คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 แปลงโฉม?
" สะ สวัสดีครั- ค่ะ " นี้ฉันกำลังทำไรอยู่เนี้ย!
" ฉะ ฉันชื่อซ-ซาวาดะ สึนะโยชิค่ะ " ถ้าฉันย้อนกลับไปได้
" ยะ ยินดีที่ได้รู้จะ จักนะค่ะ~ " ทันทีที่ร่างบางในชุดเครื่องแบบพูดจบ ผู้หญิงในห้องก็ต่างพากันปรบเพื่อต้อนรับเด็กนักเรียนเข้าใหม่
โดยมีคนสามคนด้านหลังแสดงสีหน้าไปคนละแบบ อีกคนหน้านิ่ง(แต่หยิบกล้องมาถ่าย) อีกคนยิ้มแห้งๆ ส่วนอีกคนก็...กลั้นขำสุดชีวิต
ย้อนกลับ1วันก่อนหน้านี้
ผมที่พักรักษาตัวจนหายดีแล้วก็ได้ทางคุณเทเรซ่ามารับออกจากโรงพยาบาลและขึ้นรถสีดำหรูออกไป
" เอ่อ.. เราจะไปที่ไหนกันหรอครับ? " ผมที่นั่งสงสัยว่าเธอนั้นจะพาผมไปไหนนั้นเลยเอ่ยถามขึ้น
" อื้ม พานายไปที่พักใหม่ไง " ที่พักใหม่งั้นหรอ? จริงสินะตอนนี้เราก็เหมือนคนเร่ร่อนที่ต้องพึ่งตัวเองแล้วนี้น่า
พวกโกคุเดระคุงจะเป็นไงบ้างน้า..
ผมได้แต่แหงนหน้ามองฟ้าผ่านกระจกในรถยนต์พลางนึกถึงครอบครัว และเพื่อนๆ
มันทำให้ผมคิดแล้วก็เศร้าที่ผมนั้นไม่รู้วิธีที่จะกลับไปโลกเดิมของตัวเองเลย
" อะแห่ม เรามาถึงแล้วละ " เทเรซ่ากะแอมเพื่อเรียกสึนะ
" อ- อ๊ะ!? ถึงแล้วหรอครับ? " สึนะที่พึ่งรู้ตัวก็รีบหันมามองหน้าเธอทันที
ตั้งแต่ขึ้นรถมาเธอก็สังเกตเขามาตลอดทางว่าท่าทีของเด็กหนุ่มเป็นยังไง และด้วยประสบการณ์ของเธอคงบอกได้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้า มีท่าทางที่เศร้า ไร้จุดหมาย และโหยหาอะไรบ้างอย่าง จนเธอก็ชักเป็นห่วงซะแล้วสิ
เธอได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
คุณเทเรซ่าได้พาผมเข้ามาตึกเช่าห้องพักแห่งหนึ่งซึ่งดูจากภายนอกแล้วก็ดูดีพอสมควรเลยก่อนที่คุณเทเรซ่าจะมาหยุดหน้าประตูห้องพัก
เธอเปิดประตูเข้าไปและพาผมเดินดูรอบๆว่ามามีอะไรบ้างซึ่งในตัวห้องก็มี ห้องนอน ห้องนั่งเล่น และห้องครัวที่ทั้งห้องก็ดูใหญ่ไม่มากแต่สำหรับผมที่ต้องอยู่คนเดียวแล้วมันช่างใหญ่เกินความจำเป็นไปมากจริงๆ
“ จริงสิ อะนี้กุญแจห้องของนาย ” คุณเทเรซ่าได้โยนกุญแจห้องให้กับผม
” ตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลางานฉันแล้วด้วย งั้นฉันไปก่อนนะ ”
“ อะจริงสิพรุ่งนี้โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว เดียวฉันส่งคนมารับนายละกันนะ ”
“ ขะ ขอบคุณมากครับ! ”แต่ไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบเธอก็หายไปจากสายตาซะแล้ว
เห้อ ผมหันมองรอบๆห้องอีกครั้งด้วยความรู้สึกทีไม่คุ้นชินแต่ในนั้นก็มีความรู้สึกที่คุ้นเคยห้องนี้อย่างบอกไม่ถูก
รู้สึกขัดแย้งยังไงก็ไม่รู้แหะ
เปรี้ย!
ผมตบหน้าตัวเองด้วยมือทั้งสองข้างเพื่อเรียกสติและพยายามที่จะคิดบวกให้มากที่สุด
ผมเดินสำรวจรอบๆห้องอีกครั้งก็พบกับโทรศัพท์หนึ่งเครื่องพร้อมกับเงินอีกนิดหน่อยที่คุณเทเรซ่าทิ้งไว้ให้พร้อมกัจดหมายที่เขียนไว้ว่า
‘ เงินจะเข้าบัชชีทุกสิ้นเดือนนะแต่เป็นเงินที่พอประทังชีวิตได้เพราะงั้นใช้อย่างประหยัดด้วยละ ส่วนชุดนักเรียนก็อยู่ในลิ้นชักตู้ใส่เสื้อผ้านั้นละ ‘
โอเคเรื่องเงินอย่างน้อยก็พอเคลียร์ไปได้ละนะ ส่วนเสื้อ... ค่อยเปิดดูตอนเช้าละกัน
จ๊อก ~
แหม เวลาช่างเหมาะเจาะจริงๆตอนนี้คงต้องถึงเวลาอาหารแล้วสินะ คิดยังงั้นได้ผมก็เดินออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรกินทันที
เอี้ยดx2
ในระหว่าที่สึนะเปิดประตูห้องข้างๆก็ได้เปิดออกมาพอดีจนพวกเขาทั้งสามได้สบตากัน
“ เอ๊x3 “
“ พี่เมย์!? พี่เคียน่า!? ” สึนะ
“ อ้าว สึนะคุง? ” เมย์
“ ทะ ทำไมนายถึงมาอยู่นี้ได้ละ!?? ” เคียน่าพูดด้วยท่าที่ลกๆพร้อมชี้นิ้วมาทางผม
“ แหะๆ จะว่าไงดีละครับ ” ผมได้แต่ยิ้มแหย่ๆให้
" พอดีผมได้คุณเทเรซ่าช่วยไว้นะครับ โดยแลกกับการที่ต้องเข้าโรงเรียนอะไรสักอย่างนี้แหละครับ "
' เอ๋? โรงเรียน? ทำไมรู้สึกเหมือนเห็นเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหนมาก่อนน้า?? ' เมย์ที่ได้ยินยังงั้นก็รู้แปลกๆกับข้อแลกเปลี่ยนของผ.อ.เทเรซ่า
" นี้~ จะคุยกันอีกนานไหมง้า~ หนูหิวข้าวแล้วนะพรี่เมย์~ " เป็นเคียน่าที่รอฟังทั้งสองคุยกันได้สักพักก็พูดขึ้น
แต่ด้วยความเป็นพี่เมย์เธอก็ได้ชวนสึนะมาทานมื้อเย็นด้วย
ตอนแรกเขาก็คิดจะปฏิเสธอยู่หรอกแต่ก็ทนลูกตื้อของพี่เมย์ไม่ไหวก็เลยจำยอมที่จะกินมื้อเย็นด้วย
โดยก็ได้รับคำยินยอมจากเจ้าของห้องอย่างคุณฮิเมโกะแล้วด้วย
ผมกับพี่มย์และพี่เคียน่าก็ได้รับหน้าที่ไปซื้อของโดยผมก็จะช่วยออกค่าวัตถุดิบด้วยครึ่งหนึ่งเพราะรู้สึกเกรงใจหน่อยๆ
พอกลับมาถึงที่ห้องพี่เมย์ก็รีบนำวัตถุดิบทั้งหมดไปเข้าครัวทันทีโดยให้ผมกับพี่เคียน่าไปจัดโต๊ะ
ในระหว่างจัดโต๊ะเพื่อกินข้าว
" นี้ "
" ขอบคุณที่ช่วยพี่เมย์กับฉันไว้นะ " เธอพูดด้วยหันไปอีกทางด้วยความเขินซึ่งแน่นวลสึนะไม่ทันสังเกตเห็นแน่ๆว่าหน้าเธอแดง
" ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่พี่ๆช่วยผมด้วยไงละครับ " สึนะพูดด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
เคียน่าที่หันมาเห็นก็หันหน้าหนีอีกรอบเพราะเธอรู้สึกแพ้รอยยิ้มที่ดูไร้เดียงสาของคนตรงหน้าจริงๆ
' ใจเย็นไว้เคียน่า ใจเย็นไว้ ฟูววว '
ไม่นานหลังจากนั้นพี่เมย์ก็ได้ทำอาหารเสร็จพวกเราก็ได้นั่งลงและทานอาหารพร้อมกัน
โดยก็จะมีคุณฮิเมโกะถามซักไซ้ผมนู้นนี้นั้นเป็นระยะๆ แต่ส่วนใหญ่ก็จะบ่นเรื่องหาแฟนให้ตัวเองซะมากกว่า
หลังจากทานข้าวเสร็จผมก็ขอแยกกลับมาที่ห้องเพื่อพักผ่อนและเตรียมไปเรียนพรุ่งนี้
เช้าวันรุ่งขึ้น
" นะ นะ นี้มันอะไรกันเนี้ยยย?!! " ทะ ทำไมชุดนักเรียนของผมถึงเป็นเครื่องแบบผู้หญิงละ?!!
ฉันต้องรีบแจ้งไปที่คุณเทเรซ-
ก้อกๆ
แต่ก่อนที่สึนะจะโทรไปหาเทเรซ่าก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เอี้ยด
" เอ่อ.. พวกคุณเป็นใครงั้นหรอครับ " คนที่มาเคาะประตูพวกเขาเป็นผู้หญิงที่ใส่ชุดสูทสีดำและแว่นกันแดด(เพื่อ) ท่าที่ของพวกที่น่าสงสัยมากๆสำหรับสึนะ
" พวกเราถูกส่งมาจากคุณเทเรซ่าเพื่อมาดูแลคุณค่ะ "
" เอ๋? "
" และโดยเฉพาะการแปลงโฉมคุณก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า "
" เอ๋?!!!! "
ไม่ทันไรนั้นเสียงประตูห้องของสึนะก็ค่อยๆถูกปิดลงพร้อมกับความกลัวสุดขีดกับสิ่งที่เขาต้องเผชิญ
' ชะ ช่วยด้วย!! ' และนั้นคือสิ่งที่เขาคิด
ตัดกลับมาปัจจุบัน
ณ โรงเรียนST.FREYA
เป็นโรงเรียนหญิงล้วนที่จะให้พวกเธอกลายเป็นวาลคิเรียที่แข็งแกร่งเพื่อต่อกรกับ' ฮงไค '
" หาวว~~ " หญิงผมขาวหาวออกมาด้วยท่าทีห่วงนอนพร้อมกับตาที่จะปิดได้ตลอดเวลา
" เคียน่าจังเมื่อวานเล่นเกมกับโบรเนียจังจนดึกอีกแล้วใช่ไหมเนี้ย " เมย์ได้พูดขึ้น
" แหะๆ นิดเดียวเองค่ะ พี่เมย์ " เธอพูดพร้อมเหงื่อที่เริ่มไหล
" เห้อ " เมย์ได้แต่ถอนหายใจกับท่าทีของคนตรงหน้า
ไม่นานหลังจากนั้นอาจารย์ก็ได้เข้ามาทำให้นักเรียนในชั้นทั้งหมดต่างแยกย้ายไปตามที่นั่งของตัวเอง
" วันนี้จะมีนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ด้วยนะ "
" ฝากดูแลเธอกันด้วยละ " หลังจากที่อาจาย์พูดจบทุกคนก็รู้สึกตื่นเต้นทันทีเมื่อมีนักเรียนใหม่ที่จะย้ายเข้ามา
" นี้เข้ามาได้แล้วละ "
.
.
.
" มัวทำอะไรอยู่เหล่า! " เสียงกระซิบกระซากตรงหน้าประตูดังขึ้น
" ก็ผ- ผมเขินนิครับ! " คนตัวเล็กผมขาวก็พยายามที่จะผลักคนตรงหน้า
" มาขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องเขินแล้วละ! "
" ว- เหวอ?! " สุดท้ายอีกคนก็แพ้แรงของคนแรงเล็กกว่าจนจำใจต้องเข้าห้องเรียนมา
เผยให้เห็นหญิงสาว?? ผมน้ำตาลฟูไว้ทรงรากไทร หน้าตาจิ๋มลิ้มน่ารัก กำลังทำท่าที่ลกลักไปมา
' เอ๋??? x2 '
ส่วนเมย์กับเคียน่าทำหน้าตกใจเมื่อได้เห็นนักเรียนที่พึ่งเข้ามาใหม่
เธอทำใจสักพักก่อนจะเดินไปหน้าชั้นเรียนและแนะนำตัวเองขึ้น
แล้วก็เป็นไปตามตัวอย่างด้านบนนั้นเอง
ให้ทำไงได้อะก็มันเป็นโรงเรียนหญิงล้วนนิเนอะ
อารายยย~~ คุณไม่อยากเห็นสึนะแต่งหญิงกันจริงๆงั้นหรอ
บทมันปูมาแบบนี้แล้วด้วย อิๆ
ความคิดเห็น