ยามเมื่อหิมะโปรยปรายและตัวข้าผู้กระหายอำนาจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 ความน่าผิดหวังของมารดา

P
N

 

ยามเมื่อหิมะโปรยปรายกลางแสนจันทร์ที่สาดส่องมายังตำหนักนางสนมผู้น้อยนางหนึ่งนั้นเสียงของเด็กทารกแววขึ้นมาตามสายลม เหล่าผู้คนที่อยู่ภายในต่างส่งเสียงชื่นชมและยินดีกับการกำเนิดของเด็กน้อย

“เป็นองค์หญิงเพคะ! พระสนม”

นางกำนัลผู้อยู่ไม่ใกล้กับสตรีผู้ให้กำเนิดหนึ่งชีวิตอยู่เอ่ยขึ้นด้วยความยินดี เมื่อเห็นว่านายของตนนั้นหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่แม้แต่จะเงยหน้ามองดูบุตรของตน

“อา...สตรีอย่างนั้นรึ....”

เมื่อสตรีผู้ได้เป็นมารดาคนแล้วได้ยินเช่นนั้นก็พึมพำออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่จะเหลือบสายของตนไปมองเด็กน้อยผู้เกิดมาดูโลกได้เพียงไม่นาน

มันไม่มีความยินดีหรือความรักในดวงตาของสตรีผู้เป็นมารดาคนแล้วแม้แต่น้อย

ก่อนที่น้ำเสียงของนางจะแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกจนน่าขนลุกและเป็นที่จดจำของเด็กน้อยผู้เกิดใหม่นี้ไปจนวันตาย

“น่าผิดหวัง...ข้าไม่อยากได้สตรี”

.

.

.

เกิดใหม่มาในคราแรกก็ถูกตัดสินว่าเป็นความน่าผิดหวัง มารดาก็ทิ้งความสนใจต่อตนอย่างไม่ใยดี เหล่าแม่นมที่เลี้ยงดูเองก็หาได้ใส่ใจกับนางแม้แต่น้อยเพราะเห็นว่าเป็นองค์หญิงปลายแถว

แต่เดิมนางก็ไม่เคยคิดหรอกว่าการเกิดใหม่ในต่างโลกเฉกเช่นในนิยายที่เคยอ่านนั้นจะย้อนมาเป็นตัวเองเสียได้ หนำซ้ำยังเป็นโลกที่คล้ายประเทศจีนอยู่หลายส่วน ภาษาและการเขียนไม่ใช่ปัญหาสำหรับนางนักแม้อดีตชาติจะเป็นคนไทยก็ตาม อาจเป็นเพราะการปรับตัวและเรียนรู้ในสภาพแวดล้อมจำกัดก็เป็นได้

และสิ่งที่น่าเศร้านักสำหรับนาง คงเป็นชีวิตที่ไม่ได้สวยหรูเหมือนดั่งในนิยาย

โลกใบนี้แบ่งแยกคุณค่าของคนได้อย่างชัดเจน บุรุษนั้นเป็นใหญ่และเหนือกว่าสตรีอย่างมากมาย ผู้ชายคือผู้มีอำนาจและมีสิทธิในการตัดสินใจเป็นหลัก ส่วนผู้หญิงก็คงเป็นได้แค่ผู้ให้กำเนิดทายาทสืบสกุลเท่านั้น ไม่มีสิทธิเสียงเหนือบุรุษแม้จะถูกต้องก็ตาม

ไม่แปลกนัก....ที่มารดาในชาตินี้ของนางจะผิดหวังกับการเกิดมาของนาง...

มารดาของนางในชาตินี้เป็นพระสนมในตำแหน่งเหม่ยเหรินของจักรพรรดิเฟยจางเหว่ย นับเป็นตำแหน่งนางสนมที่ไม่ได้สูงอะไรเลยแม้แต่น้อย

แต่ทว่าใครจะรู้กันล่ะว่ามารดาของนางนั้นทะเยอทะยานและใฝ่สูงเพียงใด

นางคาดหวังบุตรชายเพื่อหวังไต่เต้าสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้น เพียงแค่ให้กำเนิดบุตรชายก็สามารถยกระดับตัวเองในวังหลังได้ระดับหนึ่งแล้วแม้จะไม่มากก็ตาม ไหนจะถ้าบุตรชายของตนมีความสามารถก้าวไกลเตะตาจักรพรรดิหน่อยหรือมีความสามารถเป็นที่ประจักษ์ก็อาจได้รับตำแหน่งดีๆขึ้นไปอีกไม่น้อย ซึ่งมารดาของนางก็คงหวังใช้บุตรชายของตนเป็นหุ่นเชิดเพื่อก้าวขึ้นไป

แต่น่าเสียดายที่ความคาดหวังของนางถูกทำลายลง....เมื่อบุตรคนแรกที่นางคาดหวังนักคาดหวังหนากลับเป็นสตรี เพศที่ไม่แม้แต่จะสามารถออกเสียงความคิดเห็นได้เลยด้วยซ้ำ แล้วจะไต่เต้าอำนาจให้นางได้เช่นไร...นั่นคงเป็นสิ่งที่นางคิดอย่างไม่ต้องสงสัย

ช่างเป็นมารดาที่เลือดเย็นกว่าที่นางคิดไว้เสียอีก

แต่เอาเถอะ...โลกความเป็นจริงนั้นโหดร้ายมากมายเหลือคณานับ หาได้งดงามดุจดอกบัวแรกแย้มไม่

.

.

.