คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่12 เผาไหม้
[คำเตือน เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนแรงเป็นส่วนประกอบ ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน]
เนื่องจากเนื้อหาตอนนี้มีความไม่เหมาะสมกับเว็บเด็กดี จึงมีการตัดบางส่วนออก
หากใครอยากอ่านต้นฉบับ แนะนำอ่านที่เว็ปreadawriteค่ะ
.
.
.
ขอสาบานต่อพระผู้เป็นเจ้า...ไม่สิ
ไอ้โลกเฮงซวยทั้งหลาย....เธอเกลียดชังพวกมัน...
เป็นครั้งแรกที่มัวเรลล์รู้สึกเกลียดชังโซ่ที่ล่ามขาตัวเองอยู่มากมายถึงขนาดนี้มาก่อน...เป็นครั้งแรกที่เธอเกลียดชังมนุษย์ด้วยกันจนชาตินี้ก็ขอย้ำเตือนมันไม่ให้หลงลืม...
พวกมันทำกับเธอราวกับเป็นสัตว์...
“ข้า...ไปทำอะไร...ให้พวกท่านกัน?”
มัวเรลล์พยายามกุมคอและผมที่ถูกกระแทกและดึงของตนเพราะความเจ็บปวด
เธอพยายามเอ่ยถามพวกมันอย่างมีเหตุผล เธอไม่เคยเจอหน้าพวกมัน
แล้วทำไมพวกมันต้องทำกับเธออย่างนี้ด้วย
แต่คล้ายเสียงของเธอจะไม่สำคัญต่อพวกมันหรือเพราะเบาบางเกินไป
คำขอร้องใดๆล้วนถูกเมินเฉยและถูกกลบด้วยเสียงมากมายของพวกมันที่กำลังวิจารณ์เธอราวกับสัตว์แปลกก็ไม่ปาน
“ดูเส้นผมของมันสิ....สวยมาก อย่างกับผ้าไหมชั้นดีเลยล่ะ...”
“เราน่าจะตัดมันมานะ”
“ใช่ เส้นผมของปีศาจนี่น่าจะเอาไว้ล่อลวงผู้คนด้วย ดูสิ
มิเช่นนั้นจะมีหน้างามล้ำมากมายขนาดนี้กับเรือนผมสวยๆนี้อีกเหรอ”
มัวเรลล์แทบรู้สึกเหมือนโลกภายนอกกลายเป็นเรื่องน่ากลัวสำหรับเธอ ผู้คนกลุ่มนี้ตัดสินเธอและกระทำกับเธอได้อย่างเลือดเย็นทั้งๆที่ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ....เธอพยายามขัดขืนด้วยการรีบลุกขึ้นหมายจะหลีกหนี
ทันใดนั้นมัวเรลล์รู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ ก่อนจะกลายเป็นความปวดร้าว....
สีแดง....
เธอกำลังเห็นทุกอย่างเป็นสีแดง.....เธอเอื้อมมือของตนไปสัมผัสดวงตาข้างนั้นและก็พบว่ามันคือเลือดของเธอ....มือเล็กเริ่มสั่นเทา
เมื่อรับรู้ว่ามันคือเลือดของตน....
“อา...เลือด...”
แต่เดิมมัวเรลล์ไม่ใช่คนกลัวเลือด...แต่เพราะว่าเธอกำลังช็อกกับการที่ตัวเองถูกกระทำจนเลือดออกต่างหาก...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากเสียจนเธอไม่อาจตั้งตัวได้ กลุ่มคนที่ไหนไม่รู้เข้ามาที่นี้....พวกเขาเข้ามาทำร้ายเธออย่างไม่มีเหตุผล...บัดซบสิ้นดี
ดวงตาสีอรุณที่มักฉายแววตาเฉยชาอยู่เสมอ...แข็งกร้าวขึ้น....เพราะความโกรธและเกลียดชังกับคนกลุ่มเหล่านี้
“ดูมันสิ มันพยายามขัดขืน มาช่วยจับกันเร็วเข้า!”
เป็นเด็กสาวที่จับตัวเธอให้หันมารับก้อนหินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางไม่ยอมของเธอ...เล็บของเด็กสาวผู้นี้จิกลงที่เนื้อของมัวเรลล์อย่างแรงคล้ายพยายามบังคับให้เธอหยุด
เด็กสาวในกลุ่มที่จิกเนื้อของมัวเรลล์อยู่เมื่อเห็นท่าทางของเธอก็เกิดความไม่พอใจเล็กน้อย
จึงยิ่งกดแรงของตนจนทำให้ผิวของมัวเรลล์เริ่มช้ำและเลือดไหลออกมาในที่สุด
ซึ่งสร้างความเจ็บปวดให้กับมัวเรลล์อย่างไม่ต้องสงสัย
เธอมองค้อนไปยังเด็กสาวคนนี้ด้วยความโกรธ
และเมื่อเด็กสาวยิ่งเห็นสายตาไม่พอใจของเด็กหญิงที่รูปโฉมงดงามกว่าตนมากมายนัก ก็อดไม่ได้ที่จะทำร้ายมัวเรลล์เพิ่มขึ้นอีก
“ข้าเป็นเจ้าหญิงนะ! แกไม่มีสิทธิ์มามองข้าด้วยสายตาแบบนั้น พวกท่านพี่เองก็ด้วย! อย่าเผลอไปหลงกลมันนะ อย่าโดนรูปโฉมจอมปลอมมันหลอก!”
ทำไมถึงทำกับเธออย่างนี้?
เธอไปทำอะไรให้พวกมันกัน? เธอเจ็บ...เจ็บจะตายอยู่แล้ว
ทำไมกัน? เธอทำอะไรผิด?
หยุดทีเถอะ...ไม่เอาแล้ว ได้โปรดหยุด....เธอกลัว....
“ได้โปรด....หยุด…ขอร้องล่ะ...”
มัวเรลล์ไม่รู้จะเอ่ยอะไรอีก...ริมฝีปากของเธอแตก...รอยแผลสัมผัสกับอากาศจนสร้างความแสบให้แก่ริมฝีปากของเธอได้เป็นอย่างดี ตอนนี้มีเพียงกลิ่นเหล็กและของเหลวเท่านั้นที่อยู่ในปากเธอ
แต่ทว่าดูเหมือนคำกล่าวของเธอก็ยังคงเบาบางสำหรับพวกมันอยู่ดี...ดวงตาสีอรุณที่ฟอกช้ำและปิดสนิทไปข้างหนึ่งนั้นจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่ทำกับเธออย่างไม่เข้าใจ....
เคียร์เนย์....เคียร์ นายอยู่ไหน? ช่วยฉันที....
เป็นครั้งแรกที่มัวเรลล์รู้สึกต้องการจอมมารหนุ่ม...ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้รู้สึกต้องการเขาอะไรนัก
ทว่าเขาเป็นคนเดียวที่เธอรู้จักและทำดีกับเธอ....จึงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเขา...
ซึ่งความจริงนั้นช่างโหดร้ายกว่ามากนัก...ไม่มีผู้กล้าที่ไหนปรากฏตัวมาช่วยเธอ ไม่มีแม้แต่จอมมารที่อยู่ข้างเธอในเวลานี้ และพวกมันก็ยังคงดำเนินการกระทำต่ำช้าต่อไป....
แม้อยากจะดิ้นหนีมากแค่ไหน...แต่คล้ายร่างกายของเธอใกล้ถึงขีดจำกัดที่มนุษย์คนหนึ่งจะรองรับไว้...สติของมัวเรลล์ไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
ร่างกายเริ่มแน่นิ่งโดยที่เธอไม่รู้ตัว
มีเพียงลมหายใจที่เริ่มเบาลงเท่านั้นที่ยืนยันว่าเธอยังไม่ตาย แม้สาหัสเต็มทน...
สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามความจริงที่โหดร้าย...มัวเรลล์รู้สึกไม่คาดหวังอะไรแล้ว...ร่างกายของเธอยับเยินเกินกว่าจะรักษาแล้ว
ร่างกายที่นิ่งสนิทไม่สามารถขยับได้นั้น...กำลังมีน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตา....
.
.
.
สติที่เลือนรางของมัวเรลล์กำลังค่อยๆดับลงหลังทุกอย่างจบลง...การกระทำของพวกมันนั้นโหดร้ายเกินไปสำหรับเธอ....จนตอนนี้เด็กหญิงเพียงได้แค่หวังว่าตัวเองจะตายลงอย่างสงบ.....
แม้ทุกอย่างจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ทุกครั้งที่ถูกกระทำคล้ายมันยาวนานสำหรับเธอมากนัก....
หากรอดตายได้...ก็คงมีสภาพยับเยินมากมายนัก....
แต่น่าเสียดายที่ดูเหมือนมัวเรลล์ก็เลิกหวังว่าตนจะรอดตายเสียแล้ว....หนำซ้ำความตายก็อาจเป็นหนทางรอดพ้นความเจ็บปวดของเธอ...
เธอไม่ได้อยากตาย...แต่เธอเจ็บ....เจ็บมากๆ เจ็บจนทนไหวอีกแล้ว...เธอไม่รู้อะไรอีกแล้ว
เธอแค่อยากหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้....เธอไม่ไหวแล้ว...
มีเพียงเสียงสะอื้นจากลำคอของเด็กหญิงเท่านั้นที่ดังออกมา...ไหล่ที่ฟอกช้ำสั่นเทาคล้ายคนร้องไห้
หากแต่น้ำตาของเธอกลับปนไปด้วยเม็ดเลือด....ทรมาน...
ทว่าไม่นานกลับมีไม้ขีดไฟถูกโยนมาทางเธอ....
.
.
.
ความคิดเห็น