คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ซึนเดเระ
ณ กระท่อมไม้หลังหนึ่ง
ในกระท่อมนั้นมีสองพ่อลูกอาศัยอยู่ โดยคนเป็นพ่อกำลังนั่งทำแผลให้คนเป็นลูกสาว
" โอ้ย! เจ็บนะพ่อ " คนเป็นลูกอุทานขึ้นด้วยความเจ็บ พร้อมทำหน้ามุ้ยใส่
" นี้ทำไมเราต้องปกป้องพวกชาวบ้านด้วยละ พวกเขาไม่ได้ให้อะไรพวกเราสักหน่อย " เด็กสาวถามขึ้น คนเป็นพ่อที่ได้ยินยังงั้นก็ยิ้มออกเล็กน้อย
" โอ้ว ลูกไม่รู้สึกถึงเลือดของคาสลาน่าที่กำลังเดือดพล่านเมื่อเห็นพวกฮงไกทำร้ายคนบริสุทธิ์หรอ? " เมื่อได้ยินยังงั้นเด็กก็ทำหน้ามุ้ยทันทีด้วยความโกรธ
" หนูเห็นแบบนั้นก็ต่อเมื่อพ่อเจอสาวสวยๆต่างหาก " เด็กน้อยตอบกลับทันทีพร้อมหันหน้าไปทางอื่น ส่วนคนเป็นพ่อที่ได้ยินยังงั้นก็หัวเราะเบาชอบใจ เด็กสาวได้ค่อยๆหันหน้ามามองคนตรงหน้าอีกครั้ง
" ถ้าเรามัวแต่ปกป้องคนอื่นแล้วใครจะมาปกป้องเราละ? " เด็กน้อยหรี่ตาลงก่อนจะแสดงท่าทีเศร้าๆออกมา โดยที่คนตรงหน้าก็ยังทำแผลให้เธอต่อไป
" ไม่ต้องห่วงคาสลาน่าน้อยถ้าใครมารังแกล้งลูกละก็พ่อจะเป็นจัดการมันเอง " ก่อนที่เขาจะนำมือมาลูบหัว
" เกี้ยวก้อยสัญญาสิ "
" ม่ายมีปัญหา "
สองพ่อลูกเกี้ยวกันสัญญากันพร้อมกับหัวเราะไปด้วยช่างเป็นภาพที่ดูแล้วอบอุ่นเสียจริง
.
.
.
สองตาคู่ของเคียน่าเปิดออกจากความฝันที่ชวนคิดถึง เธอมองไปยังนิ้วก้อยที่เกี้ยวสัญญากับคนเป็นพ่อพร้อมกับความคิดที่ว่า'คนโกหก'
" ในที่สุดเธอก็ตื่นซะที " เสียงคนตรงหน้าเธอพูดขึ้นจนเธอหันไปโฟกัสคนตรงหน้าแทน เคียน่าจ้องมองคนตรงหน้านานสองนานลักษณะที่เธอเห็นคือ เด็กน้อย? สูงราวๆ140ซ.ม.กว่า ตัวเล็กจิ้มลิ้ม นั่งอยู่บนอะไรสักอย่างที่มีสัญลักษณ์เป็นโลงศพไม้กางเขนขนาดใหญ่
และด้วยสมองของเคียน่าได้พิจารณาการพูดกับคนตรงหน้าอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าควรจะพูดอะไรออกไป
“ ที่นี่ที่ไหนยัยเปี้ยก ”
“ ยะ ยัยเปี้ยก?! ”
“ เฮ้ ฉันพูดกับเธออยู่นะยัยเปี้ยก ” สองรอบแล้วที่เธอได้ยินคำนี้จากปากเคียน่าเธอเองก็เริ่มที่จะมีน้ำโหหน่อยๆแล้วด้วยแต่ด้วยที่ว่าติดเกรงใจคนที่นอนเฝ้าด้านข้างก็เลยไม่อยากจะไปปลุกเขาสักเท่าไร
เด็กน้อยหรือที่เธอเรียกว่ายัยเปี้ยก(?)นั้นได้เลื่อนนิ้วชี้พยายามเตือนว่าให้เบาเสียงลงหน่อยพร้อมกับชี้ไปข้างเตียงของเคียน่าได้หันไปตามที่ทิศที่อีกฝ่ายชี้ก็รู้สึกตกใจไม่ใช่น้อยว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ได้
“ สึนะ ” ฉันสังเกตเห็นสีผิวที่ซีดกับรอบใต้ตาที่คร่ำเป็นอย่างมาก นี้เขาเฝ้าฉันมาตลอดเลยหรอ?
" ใช่แล้วเด็กหนุ่มคนนนั้นตลอด3วันที่ผ่านมาเขาก็เฝ้าไข้เธอตลอดเลย " คนตรงหน้ารู้ได้ทันทีเลยว่าเคียน่าคิดอะไรอยู่
ฉันทำสีหน้าอึ้งเล็กน้อยก่อนจะสังเกตเห็นคิ้วของหมอนี้กำลังม้วนเป็นปมอยู่
ฉันก็เลยเอานิ้วไปจิ้มระหว่างคิ้วเล่นๆเพื่อให้มันคลายออก
“ งื้ม.. ” สึนะส่งเสียงในลำคอเล็กน้อย
" คิๆ.. " ฉันรู้สึกชอบจังที่ได้แกล้งเขา คิกๆ ในตอนนั้นฉันเหมือนรู้สึกปลดล็อกอะไรสักอย่างเลย
ก่อนจะมีเสียงกะแอ่มเพื่อให้เธอหันมาสนใจ
ควับ
“ มีไรยัยเปี้ยก ” ฉันตอบกับไปทันทีที่โดนกะแอ่มใส่
แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กที่ทนมานานก็เริ่มที่จะไม่ไหวแล้วจึงได้ใช้มาตราการขั้นเด็ดขาดเพื่อสั่งสอนคนตรงหน้า
ป้อก!
คนตัวเล็กกว่าดีดนิ้วขึ้นก่อนที่โลงศพด้านหลังจะมีปฏิกิริยาบางอย่าง
เหล่ามีดบินได้พุ่งไปยังตัวของเคียน่าโดยเธอแค่จะสั่งสอนยัยเด็กปากเสียนี้เสียหน่อย
“ ว้าย!? ” เคียน่าที่ไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจเป็นอย่างมากจนเผลอกรี้ดออกมา ทันใดนั้นร่างของคนที่นอนหลับลึกมานานสามวันก็มีปฏิกิริยาขึ้น
ร่างไร้สติของสึนะได้ปัดป้องมีดทั้งสามเล่มของเธอและเล่มสุดท้ายที่ปัดทิ้งไม่ทันเขาก็ได้ใช้มือเปล่าๆของตัวเองกำมันไว้เพื่อไม่ให้โดนเคียน่าจนเลือดค่อยๆไหลออกมา
ตอนนี้หน้าของสึนะกับเธอนั้นใกล้เป็นอย่างมากแต่คนตรงหน้าเธอก็ยังคงดูไม่ไหวติงเลยต่างกับเธอที่ตอนนี้เริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆแล้วเพราะไม่เคยหน้าใกล้กับผู้ชายขนาดนี้มาก่อน (ยกเว้นพ่อนะ)
‘ อึก เจ็บจัง?! ’ สึนะที่ได้สติเพราะความเจ็บก็ได้สติทันที ดวงตาที่ไม่ได้ลืมมานานได้ค่อยๆเปิดออกช้าๆเพื่อปรับแสง ก่อนที่ภาพมัวๆตรงหน้าเขาจะชัดขึ้นจนเห็นใบหน้าที่แดงจนไปถึงหูของอีกฝ่าย
' นะ นี้มันสถานการณ์อะไรกันเนี้ย!!!! ' สึนะที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตัวเกร็งและนิ่งค้างไปทันทีเพราะเขาไม่รู้แล้วว่าควรจะทำไรต่อ ทั้งตัวเขาและเธอใกล้กันจนถึงขนาดได้ยินเสียงหายใจของกันละกันดวงตาสอดประสานกันทั้งสองไม่แม้จะกระพริบตาเลย ยังกับเหมือนถูกดวงตาของกันและกันดึงดูดเข้าหาโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่เขาจะหน้าแดงตามเเธอไปติดๆ
ก่อนจะมีคนพูดขัดคนทั้งสองขึ้น
“ นี้ๆ จ้องตากันนานขนาดนี้ถ้าพวกเธอเป็นปลากัดคงท้องไปแล้วมั้ง ” คนตัวเล็กที่นั่งดูสถานการณ์มานานพูดขึ้นโดยมีรอยยิ้มกวนๆประดับบนหน้า ทั้งสองที่ได้สติก็หันไปมองคนที่พูดและสลับมามองหน้ากันเอง
“ กะ กะ กะ ใกล้เหินไปแล้วยะ! ตาบ้าา!! ” เคียน่าที่ได้สติเต็มร้อยก่อนได้ปล่อยมัดฮุก(แห่งซึนเดเระ)เข้าที่ลิ้นปี่สึนะเข้าอย่างจัง
“ อัก! ” สึนะที่ได้โดนเขาไปก็ถึงกับสลบไปอีกรอบเลยทีเดียวเชียว
“ วะ ว้าย! ” เคียน่าอุทานขึ้นเพราะร่างกายที่ไร้สติหลุบฟุบไปทับตัวของเธอ เธอที่คิดได้ว่าทำอะไรลงไปก็รู้สึกผิดต่อเขาทันทีและพยายามเขย่าตัวเขาเพื่อหวังให้ตื่น
(เพื่อให้เห็นภาพ สภาพตอนนี้ก็คือสึนะที่ไร้สตินอนทับเคียน่าอยู่นะครัช อิๆ)
“ นะ นี้อย่างพึ่งสลบไปสิยะ ฮึบ อย่างน้อยก็ลุกไปทำแผลที่เถอะ” เธอพยายามจะดันตัวของสึนะและตัวเธอขึ้นเพื่อลุกมานั่งโดยที่เธอจับ(กอด)สึนะไว้ไม่ให้นอนหงายไปปลายเตียง
“ นี้ยัยเปี้ยกช่วยกันหน่อยสิ ” เคียน่าขอให้อีกคนช่วย
แต่อีกคนที่ได้ยินยังงั้นเส้นฟางในหัวของเธอก็ได้ขาดทันที
“ โว้ยยยย สองคำก็ยัยเปี้ยก สามคำก็ยัยเปี้ยก ฉันมีชื่อนะยะ ”
“ ยัยเด็กบ้าาาา!!! ” คนตัวเล็กที่ทนไม่ไหวก็โวยวายทันทีเพราะเธอไม่ใช่ชอบให้คนอื่นดูถูกว่าเธอเป็นเด็ก ส่วนเคียน่าที่โดนว่าไปก็เงียบทันที
“ เธอจำเป็นต้องรู้มารยาทบ้างนะเด็กน้อย! และฉันก็ชื่อเทเรซ่าเป็นผู้รับผิดชอบของสาขาตะวันออกแห่งSchicksalจำใส่สมองเธอไว้ซะ! ”
“ และ ฉัน ยัง อายุ มาก กว่า เธอ อีก ด้วย! ” เทเรซ่าแนะนำตัวเองพร้อมชี้มาที่หน้าของเธอด้วยอารมณ์ที่ดูจากดาวอังคารก็รู้ว่า เธอกำลังเดือดฝุดๆ
“ อะ อื้ม ”เคียน่าที่โดนดุไปก็พยักหน้าเข้าใจทันที
เทเรซ่าหายใจเข้าออกยกใหญ่เพื่อปรับอารมณ์ให้ดูสมกับผู้ใหญ่ พออารมณ์ที่เย็นลงแล้วก็ได้เรียกพยาบาลเพื่อนำตัวสึนะไปรักษาอีกห้องหนึ่ง
“ เอาละที่นี้ก็ไม่มีใครอยู่ละ มาคุยเรื่องของพวกเราให้จบกันดีกว่าเนอะ ” เทเรซ่าพูดด้วยรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าตอนที่เธอสามารถพูดเรื่องที่เธอต้องการพูดได้แล้ว
เทเรซ่านั้นกล่าวว่าเธอนั้นรู้ว่าพ่อของเคียน่าอยู่ที่ไหน นั้นทำให้เธอค่อนข้างตกใจเป็นอย่างมากและถามไปทันที่ว่าพ่อของเธอนั้นอยู่ที่ไหน เทเรซ่าที่ได้ยินยังงั้นก็ทำหน้าเอือมทันที่กับความคิดเด็กๆของเคียน่า เธอกล่าวว่าถึงเธอไปที่นั้นเคียน่าก็คงเป็นได้ตัวถ่วงเขาอยู่ดีและด้วยความสามารถเธอในตอนนี้อาจจะทำให้เธอตายได้เลยด้วย
“ แม้แต่ฮงไกตัวเดียวเธอยังจัดการมันไม่ได้ด้วยซ้ำ ” เทเรซ่าได้ตอกย้ำถึงความจริงที่ว่าเธอนั้นอ่อนแอแค่ไหน จนเธอก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริงที่ว่าเธอในตอนนี้นั้นอ่อนแอมากๆ
เทเรซ่ายังไม่หยุดเพียงแค่นั้นเธอยังพูดเสริมอีกว่า
" คิดถึงรุ่นพี่เมย์เธอบ้างสิเธอก็รู้นิว่ามีบ้างสิ่งที่อันตรายมากๆอยู่ในตัวของรุ่นพี่เธอ "
“ หากมันออกมาได้อีกครั้งละก็… เธอคิดจริงๆหรอว่า ”
“ เธอจะช่วยรุ่นพี่เธอได้ ” เธอได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธเธอนั้นไม่สามารถเถียงอีกฝ่ายได้เลยเพราะทุกอย่างที่คนตรงหน้าพูดนั้นล้วนแต่เป็นความจริงทั้งนั้น
เธอกำหมัดตัวเองแน่นพลางคิดว่าทำไมตนถึงได้ไร้ประโยชน์อย่างงี้
เทเรซ่าที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอะไรก็ยิ้มขึ้น
“ ฉันเลยมีขอเสนอดีๆมาให้เธอยังไงละ ”
“ ข้อเสนอหรอ? ”
เทเรซ่าได้เสนอให้ตัวของเคียน่านั้นมาลงทะเบียนเรียนโรงเรียน ST.FREYA เพื่อฝึกการเป็นวัลคีรี่ เธอนั้นจะปั้นให้เคียน่ากลายเป็นนักรบที่สามารถต่อกรกับคนทั้งกองทัพได้เลย โดยที่ทั้งเมย์และโบรเนียก็ได้ตอบตกลงที่จะเข้าร่วมด้วยเหมือนกัน
“ แล้วฉันจะเชื่อใจเธอได้ไง ” เคียน่ายังคงระแวงอยู่ดีเพราะเธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรถึงได้ยื่นข้อเสนอแบบนี้ให้เธอ
เทเรซ่านั้นรู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นคนหัวรั้นและยังคงระวังตัวเธออยู่ คงมีอย่างเดียวที่จะทำให้เคียน่านั้นยอมรับข้อเสนอเธอได้
“ เอ้า รีบลุกจากเตียงซะสิ ” เทเรซ่าโยนชุดเสื้อผ้าให้เคียน่า
“ เดียวฉันพาเธอไปเจอกับเพื่อนเธอเอง ” เคียน่าที่ได้ยินยังงั้นก็รีบเปลี่ยนชุดทันทีเพราะเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองของตน ในขณะที่เทเรซ่ากำลังจะเดินออกไปเคียน่าที่นึกถึงเด็กชายอีกคนที่ปกป้องเธอและเพื่อนเธอนั้นจะเป็นยังไงต่อไป
“ นี้แล้วสึนะละ ” เธอรีบถามทันทีที่คิดได้ เทเรซ่าที่ได้ยินคำถามนั้นก็หยุดนิ่งไปสักพักก่อนจะค่อยๆหันกลับมาสบตากับเธอ
“ เรื่องของเด็กคนนั้นฉันคิดไว้แล้วว่าจะทำไงกับเขาต่อ ”
“ แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก พวกฉันจะพยายามช่วยเขาเท่าที่ทำได้ ” เคียน่าที่ได้ยินยังงั้นก็ใจชื่นขึ้นมาบ้าง
“ แหม~ เจอกันแค่วันเดียวก็ตกหลุมรักเขาแล้วหรือไงจ๊ะ~ ” เทเรซ่าทำปากมุ้บมิบพร้อมแซวอีกฝ่ายส่วนอีกฝ่ายที่โดนแซวไปก็หน้าแดงทันทีที่โดนแซว
“ ไม่ใช่สักหน่อย! ” เคียน่าตอบกลับทันที
“ คะ แค่เป็นห่วงเฉยๆนะ อีกอย่างหมอนั้นก็เป็นผู้มีพระคุณด้วย ” เทเรซ่าที่เห็นอีกฝ่ายพูดอย่างเขินอายก็หัวเราะคิกๆคักๆ เคียน่าที่เห็นยังงั้นก็รู้สึกอายเป็นอย่างมากก่อนจะรีบบอกให้เทเรซ่ารีบพาเธอไปหาเพื่อนของเธอได้แล้ว
พอถึงที่พักทั้งสามคนก็กับมาเจอกันอีกครั้ง เมย์ได้วิ่งเข้าไปกอดเคียน่าด้วยความคิดถึง เทเรซ่าได้พูดขึ้นกับเธอไว้ว่าถ้าเธออยากพบพ่อของเธอ เคียน่านั้นจำเป็นที่จะต้องเป็นวาลคิเรียระดับ A ถึงเธอจะบอกสถานทีที่พ่อของเคียน่าอยู่
เคียน่าตอบตกลงทันทีถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าวาลคิเรียคืออะไรก็เถอะ แต่เพื่อที่จะได้เจอพ่อของเธออีกครั้งละก็ไม่ว่าอะไรเธอก็จะทำ
1 วันต่อมา
' อึก ที่นี้ที่ไหนเนี้ย? ’ สึนะที่สลบมานานได้ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงและด้วยที่ว่าไม่ได้ทานข้าวมาหลายวันทำให้เขานั้นแถบไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นออกจากเตียงเลย
“ อ้าว ตื่นแล้วเหรอ ” เสียงหวานเอ๋ยขึ้น
“ แหม กว่านายจะตื่นได้นี้รอเอาซะฉันเมื่อยตัวไปหมดเลยนะ ” เทเรซ่าที่เห็นว่าอีกฝ่ายตื่นแล้วก็บิดขี้เกียจไปมา
“ ผะ ผม ยะ อยู่ที่ไหน ” ด้วยที่ว่าเขาไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายวันก็ทำให้เส้นเสียงนั้นแหบแห้งไปหมด เทเรซ่าที่เห็นยังงั้นก็ไปปรับเตียงให้เขาขึ้นมาในท่านั่งและยื่นแก้วน้ำให้เขาดื่ม
สึนะที่ไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายวันก็ยกซดหมดแก้วในทีเดียวทันที นั้นก็พอที่ทำให้พอมีเส้นเสียงในการพูดคุยกับอีกฝ่ายขึ้นมาบ้าง เพื่อไม่พิธีรีตองเธอได้แนะนำตัวเองทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา ทางสึนะก็แนะนำตัวเองกลับไปเหมือนกันเพื่อเป็นมารยาท ส่วนคำถามแรกที่เขาถามเธอก็ได้ตอบเขากับไปว่าตอนนี้นั้นเขานั้นอยู่ในโรงพยาบาล
ป้อก!
เพียงแค่เสียงดีดนิ้วของเธอก็มีคนหลายคนยกอาหารเข้ามาในห้องทันทีพวกเขาว่างอาหารลงตรงหน้าของสึนะซึ่งเทเรซ่าที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้กินอะไรมาหลายวันก็อดเป็นห่วงเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้จึงได้ให้คนเตรียมอาหารมาไว้ให้ สึนะที่เห็นอาหารมาด้านหน้าก็อดน้ำลายไหลไม่ได้ เขาหันกลับไปมองเทเรซ่าด้วยสายตาที่ว่าเขากินมันได้ใช่ไหม
เทเรซ่าที่เห็นยังงั้นก็ยิ้มให้พลางพยักหน้าขึ้นลงเชิงว่าได้ สึนะไม่รอช้าและได้กินอาหารตรงหน้าทันทีด้วยความหิวโหย
เทเรซ่าต้องการกล่าวขอบคุณเขาที่ช่วยพวกของเธอจากแฮชเชอร์แต่ก่อนที่เธอจะกล่าวขอบคุณสึนะก็ได้กล่าวตัดหน้าขึ้นมาซะก่อน
“ งะ งั้นคุณก็คงเป็นคนช่วยผมกับพวกพี่เคียน่าไว้สินะครับ ”
“ ขอบคุณนะครับ ” เทเรซ่าที่ได้ยินยังงั้นก็มีสีหน้าที่ตกใจเป็นอย่างมากก่อนจะถามอะไรบ้างอย่างจากเขา
“ นะ นี้เธอจำไม่ได้เลยหรอว่าเกิดอะไรขึ้น ”
“ เอ๋? ” สึนะที่ได้ยินก็พยายามนึกย้อนกลับไปว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเขายิ่งนึกถึงเหตุการณ์นั้นเมื่อไรก็ยิ่งทำให้เขาเจ็บหัวขึ้นเรื่อยๆ ใช่ สิ่งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าจะตัดไปมีเพียงแค่ ภาพของพี่เคียน่าที่ถูกฟันเข้าที่กลางหลังโดยสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่ถูกเรียกว่าฮงไก ภาพของเลือดที่กระเซ็นมาโดนที่ตัวเขา กลิ่นของมัน สัมผัสของมัน
เขายังจำมันได้ดี
“ อะ อึก! ” ยิ่งเขาย้อนนึกถึงมันเท่าไรร่างกายก็สั่นเทาไปหมด ลมหายใจที่เริ่มติดขัด
“ นี้ๆ! ตั้งสติหน่อยเจ้าหนู! ” เทเรซ่าที่เห็นว่าท่าไม่ดีแล้วก็พยายามเขย่าไหล่เขาเพื่อเรียกสติ
“ แฮ่ก แฮ่ก… ” สึนะได้พยายามตั้งสติของตัวเองละพยายามไม่นึกถึงเรื่องเมื่อตะกี้
ผ่านไปสักพักใหญ่เขาก็เริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว จึงได้หันไปถามว่าหลังจากที่เขาสลบไปเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง เทเรซ่าที่เห็นว่าอีกฝ่ายคงจำอะไรไม่ได้จริงๆก็ได้ฉายจอภาพโฮโลแกรมตรงหน้าของเขา ในจอนั้นเป็นคลิปวิดีโอการต่อสู้ของเขาก็รุ่นพี่เมย์อยู่
“ นะ นั้นผมหรอครับ ” สึนะมีสีหน้าที่ตกใจเป็นอย่างมาก เทเรซ่าที่โดนถามก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบกลับไปจากนั้นเธอก็ได้อธิบายเรื่องราวที่พอจะรู้จากฮิเมโกะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงแม้ว่าฮิเมโกะจะบอกกับเธอไว้ก่อนแล้วว่าเจ้าเด็กคนนี้หมดสติไปก่อนหน้าที่จะสู้กับแฮชเชอร์แล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะจำอะไรไม่ได้เลยขนาดนี้
“ เอาละฉันอธิบายสิ่งที่เธอต้องรู้ไปหมดแล้ว คราวนี้ก็ถึงตาฉันบ้าง ” เทเรซ่าได้หันกลับไปนั่งด้านหน้าของเขา
“ เธอเป็นใครกันแน่ ”
สึนะที่ถูกยิงคำถามใส่แบบนั้นไปก็เงียบทันที ตัวเขานั้นไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปยังดี เขาควรจะโกหกต่อไปดีไหมหรือว่าควรบอกความจริงอีกฝ่ายไปเลยดี? แถมพลังไฟดับเครื่องชนนั้นอีกมันคืออะไรกันแน่เขาไปมีมันได้อย่างไงกัน?
นั้นยิ่งทำให้หัวปวดเข้าไปอีกกับปริศนาของเปลวไฟดับเครื่องชนนั้น
เขาควรทำยังไงดี?
“ เห้อ ถ้าเธอจะไม่ตอบก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ” สึนะที่ได้ยินก็โล่งอกไม่ใช่น้อย
“ เพราะพวกเราก็ไปตรวจประวัติส่วนตัวเธอมาแล้ว ” สึนะที่ตอนแรกเหมือนจะโล่งใจแล้วก็หน้าเหวอทันที
“ และดูเหมือนจะไม่มีประวัติของคนที่ชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ อยู่บนโลกนี้เลยด้วยสิ ” เทเรซ่าที่เห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเหงื่อตกก็ยิ้มชั่วทันที
“ เอาเถอะถึงแม้ตัวตนของเธอนั้นจะน่าสงสัยมาก แต่ฉันก็รู้ว่าเธอนะไม่ใช่คนไม่ดี " หลังจากที่ได้รวบร่วมข้อมูลของคนตรงหน้ามาจากคนที่พบเห็นเขาละการกระทำของเขาก็ทำให้เธอตัดสินใจที่จะเชื่อมั่นในเด็กหนุ่มว่าเขาไม่ใช่ภัยอันตรายต่อโลก
แต่นั้นก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกของเธอเองฝ่ายเดียวเธอจึงได้รับคำสั่งมาจากปู่ของเธอให้จับตาดูเขาเอาไว้อย่างใกล้ชิดนั้นทำให้เธอนึกไอเดียดีๆขึ้นมาได้
“ เอาละฉันมีข้อเสนอให้เธอซาวาดะคุง ” เทเรซ่ายื่นเอกสารบ้างอย่างให้กับเขา
“ ฉันจะให้ตัวตนกับเธอและที่พักอาศัยโดยเธอจำเป็นต้องเข้าสถาบันของฉันเป็นข้อแลกเปลี่ยน ” เทเรซ่าพูดข้อเสนอขึ้น
“ ถ้าเธอตกลงก็เซ็นตรงนี้ ” หลังจากที่เธอพูดจบสึนะเขาก็เซ็นชื่อตัวเองแทบจะทันที เขาแทบจะไม่ถามรายละเอียดเนื้อหาของเอกสารเลยด้วยซ้ำ
อะไรเหล่า? ข้อเสนอดีๆแบบนี้ก็ต้องคว้าไว้ก่อนสิ ฉันยังไม่อยากเป็นคนเร่ร่อนไม่มีที่พักอาศัยกับอาหารในโลกที่ตัวเองไม่รู้จักหรอกนะ
สึนะบ่นกับตัวเองที่คิดได้ว่าตอนนี้เขาแถบไม่มีอะไรติดตัวมาเลย ที่พัก เงิน อาหาร เขานั้นไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำในโลกนี้เขาจึงเซ็นทันทีเมื่อได้ยินข้อเสนอของเทเรซ่า โดยที่เขานั้นไม่ได้อ่านเนื้อหาของเอกสารเลย
คนตัวเล็กที่เห็นว่าเด็กหนุ่มติดกับแล้วก็ยิ้มชั่วออกนอกหน้าทันที พลางเสียงหึๆในลำคอ
จู่ๆสึนะก็รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูกอย่างกับว่าเหมือนจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดกับเขาขึ้นเลย
.
.
.
.
กลับมาแล้วนะครัชผมมมม รู้สึกอะดรีนาลีนพุ่งกล่านแต่งไปกว่า10,000กว่าตัวอักษร ฮ่าๆๆ
ถ้าทำไมเนื่อเรื่องถึงเดินช้าๆไม่ต้องแปลกใจนะคับ พอดีติดชอบอธิบายยาวเลยค่อนข้างดำเนินเนื้อเรื่องช้าครั้งต่อไปจะพยายามไม่อธิบายอะไรยืดยาวละ จะได้เดินเนื้อเรื่องเร็วนะครัช
แต่ไม่สัญญานะว่าจะลงอีกเมื่อไร /*-*/
ความคิดเห็น