ใจนี้จะเพียงเทอ ของ นายด้ามไม้

ลำดับตอนที่ #1 : ใจนี้จะเพียงเทอ ของ นายด้ามไม้*1

ดีคับผมชื่อเพิงคับ และเช้าวันนี้ก้อเป็นเช้าที่สดใสเหมือนทุกๆวันและมันมีสิ่งที่ทำให้เช้าทุกเช้าของผมสดใสคงเป็นอย่างอื่นไม่ได้ นอกจาก เทอคนนั้น โอ้วช่างมาตรงเวลาจิงๆสาวน้อยแปดโมงสิบห้าเทอเป็นใครนั้นผมก้อไม่รู้จักหรอกแต่เป็นคนที่ผมชอบมากอาจเป็นเพราะบุคลิกท่าทางที่ร่าเริงของเทอ บวกนัตย์ตาสีฟ้า กับ ปากนิด จมูกหน่อย หน้าทรงสวยเข้ากับปากและจมูกของเทอ ยังไม่ต้องพูดถึงรอยยิ้มที่มีเขี้ยวเล็กๆประกอบอยู่กับฟันที่เรียง

สวยเป็นเส้นเดียว แค่ยิ้มก้อเฉือนหัวใจดวงนี้ของผมให้เป็นส่วนๆ ผมจะมาเจอเทอทุกวัน ที่ป้ายรถเมล์เป็นประจำแล้วผมก้อจะนั่งรถไปพร้อมกับเทอทุกๆวัน เหอๆๆ วันไหนที่ผมมาถึงก่อนผมก้อจะนั่งรอทั้งๆที่รถที่ผมจะนั้งนั้นว่างผมก้อยังไม่ขึ้นจนกว่าเทอคนนั้นจะมา และค่อยขึ้นรถไปพร้อมๆกันโดยที่เทอไม่รู้ตัวโรงเรียนเทอก้อไม่ได้ไกลจาโรงเรียนผมเท่าไรหรอกกก แหมแค่ตรงข้ามกัน เดินไป 20 ก้าวก้อถึงหน้าประตู โรงเรียนเทอแล้วพอขากลับ

ผมก้อจะนั่งที่ป้ายรถเมล์ขากลับบ้านเพื่อรอเทอคนนั้น จะมานั่งรถกลับบ้านแล้วเราจะได้รถคันเดียวกัน ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะเพ้อถึงคนที่ผมไม่รู้จักได้ถึงขนาดนี้พอถึงป้ายที่เทอลงผมก้อจะลงตามและแยกกันตรงนั้น อาจมีการโบกมือในใจเล็กน้อย(เหมือนโรคจิตเลยเนอะ) แต่แล้ววันหนึ่งผมก้อได้มีโอกาสรู้จักกับชื่อเทอคนนั้น เพราะเทอคุยโทสับกับเพื่อนเทอตอนเช้า และ ผมก้อนั่งฟังอยู่ด้านหลังไม่ได้ยุ่งเรื่องชาวบ้านนะแต่ได้ยินเองเทอพูดว่า “ฮัลโหล

ส้มหรอนี่ แคร์ใกล้ถึง โรงเรียนแล้วนะเจอที่เดิมนะ”  เทอคนที่ผมแอบมองอยู่ห่างๆเป็นเวลา 2 เดือนเต็มๆ ชื่อ แคร์ๆๆๆ  โอ้วคนอะไรน่ารักทั้งหน้าทั้งชื่อ โอ้โหแค่เชื่อก้อกินขาดและหากเป็นแฟนกันคงจะแคร์กันหน้าดู ทำให้ผมสร้างวิมานในอากาศยิ้มอยู่คนเดียวอยู่หลังรถเสียงหัวเราะเล็กๆของผมทำให้แคร์ได้ยินและหันมาดู เห็นผมนั้งยิ้มอยู่คนเดียวเข้าก้อขำ เอาแล้วไงเห็นกรูเป็นคนบ้าซะงั้นอ่ะแล้วจาเอาหน้าไปไว้ไหนนน ไว้บนบ่าไม่ได้แล้วม้างงงงทำ