ใจนี้จะเพียงเทอ ของ นายด้ามไม้

ลำดับตอนที่ #2 : ใจนี้จะเพียงเทอ ของ นายด้ามไม้*2

ให้ผมหน้าแดงเป็นอย่างยิ่งโหถ้าส่องกระจกคงคิดว่าตูดลิง และแล้วพอผมลงจากรถสิ่งที่ไม่คาดฝันก้อเกิดขึ้น แคร์ เทอคนนั้น เดินเข้ามาคุยกับผมเดินมาด้วยท่าทางที่ร่าเริงแล้วพูดว่า “ นั่งคุยกับเบาะบนรถเมล์อ่ะสนุกไหมเห็นขำใหญ่เลย” โอ้วแม่เจ้ากล้วยทับบดไปบดมา เหลือไหมเนี่ย ดีใจก้อดีนะแต่อายมากกว่าหาว่าเราคุยกับเบาะรถเมล์ แต่เค้าก้อพูดมาอีกว่า” เราล้อเล่นนะ เราจะถามว่าเทอชื่ออะไรหรอ เห็นนั้งรถมากับเราทุกวันเลยอยากรู้จักจะได้มี

เพื่อนเวลานั่งรถกลับและมาจากบ้าน” ผมตอบไปด้วยเสียงติดอ่างเล็กน้อย พะ..เพิงคับ “ เค้าบอกว่า “เราชื่อแคร์นะเดี๋ยวนั่งรถแล้วคงได้คุยกันนะ “ แล้วเทอก้อเดินแยกไปหาเพื่อนโห ผมนิสิแทบจะ ตีลังกาเข้า โรงเรียน แบบว่าตัวเบาเลยอ่ะ เข้าโรงเรียนอย่างเบิกบานใจเป็นความรู้สึกที่วิเศษมากกกกก แหมเห็นเราบ้าๆอ่ะเข้ามาทัก รู้งี้บ้าตั้งนานแล้วไม่ทนนั่งวางมาดเป็น นายร้อยหน้าเข้ม ขรึม ตั้ง 2 เดือน ชอบบ้าๆก้อไม่บอกเดี๋ยวจัดให้นานแว้วว นีเป็น

ความคิดผมในใจตลอดทั้งวันที่คิดซ้ำแล้วซ้ำอีก อยากให้เลิกเรียนไวๆ จะได้ไปนั่งรอแคร์ ที่ป้ายรถเมล์ที่เก่าแหมแต่ไอ้เจ้านาฬิกาเนี่ยมานเดินช้าจิงๆ อยากจะเดินเข้าปรับเวลาให้เป็นเวลาเลิกเรียนซะตอนนี้เลย  พักเที่ยงผมก้อนั่งที่ริมหน้าต่างที่มองเห็นโรงเรียนที่อยู่ตรงข้าม ทันใดนั้นเหมือนมีมารมาขัดอารมณ์  “เฮ้ย เห่าเครื่องบินอยู่หรออย่าเงยมากละเดี๋ยวคอเคล็ด” เป็นเสียงที่คุ้นหูมากคนไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ไอ้โรจน์ เพื่อนคู่รักคู่แค้นผู้ชายที่มีร่างกายสูง

ใหญ่แต่ใช้ปากเป็นอาวุธ ปากแม่งไวอย่างกับกรรไกรไม่เหมาะกับลักษณะตัวที่ใหญ่ สูงของมันเลยย เลยตอบมันไปว่า “เอออย่างน้อยข้าก้อยังมีเครื่องบินให้มองเว้ยไม่เหมือนเอ็งที่ ต้องใช่กล้องดูดาวส่องดูดาวพลูโต” มานหัวเราะร่วนๆ แล้วถามว่า” เอ็งได้คุยกับเขายังวะไอ้คนที่เอ็งมองอ่ะ”   ผมตอบไปด้วยความปิติโคดหลายว่า “ ได้คุยแว้ววว รู้ชื่อเขาแล้วด้วย”  ไอ้โรจน์มันมองด้วยสายตาไม่เชื่อแล้วถามว่า “เอ็งไปใช่มีดขู่กระตุกคอถามชื่อมาป่าววะ” ผม