คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SF ; Am I just only air for you ?
Am I just only air for you ?
Hangeng x Hyukjae
Rate ; all
Note ; ช๊อตฟิคแก้ขัด เนื่อจากไรเตอร์เพิ่งไปอ่านการ์ตูนมา 5555555555555 เห็นว่ามันน่ารักดี เลยขอยืมธีมเค้ามาสร้างเรื่องนิดนึง 555555 ไรเตอร์ยังไม่เปิดเทอม ขอโทษด้วยนะสำหรับเรื่องยาว มันคิดไม่ออก เอาช๊อตฟิคไปก่อนแล้วกัน 5555555555555555
Lee Hyukjae’s part
คุณเคยคิดมั๊ย ?
เวลาที่เราแอบรักใครซักคน..
บางทีมันทำให้เรารู้สึกว่า..
เราเป็นแค่..
อากาศ..
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
“ฮยอกแจเส้นก๋วยเตี๋ยวอืดหมดแล้วนะ แกไม่กินมันเร็ว ๆ ล่ะ มัวแต่มองเทพบุตรของแกอยู่ได้” เสียงใส ๆ ของลีซองมินบ่นน้อย แต่ก็ไม่ได้เข้าไปยังโสตประสาทของคนที่ถูกเอ่ยชื่อเสียเลย
“ปล่อยฮยอกมันไปเหอะซองมิน มันมัวแต่สนใจพี่ฮันกยองของมันอยู่นั่นล่ะ เอ้า ฮยอกแจจะเข้าคลาสแล้วนะเว่ย รีบ-รีบ-กิน-ได้-แล้ว !” ทำให้ลีทงเฮเพื่อนสนิทอดกระแนะกระแหนไม่ได้ แต่ก็ไม่วายเรียกสติเพื่อนรักกลับมา
“อะไร แกเรียกชั้นหรอด๊อง ?” คนถูกเรียกทำหน้าสงสัย เมื่อเพื่อนของเค้าทั้งสอง มองมาทางเค้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ถ้าแกยังอยากเข้าเรียนทัน กรุณาเร่งสปีดในการแดกก๋วยเตี๋ยวด้วย ก่อนที่มันจะอืดแล้วแกก็จะกินช้าลง” ซองมินโวยวายพร้อมจิกสายตาไปยังฮยอกแจเพื่อนรัก
“โอเค ๆ ชั้นรีบกินก็ได้ แค่นี้เอง พวกแกไม่เห็นต้องขึ้นเสียงเลย” หน้าหวานมู่ลงเล็กน้อยเมื่อถูกเพื่อนดุแล้วก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวในชามให้หมด
“ก็พวกชั้นอยากให้แกรีบ ๆ กินมัน ก่อนเส้นมันจะอืด ชั้นเสียดาย - - ” ทงเฮว่าตามหลังก่อนจะดูดน้ำส้มในแก้วให้หมด ( นางเอกจริงจริ๊ง -0- )
“นี้ฮยอกแจ แกชอบพี่ฮันกยองมานานเท่าไหร่แล้ววะ”
“อะค่อก ค่อก แค่ก” ร่างบางสำลักน้ำซุปทันทีที่ได้ยินคำถามจากปากเพื่อนรัก
“จะบ้าหรอไอ้มิน แกก็ไปถามมันแบบนั้น แหม เรื่องแบบนี้เค้าไม่ให้ถามก่อนตอนแดกข้าวเว่ย เอ้า ฮยอกแจ กินน้ำซะ”
“ แค่ก ๆ” ไอ้เพื่อนบ้า TT ^ TT
“ก็มันอยากรู้นี่หว่า เออ ๆ ฮยอกแจ ชั้นขอโทษแต่ชั้นก็อยากรู้ว่ะ เห็นแกแอบมองพี่เค้ามานานแล้วทำไมแกไม่บอกชอบเค้าไปซักทีวะ พี่เค้าป๊อบจะตายระวังจะโดนงาบไปนะเว่ย”
“เออว่ะ ชั้นก็อยากรู้ แกบอกไปเลยดิ๊” ทงเฮช่วยสมทบด้วยอีกแรง แต่ก็ได้รับสายตาจิกกัดจากลีซองมินอยู่ดี
“ชั้นไม่รู้สิ ไม่เอาอ่ะ ชั้นไม่อยากบอก เค้าคงไม่สนใจคนอย่างชั้นหรอก” ร่างบางว่าพลางส่ายหน้าเบา ๆ
“บ้า พี่เค้าจะไม่รู้จักแกได้ไง แกนี่เดือนคณะอักษรเลยนะเว่ย” ซองมินเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อรู้ความคิดของเพื่อนตัวเอง
“แต่พี่เค้าก็เป็นเดือนคณะวิศ’วะเหมือนกันนะ เค้าคงไม่สนใจคนอย่างชั้นหรอก รอบตัวเค้ามีแต่สาวสวย ๆ เคะน่ารัก ๆ มาจีบเต็มไปหมด”
“แกนี่นะ คิดอะไรบ้า ๆ ลองบอก ๆ ไปสิแอบมองอย่างเดียวไม่ได้ทำให้มีความสุขขึ้นหรอก”
“ชั้นจะลองคิดดูนะด๊อง”
“ตายแล้ว ! พวกแก นี่มันจะบ่ายโมงแล้ว อ๊ากกกกกก ไปเร็ว ๆ เดี๋ยวเข้าคลาสไม่ทัน โถ ไม่น่าโม้เลยอีก 5 นาทีเอง”
“เอ้า จะรออะไรล่ะ เอาชามก๋วยเตี๋ยวไปเก็บสิ” สิ้นเสียงฮยอกแจ พวกเค้าทั้งสามก็รีบเอาชามก๋วยเตี๋ยวไปเก็บ
แต่ไม่วายที่ฮยอกแจจะชำเลืองมองไปยังรุ่นพี่ฮันกยองที่รัก..
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
ผมชอบพี่มากนะ พี่ฮันกยอง !
.
.
.
คำ ๆ นี้ ผมอยากพูดออกมาดัง ๆ แต่คงเป็นเพราะผมอายที่จะพูดมัน ผมเลยยังคงเก็บมันไว้ในใจตลอดมา..
แต่ไม่ตลอดไปหรอกนะ..
ผมทำได้เพียงแอบมอง มองพี่เค้าอยู่ห่าง ๆ..
~~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
“ไอ้ฮันเว่ยเห้ย รีบไปเหอะ เดี๋ยวจารย์เช่งกระบาลสวย ๆ ของมึงอีกหรอก”
“เออ ๆ กูไปแล้ว ๆ แปปนึง ขอเก็บของก่อน” เสียงทุ้มตระโกนตอบกลับไปก่อนจะรีบเก็บของที่อยู่บนโต๊ะ ด้วยความรีบร้อนทำให้ร่างสูงลืมดินสอเอาไว้
.
.
เมื่อร่างสูงไปแล้วมีเพียงดินสอแท่งหนึ่งที่ถูกว่างทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะว่างเปล่า แต่จู่ ๆ มันก็ถูกหยิบด้วยมือขาว
“เห้ออ ลืมอีกแล้วสินะ พี่ฮันกยอง”
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
..ตอนนี้วิศ’วะนำไปแล้ว 1 ต่อ 0 ไม่รู้คุณหมอของเราจะแก้เกมส์ยังไง โอ๊ะ ๆ นั่น ๆ มาแล้วครับ ฮันกยองจากวิศ’วะได้ลูกไปครองอีกแล้ว..
เสียงเชียร์ดังลั่นมาจากทางวิศ’วะ เมื่อเดือนคณะและนักฟุตบอลสุดหล่อของคณะกำลังเลี้ยงลูกไปยังประตูฝั่งตรงข้าม เหล่านักศึกษาต่างส่งเสียงเชียร์กันจ้าละหวั่นด้วยความลุ้นระทึก
ร่างบางที่ยืนอยู่ตรงขอบสนามมองอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยมีชายหนุ่มเข้ามาถามชื่อพร้อมขอให้กรอกแบบฟอร์ม ร่างบางหันไปตอบอย่างเป็นมิตรแล้วตอบแบบฟอร์มที่ชายหนุ่มยื่นมา
..ว้า พลาดซะได้ ! ชนเอาขอบโกพอดีเลย น่าเสียดายนะฮันกยอง.. เอาล่ะครับ คุณหมอของเรามีโอกาสได้ลูกอีกครั้ง โอ้ ไม่ใช่ใครที่ไหน สุดเท่ปาร์คยูชอนนักฟุตบอลสุดหล่อขวัญใจสาว ๆ นั่นเอง..
ร่างบางรีบหันกลับมาดูการแข่งขันตรงหน้าทันที แต่ก็พลาดไปเสียแล้ว ชายหนุ่มข้าง ๆ พยายามชวนคุยร่างบางต่อ แต่ร่างบางตรงกลับสนใจร่างกำยำที่อยู่ในสนามมากกว่า
‘ทำไมถึงดูอารมณ์เสียแบบนั้นนะ พี่ฮันกยอง’
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
‘อ๊ะ ใกล้ถึงป้ายที่พี่ฮันต้องลงแล้วหนิ ทำไมพี่เค้ายังไม่ตื่นซักทีล่ะ’ ร่างบางกระวนกระวายในใจ เมื่อเค้ามองร่างสูงที่นั่งหลับถัดไปอีก 2 เบาะข้างหน้าบนรถเมล์
‘จะทำยังไงดี จะทำยังไงดี คิดสิฮยอกแจ ถ้าเลยป้ายไป ต้องเดินไกลแน่ ๆ เลย’
.
.
.
“รุ่นพี่คะ รุ่นพี่ลงป้ายนี้ไม่ใช่หรอคะ ?” หญิงสาวสะกิดร่างสูงให้ตื่นจากการหลับไหลเบา ๆ ใบหน้าคมเงยขึ้นอย่างเบลอ ๆ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณหญิงสาวคนนั้นพลางมอบรอยยิ้มกระชากใจให้แล้วก้าวลงจากรถเมล์ไป
.
.
.
‘เอาล่ะฮยอกแจ พี่เค้าไม่ลงเลยป้ายแล้ว คิกคิก’ ร่างบางอมยิ้มในใจเมื่อเห็นร่างสูงลงจากรถเมล์ว่าแล้วตัวเองจึงเดินไปลงอีกประตูนึงอย่างมีความสุข
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
วันนี้ล่ะ ! วันนี้ ผมต้องบอกพี่เค้า 2 ปีที่แอบรัก มันนานพอแล้วสำหรับใจผมที่จะเก็บไว้ เพราะตอนนี้มันล้นจนแทบจะทะลักออกมาไม่ไหวแล้ว..
ตึก ตึก ตึก ! เสียงฝีเท้าของร่างบางที่วิ่งลงบันไดไปตามหัวใจของตัวเอง ขาเรียวพาร่างของตัวเองวิ่งมาตามทางเดินเมื่อเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาแล้ว มือขาวตบอกข้างซ้ายของตัวเองที่เต้นรัวเหมือนให้กำลังใจ ปากอิ่มเม้มเข้าหากันเล็กน้อยเพื่อเตรียมใจ
“ผมชอบพี่ครับ พี่ฮันกยอง !”
.
.
.
Hankyung’s part
“เหมือนได้ยิน.. คนพูดอะไรแว่ว ๆ ป่าววะ ?”
“อะไร ?”
คุณเคยคิดมั๊ย ?
“อะไรนะ กินข้าวเย็นมั่งนะ ชานซอง ประมาณนี้แหละ”
“อะไรของมึงวะ ไอ้บอม กูไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”
เวลาที่เราแอบรักใครซักคน..
“เห้ย แต่กูได้ยินจริง ๆ นะ”
“บ้า หูฝาดป่าวมึง ?”
บางทีมันทำให้เรารู้สึกว่า..
“เออ ๆ ชั่งมันเถอะ”
“อะไรวะไอ้นี่ ประสาท”
เราเป็นแค่..
“รีบไปเหอะ กูชักกลัว”
“เออ ๆ”
อากาศ..
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
“ไอ้ฮันเว่ยเห้ย รีบไปเหอะ เดี๋ยวจารย์เช่งกระบาลสวย ๆ ของมึงอีกหรอก”
“เออ ๆ กูไปแล้ว ๆ แปปนึง ขอเก็บของก่อน” เสียงทุ้มตระโกนตอบกลับไปก่อนจะรีบเก็บของที่อยู่บนโต๊ะ ด้วยความรีบร้อนทำให้ร่างสูงลืมดินสอเอาไว้
.
.
“เห้ย ๆ ไอ้วอน กูลืมดินสอว่ะ เดี๋ยวกูกลับไปเอาก่อนนะ” ไม่ทันรอคำตอบขายาวก็วิ่งกลับมาที่โต๊ะไม้หน้าตึก แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างบางหยิบมันขึ้นมา..
‘ฮยอกแจ.. เก็บดินสอของเรา’ร่างสูงคิดในใจอย่างตื่นเต้น ทันทีที่ได้สติขายาวก็วิ่งกลับไปหาเพื่อนรัก
“เห้ย ไอ้วอนนนนนนนนนนนนนนน ! น้องฮยอกแจเค้าเก็บดินสอกูด้วยย กูตื่นเต้นว่ะ” เสียงทุ้มแสดงความดีใจสุดขีด ทำให้เพื่อนอย่างชเวซีวอนหมั่นไส้ไม่ได้
“ก็แค่ดินสอ โถ่ ถ้าน้องฮยอกแจของมึงเก็บกางเกงในมึงได้ มึงคงลงไปชักบนพื้นแน่ ๆ”
“แค่นี้กูก็ดีใจแล้วว่ะ อย่างน้อยน้องเค้าก็ยังเห็นดินสอกูไม่ใช่อากาศ”
“ถุย ! เน่าว่ะ แล้วเวลาพูดทำไมมึงต้องทำหน้าเพ้อขนาดนั้นด้วยวะ ?”
“เออน่า ! รีบไปเหอะ กูอยากเรียนไม่ไหวแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
..ตอนนี้วิศ’วะนำไปแล้ว 1 ต่อ 0 ไม่รู้คุณหมอของเราจะแก้เกมส์ยังไง โอ๊ะ ๆ นั่น ๆ มาแล้วครับ ฮันกยองจากวิศ’วะได้ลูกไปครองอีกแล้ว..
เสียงเชียร์ดังลั่นมาจากทางวิศ’วะ เมื่อเดือนคณะและนักฟุตบอลสุดหล่อของคณะกำลังเลี้ยงลูกไปยังประตูฝั่งตรงข้าม เหล่านักศึกษาต่างส่งเสียงเชียร์กันจ้าละหวั่นด้วยความลุ้นระทึก
ร่างบางที่ยืนอยู่ตรงขอบสนามมองอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยมีชายหนุ่มเข้ามาถามชื่อพร้อมขอให้กรอกแบบฟอร์ม ร่างบางหันไปตอบอย่างเป็นมิตรแล้วตอบแบบฟอร์มที่ชายหนุ่มยื่นมา
.
.
ร่างสูงเลี้ยงลูกอย่างมุ่งมั่นไปยังประตูของฝั่งตรงข้าม สายตาคมหันไปมองกำลังใจที่อยู่ริมสนาม.. แต่แล้วก็พบว่ากำลังใจของตนนั้นกำลังยิ้มให้ไอ้หน้าจืดที่ไหนไม่รู้ แถมยังเขียนอะไรยิก ๆ บนกระดาษอีก เบอร์โทรศัพท์แน่เลย อะไรวะ คนอย่างกูยังไม่มีเลยมึง ไอ้หน้าเต้าหู้เอ๊ยยยย !
ปัง !เสียงลูกบอลอัดกระทบเหล็กที่ขอบประตู ร่างสูงทำท่าฟึดฟัดเมื่อเห็นภาพบาดตาแถมยังยิงพลาด
..ว้า พลาดซะได้ ! ชนเอาขอบโกพอดีเลย น่าเสียดายนะฮันกยอง.. เอาล่ะครับ คุณหมอของเรามีโอกาสได้ลูกอีกครั้ง โอ้ ไม่ใช่ใครที่ไหน สุดเท่ปาร์คยูชอนนักฟุตบอลสุดหล่อขวัญใจสาว ๆ นั่นเอง..
ร่างสูงกระฟัดกระเฟียดและยิ่งเพิ่มความรุนแรงในการเล่นเพิ่มยิ่งขึ้น เมื่อเห็นภาพบาดตา เค้าว่าละนะ อารมณ์หึงมักเป็นแรงพลักดันอะไรหลาย ๆ อย่าง สุดท้ายคณะเค้าก็คว้าแชมป์มาได้ จากการยิงไม่เลี้ยงของกัปตันฮันกยองสุดหล่อ
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
“รุ่นพี่คะ รุ่นพี่ลงป้ายนี้ไม่ใช่หรอคะ ?” หญิงสาวสะกิดร่างสูงให้ตื่นจากการหลับไหลเบา ๆ ใบหน้าคมเงยขึ้นอย่างเบลอ ๆ
“ขอบคุณครับ” ร่างสูงเอ่ยขอบคุณแล้วยิ้มน้อย ๆ ใบหน้าคมหันไปมองคนที่นั่งถัดไปอีกสองเบาะ ใบหน้าขาวเมื่อกระทบกับแสงแดดดูสว่างไสว น่ามองที่สุด
‘แล้วน้องฮยอกแจเค้าไม่ลงหรอวะ บ้านเค้าอยู่ซอยนี้หนิ’ ร่างสูงคิดในใจพลางลงจากรถไปยืนรอตรงป้ายรถเมล์เพื่อรอฮยอกแจลงจากรถ เมื่อตาคมเห็นว่าร่างบางลงจากรถเรียบร้อยแล้ว จึงเดินกลับบ้าน
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
คุณล่ะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศรึป่าว ?
เวลาแอบรักใครซักคน..
ถ้ารักใครก็รีบบอกไปนะ
เพราะบางที..
คน ๆ นั้นอาจจะรู้สึกว่าเป็นอากาศสำหรับเราอยู่ก็ได้ ^ ^
~:::::*can you see , can you hear , can I near ?*:::::~
เป็นไงบ้างกับช็อตฟิคตอนนี้ ?
ไม่งงใช่มั๊ย ? = =
ไรเตอร์กลัวงงจังเลย
เอาน่า 555555 5 5
อยากให้มีภาคต่อมั๊ย ? สำหรับตอนนี้
เผื่อใครต้องการตอนจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
รีเควสต์กันมา ถ้าไรเตอร์เห็นสมควรก็จะมีภาคต่อให้
แก้ขัดไปก่อนเน้อ เดี๋ยวไรเตอร์จะทยอยลงที่รีไรต์ให้
เม้นด้วยล่ะ ถ้าเม้นแล้วฮันฮยอกจะรักกันยาวนาน คิกคิก
ความคิดเห็น