คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 เดจาวู
ณ เมืองนากาโซระที่ในตอนนี้ถูกเชื้อฮงไครุกรานมันได้เปลี่ยนคนธรรมดาให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดออกทำลายชาวเมืองและหากใครที่ถูกกัดโดยสัตว์ปละหลาดเหล่านั้นก็จะหลายร่างเป็นพวกเดียวกับมันด้วยเช่นกัน
ชาวเมืองต่างแตกตื่นและพยายามหลบหนีอย่างไม่คิดชีวิต และนั้นทำให้พวกเขาต้องหยิบอาวุธที่อยู่ใกล้ตัวมาคอยปกป้องตัวเองจากพวกมัน ไม่เว้นแต่ผู้หญิง หรือเด็กเล็กก็ตาม...
.
.
.
ณ กลางถนนในตัวเมืองนากาโซระ
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าดังขึ้นหลายจังหวะ เหมือนกับว่ากำลังวิ่งนี้อะไรบ้างอย่างอยู่
“อย่ามาขวางทางพวกฉันนะ!” เสียงเด็กสาวในชุดนักเรียนญี่ปุ่นพูดขึ้น
ปัง! ปัง! ปัง!
ก่อนที่เธอจะใช้ปืนในมือยิงพวกซอบบี้ (หรือผู้ติดเชื้อฮงไค) ด้านหน้าเพื่อเคลียร์ทาง
ตู้ม!
เสียงถล่มของสะพานลอยได้ถล่มลงมาด้านหลังของพวกเธอ ปรากฎเป็นตัวประหลาดร่างยักษ์ฮงไคที่กำลังไล่ล่าพวกเธออยู่ สองสาวได้หยุดวิ่งและหันกลับไปยิงตัวประหลาดร่างยักษ์
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!…
กระสุนหลายสิบนัดถูกถาโถมเข้าใส่ตัวประหลาดร่างยักษ์ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่น้อย สัตว์ประหลาดร่างยักษ์ได้เหวี่ยงหมัดของมันใส่คนทั้งสอง แต่พวกเธอก็สามารถกระโดดหลบได้อย่างหวุดหวิด
“ปืนของพวกเราทำอะไรมันไม่ได้เลย” หญิงสาวอีกได้พูดขึ้น
“เจ้าสัวตว์ประหลาดนี้ไม่เลิกตามพวกเราเลย ทำไมต้องตามสาวๆอย่างพวกเราด้วยนะ… โรคจิตชะมัด” เธอตอบกลับไปอย่างติดตลกถึงแม้สีหน้าที่แสดงจะดูไม่ตลกก็เถอะ
ณ บนตึกสูงได้มีเด็กสาวร่างเล็กกำลังยืนดูคนทั้งสองอยู่ไม่ไกล
“ล็อคเป้าหมาย” เด็กสาวร่างเล็กพูดขึ้นพร้อมกับทิ้งดิ่งตัวเองลงมาจากตึกหลายชั้น โดยที่จุดที่เธอทิ้งดิ่งนั้นมีสัตว์ประหลาดร่างยักษ์อยู่
“โบรเนีย!x2” สองสาวอุทานชื่อของเด็กสาวด้วยความตะลึง
“Project Bunny 19C” สิ้นคำพูดของเด็กสาวก็ปรากฎเป็นหุ่นยนต์โผล่มาจากด้านหลังของเธอ โดยหุ่นยนต์นั้นมีทวนและโล่เป็นอาวุธ
ในขณะที่ระยะห่างของเด็กสาวและตัวฮงไคนั้นไม่มาก หุ่นยนต์ของเธอก็ได้ใช้ทวนที่อยู่ในมือในการแทงเข้าใส่ฮงไคจนทะลุ และด้วยแรงปะทะจากการทิ้งดิ่งลงมาก็ทำให้เกิดลมกันโชกแรงขึ้นรอบๆบริเวณนั้น
เด็กสาวร่างเล็กหรืออีกชื่อโบรเนียได้แลนดิงลงพื้นอย่างนุ่มนวลพร้อมกับหุ่นยนต์ด้านหลังที่หายไป
“ภารกิจเสร็จสิ้น” ก่อนที่เธอจะหยิบตุ๊กตาตัวหนึ่งขึ้นมาถือ
“มาได้จังหวะพอดีเลย ขอบคุณนะจ๊ะโบรเนีย” หญิงสาวผมสีดำม่วงทรงหางม้ายาวหน้าตาสละสวยเธอให้อารมณ์เหมือนลูกคุณหนูที่โดนอบรบมาอย่างดี เธอนั้นมีชื่อว่าไร เดนเมย์
เมย์ได้กล่าวขอบคุณโบรเนียที่ได้ช่วยพวกเธอเอาไว้
“นี้มันบ้าอะไรกันยะ!!" ก่อนที่หญิงสาวอีกคนจะตะโกนโพงผ่างขึ้นมาเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์
"เธอเกือบจะฆ่าฉันแล้วนะ! ยัยเปี้ยก!!” เธอมีผมสีขาวยาวและถักเปียสองข้าง หน้าตาสวย แต่ให้อารมณ์เหมือนสาวแก่นแก้วพร้อมใส่เดี่ยวได้ตลอดเวลา เธอมีชื่อเคียน่า คาสลาน่า
“ความปลอดภัยของเธอ ไม่เห็นเกี่ยวกับฉันเลยนิ” โบรเนียตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบๆแอบกวนนิดๆ
และด้วยการกระทำนั้นของโบรเนียดูเหมือนจะไปกระตุ้นน้ำโหเคียน่าเข้าซะแล้ว
“หน่อยแน่ยัยเตี้ยนี้!!” เคียน่าและโบรเนียทั้งสองได้ตั้งท่าพร้อมที่จะสู้กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมย์ที่เห็นว่าท่าว่าไม่ดีแล้วก็พยายามที่จะหยุดทั้งสองไว้
บุ้ง!
แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะลงมวยก็มีเสียงอะไรสักอย่างขัดทั้งคู่ไว้พร้อมกับควันสีชมพู่ตลบอบอวลไปทั่วพื้นที่
“แฮ่ก แฮ่ก ควันพวกนี้มันโผล่มาจากไหนกันเนี้ย แฮ่ก แฮ่ก” เคียน่าพูดขึ้นพร้อมกับสำลักควันไปด้วย
"เคียน่า โบรเนีย ไม่เป็นไรใช่ไหม!?"เมย์ที่เป็นห่วงคนทั้งสองได้ตะโกนขึ้นมา เพราะด้วยควันที่โผล่ออกมานั้นบังวิสัยทัศน์ของเธออยู่นั้นเอง
"ไม่เป็นอะไรคะ!" เคียน่าตะโกนตอบกลับไป
"ทางนี้เช่นกันคะ" โบรเนียก็ตอบกลับไปเช่นกัน
ก่อนที่เคียน่าจะเห็นเงาร่างคนนอนอยู่ในควัน เคียน่าที่เห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งไปดูทันที
--------------
เคียน่า พาร์ท
นั้นมัน? เงาคนนี้น่า? หรือมีศัตรูแอบซุ่ม?
และด้วยความสงสัย ฉันก็ได้รีบซอยเท้าเพื่อเข้าไปดูร่างนั้นใกล้ๆ
ตึก! ตึก! ตึก!
และเมื่อฉันมาถึงก็รู้สึกตกใจไม่ใช่น้อยกับภาพตรงหน้าของตัวเอง
เพราะข้างหน้านั้นคือเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลหัวฟูใส่ชุดนักเรียนที่ฉันไม่เคยเห็น กำลังนอนอยู่กลางถนนนะสิ!
อ๊ะ!? หลังจากนั้นไม่นานเด็กคนนั้นก็ตื่นขึ้น นั้นทำให้ฉันจำเป็นตั้งท่าเตรียมตัวเพื่อจะต่อสู้ เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนมิตรหรือศัตรูรึป่าว
“เฮ้!! นี้นายเป็นใครกันนะฮะ!!”
------------
กลับมายังปัจจุบัน
"ค-เคียน่า" สึนะได้พึมพำเป็นเสียงเบาๆออกมา
"ห๊ะ ตะกี้นายพูดว่าอะไรรึป่าวนะ?"เคียน่าที่ดูเหมือนจะได้ยินเขาพึมพำอะไรสักอย่างก็ถามขึ้น
"ป-ป่าวครับไม่มีอะไรครับ" สึนะรีบตอบกลับทันที
ตะกี้เราพูดอะไรออกไปนะ เขาได้ตั้งคำถามกับตัวเองกับสิ่งที่เขาพูดไปตะกี้ โดนไม่ได้สนใจสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าถามเลยแม้แต่น้อย
"นี้นาย ฉันถามนายอยู่นะ!!" เธอได้เล็งปืนขู่เขาทันที
“อะ เอ่อ ผะ ผม 'ซาวาดะ สึนะโยชิ' อายุ14 เป็น คะ แค่เด็กนักเรียนม.ต้น ปี2 ครับ!” ด้วยความตื่นตระหนกเขานึกอะไรได้ก็รีบพูดออกไปทันที
ทะ ที่นี้.. มันที่ไหนกันเนี้ย... ปกติฉันต้องไปอยู่ในอนาคตไม่ใช่หรอ?
เขาที่ได้สำรวจมองรอบๆก็แทบจะรู้ได้ทันทีว่าสถานทีที่ตัวเองอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เมืองนามิโมริแน่นอน ก่อนที่เขาจะหันไปโฟกัสกับผู้หญิงตรงหน้าแทน
ตะ แต่จะว่า ผู้หญิงคนนี้ใครกัน? ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนเคยเจอเธอมาก่อนเลย?
ในขณะที่เขากำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เคียน่าก็ได้เดินเข้ามาใกล้ๆเขาและสำรวจรอบตัวเขาไปด้วย จนเขารู้สึกประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก
"หืม? ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นชุดนักเรียนของนายแถวนี้เลยละ"
ซวยละ!
ด้วยเหตุผลบ้างประการ สมองของเขาได้สั่งให้เขาปิดเรื่องของตัวเองไว้
"อะ เอ่อ ผม ปะ เป็นคะ คนต่างพื้นที่นะครับ" อ่า.. แถจนสีถลอกกันเลยทีเดียว
"หืม?" เคียน่าได้เอาหน้าเข้าไปใกล้ๆเขาด้วยความสงสัย
กะ กะ ใกล้เกินไปแล้ว!!!!
โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นของเธอทำให้อีกฝ่ายเขินจนหน้าแดงหมดแล้ว
" หาตัวเจอสักทีนะเคียน่าจัง "เมย์
" อ๊ะ? พี่เมย์ " เคียน่า
เมย์และโบรเนียได้ตามเสียงตะโกนตอนแรกของเธอมา
" เอ๊? แล้วเด็กหนุ่มคนนี้คือใครงั้นหรอจ๊ะเคียน่าจัง? " เมย์ได้สังเกตเห็นสึนะที่นั่งชูมือขึ้นเหนือหัวอยู่บนพื้น
" อ้อ ดูเหมือนเด็กคนนี้จะเป็นคนจากต่างพื้นที่นะคะพี่เมย์ " เคียน่า
เมย์ที่ได้ยินยังงั้นก็นั่งย่องๆระดับเดียวกับเขาและมองตัวเขาอย่างพิจารณา
" นี้เธอนะ จะไปกับพวกเราด้วยไหมจ๊ะ? " เมย์ได้พูดขึ้น
" เห๋!!x2 " ทั้งสึนะกับเคียน่าต่างก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ
" ดะ ได้งั้นหรอครับ? " เขาขอยืนยันคำตอบจากคนตรงหน้าอีกครั้ง ซึ่งเมย์ก็ตอบเหมือนเดิม
" ดะ เดียวสิคะพี่เมย์?! จะดีหรอคะเรายังไม่รู้จักเขาเลยนะคะ " เคียน่าได้ทักท่วงขึ้นเกี่ยวกับนำใครที่ไหนก็ไม่รู้มาร่วมทีม
" งั้นเธอชื่ออะไรหรอจ๊ะ " ที่เคียน่าพูดตะกี้ก็ถูก เมย์ที่คิดงั้นจึงได้ถามชื่ออีกฝ่ายไป
" ผะ ผมชื่อซาวาดะ สึนะโยชิ อายุ14ครับ " เขาอำอึ้งไปสักพักก่อนที่จะตอบ
ถึงแม้จะบอกไปแล้วก็เถอะ แต่ดูเหมือนคนที่รู้จะไม่ได้ฟังเขาเลยสักนิด พร้อมกับจ้องไปที่เคียน่า
" อายุ14.. แปลว่าเป็นรุ่นน้องสินะ " เมย์ได้พูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันมามองที่สึนะและแนะนำตัวกับไป
" พี่ชื่อว่าไรเดน เมย์ อายุ17จ๊ะ หรือจะเรียกว่าพี่เมย์ก็ได้นะ ส่วน.. " ก่อนจะหันหลังไปแนะนำสองคนที่เหลือต่อ
" แล้วสรุปสึนะคุงจะไปกับพวกเราด้วยไหมจ๊ะ " เมย์ได้ถามกับเขาอีกรอบ
" แน่นอนครับ!! " เขาได้รีบตอบกลับไปในทันที โดยมีสายตาอาฆาตของเคียน่าจ้องเขาอยู่
อะจึ้ย! ทำไมมันเย็นสันหลังแปลกๆละเนี้ย
" พี่เมย์คะ ตอนนี้โบรเนียแนะนำให้พวกเราหาที่พักของคืนนี้ก่อนคะ " โบรเนียที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น
เมย์ที่ได้ยินยังงั้นก็หันไปมองท้องฟ้าก็เห็นว่าใกล้จะมืดแล้ว พวกเราจึงได้รีบตามหาที่ซุกหัวนอนคืนนี้กันให้เจ้าละวัน จนเจอที่เหมาะๆจนได้
โดยที่พวกเราได้แบ่งเวรสลับกันมาเฝ้ายาม โดยแบ่งเป็นสองคู่และเปายิงชุบว่าใครจะได้เฝ้าเวรเป็นคู่แรก และหวยก็มาลงที่ผมต้องคู่กับพี่เคียน่าแถมเป็นเวรคู่แรกอีกต่างหาก ผมนะไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่สายตาที่เธอมองผมเนี้ยสิ
ฮือๆ ผมคงจะไม่โดนเธอเชือดหรอกนะ
20 นาทีต่อมา
สึนะได้มายืนตรงหน้าระเบียงของบ้านเพื่อสูดอากาศ
ให้ตายสิที่นี้มันที่ไหนกันแน่เนี้ย อดีตก็ไม่ใช่ อนาคตก็ไม่เชิง ปัจจุบันเรอะ ไม่ใช่แน่ๆ
สึนะได้นั่งคิดทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนจนหัวเขาจะระเบิดได้ละ
" นี่นายคิดอะไรอยุ่นะฮะ " ก่อนจะมีเสียงหนึ่งทักขึ้น จนเขาถึงกับสะดุ้ง
" อะจึ้ย! เออผมแค่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนะครับ " เขาตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
" หื้ม.. งั้นหรอ "ก่อนจะเดินไปสูดอากาศตรงระเบียงด้วยคน
ทั้งคู่ต่างเงียบไปหลายนาทีจนตัวสึนะเริ่มอึดอัด
" อะ เอ่อ เจ้าพวกที่เหมือนซอบบี้พวกนั้นคืออะไรงั้นหรอครับ " สึนะเปิดประเด็นขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ
" ห๋า!! นี้นายไม่รู้จักพวกฮงไกหรอเนี้ยห๊ะ?! " อุ้ย! ตายละลืมไปเราปิดบังตัวตนอยู่นี้น่า
สึนะอยากจะทุบหัวตัวเองจริงๆที่ไปถามอะไรแบบนั้น
" อะ เอ่อ คะ คือ บะ แบบว่ามัน " สึนะตื่นตนกเป็นอย่างมากเลยพยายามแก้ตัว
“ อุ๊บ ฮ่า ฮ่า ฮ่า… ” เคียน่าที่เห็นท่าที่ตื่นตนกของเขาอย่างงั้นก็หัวเราะออกมา
“ นายนี้ตลกชะมัด ไม่เห็นต้องตื่นตนกขนาดนั้นเลยนิ ” ในตอนที่เธอหัวเราะออกมาแสงจากดวงจันทร์ได้ส่องลงมายังใบหน้าของเธอมันทำให้เขารู้เลยว่าคนตรงหน้านั้นสวยขนาดไหน ผมสีขาวที่เหมือนกับหิมะ ดวงตาสีฟ้าสดใสที่ยิ่งกว่าท้องฟ้า
เมื่อสองอย่างงี้ได้กระทบกับแสงจันทร์ก็ทำให้เสน่ห์เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากและสุดท้าย.. รอยยิ้มของเธอที่ยิ้มมาให้เขานั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย ถ้าจะให้เปรียบเทียบเธอก็คงเหมือนกับ…
นางฟ้าจำแลงกายมา
เขาได้นิ่งไปชั่วขณะกับภาพที่ได้เห็น เคียน่าที่เห็นเขานิ่งไปก็พยายามโบกไม้โบกมือเพื่อเรียกสติของเขา
“ อ๊ะ! ครับ! ”
“ เป็นอะไรของนายเนี้ยเห็นเหม่อไปตั้งนาน ”
“ ปะ ป่าวครับไม่มีอะไรหรอกครับพี่เคียน่าแหะๆ ” ทันทีที่เขาได้สติหน้าของเขาก็เห่อร้อนขึ้นทันที
ตะ-ตะกี้นี้ฉันคิดอะไรออกไปเนี้ยยยยยยยย! อ้าก อยากเอาหน้าไปมุดดินให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ ไม่ใช่ว่าในใจนายมีเคียวโกะจังอยู่แล้วหรอสึนะะะ!!
เคียน่าที่เห็นท่าทีติ๋งต๋องของสึนะก็ยิ้มออกมา
" !!!! " มีบ้างอย่างที่อันตรายกำลังมา
สึนะเปลี่ยนสีหน้าแทบจะทันที จนเคียน่าที่อยู่ข้างๆยังสังเกตเห็นได้
" เป็นอะไรรึป่าว สีหน้านายดูไม่ค่อยดีเลยนะ "
" พี่เมย์ พี่โบรเนีย!! ออกมาจากตรงนั้นเร็วเข้าครับ! " สึนะเรียกตะโกนคนทั้งสอง
พวกเธอตื่นแทบจะทันทีก็งงนิดหน่อยว่าเด็กหนุ่มตกใจอะไร แต่ก็รีบวิ่งไปตรงระเบียงทันที
" เกิดอะไรขึ้นกันแน่สึนะคุ-"
ตู้ม!
ไม่ทันที่เมย์พูดจบก็มีสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่มาทำลายที่พักพวกเขาทันที
ทำให้คนทั้งสี่กะเด็นไปคนละทิศคนละทาง
โดยเฉพาะโบรเนียที่ถูกสัตว์ประหลาดซัดปลิวไปไกลหลายช่วงตึก
" โบรเนียจัง!! " เมย์ที่มัวแต่สนใจโบรเนียนั้นก็กำลังถูกสัตว์นั้นฟันเข้า
" ระวังครับ! พี่เมย์!! " ผมได้ตะโกนบอกพี่เมย์แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว
ฉัวะ!
เป็นพี่เคียน่าที่เข้ามารับดาบนั้นแทนเลือดนั้นได้กระจายไปทั่วพื้นผมกับพี่เมย์ที่อยู่ใกล้ก็โดนเลือดของเธอกระเซ็นโดนไปด้วย
ตัวผมหยุดนิ่งก่อนจะมองไปที่มือตัวเองที่เปื้อนเลือดของเธอ รอบข้างเหมือนถูกหยุดนิ่ง สัมผัสทั้งห้าของผมไม่รับรู้ความรู้สึกอะไรเลย
ก่อนภาพฝันร้ายที่ผมลืมทุกๆครั้งจะซ้อนทับกับภาพตรงหน้าเพื่อตอกย้ำตัวผมอีกครั้ง
สิ่งสุดท้ายก่อนที่ผมจะสูญเสียสติของตัวเองไปก็คือ...
ช่วยพี่เคียน่าเท่านั้น!!
.
.
.
.
กลับมาแย้วคิดถึงไรท์ไหมเอ่ย เป็นเรื่องที่ค่อนข้างใช้สมองแต่งมากๆเลย ของกำลังใจรีดทุกคนด้วยน้า ตอนหน้าเห็นสึนะโชว์พละงกันสักหน่อย อิๆ ปล.แต่ไม่รู้จะแต่งเสร้จเมื่อไรนะ5555+
ความคิดเห็น