เกิดใหม่ครานี้เป็นสตรีสองใจนามว่านางวันทอง

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่14 ขอเรียน

T
B

“ไม่ได้!...จะบ้าหรือกระไรกัน เป็นหญิงเป็นนางจะให้เรียนสูงไปทำไม ประเดี๋ยวโตไปก็มีผัวเลี้ยง”

เสียงของมารดาบังเกิดเกล้าเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ สีหน้าบิดงอเพราะความต้องการของบุตรสาวนั้นช่างเอาแต่ใจยิ่ง หนำซ้ำสามีของตนยังอยากส่งเสริมโดยใช่เหตุ ที่ผ่านมานางยอมปิดหูปิดตาข้างหนึ่งปล่อยให้เขาตามใจบุตรนั้นก็ถือว่ายอมมากโขแล้ว

แต่หากจะให้บุตรสาวผู้นี้เรียนหนังสือหนังหาจริงจังดั่งเช่นผู้ชายก็คงไม่คุ้มค่าและผิดแผกจากหญิงชาวบ้านนัก...เพราะการที่สามัญชนที่มิใช่ลูกขุนมูลนายจะได้เรียนหนังสือนั้นย่อมต้องบวชเรียนที่วัด น้อยนักจะมีเงินจ้างคนสอนหนังสือหรือเข้าโรงเรียนเฉกเช่นลูกขุนนาง แล้วมีสตรีดีๆที่ไหนกันจะนั่งร่วมห้องกับเณรพระทั้งหลายเพียงคนเดียว...หากเกิดเรื่องอาบัติหรืองามหน้าขึ้นมาจะทำเช่นไร มิอับอายถึงพ่อแม่กระนั้นหรือ

“พี่ไม่ได้ให้ลูกไปเรียนวัดกับพวกพระพวกเณรเสียหน่อย...อีกอย่างเมื่อบุตรใฝ่รู้ใยจึงไม่ส่งเสริม ถึงโตไปมีผัวเลี้ยงก็มีความรู้ติดตามเพิ่มค่าได้ มิเห็นน่าเกลียดกระไร”

พันศรโยธาพยายามเอ่ยอธิบายอย่างใจเย็น แม้เห็นฝ่ายภรรยาตั้งอคติไปแล้วก็ตาม ความจริงแล้วพื้นฐานความคิดดั้งเดิมของเขาในคราแรกก็ไม่ต่างอะไรจากนางศรีประจันผู้เป็นภรรยานัก...สตรีนั้นไม่จำเป็นต้องเรียนสูงอะไร...ทว่าความฉลาดของบุตรสาวเป็นสิ่งที่มองข้ามไปมิได้ หากมองข้ามเรื่องเพศไป...สุดท้ายเด็กหญิงตัวน้อยก็เป็นบุตรของเขามิใช่หรือ จะหญิงจะชายหากบุตรฉลาดใฝ่รู้ก็ควรส่งเสริมสมพ่อแม่คน

แม้ในคราแรกที่นางเกิดมา ความคิดแวบแรกของพันศรโยธาที่ยังไม่ผูกพันกับบุตรสาวนัก จะวางแผนชีวิตให้บุตรสาวแต่งงานกับบัณฑิตหรือพ่อค้าเพื่อมาสืบทอดการค้าแทน มิได้คาดหวังในตัวบุตรผู้หญิงเท่าไหร่นัก ทว่าเมื่อเลี้ยงนางด้วยสองมือตนและเห็นความฉลาดที่ส่องประกาย...ความคิดของเขาจึงเปลี่ยนไป....

“แล้วจะจ้างครูมาสอนหรืออย่างไร ค่าครูนั้นมิใช่ถูกๆ สิ้นเปลืองยิ่ง”

นางศรีประจันไม่คิดว่ามันจะคุ้มค่าอะไรนัก บุตรสาวอ่านออกเขียนได้ก็นับว่าเกินความสามารถชาวบ้านปกติแล้ว จะให้เก่งเทียบเจ้าขุนมูลนายและบุตรหลานข้าราชการหรืออย่างไรกัน

“ไม่มีสิ่งใดที่สิ้นเปลืองเมื่อเราเต็มใจ...”

พันศรโยธามิได้ชื่อว่าเป็นพ่อค้าใหญ่เพียงนาม ทรัพย์สินมากมายแม้ชั่วรุ่นลูกหลานก็มิอาจลดทอนลงได้...แล้วมันจะมีปัญหาอะไรกับการจ้างครูกัน ทว่าเพียงขาดความเหมาะสมก็เท่านั้น

“ก็เพราะเจ้าตามใจบุตรเช่นนี้ จึงเสียนิสัย เป็นผีบ้าผีร้ายไม่หาย!”

แม้เรื่องเงินจะไม่ใช่ปัญหาอะไรนัก ทว่านางศรีประจันมองว่ามันไม่ใช่เรื่องนัก ทำอะไรไม่มีประโยชน์นัก

“พูดจาดีๆหน่อย...นั่นลูกเรา”

พันศรโยธาคิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อความปากร้ายของภรรยาลามไปถึงบุตรสาว...แม้ตนจะไม่ได้เคร่งอะไรกับมารยาทของนางศรีประจันนักทว่าหากบุตรได้ฟังย่อมเป็นเรื่องไม่ดี...

สุดท้ายการทะเลาะของพันศรโยธากับนางศรีประจันก็ดำเนินต่อไปโดยมีสายตาของบุตรสาวอย่างพิมพิลาไลยจับจ้องภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่วางตา...มันช่างเป็นภาพที่คุ้นชินสำหรับนางนัก...อดีตชาติที่ครอบครัวร้าวฉานย่อมมีการทะเลาะเกิดขึ้นเป็นเสมอ

ทว่าการทะเลาะในครั้งนี้กลับทำให้นางรู้สึกต่างออกไป....เพราะเป็นพันศรโยธาที่ยอมทะเลาะกับนางศรีประจันเพื่อความต้องการของนาง....มิใช่เรื่องเงินทองหรือชีวิตคู่อันเฮงซวยของพวกเขาเฉกเช่นพ่อแม่ในอดีตชาติ

.

.

.

สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา การทะเลาะของผู้เป็นบิดามารดาคนก็เช่นกัน...พวกเขาหาจุดกึ่งกลางซึ่งกันและกัน เพื่อให้ปัญหาจบลง...แน่นอนว่าย่อมเป็นพันศรโยธาที่หาวิธีไกล่เกลี่ย เพราะหากไม่เป็นเช่นนั้นการทะเลาะมีหรือจะจบลง นางศรีประจันเป็นคนคิดถึงความคิดตัวเองเป็นหลักในระดับหนึ่งไม่มากก็น้อย..ดังนั้นการเสนอวิธีผ่อนปรนจึงเป็นทางดีที่สุด

เสียงทะเลาะบนเรือนใหญ่ในยามเช้าสายได้จางหายไปแล้ว....ทิ้งเพียงเสียงลู่ลมยามค่ำคืนที่มาถึงในตอนนี้....

ปลายปากกาหมึกหนักลงที่แผ่นกระดาษ...แสงตะเกียงสะท้อนฉายแววไฟสาดส่องไปทั่วห้องอย่างเบาบาง ยังคงเป็นพันศรโยธาที่นั่งทำงานในยามค่ำคืนแม้ยามรุ่งจะทะเลาะกับภรรยาของตนมาก็ตาม ท่าทางของเขามิได้ต่างอะไรจากปกตินัก มือข้างหนึ่งเท้าคางเยี่ยงนายใหญ่ของเรือน ดวงตาจับจ้องเอกสารในมือไม่วางตา ความนิ่งสงบนี้บ่งบอกถึงการที่เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือมีปัญหาแม้แต่น้อยหลังการทะเลาะครั้งนี้

ทว่าก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อมือเล็กที่คุ้นชินจับปลายเสื้อด้านหลังของเขา....

“หืม....ยังไม่นอนอีกแล้วเหรอคะ คนเก่ง”

พันศรโยธาหยุดเขียนงานและหันมามองบุตรสาวที่มีแววตาลำบากใจไม่น้อยตั้งแต่เกิดการทะเลาะตอนนั้น...เขารู้ดีว่านางคงรู้สึกผิดเล็กๆที่ขอเรียนหนังสืออย่างที่เขาเคยเรียน....

“หนูขอโทษนะคะ...”

พิมพิลาไลยได้แต่เอ่ยคำกล่าวนี้ออกมา...ความจริงแล้วที่ผ่านมาพันศรโยธามักเป็นผู้ยอมนางศรีประจันเป็นส่วนมาก น้อยครั้งที่เขาจะเป็นฝ่ายโต้เถียงอะไรสักอย่าง....ทว่าเขาก็ยอมมีปัญหาเพื่อนาง

“ลูกไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก.... เกิดเป็นพ่อแม่คนหากแค่ส่งเสริมสิ่งที่ลูกใฝ่จะเรียนรู้ยังไม่ได้ ก็นับว่าบกพร่องแล้ว”

พันศรโยธาเอ่ยตอบกลับคำขอโทษของบุตรสาวอย่างอ่อนโยน มือหนาทั้งสองยกร่างของเด็กหญิงมาตักดั่งที่เคยทำมาพลางลูบหัวและหลังด้วยความเอ็นดู

ความจริงแล้วแต่ดั้งแต่เดิมครอบครัวของพันศรโยธานั้นมีพื้นฐานที่ดี....บรรพบุรุษสร้างเนื้อสร้างตัวจนเป็นพ่อค้าใหญ่ที่ร่ำรวย จึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทองดั่งเช่นผู้คนทั่วไป อีกทั้งบิดาของเขาก็เดินทางไกลบ่อยครั้ง วิสัยทัศน์จึงเปิดกว้างกว่า ปล่อยให้พันศรโยธาเรียนรู้อะไรที่หลากหลาย และมารดาของเขาแต่เดิมก็เป็นหญิงผู้ดีมาก่อนจึงให้ความสำคัญกับมารยาทและการศึกษา

ซึ่งเพราะการเติบโตมาในครอบครัวที่พร้อมของเขาจึงทำให้ทัศนคติเรื่องการเลี้ยงดูบุตรจึงอยู่ในแง่ดีกว่าชาวบ้านทั่วไปอยู่ระดับหนึ่ง...

“ลำบากท่านพ่อแล้ว...”

พิมพิลาไลยเอ่ยรำพึงอย่างเบาเสียง พลางซุกไหล่ของบิดาตามนิสัยเสียที่เคยชิน....

“เพียงเจ้าตั้งใจเล่าเรียนก็พอแล้ว”

พันศรโยธาเพียงยิ้มให้กับบุตรสาว...มือหนาทั้งสองประคองใบหน้าของนางให้จ้องมองตนก่อนเลื่อนใบหน้าลงจุมพิตหน้าผากของบุตรคนโปรดอย่างรักใคร่เอ็นดู

.

.

.

กลับมาแล้วค่า-----มาให้ดีใจเป็นพักๆ555 เย้!

ตอนนี้เซอร์วิสเรือผีคุณพ่อไปบ้าง5555

[ปล.ไรท์ลองวาดรูปคร่าวๆของตัวละครหลักตอนเด็กดู พลายแก้ว(ขุนแผน) พิมพิลาไลย ขุนช้าง ตามลำดับ]

จะลงเรือไหนกันน้าาาาาาา----?