แด่เธอผู้เป็นสตรีของจอมมาร

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่5 ความโสมมที่สร้างตัวตนของจอมมาร

[เรย์...จงจำไว้ ชีวิตของเจ้านั้นล้ำค่ายิ่งนัก จงอย่าปล่อยชีวิตนั้นไหลไปตามกระแสโชคชะตาเพียงเพราะเห็นว่าถูกกำหนดมา ใช้ชีวิตที่อยากใช้เสียและข้าจะคอยปกป้องเจ้าเอง]

นั่นเป็นคำกล่าวเมื่อครั้งอดีตของจอมมารที่เอ่ยกับเธอ...ซึ่งจนกระทั่งตอนนี้มัวเรลล์ก็ไม่อาจเข้าใจความคิดของเขาได้ออกจริงๆเลย คล้ายกับว่าตัวตนของเขานั้นซับซ้อนและลึกลับเกินไป

เขาจะได้อะไรจากการปกป้องเธอ? หากเพียงเพราะเธอเป็นดวงดาวแห่งหายนะ ก็ไม่น่ามีค่าขนาดนั้น เขาแค่ครอบครองเธอก็พอแล้ว จะกักขังหรือล่ามโซ่เฉกเช่นที่ฝั่งมนุษย์ทำก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่จำเป็นต้องปกป้องใดๆเลยด้วยซ้ำ...

แต่หากที่เขาปกป้องเธอเป็นเพราะความหลงใหลล่ะก็ ความรู้สึกนั้นจะมีวันหมดลงหรือเปล่า? เป็นเหมือนดั่งตุ๊กตาที่เล่นแล้วเบื่อจึงทอดทิ้งมัน

มัวเรลล์ยอมรับว่าเธอเป็นคนที่ไม่อาจรับการกระทำดีๆจากผู้คนที่มอบให้แด่เธอได้อย่างบริสุทธิ์ใจ เธอมักมีคำถามมากมายในหัวเสมอว่าสิ่งที่เขาทำนั้นต้องการอะไรจากเธอ นับเป็นความหวาดระแวงต่อผู้คนมาตั้งแต่สมัยอดีตของเธอ

หลายครั้งในอดีตที่เพื่อนของเธอเข้าหาเธอด้วยสีหน้าซื่อและคำตลกมากมาย....แต่พอลับหลังกลับกลายเป็นคำติฉินนินทาและการกดเธอให้ต่ำลง

มัวเรลล์ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือโกรธแค้นอะไรกับการกระทำของเหล่าคนที่ได้ชื่อว่าเพื่อนของตน เพราะเธอยังต้องอยู่ในสังคมของงานและสังคมของผู้คนอีกมากมาย เธอเพียงแค่ต้องระวังเรื่องผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

‘เพราะอย่างนี้ไง...ถึงไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับเธอ มัวแต่รักษาผลประโยชน์ตัวเอง ไม่เห็นใจคนอื่น เธอมันแค่คนเห็นแก่ตัวดีๆนั่นแหละ’

ครั้งหนึ่งเคยมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตของเธอ ปากบอกเป็นเพื่อนสนิท แต่สุดท้ายก็เป็นเพียงแค่คนที่ต้องการผลประโยชน์จากเธอ...แล้วเป็นเช่นนี้เธอจะไม่รักษาผลประโยชน์ของตัวเองได้อย่างไง

เพราะในตอนสุดท้ายของเธอ....ก็มีแค่ตัวเธอคนเดียวที่อยู่

คุณเองก็ด้วย...’แม่’....ทิ้งเธอไป ทั้งๆที่บอกให้เธอคิดถึงใจของแม่เองแท้ๆ

“เคียร์...ถ้าในตอนสุดท้าย...ถ้าเจ้าตาย แล้วข้าทิ้งเจ้าเอาตัวรอด....เจ้าจะโกรธข้าไหม?”

มัวเรลล์เอ่ยขึ้นยามเมื่อสัมผัสได้ว่ามือหนากำลังลูบหัวของเธออยู่ แสงแดดยามเช้าตกกระทบที่ดวงตาของเธอ หมอนใบใหญ่ที่นอนหนุนอยู่นั้นคล้ายมีผู้มาใช้อีกคน มือบางก็จับผ้าห่มของตนที่คลุมห่มอยู่เอื้อมไปห่มให้เขาด้วยโดยไม่พูดอะไร

“หืม?...อยู่ๆก็ถามแบบนี้ แต่เอาเถอะ...ข้าไม่โกรธเจ้าหรอก เจ้าจะเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่ข้าจะโกรธ เรย์”

เคียร์เนย์ตอบกลับอย่างเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เขานอนข้างๆเด็กหญิงผู้รักการนอนยิ่งที่แม้ตอนนี้จะเช้าแล้ว แต่เจ้าตัวก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกจากเตียง  ร่างสูงพลางขยับไปใกล้และกอดเด็กหญิงราวกับเป็นหมอนข้างและเอาคางเกยที่หัวของเธอเพราะระดับความสูงที่ไม่เท่ากัน

“ไหนๆจะนอนด้วยกันแล้ว ไปปิดผ้าม่านให้ก่อนทีสิ แสงมันแยงตา...เคียร์”

มัวเรลล์กล่าวทั้งๆที่ดวงตาจะปิดลงอีกครั้ง เธอได้รับคำตอบจากเขาแล้ว จึงไม่ได้สนใจอะไรและคิดจะนอนต่อ ซึ่งเคียร์เนย์ก็ไม่ได้กล่าวว่าอะไรพลางยกมือขึ้นและตวัดมือเบาๆ สั่งสายลมให้เคลื่อนปิดผ้าม่านโดยง่าย

“ฝันดีนะ…เคียร์”

มัวเรลล์เอ่ยก่อนฝังใบหน้าลงที่ผ้าห่ม และเข้าสู่นินทราอีกครั้ง

ดวงตาสีเลือดจับจ้องท่าทางนั้นด้วยความขบขันก่อนจะปิดเปลือกตาของตนลงด้วยเช่นกัน พลางนึกถึงคำถามของเด็กหญิงที่ช่างน่าตลก

โกรธนางอย่างนั้นเหรอ?....ไม่มีทาง เพราะนางจะไม่มีทางทิ้งเขาได้ตั้งแต่แรกแล้ว

จุดจบของเขาผู้เป็นจอมมารตามเนื้อเรื่องที่ชายผู้นั้นกำหนดมาคือความพ่ายแพ้ หากแต่ความพ่ายแพ้นั้นหาใช่เพราะเขาอ่อนแอหรือพวกมันแข็งแกร่งกว่า แต่เป็นความตั้งใจของเขาตามเนื้อเรื่อง...

การสูญเสียเจ้าหญิงต้องคำสาป...เป็นเหตุที่ทำให้เขาสูญสิ้นเหตุผลที่จะชนะโลกใบนี้

เรื่องราวที่แท้จริงของโลกที่ชื่อว่าเกมส์นั้นเบื้องหลังของมันช่างโสมมไม่ต่างจากตัวเขา

.

.

.

“ไปไหนมาน่ะ? เคียร์เนย์…แม่อยากเจอลูกบ่อยๆแท้ๆนะ”

เป็นน้ำเสียงพิศวาสของสตรีโฉมงามที่เอ่ยขึ้นอย่างดีใจเมื่อพบกับบุตรชายสุดที่รักของตน เรียกสายตาของเคียร์เนย์ที่หลังจากตื่นนอนกับเด็กหญิงขี้เซาแล้วจึงเดินทางกลับปราสาทของตน หากแต่ไม่คิดว่ามารดาของตนจะดักรออยู่แล้ว

จอมมารหนุ่มเพียงถอนหายใจเบาๆกับบาปที่ตนได้ก่อไว้ พลางเหลือบมองสตรีผู้เป็นมารดาอย่างเรียบเฉย แม้จะอายุมากขึ้น แต่หากเมื่อเทียบกับตอนที่นางคลอดเขาแล้วก็ยังถือว่าเยาว์วัยมากนัก จึงไม่แปลกที่อายุของนางจะไม่ได้แก่อะไร หากแต่ยังคงอยู่ในวัยผู้ใหญ่เท่านั้น

เรือนผมยาวสีดำดุจความมืดนั้นสมกับเจ้าหญิงจากทวีปมืดอย่างแท้จริงซึ่งมันมักโดดเด่นเหนือใครและดวงตาสีดำสนิทของนางก็ชวนดูลึกลับและเสน่ห์แพรวพราว หากแต่ก็ซ่อนความวิปริตยากจะปกปิด ใบหน้างามล้ำที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนและชวนราคะนั้นคงมีเพียงแค่นางคนเดียวเท่านั้นในวังหลวงนี้ เพราะเมื่อพระสนมในวังหรือแม้กระทั่งราชินีก็ล้วนเป็นความงามที่ดูบริสุทธิ์ผุดผ่องดูขาวสะอาด หาใช่เสน่ห์เย้ายวนเยี่ยงบาปของความลุ่มหลงเช่นมารดาของเขา

“อย่าเย็นชากับแม่นักสิ เคียร์เนย์”

สตรีโฉมงามค่อยๆเอื้อมมือบางของตนลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาซึ่งโดดเด่นกว่าพี่น้องคนใดของบุตรชาย สายตาของนางเต็มไปด้วยความลุ่มหลงและหลงใหลจนทำให้ผู้ที่ได้มองขนลุก

“แม่คิดถึงลูกจังเลย...ลูกรัก”

คำพูดมากมายเอ่ยออกมาจากปากของผู้เป็นมารดา ในขณะที่มือไม้ของนางนั้นก็อยู่ไม่สุขด้วยเช่นกัน มันค่อยๆละลาบละล้วงเขามากขึ้นเรื่อยๆจนดูเกินเลยกับคำว่ามารดาและบุตรอย่างน่าเกลียด

“ร้อนแรงจังเลยนะ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ด้วยสิ ทำไงดีนะ?”

เคียร์เนย์เอ่ยอย่างไม่แยแส พลางมองดูการกระทำของมารดาด้วยความเย้ยหยัน...ตอนนี้เขาเบื่อนางแล้วด้วยสิ

หนึ่งในบาปที่ยากจะให้อภัย...หนึ่งในความโสมมในตัวเขานั้นคือ การมีความสัมพันธ์กับมารดาของตนอย่างผิดจารีตประเพณี...ผิดมนุษย์มนาปกติทำกัน

ถึงแม้เอาจริงๆเขาจะไม่ใช่คนที่เริ่มก่อนก็ตาม...เพราะเป็นมารดาต่างหากที่’ข่มขืน’เขาในครั้งอายุได้เพียงสิบสองปีและพอเวลาเนิ่นนานผ่านไป จากการขัดขืนกลายเป็นความสมยอม จากความสมยอมแปลงเปลี่ยนเป็นความระเริง

เขาได้เรียนรู้ว่ามารดาจิตไม่ปกติของตนนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากหญิงโง่เขลา เขาไม่ได้ตระหนักถึงความไม่ถูกต้องและเริ่มมองมารดาของตนเป็นที่ระบายของใคร่เท่านั้น แต่พอโตขึ้นมาหน่อยก็พบว่าเรือนร่างที่เคยเห็นนั้นช่างน่าเบื่อหน่าย เขาจึงถอยระยะห่างจากผู้เป็นมารดาและสรรหาหญิงสาวคนใหม่อีกมากมาย

ตัวตนของเขามันถูกบิดเบี้ยวตั้งแต่แรกแล้ว....

.

.

.

เรื่องนี้ขอย้ำว่าดารค์นะคะ5555 ตัวละครไม่ได้ขาวสะอาดอะไร โดยเฉพาะจอมมารค่ะเพราะหลายๆอย่างที่เขาเจอในวัยเด็กไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องและผิดศีลธรรมไม่ก็มนุษย์มนามาตั้งแต่เด็ก เลยทำให้จอมมารค่อนข้างมีความบิดเบี้ยวจากสภาพสังคมและสภาพแวดล้อมโดยรอบค่ะ  

ปล.เรื่องนี้มีความผิดศีลธรรมหากใครรู้สึกไม่โอเคกับมัน ต้องขออภัยด้วยนะคะ แต่อย่างไงถ้าอ่านเรื่องนี้ก็ขอให้ทำใจนะคะ555 เพราะประวัติพี่จอมมารแกยังมีอีกมากค่ะ

CR.SQW