คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF : JACKJAE : เหตุเกิดเพราะบทสัมภาษณ์
หลัาผมเสร็ารสัมภาษ์รายารวิทยุเสร็ผม็รีบึ้นรถเพื่อลับหอพัเพื่อไปพัผ่อน ระหว่าลับ็มีสายเรียเ้าาน ๆ หนึ่ ึ่วันนี้เาไม่ไ้านนี้ับผม
“โอ้ววว แ็สันฮยอ ทำิรรมับวใหม่เสร็แล้วหรือรับ”
ผมแล้แวแ็สันฮยอที่ปลีัวไปทำิรรมับวใหม่ในนาม ‘บิ๊บยอ’ ววน้ำให่ แ่เหมือนเ้าแปล ๆ ปิะสวนผมลับแล้วแ่ทำไมวันนี้เียบั
“ฮยอ..”
ผมเรียแ็สันฮยออีรั้ ผมทำอะไรให้เ้าโรธใ่มั๊ยเนี่ย.. อย่าเป็นแบบนี้เลยหน่าอนนี้ผมเหนื่อยสุ ๆ ยัไม่มีอารม์้อหรอนะฮยอ
“แ็สันฮยอ....”
ผมเอ่ย้ำอีรั้แ่็ไม่ไ้เสียอบรับลับมา ผมึวาสายไป ผมไม่รู้ัวหรอว่าผมทำอะไรผิ โรธไปเลยนะฮยอ ผม็โรธที่ฮยอเอาแ่เียบ ไม่บอแล้วผมะรู้มั๊ย ผมะ้อถูเรื่อมั๊ยหล่ะ วู๊..-3-
“ยอแอ่า.. เรียมเลียร์ับไอ่หวั้วยนะ”
“ผมทำอะไรอ่ะมาร์ฮยอ วันนี้ผม็ไม่ไ้นั่ใล้แบอมฮยอนะ”
“หึหึ”
อะไรันนแ่ไลน์ ผมหยิบหูฟัมาใส่หูแล้ว็เปิเพลเบา ๆ ่อนเลิ้มหลับ้า ๆ มัเน่อว
“ถึแล้วเ็ ๆ พัผ่อนามอัธยาศัย พรุ่นี้มีานเ้านะ”
“รับบบบบบบบ”
เสียเมเนเอร์ฮยอปลุพวผมที่หลับันอยู่ให้ื่นและรีบห้อไปอย่ารวเร็ว เี่ยวนี้มีใหม่ห้ามเอร์วิสแฟนลับหน้าหอพัหรือหน้าึบริษัท ทำเอาเอร์วิสิอย่าแบมแบมหอยไปเลย
มีรถู้อีันามเ้ามาิ นั่นมันรถแ็สันฮยอนี่นา รอึ้นพร้อมันีว่า ผมยืนหลบอยู่ในมุมใล้ ๆ ประูเ้าหอเพื่อรอแ็สันฮยอและเพื่อไม่ให้แฟนลับับไ้ผม็้อแอบ ๆ หน่อย อุ๊ แ็สันฮยอเินเ้ามาแล้ว
“ฮยอ..!”
ผมโผล่ออไป๊ะเอ๋แ็สันฮยอ ่อนะอแนอ้อน แ่สายาที่ไ้รับลับมามันั่เย็นานั เรียเรื่อเพลใหม่หรือโรธผมันแน่ ผมพยายามทำัวอ้อน ๆ ให้น่ารัสุ ๆ แ่เ้าอสัาิฮ่อ็ไม่มีท่าทีะยิ้มออมาสัที นผมท้อเลยปั้นหน้าบึ้เ้าใส่ัน
“แ็สันฮยอเป็นอะไรทำไมไม่บอผมหล่ะ ะเียบไปถึเมื่อไหร่ัน วันนี้ผมเหนื่อยนะ”
ทันทีที่เ้าห้อผมแว๊เสียใส่แ็สันฮยอทันที นเมมเบอร์ที่นัู่ทีวีอยู่ใและรีบแยย้ายเ้าห้อใรห้อมัน ผมเบื่อท่าทีที่บึ้ึเ็มที่แล้ว มีอะไร็พูมาร ๆ สิ ถ้าผมผิผมะไ้้อ ถ้าไม่เ้าใผมะไ้อธิบาย เียบแบบนี้ผมไม่อบเลยนะรับ
“บทสัมภาษ์รายารวิทยุวันนี้ หมายวามว่ายัไ”
แ็สันฮยอหันหลัแล้วเอ่ยพู้วยน้ำเสียเย็นา เป็นแบบนี้ทุรั้เวลาที่อนผม
“ำถามไหน ?”
“็ำถามเรื่อ....ออเทแล้วะเปิเผยมั๊ยนั่นไ”
อ่อ....
‘ถ้าออเท ะเปิเผยวามสัมพันธ์่อสาธาระมั๊ย ?’
‘ผมไม่ิะเปิเผยนะรับ เพราะถ้าวามสัมพันธ์อผมถูเปิเผย ผมิว่ามันะมีผลระทบับนที่ผมเท้วย ผมลัวมันะทำให้นอื่นเ็บปว แม้ระทั่่อนแ่าน ผม็ะไม่เปิเผยอย่าเป็นทาารหรอรับ’
“นี่ฮยอโรธผมเพราะเรื่อนี้เหรอ.. โถ่ฮยอ”
“ทำไมหล่ะยอแ ทำไมถึไม่อยาเปิเผย เทับฮยอแล้วมันน่าอายเหรอ ห๊ะ ยอแ”
“ฮยอมีเหุผลหน่อยสิรับ ผม...”
“ฮยอมันไม่ไ้ิเหมือนแบอมใ่มั๊ย เี่ยวนี้แฟนลับเรียร้อทูแ นาย็เลยเอร์วิสให้สินะ”
ฮยอนอเรื่อไปันให่แล้ว ทะเลาะันเรื่อบทสัมภาษ์ไหโยมาทูแหล่ะรับ
“มันนละเรื่อแล้วฮยอ อย่าเอามาปนันิ”
“มันเป็นเรื่อเียวัน เรื่ออนายไ แล้ววันนี้อะไร มาร์แ ยูแ ะแย่ำแหน่เอร์วิสิมาาแบมแบมหรือไ ห๊ะ!”
“ฮยอ ถ้าี่เ่าแบบนี้็ไม่้อมาุยันนะ ผมเหนื่อยที่ะอธิบายแล้ว เรื่อนี้ยัไม่ทันไ้เลียร์ ุเรื่อโน้นมาทะเลาะันอี”
ผมะทนไม่ไหวแล้วนะ บันมาั้แ่เบิว์ใหม่ ๆ ทะเลาะันแล้วไม่่ำว่าร้อยรั้ และผม็เป็นน้อแทบะทุรั้ ทั้ี้หึ ทั้ี่เ่า ทั้ไร้เหุผล ทั้อารม์ร้อน ผมเหนื่อยแล้วนะ....
“่วยทบทวนประโยที่ผมพู้วย มันมีวามหมายยัไ แล้วพี่ะเ้าใว่าผมแร์ใรที่สุ”
ผมึัเ้าห้อไปโยไม่สนใอีนที่ยืนหน้าบึ้อยู่ ผมล้มัวลับฟูนอนและเริ่มร้อไห้ พี่แบอมรูมเมทผมยับเ้ามาใล้แล้วลูบหัวปลอบอย่าอ่อนโยน
ทำไมยอแถึไม่อยาเปิเผยให้ใรรู้เรื่อเท เพราะแ็แมันไม่ฟินใ่มั๊ย ยอแเลยไม่อยาเอร์วิสับผมเท่าไหร่ ผมพยายามสร้าโมเม้น์นี้ แ่ยอแลับหนีห่าผมแทบทุรั้ เพราะส่วนให่แฟนลับเรียร้อแ่ทูแ ไอ่แบอมรูมเมทอแฟนผม อแลห้อ็ไม่ยอม แอบเ๊าะยอแผมหรือเปล่า็ไม่รู้
“อย่าี่เ่าไปเลยหน่ะ ันับแบมแบม็ไม่ไ้อยาเปิเผยทัู้่นะ”
พอผมเ้าห้อมา็เอมาร์ฮยอทั้วยประโยนี้ ทำไมมีแ่นบอว่าผมี่เ่า ผมี่เ่ารไหน..ผมมีเหุผลนะ เพราะผมรัยอแ เพราะผมหึยอแไ
“แบมแบมพูออไปว่าไม่ไ้เท ทั้ ๆ ที่เทับันอยู่ ันยัไม่ิมาเลยแ็สัน”
มาร์ฮยอพยายามอธิบายให้ผมเ้าใ มาร์ฮยอเป็นนสุุม ใ้เหุผลมาว่าอารม์ ผิับผมที่อารม์มันวิ่ออมา่อน
“เราเป็นศิลปินนะ หาออเท้อทำให้แฟนลับผิหวัมาและ็อาทำให้เลิสนับสนุนเราไปเลย็ไ้”
ผมเริ่มิถึเรื่อที่ยอแบอให้ผมทบทวนในสิ่ที่ยอแอบำถาม
‘ผมิว่ามันะมีผลระทบับนที่ผมเท้วย ผมลัวมันะทำให้นอื่นเ็บปว’
‘่วยทบทวนประโยที่ผมพู้วย มันมีวามหมายยัไ แล้วพี่ะเ้าใว่าผมแร์ใรที่สุ’
ที่แท้ยอแ็แร์วามรู้สึเรามาที่สุ ยอแลัวแฟนลับเลียและเลิสนับสนุนผม ถ้าทุนเลิสนับสนุนผม ผม็ะเ็บปวมาที่สุ ฮยอเ้าใแล้วนะยอแ ฮยออโทษ
ผมเินไปออไปเพื่อะไปเาะห้อเพื่อเรียยอแออมาุยและอโทษ
“๊อ แ๊ ุ ั”
เสียอะไรัมาาทาห้อรัว ผมเินเ้าไปูว่าเป็นใรออมาหาอะไรินอนนี้ พรุ่นี้้อให้ออำลัายให้เ็ ่วโปรโมทะพุยื่นพุย้อย หุ่นไม่เฟริมไม่ไ้นะ ผมมอาประูห้อรัวและมอไปยัู้เย็น นที่โผล่ึ้นมานั้นไม่ใ่ใรที่ไหน นที่ผมำลัะไป้อนั่นแหระ
“อ้วน พรุ่นี้เ้าฟิเนส้วย”
อ้วน...เป็นำเรียเพาะเวลาที่ผมอยู่ับยอแสอน ็นที่ยืนรหน้าผมมีหุ่นที่่อน้าอวบออไปทาอ้วน เลยเรียเพื่อสร้าแรบันาลใในารลน้ำหนั แ่็ออหาินอนลาืนทุที
“..........”
ยอแเียบใส่ผม มันทำให้ผมใเสีย ปิยอแไม่โรธผมนานนานี้หรอ ห้านาที็หายแล้ว แ่รั้นี้ผมี่เ่ามาไปริ ๆ ผมเินเ้าไปอา้านหลัแล้วโมยหอมแ้มฟอให่สอที แ่ยอแ็ยัเยาไม่หลุำพูใ ๆ ออมา
“อ้วนรับบ ฮยอเ้าใแล้วนะ ว่าอ้วนอฮยอแร์ฮยอมาที่สุ อ้วนลัวะมีนเลียฮยอใ่ม๊า”
“...............”
“อ้วนรับ รั้นี้ฮยอผิมาริ ๆ แ่ฮยอะไม่ทำอีแล้วนะ นะที่รั ฮยออโทษนะรับ นะนะ ฮยออโทษ”
“...................”
“ยอแ... เว ยอแ”
“.....................”
“แ็สันฮยอรัยอแนะรับ ุ๊บ”
“.......................”
ผมยัอแน่นไม่ปล่อย แ่นในอ้อมอผม็ไม่รั้นที่ะหนีไปแ่ไม่พูไม่าแ่นั้น ้อเลียร์ให้เสร็ไม่ั้นเรื่อให่ที่หวั
“ั้นพรุ่นี้็พาไปฟิเนส้วยแล้วัน ปล่อยไ้แล้ว หิว ยัไม่ไ้ินอะไรั้แ่ลับมา”
เยส หายโรธแล้ว ผมับยอแให้หันมาแล้วอแน่น โอ๊ย นึว่าะไม่รอแล้วหวั าบวมนี่ร้อไห้ัวร์ อ้วนอผมี้แยะาย
ผมเลื่อนมือมาแะที่ริมฝีปาอยอแ ่อนที่ะประทับูบลไปแผ่วเบา และเริ่มหนัึ้นเรื่อย ๆ มือนอผมสอเ้ามาในเสื้อ ลูบหน้าท้อที่ออะมีั้นน้อย ๆ เริ่มสอลิ้นร้อนเ้าไปในโพรปาเพื่อเ็บเี่ยววามหวาน แ่เหมือนฝ่ายร้ามะาใเลยผลัผมออมา อาารหน้าแเพราะำลัะาอาาศหายใหรือเพราะเินันแน่
“นี่มันห้อรัวนะฮยอ”
“ห้อรัวแล้วไ เร้าใีออ”
“อื้อ........”
ผมประทับูบอีรั้ แ่รั้นี้ร้อนแรว่ารั้่อน อุ้มร่าอวบึ้นมานั่บนโ๊ะทาน้าว มูโ่่อย ๆ ลอเลียบริเวลำอที่รัอผมเอียอให้อย่ารู้าน ผมปาับลำอาว่อนะประทับราแสวามเป็นเ้าอ ไม่รอแน่ืนนี้เว ยอแที่รั...
“ไอ่แ็สัน นะหลับะนอนโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เบา ๆ หน่อย!!!!” #เสียใร ?
========================================
ฟิั่ววูบ่ะ เห็นบ้านGOT7 ทรานออมาประอบับแ็สันไม่ไ้ร่วมานนี้
็เลยอบสนอวามมโนอัวเอะเลย
เียนเลย โพสเลย
ฝาิาม ิม ให้ำลัใไรท์เอร์ เพื่อพันาฝีมือ่อไปนะะ
อบุรีเอร์ทุนและอบุทุอมเม้นท์่ะ
อบุรูปทรานบทสัมภาษ์ เริบนรูปเลยะ
(ราบ)
ความคิดเห็น