอบแล้ว
“ไม่มีไ้ อาาร่อน้าี” นายแพทย์โ๋วสรุป้วยมาุหมอ
ลู่สิือเินเ้ามา และถามสถานาร์
เห็นเาเินเ้ามา วามิหนึ่แวบเ้ามาในหัวเป้ยหนวน
นี่ไม่ใ่โอาสอันีในารแสเป็นแม่พระ่อหน้าเาหรอหรือ?
เป้ยหนวนรีบล้วล่อระาษทิู่ออมาาในมิิ่อว่า ึออมาหนึ่แผ่น และเ็หน้าผาเียเฟยอย่านุ่มนวล
“เหื่อออเ็มไปหม ูน่าสสารมา เหื่อออเยอะนานี้ นายอยาื่มน้ำบ้าไหม?” น้ำเสียอเธออ่อนโยนสุี ประหนึ่สามารถั้นออมาเป็นน้ำ
เียเฟยลืมาอีรั้ เามอเป้ยหนวน้วยวาเปล่ประาย และพู้วยเสียแหบพร่า “อยา”
เป้ยหนวนหยิบวน้ำออมา และพยุศีรษะอเา เธอประอเา พลาป้อนน้ำทีละนิ
แ่ลายเป็นว่าเธอเทน้ำแรเินไป ทำให้เียเฟยสำลัและไอ
เป้ยหนวน่วยบหลัเาและลูบเบาๆ ะเียวัน็ิในใ ไม่สะวเลย น่าเสียายที่ไม่มีร้านายอุปร์สัว์เลี้ย เธอวรไปื้อภานะใส่น้ำแบบแวนสำหรับหมาแมว แบบนี้ะไ้่อปลายระบอน้ำไปที่ปาเาโยร เาะไ้เลียน้ำเอา ีสุๆ
ั่วะนั้นเสีย ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า อันุ้นเยัระหน่ำที่้าหูเธอ
่าแม่พระเพิ่มึ้นอย่าที่ิ เป้ยหนวนไ้รับแรบันาลใ และพยายาม่อไปโยไม่หยุหย่อน
เธอ่วยปรับหมอนให้เียเฟย “นายยัหิวอยู่หรือเปล่า? อยาินอะไรอีหน่อยไหม?”
านั้นเธอัผ้าพันแผลบนศีรษะเาึ่พันไว้เป็นอย่าีอยู่แล้ว “เ็บแผลหรือเปล่า? ยัมึนหัวอยู่ไหม?”
เธอรื้อ้นภายในมิิ่อว่า "อยาไ้ผ้าห่มไหม? อนลาืน่อน้าหนาว ลู่สิือ ืนนี้ให้เานอนบนรถีไหม? เาป่วยอยู่ และในรถอุ่นำลัี"
เสีย ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า ั่อเนื่อเป็นระลอ
ลู่สิือเหมือนพูอะไรบาอย่า ทว่า้วยเสียว่ะฮ่าฮ่าฮ่า ทำให้เป้ยหนวนไ้ยินเาไม่ั และถาม: "นายพูว่าอะไร?"
ลู่สิือยื่นมือออมา และึระาษโพสอิทออาหน้าเธอทีละใบ
"ันพูว่า" สีหน้าอเาไร้อารม์สุี "ืนนี้พวเราผู้ายสามนนอนในเ้นท์ ส่วนเธอนอนบนรถ"
เป้ยหนวนสัเสีหน้าและำพูอเา เธอรู้สึเหมือนบิ๊บอสอารม์ไม่ี
อาเพราะเาไม่อบพูสอรอบละมั้
เป้ยหนวนเรียแถบแสวามืบหน้าแม่พระออมา เธอ้นหาและพบว่า้าๆ มีสัลัษ์รูปลำโพที่เียนว่า "เสียเือน" อยู่ เธอปิมัน านั้นโลทั้ใบเียบสบทันวัน
ลู่สิือับโ๋วรั่วลารถเพื่อเ็บ้าวอ และั้เ็นท์นอน
พวเาั้เ็นท์เร็วมา เพียพริบา็สามารถเิมลมที่นอน และัวาถุนอน
เป้ยหนวนูอยู่้าๆ ใบหน้าอเธอราวับ้อารพูอะไรแ่ไม่ล้าเอ่ยปาออมา
ลู่สิือเหลือบมอเธอ "ไม่ใ่เธออยาพูว่า ันมีเียหรอนะ?"
"ัน ... มีริๆ" เป้ยหนวนอบเสียแผ่ว
"ถ้าอย่านั้นันอยานอนเีย!" โ๋วรั่วรีบลื่อ ทว่าเาลับเปลี่ยนใในั่วพริบา "ไม่ นอนเ็นท์ีว่า เี๋ยวบัลม"
"พวนายไม่อยาไ้เีย?" เป้ยหนวนิรู่หนึ่ ทันในั้นภายในอ้อมแนเธอพลันมีถุใบให่มามายโผล่ออมา มันเยอะเสียนแนอเธอสั่น
ถุเหล่านั้นสูมานมิหัวเธอ เป้ยหนวนโยนพวมันเ้าไปในเ็นท์ พลาร้อแอะออมาเพราะวามหนั านั้นึผ้านวมนุ่มนิ่มสีาวราวับหิมะออมาาในถุ และอให้พวเา่วยใส่ปลอผ้าห่ม
"ั้นพวนายน่าะอยาไ้ผ้านวมใ่ไหม? เอาวาทับไว้บนถุนอน แบบนี้ะอุ่นมา!"
โ๋วรั่วถอนหายใ ะเียวัน็ใส่ปลอผ้าห่มไป้วย "เป้ยหนวน เธออย่าับเป็นโราเอม่อนริๆ เวลาไปไหน็เป็นอที่้อพไป้วย"
อะไรที่เรียว่า "อ"?
พวเาสอนย้ายเียเฟยไปไว้ในเ็นท์ และปล่อยให้เป้ยหนวนอยู่นเียวในรถ
เป้ยหนวนปรับเบาะที่นั่ให้เอนล หยิบผ้าห่มสอผืนับหมอนออมาให้ัวเอ เธอุอยู่ใ้ผ้าห่มอุ่นและผล็อยหลับ
เธอนอนถึลาึ และรู้สึเหมือนไ้ยินเสียบาอย่าอยู่้านนอ
ุบ ุบ แร๊ แร๊
เป้ยหนวนลืมา
ทันทีที่เปิา เธอเห็นใบหน้าให่ระแท ปึ ปึ เ้าับหน้า่ารถยน์
ใบหน้านั้นีเียวและไร้ีวิีวา มันูน่าลัวท่ามลาแสันทร์ เป้ยหนวนัวสั่น
ไม่้อสสัยเลยว่ามันืออมบี้ที่อบแอบมอและแนบอยู่ับระ
ในอนที่เป้ยหนวนำลัะแหปาเรียลู่สิือ ลาหน้าผาออมบี้ัวนั้นมีะปูเาะเ้ามา ราวนี้า้านหลัมา้านหน้า
เมื่อเป้ยหนวนลุึ้นนั่ ใบหน้านั้นหายไปเรียบร้อยแล้ว และลู่สิือำลัยืนอยู่นอรถ
เป้ยหนวนรีบเปิประูรถและลมา เธอเห็นลู่สิือยอมบี้ที่แน่นิ่ัวนั้น้วยมือเพีย้าเียว ลาไปทาริมแม่น้ำ แล้วโยนลไปโยไม่ลำบา
เป้ยหนวนสวมเสื้อโ้ทพลาเินเ้าไป เธอเห็นอมบี้ัวนั้นไหลไปามระแสน้ำท่ามลาวามมืมิ และหายลับาสายา
"ไม่มีอะไรแล้ว ลับไปนอนเถอะ" ลู่สิือพูแผ่วเบา
เป้ยหนวนเหลือบมอแม่น้ำอีรั้ เธอเห็น้วย ึหันหลัลับและเินออไป
ทว่าลู่สิือเรียเธอให้หยุอีรั้
"เป้ยหนวน พรุ่นี้พวเราะผ่านเียเิ ันะหาสถานที่ที่่อน้าปลอภัยให้เธอ เธอมีมิิ่อว่า ทรัพยาร้าในนั้นเพียพอให้เธออยู่ไ้นาน"
เป้ยหนวน: ? ? ?
หมายวามว่าอย่าไร? เายัอยาไล่เธออยู่อีเหรอ?
หม้อไฟยัไม่ทันย่อย เา็เรี้ยวราแบบไม่เลือหน้า เาไม่อยาไ้มิิ่อว่าที่ให่โนานั้นแล้วเหรอ?
แ่ยัถือว่าเาีว่าเิมอยู่บ้า อย่าน้อย็รู้ว่าไม่วรทิ้ใรไว้้าทาามใอบ และยัิหาสถานที่่อน้าปลอภัยให้แ่เธอ
ทว่าหาไม่ามเา็ไม่สามารถเพิ่ม่าแม่พระ ภายในสมออเป้ยหนวนพยายามิหาแผนารอย่าเร็วี๋
ไม่ว่าอย่าไร็าม ทำหน้าน้อยใแบบสุๆ ไว้่อน
ลู่สิือับ้อเธอไม่ี่วินาที ทันในั้นเา้มัวลมาอย่าับพลัน
เาเ้ามาใล้มา ลมหายใอเาปัผ่านแ้มอเป้ยหนวน ยัผลให้เธอระถัวออไปามสัาา
อย่าไร็ี ไหล่อเธอถูเายึเอาไว้
ั่วะนั้นเป้ยหนวนิว่าเาำลัะลายร่าเป็นมนุษย์หมาป่าภายใ้พระันทร์เ็มว ลู่สิือผลัเธอเบาๆ ให้เธอเผิหน้าับแม่น้ำที่เี่ยวรา
"ันเยบอเธอแล้ว ันไม่หลลสีหน้าท่าทาอันน่าสสารนั้น ันไม่ใ่โ๋วรั่ว"
ลู่สิือระิบที่้าหูเธอ เสียอเาเบามา ทว่าลับเ็มไป้วยเนาร้าย
"วามริันไม่้อเปลือแรนานี้็ไ้ แ่อนนี้ผลัเบาๆ เธอ็หายไปแล้ว พรุ่นี้เ้า่อยบอโ๋วรั่วว่าเธอหนีไปลาึพร้อม้าวอ แ้ปัหาอย่าสมบูร์แบบ"
เป้ยหนวนะพริบา และลอาใส่ลู่สิือ
"เิมที็ไม่ำเป็น้อเปลือแรนานั้น" เป้ยหนวนเอ่ย "หานายิำัันริอย่าที่พู เมื่อี้ให้อมบี้ััน็หมเรื่อ แบบนั้นไม่เร็วว่าหรือ?"
ถูเธอพูแทใอย่าโหร้าย สีหน้าอลู่สิือลืนไม่เ้าายไม่ออเล็น้อย
ลู่สิือยืัวร "เธอมีาิอยู่ที่ไหนบ้าหรือเปล่า? ถ้ามี ันสามารถไปส่เธอที่นั่น"
เป้ยหนวนอบอย่าลื่นไหลสุๆ "ไม่มีริๆ ันเิบโในสถานสเราะห์ั้แ่เ็ พ่อแม่เสียไปหมแล้ว"
ลู่สิือัฟันรอ และแสรอยยิ้มอันน่าสะพรึ "เป้ยหนวน เธออย่าท้าทายวามอทนัน"
เหมือนเาูออว่าโห
เป้ยหนวนรุ่นิ และัสินใบอวามริ "ถึแม้ันไม่ไ้เิบโในบ้านเ็ำพร้า แ่แม่อันป่วยและเสียไปอนันยัเ็ ลอเวลาที่ผ่านมาพ่อเป็นนูแลัน"
ราวนี้สิ่ที่เธอพูือวามริ มันไม่ใ่ีวิอเป้ยหนวนในหนัสือ แ่เป็นอเธอเอ
"พ่อีับันเป็นพิเศษ ท่านอทนอย่าที่สุ ั้แ่เล็นโ ท่านสอนัน่าๆ นานา พาันไปเล่น ่อให้ไม่มีแม่ ัน็ไม่รู้สึเสียใมานั"
"หลัานั้นอนันอยู่โรเรียนมัธยม หน่วยานที่พ่อันทำานอยู่มีหิสาวเลิับแฟนหนุ่ม และแฟนนนั้นมาหาเธอถึในหน่วยาน"
"ทั้สอนพูุยันและแหั ายนนั้นล้วมีออมา"
"ไม่มีใรล้าเ้าไปยุ่ ยเว้นพ่ออัน"
"ายนนั้นถูพ่อันปราบ เายอมรับผิับแฟนสาว อนพ่อันำลัปล่อยัวเาและิเินออไป ู่ๆ เาลับแทพ่อันา้านหลั"
"่อนที่ะไปถึโรพยาบาล ท่าน็าไปเสียแล้ว"
"ันั้นันึเสียทั้พ่อและแม่ ไม่ไ้โห"
เป้ยหนวนมอลู่สิือ้วยวามริใ
“หลัานั้นเล่า?” ลู่สิือ้อใบหน้าเล็อเธอและถาม
"หลัานั้นอะไร?"
"เธอยัเล่าไม่บ"
บิ๊บอสสามารถมอในไ้ทะลุปรุโปร่ริๆ เป้ยหนวน่อแบบไม่่อยเ็มในั
"หลัาพ่อาไป ่าเล่าเรียนและ่าใ้่ายในีวิอันลายเป็นปัหา"
"ำรวมาสอบปาำ รอบรัวอผู้หินนั้นลัวว่าันะเรียร้อเอาเิน พวเาปล่อย่าวลือว่าพ่อันพยายามเ้าหาหิสาว และท่านมีเนาไม่บริสุทธิ์"
"แถมภายในหน่วยานยัมี่าวลือว่าพ่อันับหิสาวมีวามสัมพันธ์อันำวม และิหาแม่เลี้ยให้แ่ัน"
น้ำเสียอเป้ยหนวนราบเรียบ เธอล่าวสรุป: "ันั้นผลสุท้าย มันไม่นับว่าเป็นารระทำอันล้าหาเพื่อวามอบธรรม แ่ถือว่าเป็นารทะเลาะเพราะอารม์"
“หลัานั้นล่ะ?” ลู่สิือถามอี
"ยัะมีหลัานั้นอะไรอี? ่อานั้นัน็มี่วเวลาอันยาลำบา แ่ว่ามันเริ่มีึ้นเรื่อยๆ นระทั่มาเอเรื่ออมบี้ระบานี้ ันพูบแล้ว"
ลู่สิือมอเป้ยหนวนอย่าสบนิ่พัหนึ่ แล้วู่ๆ เายื่นมือออมาลูบหัวเธอเบาๆ
เป้ยหนวนเยหน้า และันศีรษะิับฝ่ามือเา พร้อมับ้อมอเา้วยสายาแห่วามหวั
สุท้ายเาเอ่ย: "ลับไปนอนเถอะ พรุ่นี้ไปเียเิ ันะ่วยเธอหาที่อยู่"
ทั้ๆ ที่เธอเล่าประสบาร์ีวิอันน่าเวทนานานี้ เายัอยาไปเียเิอี?
เป้ยหนวนถอนหายใ เธอเินออาริมแม่น้ำ และลับไปบนรถ
เป้ยหนวนนอนล ทว่าไม่อา่มาหลับ
หลัานั้นน่ะหรือ?
หลัาพ่อเสียไ้เ็วัน นอื่นล้วนลอวันปีใหม่
ในอนนั้นบ้านเป้ยหนวนยัไม่มีห้ามมิใหุ้ประทัในเพื้นที่ เธอไ้ยินเสียประทััมาาสนาม้าเีย
รอบรัวอหิผู้นั้นอยู่ในอพาร์เมน์ถัาเธอ พวเาถึนาเินลมาุประทัเพื่อับไล่วามวย
ท่ามลาเสียประทัที่ัอย่า่อเนื่อ เป้ยหนวน้มบะหมี่ให้ัวเอ และินทีละำ
นับานั้นเป็น้นมา เป้ยหนวนัสินใอย่าแน่วแน่ เธอะใ้ีวิเพื่อัวเอเท่านั้น วามเป็นและวามายอผู้อื่นล้วนไม่เี่ยว้อับเธอ
แสันทร์สาเ้ามาทาหน้า่ารถ มันเย็นยะเยือนราวับหิมะ ายแสสว่าแ่ทุสิ่โยไม่ลำเอีย เป้ยหนวนิถึพ่อรู่หนึ่ ่อนะผล็อยหลับอย่าเื่อ้า
ความคิดเห็น