แด่เธอผู้เป็นสตรีของจอมมาร

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3 ผู้กล้าน้อย

ท่ามกลางปราสาทลึกแห่งนี้นั้นไม่มีอะไรให้เชยชมมากมายนักนอกเสียจากกำแพงสูงและลูกกรง มันเป็นเพียงแค่ที่จองจำของเด็กหญิงต้องสาปที่ทุกคนต่างไม่ต้องการเท่านั้น...เสียงโซ่ตรวนกระทบกันบ่งบอกถึงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยหากแต่ก็ยังถือว่าที่นี้เงียบสงบมากนัก

ดวงตาสีอรุณจับจ้องไปยังท้องฟ้าอย่างเหม่อลอยผ่านทางหน้าต่างของปราสาท มือเรียวเท้าคางและอิงแอบพิงขอบหน้าต่างอย่างเกียจคร้าน ร้อยทั้งร้อยในชีวิตของมัวเรลล์คือการเฝ้ามองภายนอกผ่านหน้าต่างบานนี้ โซ่ที่ถูกล่ามนั้นไม่ได้ยาวพอให้เธอออกนอกปราสาทได้

“น้องข้า ช่างรู้จักใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ยิ่งนัก...เอาแต่จ้องมองท้องฟ้าเช่นนั้น”

เป็นจอมมารหนุ่มที่มักชอบโดดเรียนมาหาเธอเป็นประจำเสมอมาเอ่ยแซะ ในขณะที่เขานั้นกำลังนั่งเอนพิงโซฟาและไขว่ขาอย่างถือดี ในมือเปิดอ่านหนังสือเล่มหนาอย่างช้าๆไม่รีบไม่ร้อน ดวงตาสีเลือดภายใต้กรอบแว่นของเขายังคงจับจ้องไปที่หน้ากระดาษหนังสือแม้จะเอ่ยแซะเธออยู่ก็ตาม

“นั่นสินะ...มันก็ไม่ได้แย่อะไรนักหรอกกับการจ้องมองท้องฟ้าทั้งวันหรือจะนอนลงที่ตรงนี้”

มัวเรลล์ตอบกลับคำแซะของเด็กหนุ่มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เธอเคยชินกับความปากร้ายของจอมมารหนุ่มผู้นี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว...ร่างบางเหยียดตัวไปตามขอบหน้าต่างก่อนจะหลับตาลงอีกครา

“อย่ามานอนตรงนี้....เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดกันพอดี”

แต่เมื่อปิดตาได้ไม่ทันไร มัวเรลล์ก็พบว่าร่างของตนนั้นลอยเหนือพื้นและหน้าต่างที่ตัวเองนอนพิงอยู่ โดยที่ร่างของเธอนั้นถูกยกขึ้นมาอุ้มโดยเคียร์เนย์ที่คราแรกนั่งอ่านหนังสืออยู่แท้ๆ

“ข้าอยากนอน....”

มัวเรลล์เอ่ยกับเด็กหนุ่มผู้กำลังอุ้มร่างของเธออยู่โดยที่ยังหลับตาอยู่ ใบหน้าของเธอซุกลงที่ไหล่ของเขาอย่างงัวเงีย

“อืม ข้ารู้…เจ้ามันตัวขี้เกียจ...เรย์”

เคียร์เนย์ตอบกลับอย่างเรียบเฉยพลางใช้มือหนาของตนรวบเส้นผมยาวของเด็กหญิงและทัดผมหน้าของเธอเพื่อไม่ให้เกะกะ ก่อนที่เขาจะยกมือมาลูบและกุมหัวของเธอให้ซุกไหล่ของตนเพื่อไม่ให้คอตกลงไป

จอมมารหนุ่มทำการขนย้ายร่างของเด็กหญิงไปยังโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่...ก่อนที่เขาจะตัดสินใจลงไปนั่งที่โซฟาและให้ร่างของเด็กหญิงนอนทับเขาตรงอก จากนั้นจึงหยิบหนังสือที่วางไว้มานั่งอ่านต่อ

มือหนาเปิดหน้ากระดาษถัดไปเรื่อยๆ ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งลูบหัวของเด็กหญิงที่นอนอยู่ไปด้วยราวกับเป็นกิจวัตรประจำวันหรือเรื่องปกติ ใบหน้าคมซุกลงที่เรือนผมของนางในขณะที่สายตาใต้กรอบแว่นเลื่อนผ่านตัวหนังสือ

ทุกอย่างกลายเป็นความเงียบงัน เด็กหนุ่มยังคงนั่งอ่านหนังสือต่อไปและเด็กหญิงก็ยังคงนอนหลับโดยหาได้ใส่ใจไม่ แต่นี้ก็เป็นเพียงเรื่องปกติสำหรับเคียร์เนย์และมัวเรลล์...พวกเขาไม่ได้รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด หนำซ้ำยังรู้สึกคุ้นชินและรู้สึกดีเป็นไหนๆ

พวกเขาไม่ใช่คนกระตือรือร้นที่จะครื้นเครงนัก หากแต่ชื่นชอบในความเงียบสงบเสียมากกว่าอีก อีกทั้งอาจเป็นเพราะฝ่ายของมัวเรลล์ก็ไม่ใช่คนช่างพูดหรือน่ารำคาญเหมือนเจ้าหญิงหรือเจ้าชายคนอื่นๆจึงทำให้เคียร์เนย์รู้สึกว่าเด็กหญิงผู้นี้เหมาะกับตนอย่างยิ่ง...ในฐานะเพื่อนเล่นไม่สิ...เป็นของๆเขา...

ตั้งแต่ที่เขาได้เจอนางครั้งแรก...คล้ายราวกับสัญชาตญาณในกายได้บอกกับเขาว่า เด็กหญิงตรงหน้ากำเนิดมาเพื่อเป็นความงดงามและความน่าดึงดูดสำหรับเขาอย่างแท้จริง...เขาหลงใหลมัน ไม่ว่าจะรูปร่าง ดวงตา จมูก ปาก เรือนผมหรือแม้แต่นิสัย ท่าทาง ทัศนคติ...ทุกอย่างของนางคล้ายถูกสร้างมาเพื่อเป็นดั่งความน่าหลงใหลของเขาทั้งมวล

“ข้าไม่เข้าใจพระบิดาเลยจริงๆ...เหตุใดจึงได้หวาดกลัวเจ้ากันนะ?”

เคียร์เนย์เอ่ยรำพึงออกมาอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ดวงตาสีเลือดเหลือบไปมองเด็กหญิงข้างกายที่นอนหลับอยู่ มือหนาสาวเรือนผมยาวของนางอย่างเบามือ

และเพียงไม่นาน ดวงตาสีอรุณก็เปิดออกอีกครา...พร้อมกับเอ่ยว่า

“ไม่ใช่ทุกคนจะชอบข้า...เหมือนเจ้า...เคียร์”

ในบทบรรยายของเนื้อเรื่องเกมส์ทั้งหมดกล่าวกันว่า จอมมารผู้เป็นตัวร้ายของเรื่องราวทั้งหมดนั้นไม่เคยรักใครจริงแม้กระทั่งบิดาผู้ให้สายเลือดของตน...หากแต่เจ้าหญิงต้องสาปกลับเป็นข้อยกเว้น...นางคือคนเดียวที่จอมมารเช่นเคียร์เนย์มอบความรู้สึกและความโปรดปรานให้

ดั่งคำบรรยายในบทเกมส์บทหนึ่ง

‘จอมมารผู้นี้หลงใหลในตัวของเจ้าหญิงต้องสาปเพียงแรกพบ...เขาลืมสิ้นคำทำนายและความหวาดกลัวของผู้คนที่มีต่อนางและก้าวเดินเข้ามาหาตัวตนที่ถูกเกลียดชังและลืมเลือนนี้’

ซึ่งสำหรับมัวเรลล์ที่รู้เนื้อเรื่องเกมส์นี้อยู่แล้วนั้นก็ไม่ได้แปลกใจอะไรนักกับท่าทีการปฏิบัติของเขาที่มีต่อเธอ ผู้สร้างเกมส์ก็เคยเกริ่นลอยๆอย่างติดตลกว่า ตัวละครของเจ้าหญิงต้องสาปนั้นถูกสร้างมาเพื่อคู่กับจอมมารโดยเฉพาะ ไม่มีตัวละครตัวใดจะเหมาะสมหรือคู่กับจอมมารของเรื่องได้เหมือนเจ้าหญิงต้องสาปได้

และนั่นก็หมายความว่า ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตาหรือแม้กระทั่งตัวตนของเธอ....ก็ล้วนถูกสร้างและกำหนดให้เป็นตัวตนที่จอมมารผู้นี้ชอบมากที่สุด....ช่างดูไม่ต่างจากตุ๊กตาที่สามารถปรับเปลี่ยนหัวหรือตัวได้ตามความชอบเลยจริงๆ

“หืม?...เจ้ากำลังบอกว่าข้าชอบเจ้าอย่างนั้นเหรอ...ไม่ดูหลงตัวเองไปหน่อยเหรอ? เรย์”

เคียร์เนย์ฉีกยิ้มบางให้กับคำพูดของเด็กหญิง ไม่มีผู้หญิงปกติที่ไหนกล้าบอกว่าผู้ชายชอบตัวเองหรอก...นึกสภาพแล้วแตกต่างจากพวกเจ้าหญิงคนอื่นๆที่ทำเป็นเขินอายไม่กล้าพูดอะไรจริงๆ

“หรือไม่ใช่กันล่ะ?”

มัวเรลล์ตอบกลับอย่างอวดดี ในขณะที่ใช้ดวงตาสีอรุณที่เด็กหนุ่มชอบนักหนาช้อนตามองเขา

“นั่นสินะ....ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าข้านั้นชอบเจ้ามากที่สุดในบรรดาทุกสิ่งทั้งมวลแล้ว...”

เคียร์เนย์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ฉีกกว้างกว่าเดิม....ดวงตาสีเลือดเหลือบมองดวงตาสีอรุณของเด็กหญิงที่เขาถูกใจมันมากมายนัก...ดวงตาของนางส่องสว่างและงดงามดุจดวงอาทิตย์ หากแต่ก็เฉียบคมและเกรงขามเหมือนราชสีห์ เป็นดวงตาที่ไม่เหมือนผู้ใดและมันก็น่าหลงใหลยิ่ง

“ช่างเป็นเกียร์ติอย่างยิ่งจริงๆ”

คล้ายเด็กหญิงเอ่ยประชดประชันคำตอบของเด็กหนุ่ม...หากแต่สีหน้าและท่าทางกลับเรียบเฉยนัก

สำหรับมัวเรลล์แล้ว ความโปรดปรานที่เขามอบให้นั้นก็ไม่ต่างอะไรจากหน้ากระดาษหนังสือที่ถูกกำหนดมาอยู่แล้ว เผลอๆตัวตนของเธอในตอนนี้ก็เป็นเพียงตัวตนที่ถูกสร้างและกำหนดขึ้นมาเช่นกัน

.

.

.

“เจ้าเคยได้ยินเรื่องของปราสาทลึกลับที่อยู่ลึกลงไปในพระราชวังไหม?...ลือกันว่ามีปีศาจร้ายน่าเกลียดน่ากลัวถูกขังอยู่ เพราะเป็นเช่นนั้นพระบิดาจึงสั่งห้ามไม่ให้ทุกคนเข้าไป”

เป็นเสียงหนึ่งจากในบรรดาเจ้าชายผู้น้อยที่กำลังพูดคุยกันและโอ้อวดเรื่องราวตามประสาเด็ก ซึ่งเรื่องราวที่พูดถึงนั้นก็ช่างน่าสนใจยิ่ง เพียงพอที่จะทำให้เหล่าเจ้าหญิงเจ้าชายทั้งหลายสนใจ

“อย่างนั้นเหรอ...แต่ข้าเห็นท่านพี่เคียร์เนย์ออกมาจากแถวนั้นครั้งหนึ่งนะ หรือว่าเขาจะไปทำอะไรไม่ดีที่นั่นกันนะ”
เป็นเจ้าชายน้อยอีกคนกล่าวด้วยความสงสัยใคร่รู้ ภาพลักษณ์ของเจ้าชายลำดับที่สามอย่างเคียร์เนย์นั้นค่อนข้างแตกต่างจากเจ้าชายผู้พี่คนอื่นๆและมันก็ออกไปทางไม่ดีนัก จึงทำให้ราชินีและบรรดาพระสนมทั้งหลายต่างกำชับให้บุตรของตนอย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับเจ้าชายผู้นี้ เพราะเกรงว่าภาพลักษณ์และความประพฤติของบุตรจะไม่ดีตามไป

“เขาอาจจะทำสัญญากับปีศาจนั่นก็ได้”

เจ้าหญิงน้อยท่าทางน่ารักน่าชังเอ่ยต่ออย่างสนใจ ในบรรดาพี่ชายทั้งหมด เคียร์เนย์นับเป็นพี่ชายที่เข้าถึงยากและยอดแย่ที่สุด จึงไม่แปลกนักที่บรรดาน้องๆจะใส่ไข่เรื่องราวของเขาให้ดูแย่กว่าเดิมตามประสาเด็ก

ซึ่งการพูดคุยครั้งนี้ของเหล่าเจ้าชายเจ้าหญิงต้วน้อยนั้นก็ดังมากพอที่จะทำให้คนนอกกลุ่มได้ยินมัน...

เป็นเด็กชายวัยเพียงสิบปีสภาพมอมแมมที่อยู่นอกกลุ่มของเจ้าชายเจ้าหญิงทั้งหลาย...เขามีเรือนผมสีทองเป็นประกายดุจทองคำก็ไม่ปาน ดวงตาสีเขียวมรกตมีค่าและเอกลักษณ์อย่างยิ่งยวด ใบหน้าที่แม้ยังเด็กก็นับว่ารูปงามยิ่ง หากโตขึ้นไปก็คงไม่แคล้วกลายเป็นชายหนุ่มรูปงามมากผู้หนึ่งอย่างไม่ยากเย็น

เขาคือเจ้าชายลำดับที่แปด ยูริอัส ลอเรน วาสติน

ซึ่งถึงแม้สถานะของเขาจะเป็นเจ้าชายก็ตาม...หากแต่ก็กลับโดนดูถูก เมื่อมารดาของเขานั้นเดิมทีมีฐานะเป็นสาวใช้...หาใช่สตรีชนชั้นสูง...เฉกเช่นมารดาของเจ้าหญิงเจ้าชายคนอื่นๆ

และเมื่อเป็นเช่นนั้น เขาก็มักถูกกีดกันและถูกรังแกเสมอ...เผลอๆในใจลึกๆแล้วของทุกคนไม่นับเขาเป็นเจ้าชายในราชวงศ์เสียด้วยซ้ำไป

เพราะฉะนั้นต่อให้เขาหายไป...ทุกคนก็จะไม่สนใจ....

และเมื่อได้ยินข่าวลือของปราสาทลึกลับนั่นก็ทำให้เด็กชายตัวน้อยเกิดประกายความรู้สึกในแววตา...หากเขาไปหาปีศาจนั่น เขาจะถูกมันกินหรือเปล่านะ?

คิดแล้วความน้อยเนื้อต่ำใจนั้นก็มากมายพอที่จะทำให้เด็กชายคิดจะก้าวเดินไปยังปราสาทลึกลับเพียงคนเดียว

.

.

.

ภาพที่เห็นตรงหน้านั้นแตกต่างจากที่ยูริอัสคิดเอาไว้มากมายนัก ปราสาทลึกลับที่แสนน่ากลัวนี้ แม้มันจะน่ากลัว....หากแต่ก็หาได้ดูสยองขวัญเหมือนที่คิดเอาไว้ มันดูเงียบสงบและโดดเดี่ยวมากมายนัก...

ความจริงหากเขาไม่ถูกปิศาจกิน เขาก็อาจจะผูกคอตายที่นี้ก็คงเป็นความคิดที่ไม่เลว...เพราะก็คงไม่มีใครจะมาที่นี้หรอก

ความจริงแล้วที่นี้...ถูกพระบิดาสั่งปิดตาย...ห้ามผู้ใดเข้าไปโดยเด็ดขาดนอกเสียจากคนที่ได้รับอนุญาต...จึงไม่มีทางที่จะมีคนเข้ามาที่นี้ได้ง่ายดายเลยแม้แต่น้อย....

ส่วนเขาที่เข้ามาได้นั้นก็คงต้องขอบคุณเส้นทางแปลกๆเส้นทางหนึ่งที่เขาบังเอิญเจอเข้าพอดี...คล้ายราวกับมีใครจงใจทำมันขึ้นเพื่อเดินทางมาที่นี้โดยเฉพาะ

ยูริอัสไม่คลายความสงสัยเท่าไหร่นัก หากแต่เหตุผลที่เขามาที่นี้นั้นชัดเจนอยู่แล้ว จึงไม่คิดจะสงสัยอะไรอื่นอีก

ร่างของเด็กชายเคลื่อนเดินไปนั่งที่พื้นโดยพิงกำแพงปราสาท....เขาก้มมองพื้นดินที่ตัวเองนั่งอยู่ก่อนจะเงยมองท้องฟ้าอย่างเหนื่อยล้าเมื่อพยายามคิดทบทวนอดีตและความต้องการของตัวเองในตอนนี้...เอาล่ะ เป็นไงเป็นกันล่ะทีนี้

“นี่....เจ้าหนู ไม่มีผู้ใดบอกเจ้าหรืออย่างไรกันว่า ที่นี้ไม่ใช่ที่ควรเข้ามาน่ะ”

เป็นเสียงของเด็กหญิงผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น....น้ำเสียงของนางดูเต็มไปด้วยความเรียบเฉยและน่าเกรงขามแบบแปลกๆ แม้จะไม่ใช่น้ำเสียงที่ใหญ่หรือเข้มอะไรก็ตาม

แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กชายผู้ขี้ขลาดสะดุ้งและรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง และเขาก็พบว่าผู้เอ่ยกล่าวนั้นอยู่ไม่ไกลกับเขาเลยด้วยซ้ำ

ก็ตรงหน้าต่างข้างๆกำแพงที่เขาพิงอยู่....

“เจ้าเป็นใครน่ะ?! แล้วทำไมถึงอยู่ที่นี้ได้กันล่ะ?!---”

ยูริอัสเผลอร้องตะโกนถามด้วยความตกใจ แต่ก็ต้องเผลอหยุดชะงักลงไป...เมื่อได้เห็นรูปลักษณ์ของเจ้าของเสียงที่เขาหวาดระแวง...ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างพร้อมกับลมหายใจที่หยุดลงไปชั่วขณะ

ขอสาบานต่อเทพีแห่งความงามทั้งปวง....เขาไม่เคยเห็นเด็กหญิง ไม่สิ...สตรีคนใด งดงามมากมายมหาศาลเพียงเท่าเด็กหญิงตรงหน้านี้มาก่อน

ราวกับไม่ใช่มนุษย์...สง่างามและน่าเกรงขามดุจราชสีห์ ตัวตนราวเทพ ดูส่องสว่างราวกับเทพอพอลโล่และมีความงดงามเยี่ยงเทพีอโฟรไดท์....เขาไม่เคยเห็นมนุษย์คนใดมีความซับซ้อนและน่าพิศวงเช่นนี้มาก่อน

“เป็นเจ้าต่างหากที่มาทำอะไรที่นี้....มิใช่ ข้า”

นางตอบกลับเขาพลางเท้าคางขอบหน้าต่างอย่างเกียจคร้าน ท่าทางของนางนั้นทำให้ยูริอัสได้สติและจ้องมองนางด้วยความลุ่มหลงอย่างไม่อาจช่วยได้

เขาหยุดนิ่งและไม่สามารถทำอะไรได้อีก...

ฝ่ายของเด็กหญิงเมื่อเห็นเป็นเช่นนั้นจึงได้แต่ถอนหายใจ...ก่อนจะยกมือทั้งสองที่ถูกคล้องด้วยโซ่ตรวนขึ้นและปรบมือไม่ดังแต่ก็ไม่เบาซึ่งมันก็เพียงพอเรียกสติคนได้

“นี่ เจ้าหนู....ที่นี้ไม่ใช่สถานที่ที่ควรเข้ามาหรอกนะ”

เด็กหญิงเอ่ยกับเขาในขณะที่ดวงตาสีอรุณคู่พิศวงและงดงามเกินบรรยายเหลือบมองมาที่ยูริอัส...ทำให้เด็กชายอดที่จะรู้สึกขนลุกไม่ได้

“เจ้าเป็นใครน่ะ?...นางฟ้าเหรอ? ไม่สิ หรือเป็นเทพกันแน่?”

ยูริอัสลืมสิ้นเหตุผลการมาที่นี้และลืมสิ้นความหวาดระแวงทั้งมวลเมื่อเห็นรูปโฉมอันงดงามมากมายมหาศาลอย่างน่าพิศวงของเด็กหญิงตรงหน้า...

และคล้ายเมื่อได้ยินคำถามของเด็กชาย ก็ทำให้เด็กหญิงหัวเราะออกมาเบาๆพลางฉีกยิ้มเอ็นดูและกล่าวว่า

“ข้ามิใช่นางฟ้าหรือเทพอย่างที่เจ้าพูดหรอกนะ...เจ้าหนู ข้าน่ะเป็นมนุษย์ธรรมดาเยี่ยงเจ้านี่แหละ”

“แล้วทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี้ได้กันล่ะ?...ที่นี้กักขังปีศาจเอาไว้มิใช่หรือไง?”

ยูริอัสที่ถูกหัวเราะใส่แสดงความไม่พอใจนัก เหตุใดนางจึงแสดงทีท่าราวกับว่าเขาเป็นเด็กกัน หนำซ้ำยังเรียกเขาว่า เจ้าหนู ทั้งๆที่รูปลักษณ์แล้วก็คงอายุใกล้เคียงกันหรืออย่างมากก็ไม่ห่างกันมากมายนัก

ส่วนทางด้านของเด็กหญิงที่ได้ยินคำกล่าวของเด็กชาย ก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยหากแต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกจะเรียบเฉยด้วยซ้ำ

“ปีศาจ?....ที่นี้ไม่มีปีศาจอย่างที่เจ้าว่าหรอกนะ...กลับไปซะ”

“ถ้าไม่มีปีศาจอยู่ที่นี้ แล้วเจ้าทำไมถึงอยู่ที่นี้ได้กันล่ะ.....แถมยัง...ถูกล่ามโซ่เอาไว้อีก...”

ดวงตาสีมรกตของเด็กชายเลื่อนมองไปยังปลอกคอเหล็กและโซ่ตรวนที่ข้อมือของเด็กหญิงด้วยความไม่เข้าใจ

“ความขี้สงสัยฆ่าแมวตายได้นะ...เจ้าหนู”

เป็นเด็กหญิงที่เอ่ยเสียงเย็นทั้งที่ประดับรอยยิ้มอยู่ การที่เขาแอบเข้ามาที่นี้ก็นับว่าผิดมหันต์แล้ว จึงไม่ใช่เรื่องที่เด็กชายผู้นี้จะต้องรับรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ

ส่วนที่เขาเข้ามาได้นั้น...ก็คงเพราะเส้นทางลับที่จอมมารผู้นั้นเปิดทิ้งเอาไว้เป็นแน่...น่าตายยิ่ง

“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้ามาที่นี้เพื่ออะไร....หากจะมาพักเหนื่อยที่นี้ก็คงไม่ใช่สถานที่ที่ถูกนัก”

เป็นเด็กหญิงที่เอ่ยขึ้นอย่างทีเล่นทีจริงพลางจับจ้องไปที่เด็กชายอย่างเฉื่อยชา

“ข้าไม่ได้มาที่นี้เพื่อพักอะไรสักหน่อย...ก็แค่อยากหายไปเท่านั้นเอง...”

เด็กชายเอ่ยตอบเด็กหญิง...หากแต่ประโยคสุดท้ายดูจะเบาบางลงอย่างชัดเจน หากไม่ได้อยู่ใกล้หรือหูดีก็คงไม่ได้ยิน

ซึ่งเด็กหญิงก็อยู่ใกล้พอที่จะได้ยิน....เธอหลับตาลงราวกับเหมือนไม่ใส่ใจคำพูดของเด็กชายนัก มือบางที่ถูกล่ามโซ่ตรวนนั้นเอื้อมลงไปยังศีรษะของเด็กชายพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“เจ้าจะไม่หายไปหรอก...ไม่มีทาง”

“ไม่รู้อะไรแท้ๆอย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลยน่า!....ข้าแค่คิดว่าจะมาให้ปีศาจกินเท่านั้นแหละ!”

ยูริอัสที่ได้ฟังน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของเด็กหญิง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด เด็กหญิงเพิ่งเคยเจอเขาแท้ๆ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่เขาต้องเจอเลยด้วยซ้ำ แถมยังมาลูบหัวตามใจชอบอีก คิดแล้วยูริอัสก็ปัดมือของเด็กหญิงออกไป

“มาให้ปีศาจกินอย่างนั้นเหรอ?....น่าขำ หากเจ้าต้องการจะตายจริงๆ คงไม่มารออะไรแบบนี้หรอกนะ เจ้าหนู”

เป็นเด็กหญิงที่หัวเราะขึ้นมาเบาๆอีกครั้งพร้อมกับดวงตาสีอรุณที่เปิดออก คนที่คิดจะฆ่าตัวตายจริงๆ...แทบไม่สนใจอะไรแล้วด้วยซ้ำ...

ครั้งหนึ่งในอดีตชาติ...เธอเคยหนีปัญหาที่รุมเร้าเข้ามาอย่างมหาศาล....ลืมสิ้นภาระหน้าที่หรือแม้กระทั่งคนข้างหลังว่าจะเป็นอย่างไร แค่มีมีดเล่มเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เธอในตอนนั้นทำทุกวิธีการจบชีวิตตัวเอง

และสุดท้ายเธอก็ไม่ตายในตอนนั้นจากการช่วยเหลือ ภาพน้ำตาของผู้เป็นมารดาที่ร่ำไห้ต่อหน้ากลายเป็นความรู้สึกผิดชั่วชีวิตครั้งหนึ่ง

‘ทำไมทำอะไรไม่คิดถึงใจแม่บ้างเลย...’

ภาพในอดีตยังคงย้ำเตือนเด็กหญิงเสมอมาถึงการมีชีวิต...เธอไม่ได้มองเรื่องการฆ่าตัวตายเป็นสิ่งผิดและก็ไม่ได้มองการใช้ชีวิตเป็นเรื่องง่าย

ดวงตาของเด็กหญิงเป็นประกายชั่วครู่ก่อนดับลง...รอยยิ้มฉีกกว้างเผยให้เห็นเขี้ยว ก่อนที่เธอจะเอ่ยประโยคหนึ่งที่เปลี่ยนชีวิตของเด็กชายไป

“นี่...เจ้าหนู เรามาพนันกันไหม?”

“พนัน?....พนันอะไร?”

ยูริอัสรู้สึกขนลุกและหวาดระแวงเด็กหญิงในทันที...แต่เหมือนราวกับดวงตาราชสีห์คู่นั้นสะกดให้เขาต้องจ้องมองและรับฟังนาง

“หลังจากนี้อีกสิบปี...จงเลือกมีชีวิตอยู่และฝ่าฟันอุปสรรคที่ถาโถมเข้ามา....แล้วเจ้าจะได้พบกับความสุขที่ได้รับเยี่ยงวีรชน”

เด็กหญิงตรงหน้าเอ่ยขึ้นอย่างมั่นคงและชัดเจนราวกับมั่นใจว่าอนาคตของเด็กชายผู้นี้จะเป็นเช่นไร

“แล้วทำไมข้าต้องเชื่อเจ้าด้วยล่ะ? เห็นอนาคตรึไง? อย่ามาหลอกกันซะให้ยากเลย!”

ยูริอัสที่แม้ยังเด็ก แต่ก็ไม่ใช่จะคิดไม่ได้ เขามองว่านางกำลังคิดจะถ่วงเวลาเขาไม่ให้ฆ่าตัวตายโดยหลอกว่าจะพบความสุข

“คิดว่ามันเป็นเกมส์สิ....เจ้าหนู”

เป็นเด็กหญิงที่เอ่ยกับเขาก่อนที่นางจะฉีกยิ้มให้กับเขาอย่างอ่อนโยน....มือบางของนางวางลงที่หัวของเด็กชายอีกคราก่อนจะลูบหัวของเขาอย่างเบามือ

คล้ายภาพตรงหน้างดงามเกินกว่าที่เขาจะสามารถจดจำได้ ดวงตาสีมรกตพร่ามัวยามเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นและร่างกายก็หยุดชะงักลงทุกสิ่งเมื่อถูกลูบหัว

พอรู้ตัวอีกที...ยูริอัสก็พบว่าตัวเองได้ออกมานอกปราสาทลึกแล้วและอยู่ที่สวนราชวังตามเดิม...แม้มันจะเย็นมากแล้วก็ตาม เจ้าหญิงเจ้าชายคนอื่นก็ล้วนกับปราสาทของตนไป

เขาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

คล้ายพึ่งได้สติ ยูริอัสรีบหันซ้ายขวาในทันที หากแต่ก็ไม่ค้นพบร่องรอยของหลักฐานที่เขาไป...ปราสาทลึกลับนั่น...เขาเคยเข้าไปจริงๆเหรอ?

ความสับสนก่อเกิดขึ้นมาในใจของเด็กชายเล็กน้อย...ก่อนที่เขาจะพบว่ามือของตัวเองนั้นกำเศษดินเอาไว้อยู่....และเมื่อคลายมืออกมา เขาก็จดจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาได้ไปนั่งพื้นดินที่นั่น...

แสดงว่าเป็นความจริงอย่างนั้นเหรอ?....แล้วก็เด็กผู้หญิงคนนั้นด้วย?

ภาพของเด็กหญิงผู้งดงามมหาศาลอย่างน่าพิศวงไม่อาจลืมเลือนในหัวสมองของยูริอัสได้....และคำพูดของนางอีกประโยคก่อนจากกัน

‘มีชีวิตต่อไป...จงเลือกที่จะพิสูจน์ตนซะหาใช่เลี่ยงหนี....เชื่อข้า แล้วเจ้าจะกลายเป็นคนที่น่าภาคภูมิ….’ยูริอัส’’

และคำพูดประโยคนี้ของเด็กหญิงคล้ายราวกับมันมีมนต์วิเศษ...เพราะหลังจากนี้ไป...เป็นเด็กชายผู้ขี้ขลาดที่จะเติบโตขึ้นอย่างสง่าเพียงเพราะเชื่อในคำพูดของนาง

ซึ่งในขณะที่เด็กชายตกอยู่ในภวังค์คำพูดของเด็กหญิง...เขาก็พึ่งนึกได้อีกคราว่า..

เหตุใดนางจึงรู้ชื่อของเขาได้กัน?

.

.

.

มัวเรลล์ที่หลังจากได้พบกับแขกพิเศษที่หลงเข้ามายังปราสาทลึกแห่งนี้ก็ได้แต่เพียงนึกคิดอย่างเรียบเฉย ก่อนจะยิ้มบางพลางลูบขอบหน้าต่างที่ตนโผล่ไปพูดกับเด็กชายอย่างอารมณ์ดี

‘ยูริอัส ลอเรน วาสติน’....หนึ่งในตัวเอกของบทเกมส์...ไม่สิ เป็นพระเอกหลักของเรื่องราวเลยด้วยซ้ำ

‘เพราะฉะนั้นเธอจึงมั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันตายในตอนนี้และมีอนาคตที่ดีรออยู่’

เขาผู้เป็นเจ้าชายที่เกิดจากหญิงสาวสามัญชน....ครอบครองพลังธาตุแสงอันแสนวิเศษ...และกลายเป็นผู้กล้าผู้ส่องสว่างเหนือใคร

รูปลักษณ์ที่โดดเด่นแม้จะถูกปกปิดด้วยคราบสกปรกเพียงใด ก็ยังเด่นชัด...ยูริอัส ตัวเอกของเรื่องราวผู้นี้นับเป็นตัวละครที่โดดเด่นยิ่ง ร้อยทั้งร้อย...หากนำตัวละครตัวเอกทั้งหมดมารวมกัน ยูริอัสก็ยังคงโดดเด่นกว่าผู้ใดอยู่ดี

และตัวเอกที่เปรียบดั่งลูกรักของผู้สร้างมีหรือจะตายในอายุยังน้อย ก็เข้าใจหรอกว่าประวัติของยูริอัสนั้นถูกสร้างมาเพื่อเป็นตัวทดสอบและแสดงให้เห็นถึงความลำบากในช่วงวัยเด็กของเขาก็ตาม จึงทำให้เด็กชายผู้นี้เติบโตมาเป็นคนที่มองทุกคนอย่างเท่าเทียมและยุติธรรมตามประสาผู้กล้า

ช่างต่างจากจอมมารผู้อยู่กับเธอจริงๆ...

สำหรับเคียร์เนย์แล้ว เขานับเป็นหนึ่งในเจ้าชายสายเลือดบริสุทธิ์ด้วยซ้ำไป....เพราะมารดาของเขามียศเป็นถึงเจ้าหญิงจากทวีปมืดและอำนาจที่มารดาของเขาถือครองนั้นก็ติดตัวเขาตามมาตั้งแต่ถือกำเนิดซึ่งมันมากล้นกว่าผู้ใด...เป็นชีวิตที่เกิดมาสมบูรณ์แบบแท้ๆ

“มีหนอนแมลงหลงเข้ามาจนได้สินะ…”

เป็นเคียร์เนย์ที่ยื่นมองมัวเรลล์ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขามองเด็กหญิงที่คล้ายกำลังอารมณ์ดี...ซึ่งเขาไม่ชอบมันซะเท่าไหร่

“เอาน่า...เจ้าก็ส่งเขาออกไปแล้วมิใช่หรือไง”

มัวเรลล์สัมผัสได้ดีว่าเด็กชายข้างหลังของตนนั้นอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่นัก คงเพราะการมาของยูริอัสที่เผลอเข้ามาที่นี้

เมื่อนึกย้อนภาพตอนที่เธอคุยกับยูริอัสได้ไม่ถึงชั่วยาม จอมมารหนุ่มก็รับรู้การมาของอีกคนที่ไม่ใช่ตนและจัดการใช้เวทย์เคลื่อนย้ายส่งตัวเอกของเรื่องราวออกไปทันที คิดแล้วก็อดขำไม่ได้เลยจริงๆ...

“ข้าจะปิดเส้นทางลับนั่น...”

เคียร์เนย์เอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อนึกถึงเด็กชายผู้หนึ่งที่บังเอิญพบทางเขาเข้า....หรือเขาจะสร้างกับดักไว้ที่ทางด้วยก็ดีเหมือนกัน แล้วค่อยไปสร้างเส้นทางใหม่

มัวเรลล์ที่เห็นจอมมารหนุ่มกำลังหมกมุ่นกับความคิดเรื่องเส้นทางก็เผลอหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ จอมมารที่เก่งนักเก่งหนา...ก็สะเพร่าเป็นเหมือนกันสินะ

เคียร์เนย์ที่เห็นเด็กหญิงหัวเราะตน ก็ส่งสายตาดุเด็กหญิงไป ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดเธอจากด้านหลัง ใบหน้าของเขาซุกลงที่เรือนผมยาวของเธอพร้อมกับมือหนาที่สางเส้นผมของเธออย่างหวงแหนราวกับเด็กๆ

“ข้าไม่อยากให้ใครเห็นเจ้า....เรย์ รู้ตัวรึเปล่าว่าความงดงามของเจ้าน่ะสะกดผู้คนให้ลุ่มหลงยิ่งเสียกว่ามนต์ของไซเรนตัวใด....ข้าหวง”

.

.

.

 

CR.SQW