คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 สู่โลกอีกใบ
"เฮือก!!!"เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวฟูได้สะดุ้งตื่นขึ้นจากนิทรา ในขณะนี้เด็กหนุ่มแสดงสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
เอ๋!? ทำไหมตัวฉันถึงได้เหงื่อออกเยอะขนาดนี้กันเนี้ย มะ มือไม้ก็สั่นไปหมด
เด็กหนุ่มคิดกับตัวเองก่อนจะรู้สึกแปลกๆที่อกของตน
ทำไมหน้าอกมันรู้สึกแน่นแบบนี้ละ? หะ หายใจไม่ค่อยออกเลย
ก่อนที่เด็กหนุ่มจะค่อยๆใช้มือทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองเอาไว้ เหมือนกับค่อยปลอบใจตัวเอง
น้ำตาที่อยู่ๆก็ไหลออกมา เด็กหนุ่มไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจมากๆในตอนนี้นั้นก็คือ… เขากำลังเสียใจ
เสียใจกับอะไรสักอย่าง อะไรสักอย่างที่สำคัญกับเขามากๆ และเขาก็สูญเสียสิ่งสำคัญนั้นไป โดยไม่มีทางหวนคืน…
หลังจากนั้นไม่นานเด็กหนุ่มก็สามารถควบคุมสติตัวเองได้ ก่อนจะหันไปมองที่นาฬิกาบนหัวเตียงและพบว่านี้พึ่งตี5อีกตั้ง1ชั่วโมงก่อนที่เขาจะไปเรียน
เด็กหนุ่มเจ้าของผมฟูสีน้ำตาลได้ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แถมถ้าเขาคิดจะหลับตอนนี้เขาก็คงจะไม่หลับแล้วด้วยเขาจึงได้ตัดสินใจไปที่ห้องครัวของบ้านเพื่อหาน้ำมาดื่ม
อึก อึก อึก
"อ่า~ ค่อยสดชื่นหน่อย~" เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะมีบาทาคู่หนึ่งลอยมา
หมับ!
เด็กหนุ่มได้ใช้มือข้างหนึ่งรับลูกถีบนั้นเอาไว้ได้อยู่หมัด
"ทำอะไรของนายนะรีบอร์น?"เด็กหนุ่มเอ่ยชื่อเจ้าของลูกถีบด้วยเสียงเรียบเข้ม
ก่อนที่เจ้าตัวดีจะส่งเสียง หึ ออกมาและยิ้มขึ้น ก่อนจะดีดตัวออกห่างจากเด็กหนุ่มสองสามก้าว
"ใช้ได้เลยนิ สึนะ"เด็กทารกในชุดสูทพูดขึ้น
"อะ อ่า?!"เด็กหนุ่มหัวฟูที่ชื่อสึนะก็ดูเหมือนจะเออออตามไปซะด้วย
ทั้งที่เขาก็ยังอึ้งเหมือนกันว่ารับไปได้ไง แถมเสียงที่ใช้พูดใส่กับอีกฝ่าย… ยังกับไม่ใช่ตัวเขาเลย
"มีเรื่องอะไรที่อยากจะเล่าให้ฉันฟังรึป่าวสึนะ" รีบอร์นที่เห็นว่าท่าทีอีกฝ่ายแปลกๆไปก็ทักขึ้น
สึนะที่ได้ยินยังงั้นก็ลังเลสักพักว่าจะเล่าดีไหม แต่สุดท้ายก็ยอมบอกอยู่ดี
ทั้งสองได้มานั่งที่โต๊ะอาหารในบ้านโดนต่างฝ่ายก็นั่งตรงข้ามกัน
"จะว่าไงดีละ ช่วง2-3อาทิตย์มานี้ฉันชอบสะดุ้งตื่นขึ้นมาเองนะ"สึนะได้เปิดหัวข้อสนทนาขึ้น ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันเป็นการสะดุ้งตื่นปกติหรอก แต่ว่ามันไม่ใช่เลยหลังจากที่ฉันสะดุ้งตื่น…"แล้วสึนะก็ได้เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเขาให้รีบอร์นได้ฟังทั้งหมด
ทารกในชุดสูทก็ตั้งใจฟังอย่างสนใจโดยที่สึนะหวังว่ารีบอร์นพอจะช่วยหาทางแก้ให้เขาได้
"ก็ประมาณนี้แหละ นายพอจะมีทางแก้บ้างไหมรีบอร์น"หลังจากที่เขาเล่าจบก็ถามคนตรงหน้าทันที
ทารกในชุดสูทที่ได้ฟังปัญหาของศิษย์จบแล้วก็ตอบได้เพียงสั้นๆว่า…
"ไม่มีอะ"พร้อมกับรอยยิ้มกวนบาทาเหมือนทุกที
สึนะที่ได้ยินยังงั้นก็รู้สึกปวดขมับแทบจะทันที
นี้ฉันผิดเองสินะ ที่คิดจะหวังพึ่งนายนะ
เขาที่คิดได้ยังงั้นก็ไม่มีอะไรที่จะพูดต่อ และเดินหน้าที่จะไปอาบน้ำเพื่อเตรียมไปโรงเรียน
"นี้สึนะ"แต่ก่อนที่เขาจะไปทำอะไรก็ถูกรีบอร์นเรียกรั้งตัวไว้เสียก่อน
"ถึงฉันจะช่วยอะไรนายไม่ได้ก็จริง แต่ฉันคิดว่าสิ่งที่นายเจอน่าจะคล้ายๆกับตอนที่อยู่อนาคตนะ" รีบอร์น
"ห๊ะ? ที่นายพูดหมายความว่าไงนะ" สึนะ
"นายจำตอนที่นายฝันเห็นอนาคตได้รึป่าวสึนะ" รีบอร์น
"อะ อ่า ก็พอจำได้อยู่ ไอ้ที่ฉันฝันเห็นเครื่องที่เก็บร่างของฉันในอนาคตไว้ใช่ไหม?" สึนะ
"ใช่ ในทางทฤษฎีอะนะ" พร้อมกับจิบกาแฟในมือไปด้วย
"ห๊ะ!? นี้นายกำลังจะบอกฉันว่าฉันฝันเห็นอนาคตอีกแล้วหรอ?" สึนะ
"มันก็แค่ทฤษฎีของฉัน จะเชื่อหรือไม่มันก็ขึ้นอยู่กับนาย" รีบอร์น
"แต่ฉันไม่เห็นจะจำได้เลยว่าฝันอะไรเลยนะ!?" สึนะ
"เห้อ~ ทุกคนก็ใช่ว่าจะจำฝันได้ทุกครั้งที่ตื่นไหมเจ้าโง่" รีบอร์น
"แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจในสมติฐานนี้นะ… มันก็คือร่างกายของนายไงละสึนะ เพราะจากที่นายเล่าแล้ว
ร่างกายของนายได้จำจดความรู้สึกของนายในฝันได้ไง… เพราะร่างกายนะ… ไม่เคยโกหกเรา"หลังจากที่รีบอร์นพูดเสร็จในห้องครัวก็เกิดความเงียบชั่วขณะ
ตึก ตึก ตึก
ทั้งสองที่ได้ยินเสียงเดินลงมาจากชั้นบนก็เลิกพูดเรียกนี้ทันที
"อ้าว ซือคุง! ตื่นแล้วหรอจ๊ะ" นานะหรือแม่สึนะตกใจไม่ใช่น้อยที่เห็นว่าลูกตัวเองตื่นเช้าขนาดนี้
"ครับ อรุณสวัสดิ์ตอนเช้าครับคุณแม่" สึนะตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่คุณแม่เดินมาก็เข้าครัวแถบจะทันทีเพื่อที่จะเตรียมกับข้าวให้ผม ผมที่เห็นยังงั้นก็จะไปอาบน้ำเพื่อไปโรงเรียน ส่วนรีบอร์นก็กลับมาในโหมดเด็กน้อยต่อหน้าคุณแม่เหมือนเดิม
ซ่า ซ่า ซ่า
หลังจากที่ผมอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จสับแล้วผมก็ได้มายืนคิดทบทวนสิ่งที่รีบอร์นพูดหน้ากระจกในห้องน้ำ
ถ้าสิ่งที่เจ้ารีบอร์นพูดเป็นความจริง ในอนาคตผมต้องสูญเสียคนสำคัญงั้นหรอ?
ผมที่ยืนและคิดกับสมมุติฐานนี้ก็รู้สึกตัวสั้นกลัวอย่างบอกไม่ถูก
มะ ไม่เอานะ!!
มือของผมในตอนนี้มันสั้นไม่หยุดเลยเมื่อคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง
ผึบ!
ในขณะนั้นเองเหมือนมีอะไรสักอย่างแล่นเข้ามาในหัวของผม
อึก! ปวดหัวชะมัด
ผมแถบจะเข่าทรุดทันที่ มือทั้งสองข้างก็จับหัวอัตโนมัติ ผมได้พยายามลากสังขารตัวเองเพื่อออกจากห้องน้ำ
"ฮ่าๆ แน่จริงก็จับคุณแรมโบ้ให้ได้สิ แบร่ๆ" ในขณะที่ผมกำลังลากตัวเองออกจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียง
ของเจ้าแรมโบ้ดังขึ้น
"หน่อยแน่แรมโบ้!!" ด้วยเหมือนเจ้าแรมโบ้คงไปแย่งอะไรจากอี้ผิงแน่เลย
"หึ้ย! ย้ากกกก!!" อี้ผิงที่ทนไม่ไหวกับแรมโบ้ก็ได้พุ่งไปถีบแรมโบ้ทันที
"แอ่ก!!" แรมโบ้ที่โดนลูกถีบนั้นไปก็ลอยตัวไปทางสึนะพอดี ก่อนจะมีบ้าซูก้าทศวรรษลอยออกมาจากผมของแรมโบ้ และพุ่งตรงไปที่ตัวของสึนะ
"ห๋า?" สึนะที่ออกมาจากห้องน้ำในสภาพไม่สู้ดีได้ใช้ห่างตาเหลือบไปมองก็เห็นว่าตัวเองกำลังถูกบาซูก้าทศวรรษยิงเข้าให้
อ่า ให้ตายสิวันนี้มีนวันอะไรกันเนี้ย!?
สึนะที่คิดได้ยังงั้นก็ถูกบาซูก้าทศวรรษครอบตัวก่อนจะมีเสียงของไกปืนดังขึ้น พร้อมกับสติของสึนะที่ดับลงไปพร้อมกัน
บุ้ง!
ขณะที่เขากำลังหมดสติจู่ๆก็มีเสียงบทสนทนาบ้างอย่างดังขึ้น
"นี้เดินเร็วๆหน่อยสินายบื้อ!" เสียงหญิงสาวได้พูดขึ้นอย่างฉุนเฉียว
เสียงใครกันนะ ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้จัง
"คร้าบๆ" ก่อนจะมีเสียงชายหนุ่มกับหญิงสาวคนนั้นไป
เอ๋! เสียงฉันนิแต่ฉันยัง..
ถึงแม้จะมีแค่เสียงแต่เขาก็จำเสียงตัวเองได้แน่นอน
"โอเอ้ ไม่งอนเขาสิครับคุณแฟน"
ห๊ะ! แฟนฉะ ฉันมีแฟน!
สึนะที่ได้ยินว่าตัวเองมีแฟนก็แถบจะลืมตาทันที่แต่ก็ไม่สามารถลืมได้เหมือนมีบ้างอย่างปิดไม่ให้เขาลืมตา เขาพยายามที่ลืมตาอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่สำเร็จจนเขาถอดใจ
ทำให้เขาไปโฟกัสกับการได้ยินแทน เขาได้ฟังสิ่งที่ตัวเองพูดและผู้หญิงที่เป็นแฟนของเขาอย่างใจจดใจจ่อ
ในขณะที่เขาฟังเสียงตัวเองกับหญิงสาวที่เป็นแฟน พูดกันไปสักพักใหญ่แล้วก็ทำให้รู้ว่าเขาคงจะมาเดทกันแน่ๆ ทั้งไปดูหนังด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน และอื่นๆอีกมาก ถึงเขาจะลืมตาไม่ได้แต่ก็พอจะรู้จากการสนทนาของทั้งคู่ละนะ
ตอนแรกเขาก็แอบเสียใจไม่ใช่น้อยที่ในอนาคตแฟนของเขาจะไม่ใช่เคียวโกะจัง แต่พอมานั่งฟังเสียงที่ได้ยินนี้แล้ว
ทำไมตัวเขาถึงได้มีความสุขขนาดนี้จังนะ..
บ้างที่เคียวโกะอาจจะไม่ใช่คำตอบของเขาก็ได้…
"นี้สึนะ"เสียงหญิงสาวได้เอ๋ยชื่อเขาขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ
ทำไมอยู่ๆน้ำเสียงของเธอดูอ่อนลงแปลกๆละ?
"ฉันรักนายนะ ฮี่ๆ" หญิงสาวได้พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
นะ นี้ มะ มันอะไรกันเนี้ย!? ทำไมใจฉันถึงเต้นแรงอย่างงี้เนี้ย!?
สึนะที่ได้ยินยังงั้นก็หน้าแดงทันที
"อื้ม ฉันก็รักเธอนะเคี-"อยู่ๆคำพูดที่ตัวเขาจะพูดก็ถูกตัดขาดหายไป
กะเกิดอะไรขึ้นนะ! ตะกี้ฉันก็จะได้ยินชื่อเธอแล้วแท้ๆเชียว
สึนะที่จะไม่ได้ยินชื่ออีกฝ่ายก็อารมณ์เสียทันที และทันใดนั้นเปลือกตาของเขาก็เปิดขึ้นเองอัตโนมัติ
อะอะไร!? อยู่ๆเปลือกตาก็เปิดเองเฉยเลย
สึนะที่ไม่ได้ลืมตามานานก็รู้สึกแสบตาเล็กน้อย ดวงตาของเขาพยายามปรับให้เข้ากับแสงอยู่ในตอนนี้
"อะอื้ม แสบตาจัง อะไรมันลื่นๆที่มือเนี้ย"เขาได้นำมือทั้งสองข้างขึ้นมาดู
"!!!!!" ในช่วงวินาทีนั้น ดวงตาของสึนะได้เบิกโพรงขึ้นอย่างตกใจ
"ละ เลือดนี้!" ใช่แล้วมันคือเลือด เลือดสีแดงสดกำลังเปื้อนเต็มสองมือของเขา
แต่สิ่งที่เขาอยากจะรู้ที่สุดก็คือเลือดนี้เป็นของใครต่างหาก เขาได้ก้มหน้าลงไปอย่างช้าๆก่อนจะพบกับร่างหญิงสาวคนหนึ่ง
เธอมี้เส้นผมสีขาวถักเปียสองข้าง ผิวพรรณที่เปล่งประกาย หน้าตาที่ดูสวย แต่สิ่งที่เขาเห็นคือ ร่างไร้วิญญาณต่างหาก เส้นผมสีขาวที่มีบ้างส่วนถูกชะโลมด้วยเลือด ผิวที่ดูซีดขาวไร้ชีวิตชีวา
นั้นทำให้เขารู้ทันที่ว่านี้เป็นเลือดของหญิงสาวอย่างแน่นอน เขาได้ก้มตัวลงไปดูร่างตรงหน้าอย่างช้าๆ
ก่อนจะค่อยๆช้อนร่างของเธอขึ้นมาโอบกอดไว้แน่น เขาไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงทำอย่างั้น
น้ำใสๆได้ไหลลงมาจากใต้ตาของเขา โดยที่เขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไม
หน้าอกที่รู้สึกแน่นจนทำให้หายใจไม่คล่อง การหายใจที่เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ
อ่า อย่างงี้นี้เอง ความรู้สึกนี้เหมือนกับตอนที่เขาได้ตื่นจากฝันร้าย เขากำลัง… เสียใจอยู่นี้เอง
หลังสิ้นความคิดในเสร็จเขาก็ได้ปล่อยความเสียใจนั้นออกมาทันที
"อ่าาาาาาาาาาาา!!!"
เสียงกรีดร้องได้ดังไปทั่วพื้นที่ น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เขาได้โอบกอดร่างไร้วิญญาณของเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับไม่ให้เธอจากเขาไปไหน
หลายชั่วโมงผ่านไป…
อ่า นี้ฉันร้องไห้มานานแค่ไหนแล้วนะ..
สึนะตอนนี้นั้นยังกับคนไร้วิญญาณ ใต้ตาที่ยังมีคราบน้ำตาเหลือให้เห็น เสียงที่แหบแห้งจนไม่สามารถที่จะพูดต่อไปได้ ดวงตาสีน้ำตาลที่ดูไร้ชีวิต
ทำไมฉันถึงร้องไห้ขนาดนี้กันนะ…
สึนะได้ตั้งคำถามกับตนเอง
ทำไมคุณถึงมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้กันละ..
ก่อนที่เขาจะคิดถึงคำพูดรีบอร์นที่เคยพูดกับเขาได้ว่าเขาอาจจะกำลังฝันเห็นอนาคตอยู่ก็ได้เพียงแค่ว่าพอเขาตื่นมาทุกอย่างในความฝันเขาก็จะลืมมันทุกอย่าง
งั้นหรอ เป็นอย่างงั้นเองสินะ รีบอร์นอาจจะพูดถูกมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้…
ตึก ตึก ตึก
ในขณะที่สึนะยังตกอยู่ในห้วงของความเศร้า จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหน้าของสึนะ
เขาได้พยายามเงยหน้าขึ้นไป แต่ก็ทำไม่ได้เพราะอาการเหนื่อยล้าทำให้เขาไม่มีแรง
ก่อนที่ฝีเท้านั้นจะมาหลุดลงตรงข้างหน้าของเขา ในมุมมองของสึนะเขาเห็นเพียงแค่รองเท้าหนังหรูหราสีดำเพียงเท่านั้น
"ขอโทษที่ทำให้นายต้องเห็นภาพอะไรแบบนี้นะ" คนแปลกกล่าวขึ้น ด้วยน้ำเสียงเศร้า
สภาพจิตใจของเขาในตอนนี้ทำให้การตอบสนองของเขาช้าลงไปมาก
คนแปลกหน้าได้ค่อยๆย่อตัวลงมาช้าในระดับเดียวกับเขา
"นะนี้ ชะช่วยบอก ผะผมหน่อยสิ"สึนะได้รวบร่วมแรงทั้งหมดในการตั้งคำถามกับชายตรงหน้าด้วยเสียงแหบแห้ง
"ผะผู้หญิงคนนี้ ธะเธอเป็นอะไรกับผมงั้นหรอ"สึนะไม่ได้สนใจของชายตรงหน้าเลยแม้แต่น้อยว่าเขาเป็นใคร สิ่งเดียวที่เขาสนใจในตอนนี้มีแค่อย่างเดียว…
นั้นก็คือผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเท่านั้น
ส่วนชายแปลกหน้าที่ได้ยินคำถามนั้นก็นิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบคำถามนั้นกลับไป
"เธอคือสิ่งสำคัญของนาย และนายก็เป็นสิ่งสำคัญของเธอด้วยเช่นกัน นี้คงพอจะเป็นคำตอบให้นายได้ไหม?"สึนะนิ่งเงียบไปสักพัก ชายแปลกหน้าที่เห็นว่าคนตรงหน้านิ่งเงียบไปก็พูดขึ้นอีกรอบ
"ดูเหมือนจะหมดเวลาแล้วละ"สึนะที่ได้ยินยังงั้นก็รู้ได้ทันที่ว่าตัวเขาคงกำลังใกล้ตื่นแล้วแน่ๆ
ไม่อยากไปเลย ฉันไม่อยากทิ้งเธอไว้ตรงนี้เลย
เมื่อเขาคิดได้ยังงั้นก็ยิ่งทำให้เขากอดเธอแน่นขึ้นไปอีก
ชายแปลกหน้าที่เห็นยังงั้นก็รู้ได้ทันที่ว่าเด็กหนุ่มกำลังคิดอะไร
"นี้ ตอนนี้นายยังไม่จำเป็นต้องเสียใจไปหรอกนะ เพราะเดียวพวกเธอทั้งสองต้องได้พบกันแน่นอน และเมื่อถึงเวลานั้นสัญญากับผมสิว่านายจะต้องปกป้องผู้หญิงคนนี้ด้วยชีวิตของนาย"ชายแปลกหน้าได้พูดขึ้น
"จริงหรอครับ!" สึนะพูดขึ้นด้วยความดีใจ
"ใช่ แต่นายต้องสัญญากับผมก่อนว่าจะปกป้องเธอ" ชายแปลกหน้าพูดย้ำขึ้นอีกครั้ง
"ด-ได้ครับ ผมสัญญา" สึนะแทบจะตอบตกลงทันที เมื่อคิดได้ว่าจะพบกับเธอ โดยไม่ได้สังเกตใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย
"และนี้ผมมอบให้นาย" ชายแปลกหน้าได้จุดเปลวไฟดับเครื่องชนแปลกๆขึ้นมาที่มือ
เปลวไฟดับเครื่องชนงั้นหรอ?
“ทุกๆอย่างของผม ได้อยู่ในเปลวไฟดับเครื่องชนนี้หมดแล้ว”
หมายความว่าไงกันนะ? ทุกๆอย่างงั้นหรอ?
สึนะที่มัวสนใจกับคำพูดชายตรงหน้าก็ถูกเปลวไฟดับเครื่องชนนั้นก็พุ่งเข้ามาในตัวทันที
"อ้ากกกกกกกกกก!! ร้อนๆ! ร้อนๆ!"สึนะได้ปล่อยตัวหญิงสาวพร้อมกับลงไปดิ้นกับพื้นอย่างทุรนทุราย
“อย่าลืมฝึกใช้เปลวไฟดับเครื่องชนนั้นให้คล่องด้วยนะครับ เพราะต่อจากนี้ชีวิตของนายคงมีเรื่องวุ่นวายอีกมาก” ชายแปลกหน้าได้ก้มลงไปช้อนตัวหญิงสาวตรงหน้าอย่างทะนุถนอมในท่าอุ้มเจ้าหญิง
"เพียงเท่านี้ก็คงพอแล้วเนอะ… พวกเราก็ไปกันเถอะ.." ชายแปลกได้ก้มลงมาพูดกับร่างหญิงสาวในอ้อมแขน
ดะ เดี๋ยวสิ!?
ก่อนที่ชายแปลกหน้าจะค่อยๆเดินหายไปกับหญิงสาวในอ้อมแขน ทิ้งให้สึนะดิ้นทุรนทุรายกับพื้นต่อไป ก่อนที่สติของเขาจะดับไปเพราะความเจ็บปวด
บุ้ง!
อึก ที่นี้ที่ไหนกันเนี้ย?
สึนะที่ตื่นจากฝันอันยาวนานก็ได้ลืมตาขึ้นพร้อมกับสถานที่ที่ไม่คุ้นตาเอาซะเลย
"เฮ้!! นี้นายเป็นใครกันนะฮะ!!"หื้ม? เสียงผู้หญิงงั้นหรอ?
ก่อนที่สึนะจะค่อยๆหันกลับไปมองเสียงผู้หญิงที่เรียกเขา
ภาพตรงหน้าแถบจะทำให้เขาช็อกไปทันที เมื่อได้สบตาเข้ากับหญิงสาวที่เรียกเขา น้ำใสๆใต้ตาค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าๆด้วยความคิดถึง
ถึงแม้ตัวสึนะจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในฝันไปแล้วแต่ความรู้สึกกับหัวใจของเขาก็ยังจดจำมันได้ดี ถึงหญิงสาวคนนั้น
"ค-เคียน่า"
ความคิดเห็น