การเดินทางในวันที่ไร้เงา

ย้อนกลับไปเมื่อประมาณต้นปีที่แล้ว..

แม่บอกให้ลองไปเรียนภาษาจีนตามคำแนะนำของเพื่อนแม่ เราก็เลยลองทำตามคำแนะนำดู ไหนๆก็ปิดเทอมอยู่

แต่ระหว่างที่กำลังลงทะเบียนเรียนอยู่นั้น จู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็น

 ‘ คลาสเรียนภาษาญี่ปุ่น ’

ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากแต่ก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรมาสะกิดใจนิดๆ หลังจากเรียนจีนจบคอร์สก็เลิกเลยเพราะรู้สึกไม่โอเคตรงที่มีคนเรียนรวมกันเยอะมาก ส่วนตัวเป็นคนชอบเรียนไปไวๆเลยเลือกที่จะเรียนเดี่ยวมากกว่า ซักพักก็เลยได้ลองไปหาเรียนญี่ปุ่นจนได้ไปหยุดอยู่ที่หนึ่งเพราะมันใกล้บ้านและถูกใจตรงที่ครูเป็นคนญี่ปุ่นด้วยซึ่งก็คือเซนเซคนที่พูดถึงในหนังสือเล่มนี้ เราเรียนกับแกไปได้ซักพัก วีซ่าทำงานแกก็เริ่มหมด แกเลยต้องกลับประเทศกว่าจะมาที่ไทยอีกทีก็ปีหน้า

เราในตอนนั้นคือแบบ..

‘ ฉันอยากจะใช้ชีวิตที่มีญี่ปุ่นล้อมรอบ! ’

ส่วนตัวเป็นคนที่บ้าเรียนภาษามากกก ถ้าเกิดเผลอไปหลงรักภาษาใดภาษานึงเข้านะ บอกเลยว่าถึงไหนถึงกัน!

 เราเลยพยายามหาทางที่จะไปอยู่กับคนญี่ปุ่นแบบที่ไม่ต้องใช้เงินมากเพราะไม่อยากรบกวนพ่อแม่ สุดท้ายก็ได้ไปเจอโครงการที่ไปเป็นอาสาสมัครที่ญี่ปุ่นโดยที่เค้าจะฟรีทั้งที่พักและอาหาร แต่เราต้องติดต่อเค้าไปเองว่าจะทำงานแบบไหน ลงจังหวัดอะไร

แต่.. ช่วงที่พวกเราไปมันดันชนหน้าร้อนพอดี ก่อนเซนเซจะกลับประเทศเราเลยปรึกษาเซนเซว่าถ้าอยากได้อากาศเย็นๆต้องไปที่จังหวัดไหน  แกเลยตอบกลับมาว่า..

‘ นากาโน ‘

นั่นแหละค่ะ เลยเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง