เกิดใหม่ครานี้เป็นสตรีสองใจนามว่านางวันทอง

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่5 ทำเช่นนั้น

T
B

“เจ้ากำลังหลอกทุกคนและคิดจะฆ่าเด็กนั่น...”

น้ำเสียงเย็นเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นกับนางท่ามกลางความเงียบงันภายในห้องที่ไม่มีใครอยู่นอกเหนือจากตัวนางเองและเด็กชายนามว่าขุนช้าง...ซึ่งเจ้าของเสียงนั้นก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเด็กชายคนนั้นเสีย

พิมพิลาไลยที่คราแรกเพียงนั่งเท้าคางเฝ้ามองดูผู้คนลำบากวุ่นวายในการตามหาเด็กชายขุนแผนนั่น แปรเปลี่ยนท่าทางไปอย่างชัดเจน

“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรกันคะ? ข้าไม่เข้าใจ....”

นางหันกลับมามองเด็กชายและใบหน้าที่ฉีกยิ้มกว้าง

“เจ้าจงใจปล่อยให้เด็กนั่นไป...”

เด็กชายหรือขุนช้างเอ่ยด้วยสีหน้าที่เย็นยะเยือกพร้อมกับน้ำเสียงที่เย็นชาไม่แพ้กัน เขามองเด็กหญิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างชัดเจน

เด็กหญิงผู้นี้สามารถพูดกลับดำให้เป็นขาวได้อย่างหน้าตาเฉยและหลอกลวงทุกคนราวกับไม่รู้สึกอะไร

แม้จะน่าประหลาดใจที่ดูเหมือนคำชื่นชมในความฉลาดเกินวัยของเด็กหญิงผู้นี้จะเป็นจริง ไม่สิ...นางชาญฉลาดมากกว่าในคำเล่าลือเสียอีก แต่หากมองกลับกันแล้วก็เป็นคนประเภทที่ไม่ควรคบเป็นสหายด้วย...อายุเพียงแค่นี้หนำซ้ำยังรู้จักกันไม่นานยังทำเช่นนี้...หากโตขึ้นหรือคบเป็นสหายล่ะก็คงไม่แคล้วสามารถโป้ปดแทงข้างหลังได้อย่างง่ายดายนัก

“ข้าแค่อยากจัดหนังสือเท่านั้นเอง...”

พิมพิลาไลยยังคงแสร้งเอ่ยตอบกลับด้วยรอยยิ้ม....บางทีตัวละครในเรื่องราวก็ไม่ได้เดินไปตามบทเท่าไหร่นัก

ขุนช้างที่ควรน่าเกลียดกลับรูปงามและดันฉลาดกว่าที่คิดไว้มากนัก....ฉลาดจนน่าเป็นปัญหาสำหรับนาง...

แต่เดิมการเจริญเติบโตทางสติปัญญาของคนโลกนี้ก็ไวกว่าโลกของนางมากนัก....เด็กโลกนี้ล้วนเรียนรู้และเติบโตไวเกินกว่าวัยจนน่าตกใจ

แต่ก็ไม่ถึงเด็กชายตรงหน้า....เขาคงเป็นเด็กที่ฉลาดล่ะนะ...

ขุนช้างไม่ได้แสดงสีหน้าหรือท่าทางที่เปลี่ยนจากเดิมนักแม้ฟังคำแก้ตัวของเด็กหญิง เขาเพียงเอ่ยสั้นๆ

“เลิกเสแสร้งได้แล้ว”

รอยยิ้มของเด็กหญิงที่ได้ฟังฉีกกว้างเพิ่มขึ้น มันคล้ายรอยยิ้มของคนที่สติไม่ดีนัก เป็นรอยยิ้มโง่ๆที่ใครๆดูก็รู้ว่ามันปลอมนัก

ในคราแรกที่เด็กหญิงผู้นี้ยิ้มนั้นมันดูงดงามและเป็นธรรมชาติยิ่งนัก แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มนี้เขาถึงพึ่งได้รู้ว่าแท้จริงแล้วมันก็เป็นเพียงการเสแสร้งของนางเท่านั้น

“เอาล่ะ....ก็ได้ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?”

พิมพิลาไลยเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกว้าง แม้ในดวงตาของนางจะไม่ยิ้มด้วยก็ตาม นางไม่คิดว่าจะต้องเลิกแสดงตัวเป็นเด็กดีเร็วเช่นนี้...ขนาดพวกผู้ใหญ่ยังไม่สังเกตหรือพันศรโยธาที่แม้จะรู้สึกแปลกๆกับนางก็ยังดูไม่ออกเช่นนี้

ดูเหมือนเด็กชายนามว่าขุนช้างคนนี้จะมีบางอย่างไม่ต่างจากนาง...

“ยามเมื่อบ่าวไพร่ไปแจ้ง....เจ้ากลับเมินเฉยและลอบยิ้ม....”

ขุนช้างเอ่ยถึงความผิดปกติของเด็กหญิงผู้นี้ หากเขาไม่สังเกตเห็นนางก็คงไม่รับรู้ถึงความคิดที่ดำมืดเช่นนี้

“ตายจริง...นี่ข้าเผลอยิ้มเหรอเนี่ย...แย่จริงๆ แต่ดูเหมือนเจ้าเองก็คงว่างมากสินะถึงมองข้าตลอดเวลาเช่นนั้น”

พิมพิลาไลยเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจพลางเอามือทาบอกราวกับประชดประชัด หากดูก็รู้ว่าแสร้งทำอย่างออกนอกหน้า แต่สุดท้ายก็เลิกเสแสร้งไปพลางจ้องมองสบตากับเด็กชายผู้รู้ดีด้วยรอยยิ้มต่อ

“แล้วไงต่อล่ะ?....เจ้าจะทำอะไรได้กัน? จะเป็นพ่อพระใจบุญไปช่วยเอง? หรือจะบอกความจริงกับทุกคน?”

“ไม่มีประโยชน์หรอก...ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ล้วนเป็นคนบ้านข้า เด็กนั่นเองก็ดื้อซนจริงๆ....แล้วก็ไม่มีใครมาสงสัยคำพูดของเด็กน้อยอย่างข้าหรอกนะ”

ต่อให้เด็กชายไปกล่าวประกาศความจริงกับพวกผู้ใหญ่ ก็ยากนักที่ใครจะเชื่อ เพราะสุดท้ายบ่าวไพร่ในเหตุการณ์ก็เป็นคนของนาง หนำซ้ำหากความจริงปรากฏย่อมถูกลงโทษหนักเป็นแน่แท้ ซึ่งก็คงไม่มีใครอยากโดนลงโทษหรอกจริงไหม...ส่วนตัวนางก็สามารถหาข้อแถได้มากมายนักเพราะยังเป็นเด็กจึงไม่รู้ความหรือต่อให้โดนทำโทษจริงมีหรือที่พันศรโยธาผู้รักบุตรสาวจะยอม

“นี่เจ้ารู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรออกมากัน?...เจ้ากำลังฆ่าคนอยู่นะ....สามัญสำนึกของเจ้ามันหายไปไหนกัน?”

“ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้...เจ้ากำลังฆ่าคนที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึงชั่วยามเนี่ยนะ...บ้ารึเปล่า?”

ขุนช้างเอ่ยด้วยความตกตะลึง สิ่งที่เด็กหญิงกล่าวไม่ใช่ความรู้สึกผิดของตนแต่เป็นหนทางเอาตัวรอดจากความผิดของตัวเอง

“ข้าไม่ได้ฆ่าเขาสักหน่อย มันหลงเข้าไปป่าเองต่างหาก”

เมื่อได้ยินดังนั้นพิมพิลาไลยคล้ายรู้สึกตระหนักถึงสิ่งที่ตนทำมากขึ้น ...แม้คราแรกนางจะตั้งใจอย่างนั้นก็ตาม แต่เมื่อได้ยินคำพูดเสียดแทงก็อดไม่ได้ที่จะเถียงออกไป อา...หยุดย้ำสิ่งที่นางทำได้แล้ว! นางรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไร! แต่จะให้นางปล่อยให้เด็กนั่นมาฆ่านางในอนาคตก็ไม่ใช่เรื่อง!

เธอกลัวตาย กลัวตายอย่างมากมาย....มันทั้งดำมืดและอ้างว้าง

ภาพของตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือดในห้องผ่านั้นยังคงจดจำได้ดี...และมันอาจทำให้เธอจดจำไปจนวันตาย...ร่างไร้วิญญาณของตัวเองในตอนนั้นช่างทุเรศและน่ากลัวนัก มันทั้งเหวอะหวะและเต็มไปด้วยเลือด เธอตายคาด้วยสภาพเช่นนั้น...นับว่าน่าอดสูสิ้นดี

“แต่นั่นก็เป็นการฆ่าเด็กนั่นทางอ้อมมิใช่หรือไง? เจ้าจะบอกว่าเด็กอายุอย่างข้ากับเจ้าหลงป่าลึกไปเช่นนั้นจะปลอดภัย?”

ขุนช้างไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เด็กหญิงอายุเพียงเกือบเท่าเขาชั่วร้ายได้เพียงนี้

พิมพิลาไลยได้แต่เพียงหลับตาและสูดหายใจเข้าเบาๆเพื่อควบคุมอารมณ์ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและจ้องมองเด็กชายอย่างตรงไปตรงมาด้วยแววตาที่ยากจะเข้าใจ

“อา....เพราะเจ้าไม่รู้อะไรจึงกล้าพูดเช่นนั้น....”

จริงอยู่ที่นางอาจทำเกินไป...ทั้งๆที่นางก็อาจจะเลือกปฏิเสธขุนแผนในอนาคตเพื่อหลีกเลี่ยงก็ได้ ไม่ก็เล่นตามบทแล้วแต่งงานกับขุนช้างไม่ก็คนอื่นแทนเพื่อจบเรื่อง

แต่พิมพิลาไลยมีความหวาดกลัวมากเกินไป....เธอหวาดระแวง.....หากมันจบแบบเดิมล่ะ?

อนาคตไม่แน่นอน....หากสุดท้ายนางลงเอ่ยกับขุนแผนอยู่ดีล่ะ? มันอาจมีเหตุผลอะไรก็ได้ที่ทำให้นางจบดั่งตามบทประพันธ์...

เพราะฉะนั้นสู้ทำให้ขุนแผนหายไปตั้งแต่แรกก็ยังดีกว่าเสียอีก...

แม้มันอาจจะเป็นการที่นางฆ่าคนทางอ้อมก็ตาม....แต่นางเองก็ไม่ได้ฆ่าด้วยมือตัวเองเสียหน่อย ....

นางยอมรับว่าตัวเองนั้นเห็นแก่ตัวและเลวพอที่จะทำเช่นนี้เพื่อชีวิตของตัวเอง

.

.

.