คลังเก็บของส่วนตัว ห้ามเข้า

ลำดับตอนที่ #4 : ใบสมัครอย่างเศร้า

แนะนำตัวก่อน
ชื่อเล่น: อ้อมค่ะ ^ ^
อายุ: 16 ปี


เกี่ยวกับนิยาย
นางเอก
ชื่อ: มิน ซองอึน
อายุ: 19 ปี
เรียนอะไร: คณะมนุษย์ศาสตร์ หมาวิทยาลัยคอนกุก
ฐานะ: ปานกลาง
นิสัย: ดูผิงเผินแล้วเธอจะเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยพูดค่อยจาสักเท่าไหร่ชอบการอยู่เงียบๆคนเดียวอย่างสงบดีกว่า แต่จริงแล้วเธอเป็นคนที่อบอุ๋นมากต่างหากที่เธอไม่อยากแสดงให้ใครเห็นก็เพราะเธอขี้อายเก็นไป เธอเป็นคนที่มีจิตใจดีและอ่อนโยนอาจเป็นเพราะเดิมทีเธอรักสัตว์และเด็กมากเลยทำให้มีความเป็นผู้ใหญ่สูง ใครๆต่างก็พากันหลงรักในรอยยิ้มที่แสนจะจริงใจและไร้เดียงสาของเธอที่เห็นได้ไม่บ่อยนักจะมีก็แต่เพื่อสนิทจริงๆของเธอเท่านั้นแหละที่จะได้เห็นรอยยิ้มของเธอบ่อยๆ
สิ่งที่ชอบ/ไม่ชอบ: ความสงบ / ความวุ่นวาย
อิมเมจ: (ยุนเอจิ)










พระเอก
ชื่อ: โจว คยูฮยอน
อายุ: 22 ปี
เรียนอะไร: คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยคอนกุก
ฐานะ: มีฐานะ
นิสัย: เขาเป็นคนดีและเป็นรุ่นพี่ที่อบอุ่น พ่วงกับดีกรีเดือนคณะวิศวะและฐานะที่ดีสุดๆของทางบ้าน จึงไม่แปลกเลยที่เขาจะได้เป็นหนุ่มที่ป๊อปที่สุดในมหาวิทยาลัย เขาเป็นเจ้าชายในฝันของใครหลายๆคนแต่ถึงเขาจะโด่งดังแค่ไหนเขาก็ไม่เคยหลงระเริงไปกับคำบอกเล่าพวกนั้นเขายังปฏิบัติตัวเหมือนผู้คนทั่วไปเหมือนเดิม อาจเพราะเขาไม่ใช่คนหลงตัวเองจึงพยายามเอาใจใส่คนอื่นๆเสมอจนทำให้เกิดการเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ แต่น่าเสียดายที่หัวใจของเขานั้นได้มอบให้กับหญิงสาวผู้หนึ่งไปเสียแล้วแต่ดูเหมือนเธอผู้นั้นจะยังไม่รู้ตัวถึงได้พยายามปิดกั้นตัวเองจากเขา
สิ่งที่ชอบ/ไม่ชอบ: เล่นกีฬา / การโกหก
อิมเมจ(3up)

                     

                    

                   

ตัวประกอบ(อันนี้จะมีไม่มีก็ได้ แต่ต้องไม่เกิน3คน)
ชื่อ
1. ปาร์ค ฮานึล
    
แต่ละคนเกี่ยวข้องกับตัวเอกอย่างไร
: เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฮานึล
นิสัยของแต่ละคน
: เป็นคนที่น่ารักสดใสร่าเริงมีชีวิตชีวา ทำให้เธอดูยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา
อิมเมจ







เนื้อเรื่อง
เรื่องราวความรักของทั้ง2(พล็อตเรื่องน่ะคะ)
:เป็แบบรักสามเศร้าระหว่างฮานึล,ซองอึน,คยูฮยอนเรื่องคร่าวๆคือวันหนึ่งฮานึลพาคยูฮยอนมาแนะนำให้ซองอึนรู้จักในฐานะแฟน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนสาวของเธอคนนี้นั้นแอบรักคยูฮยอนมานานมากแล้ว คยูฮยอนเองก็ที่แอบหลงรักซองอึนมาตลอดเหมือนกันตอนที่ฮานึล มาสารภาพรักกับเขาถ้าเขาทำใจกล้าไม่สงสารฮานึลเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ ความเจ็บปวดของซองอึนจะมีใครรับรู้ไหมแล้ว
คยูฮยอนจะเลือกใคร รักสามเศร้าในครั้งนี้จะยุติลงได้อย่างไร คุณเท่านั้นที่รู้คำตอบ

ความรู้สึกต่อคู่ของคุณ
-มุมมองของนางเอก::::เขาเป็นแฟนของเพื่อนเรานะ ตัดใจซะเถอะ ซองอึน
-มุมมองของพระเอก::::เธอจะรู้ไหมนะว่าฉันก็รักเธอเหมือนกัน ซองอึน

อยากให้จบแบบไหน แล้วถ้าไม่จบแบบที่คิดไว้ล่ะ
: "ถ้าหากฉันไม่เอื้อมมือคว้ารอยยิ้มของเธอเอาไว้
  ฉันต้องเสียเธอไปตลอดกาล...ใช่หรือเปล่า"

  "คุณ ....เคยคิดอยากตัดใจจากสิ่งที่รักมาก บ้างหรือเปล่า
   บางสิ่งที่แม้อยากจะรักมากเท่าไร ....ก็ยิ่งอยากที่จะตัดใจ มากเท่านั้น... "
  
  วันนี้คยูฮยอนกับฮานึลมาเดทกันที่ทงแดมุน ซึ่ง....มันจะเป็นการเดทครั้งสุดท้ายของพวกเขา
  "ฮานึลครับ...."
  "หือ? ... ทำไมเหรอคะ"
  เสียงเล็กขานรับ พร้อมหันกลับมามองคนรัก ที่จู่ๆก็หยุดเดินเสียอย่างนั้น ฮานึลที่เดินนำหน้าไปเล็กน้อย จึงมองคยูฮยอนแบบงงๆ
  คิ้วเล็กเลิกขึ้นเล็กน้อย เอียงคออย่างน่ารัก
  คยูฮยอนยืนนิ่ง มองท่าทางน่ารักเหล่านั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้น
  "มาสนทนาเป็นภาษาอังกฤษกันเอาไหม?"
  รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งไปให้ ทั้งที่เกลียดมันเหลือเกิน คยูฮยอนเกลียดทุกอย่างที่เป็นตัวเอง เกลียดโจว คยูฮยอนที่ไม่เอาไหน 
  เกลียดโจว คยูฮยอนที่ไม่กล้าพอกับอะไรเลย และได้แต่ปล่อยให้มันครึ่งๆกลางมาตลอด
  จนทำให้คนคนนั้น ต้องเจ็บปวดมากมายขนาดนี้.......ไม่สมควรให้อภัยตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว
  "เอาสิคะ งั้น ใตรเริ่มก่อนอ่า พี่คยูฮยอนก็แล้วกัน"(ในเรื่องฮานึลจะไม่เก่งอังกฤษคยูฮยอนเลยช่วยติวให้)
  เสียงเล็กดูกระตือรือล้น ตั้งตารอ ว่าคยูฮยอนจะเอ่ยอะไรกับเธอ ในหัวคิดหาคำตอบล่วงหน้า
  "Can you walk alone?"
  คำถามง่ายๆ ที่ชายหนุ่มถามออกมา ทำให้ดวงหน้าน่ารักสดชื่นขึ้นทันตา เพราะฮานึลตอบมันได้แน่นอน แต่หญิงสาวทำท่า
  เหมือนจะคิดหนัก ภายใต้ใบหน้าลุ้นๆของคยูฮยอน
  "อืม... ตอบยากแฮะ"
  "งั้นก็ Yes,I can't ใช่ไหมคะ ฮานึลตอบถูกใช่ป่ะ"
  คำตอบของฮานึลทำให้ชายหนุ่มจำต้องยิ้มฝืนๆไปให้ จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่กล้าพอ
  "งั้นฮานึลไปแล้วนะคะ"
  มือเล็กยกขึ้นโบกให้เขา ก่อนจะเดินดุ่มๆออกไป สร้างความงุนงงแก่คยูฮยอนเป็นอย่างมาก เสียงทุ้มจึงร้องเรียกเธอไว้
  "ฮานึล"
  ร่างของเธอหยุดชะงักพร้อมกับหันมาหาเขา ก่อนจะส่งเสียงเจื้อแจ้วบอกเขา
  "ก็เมื่อกี้ ....พี่คยูฮยอนถามจริงๆไม่ใช่เหรอคะ"  
 
  ถ้าหากว่ารัก
  แล้วมันจะเป็นไปได้อีกหรือเปล่า

  เพียงหนึ่งนาทีเท่านั้น ฉันจะลืมนายให้ได้
  1 นาที

  60.....
  59.....
  58.....

  ริมฝีปากบาง กระซิบตัวเลขที่ถูกนับถอยหลังลงไปเรื่อยๆ อีกแค่ไม่กี่วินาทีแล้วที่ มิน ซองอึน จะลืม
  อีกแค่ไม่กี่วินาที..........
 
  "ซองอึน"

  เสียงนุ่มทุ้มที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้รู้สึกเหมือนหูฝาดไป ซองอึนกำลังแกล้งตัวเอง ทั้งที่อีกไม่กี่วินาทีเท่านั้น ทุกอย่างจะกลัยไป
  สู่ศูนย์แล้วเริ่มต้นใหม่จากหนึ่ง
  ซองอึนจะนับใหม่จากหนึ่ง

  "ซองอึน"

   แรงจากมือหนาที่คว้าไหล่บางของซองอึนไว้ ทำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่แค่หูฝาด น้ำตาที่เริ่มจะแห้งแล้ว พรั่งพรูออกมาเป็นสาย เรื่องจริง
   คยูฮยอนจริงๆที่ยืนอยู่กับเธอตอนนี้

   มันเจ็บเหมือนจะขาดใจ
   การต้องตัดใจ ...ทั้งๆที่รัก แทบขาดใขเหมือนกัน
   ไม่ว่าจะรัก หรือตัดใจ ก็แทบขาดใจ...เหมือนกัน
    
    "พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"ใช่เขามันงี่เง่า เพิ่งจะมั่นใจ เพิ่งจะกล้า วินาทีที่อะไรๆเกือบจะสายไป วินาทีที่ซองอึน...กำลังจะจากไป
     
    "ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกมองอยู่ ซองอึนว่า ถ้าเป็นแบบนั้น พี่จะเข้าข้างตัวเองได้ไหม"
    "........................"
    "พี่มีบางอย่าง ที่อยากจะบอกซองอึน ถ้าเป็นตอนนี้ พี่จะยังบอกได้อยู่อีกรึเปล่า"
    "........................"
    
    "ถ้าพี่รักซองอึน ซองอึนจะรักพี่ ได้บ้างหรือเปล่า"
 
     ราวกับรู้คำตอบนั้นดีอยู่ในใจ เหมือนจะรู้ว่าเธอแสดงมันทั้งหมดออกมา............
     ทางสายตา...........................................................

     เพียงอึดใจเรียวปากบาง ก็ถูกช่วงชิงลมหายใจไปเสียแล้ว ทั้งๆที่ยังคงลืมตาจ้องมองกัน แต่รสจูบนุ่มนวลยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
     แววตาสองคู่สะท้อนภาพกันและกัน อย่างไม่มีที่สิ้นสุด วงแขนหนาโอบรัดเองบอบบางแนบแน่น ราวกับกลัวว่าหากคลายอ้อมกอด
     นี้ไป จะคว้ากลับคืนมาไม่ได้อีก

     แววตาที่บอกเขาได้หมด โดยไม่ต้องมีคำพูดแบบนี้ไม่ได้อีก แววตาคู่สวย ที่เขาหลงรัก
     แววตา................ของซองอึน


     ที่รัก.......................

    
     --แต่งเพลินไปหน่อยยาวเลยแต่ถ้าไม่จบแบบนี้ก็ไม่เป็นไรหรอกนะคะตามสบายค่ะ ^ ^ --

    
    
   nu eng