คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER 8 ; ความแตกต่าง
CHAPTER 8
ความแตกต่าง
ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดด ! โทรศัพท์ของร่างสูงสั่นอยู่บนโต๊ะ เจ้าของจึงต้องผละออกจากหนังสือเล่มโปรดเพื่อกดรับ
“ยอบอเซโย ฮันยองพูดครับ”
// คิกคิก ผมมาทวงค่าเสื้อน่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณฮันกยองว่ารึป่าวครับ //
“ว่างครับ วันนี้ผมไม่ได้ไปไหน คุณอึนฮยอกมีอะไรให้ผมช่วยครับ”
// วันนี้ผมอยากทานข้าวน่ะครับ ช่วยมาเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวผมได้มั๊ยครับ คิกคิก //
“สำหรับคุณอึนฮยอก ผมว่างเสมอครับ” รอยยิ้มปรากฎบนหน้าของชายหนุ่มทันทีที่พูดจบประโยค ไม่รู้ว่าฝั่งนู้นเค้าเขินบ้างรึป่าว แต่เจ้าตัวดันเขินไปแล้วซะนี่ หึหึ
// งั้นวันนี้เจอกันที่ร้าน xxx นะครับ คุณรู้ใช่มั๊ยครับ //
“...”
// คุณฮันกยองครับ ? เอ่อ คุณฮันกยอง //
“ครับ ๆ รู้จักครับ”
// งั้นเจอกันตอน 5 โมงเย็นวันนี้นะครับ ผมวางก่อนละ จุ้บ คิกคิก.. ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดด//
ใบหน้าคมขมวดคิ้วขึ้นในทันที มันจะบังเอิญไปรึป่าวนะร้านนี้ ?
* : : : : : : What type that you like ? : : : : : : *
แอ๊ดดดด ~ ! เสียงประตูดังขึ้น ตามมาด้วยคนเปิดประตูเข้ามาภายในร้านที่ตกแต่งให้ความรู้สึกถึงร้านอาหารไทยที่อยู่ออกมาจากชานเมืองในกรุงโซล บรรยากาศแบบไทย ๆ พนักงานตอนรับที่ใช้วิธีตอนรับแบบคนไทยด้วยการไหว้
ไม่นานนัก สายตาของคนตัวเล็กก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่ม ที่กำลังโบกท่าทางแสดงว่าตนอยู่ ณ ส่วนใดของร้านอาหารแห่งนี้ เจ้าตัวหันไปบอกกล่าวกับพนักงานต้อนรับก่อนจะขยับเท้าเล็ก ๆ ที่ในวันนี้มาในรองเท้าหนังสีน้ำตาลอ่อนตามด้วยกางเกงขายาวสีขาวและเสื้อเชิ้ตสีดำที่ติดกระดุมเพียงแค่ 2 เม็ด แค่นี้ ก็เล่นเอาชายหนุ่มอีกคนในสั่นไม่ไหวแล้ว
“รอผมนานมั๊ยครับ ? คุณฮันกยอง” เสียงเล็ก ๆ เอ่ยถามถึงร่างสูงที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่นานหรอกครับ สำหรับผมยังไงก็รอคุณอึนฮยอกได้เสมอครับ เอ่อ.. ว่าแต่ทำไมคุณถึงชวนผมมาร้านอาหารนี้ล่ะครับ” คำถามที่ค้างคาในใจของชายหนุ่มหลุดออกมาทันทีที่ร่างบางนั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว
..เป็นไปอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วยนะ ฮันกยอง หึหึ..
ใบหน้าหวานที่กำลังก้มเพื่อจัดผ้ากัดเปื้อนที่ตักอยู่นั้น นัยน์ตาหวานเหลือบมองขึ้นอย่างมีเลสนัย แต่ก็แค่แว่บเดียวเท่านั้นล่ะ เพียงแค่แว่บเดียวที่ร่างสูงไม่ทันได้สังเกตุ
“อ่อ ผมได้ยินพวกเพื่อนผมเค้าพูด ๆ กันน่ะครับ ว่าอาหารไทยร้านนี้น่ะ อร่อยมากเลย ตัวผมก็ไม่เคยไปประเทศไทยหรือแม้แต่กินอาหารไทยเลยน่ะครับ เลยอยากจะรู้ว่ามันเป็นยังไง.. คุณฮันกยองเคยทานอาหารไทยรึป่าวครับ ?” ชายหนุ่มสีหน้าผิดหวังที่คำตอบไม่เป็นอย่างใจคิด
“ผมก็เคยทานบ้างน่ะครับ เผอิญภรรยาเก่าผมเค้าชอบทานมาก ๆ เลย” สีหน้าของร่างสูงเปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงฮยอกแจ ความเสียใจ ความรู้สึกผิด แสดงออกได้ชัดทางแววตา.. แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นที่ทำให้ใจของอึนฮยอกสั่นไหว..
“จริงหรอครับ ! งั้นคุณก็ช่วยแนะนำผมได้นะสิ งั้นคุณสั่งอาหารที่อร่อย ๆ ให้ผมหน่อยนะ ผมอยากทานมาก ๆ เลย คิกคิก ผมคิดถูกจริง ๆ น้า ที่ชวนคุณมาทานข้าวแล้วก็เลี้ยงข้าวผม ว้าววว” น้ำเสียงร่าเริงของอึนฮยอกทำให้ฮันกยองยิ้มออกมา
..ถ้าหากนี่คือฮยอกแจก็คงจะดีสินะ..
ชายหนุ่มสั่งอาหารกับพนักงาน โดยเลือกอาหารที่ฮยอกแจชอบ เค้าเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าที่มันบังเอิญหรือว่าตั้งใจ ถ้ามันเป็นเรื่องที่ตั้งใจ ก็ไม่ผิดแน่ที่ฮยอกแจจะยังไม่ตาย..
“คุณอึนฮยอกแพ้อะไรหรือไม่ทานอะไรรึป่าวครับ ? ผมจะได้หลีกเมนูนั้น” เสียงทุ่มเอ่ยถามคนตัวเล็กที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือแบล็คเบอร์รี่อยู่
“อ่อ ผมทานอาหารทะเลไม่ได้น่ะครับ ผมแพ้น่ะ”
“อ่อครับ” หนึ่งข้อความแตกต่างระหว่างอึนฮยอกกับฮยอกแจ อึนฮยอกแพ้ ส่วนฮยอกแจชอบมากที่สุดในโลก
“อ่อ ผมอยากทานน้ำไทย ๆ น่ะครับ คุณมีอะไรจะแนะนำผมมั๊ยครับ คุณฮันกยอง ?”
“ลองน้ำตะไคร้มั๊ยครับ ?”
“เอ่อ มันคืออะไรน่ะครับ แล้วรสชาติมันเป็นยังไง คือผมค่อนข้างเป็นคนกินยากแล้วก็เลือกกินน่ะครับ” สองข้อความแตกต่างระหว่างอึนฮยอกกับฮยอกแจ อึนฮยอกกินยากและเลือกกิน ส่วนฮยอกแจกินง่ายและไม่เลือก
“อ่อ ถ้าคุณไม่รู้จักก็ไม่เป็นอะไรครับ ผมแนะนำน้ำกระเจี๊ยบแล้วกัน มันจะหวาน ๆ เปรี้ยว ๆ คุณน่าจะชอบนะครับ”
“อ่าครับ ขอบคุณมากคร๊าบบ คิกคิก คุณนี่เชี่ยวชาญจังน้า แล้วเมนูที่คุณสั่งมีอะไรบ้างล่ะครับ ?”
“ที่ผมสั่งไปก็มีต้มยำไก่ หมูแดดเดียว แพนงหมู ไข่ลูกเขยแล้วก็ ห่อหมกปลาครับ คนแพ้อาหารทะเลทานปลาได้ใช่มั๊ยครับ ? ถ้าผมจำไม่ผิด”
“ได้ครับผมทานได้” รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฎบนใบหน้าหวาน ร่างสูงก็เคลิ้มไปกับรอยยิ้มนั้น
“อ๊า อาหารมาแล้วนะครับ ว้าวว น่าทานทั้งนั้นเลยครับ” ตาหวานลุกวาวขึ้นเมื่อเห็นอาหารที่ถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะ เจ้าตัวเริ่มชิมจากห่อหมกเป็นอย่างแรก
“อันนี่คืออะไรน่ะครับ อื้มม อร่อยดีนะ”
“ห่อหมกครับ เค้าเรียกห่อหมก”
“แล้วอันนี่เค้าเรียกว่าอะไรครับ” คำถามนี่ถูกถามโดยร่างบางอยู่ตลอด ทำให้ฮันกยองรู้ได้เลยในทันทีว่าผู้ชายคนนี้ แตกต่างจากฮยอกแจของเค้าโดยสิ้นเชิง
* : : : : : : What type that you like ? : : : : : : *
สายลมที่พัดเอื่อย ๆ พัดผ่านร่างสองร่างที่เดินไปตามริมแม่น้ำ
“คุณหนาวรึป่าวครับคุณอึนฮยอก ?” ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มเอามือมาถู ๆ กันบ้างแล้ว
“อ่อครับ ผมไม่ชอบความหนาวน่ะ เอ่อ ผมว่าเราควรจะกลับกันได้แล้วนะครับ ผมชักหนาวจนทนไม่ไหวแล้วน่ะครับ” สามข้อความแตกต่างระหว่างอึนฮยอกกับฮยอกแจ อึนฮยอกไม่ชอบความหนาว แต่ฮยอกแจกลับชอบมันเสียเหลือเกิน
“งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถครับ” ว่าแล้วคนทั้งสองคนก็เดินไปยังรถเบนซ์คันหรูของอึนฮยอก เมื่อร่างเล็กเข้าไปนั่งในรถ ก็กดให้หลังคาเลื่อนขึ้นมาทันทีด้วยความหนาว
“ขอบคุณนะครับสำหรับอาหารมื้อนี้ มันเป็นอาหารที่อร่อยมากเลยน่ะครับ ผมหวังว่าเราคงจะมีโอกาสได้ทานอาหารด้วยกันแบบนี้อีกนะครับ บ๊ายบาย”
ร่างเล็กโบกมือก่อนจะถอยรถออกจากที่จอดไปและขับรถออกไปจนสุดสายตาร่างสูง
.
.
.
..ตอนนี้นายก็รู้ความแตกต่างของอึนฮยอกกับฮยอกแจแล้วสินะ คิกคิก..
* : : : : : : What type that you like ? : : : : : : *
ไรเตอร์กลับมาอัพอีกแล้วในรอบหลายเดือน = =
เพิ่งแต่งเมื่อกี้แล้วก็อัพเมื่อกี้ สด ๆ ร้อน ๆ เลย คึคึ
บ๊ะ แล้วทีนี้ฮันกยองเหมือนจะรู้แล้วว่าอึนฮยอกกับฮยอกแจแตกต่างกัน
ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าเรื่องนี้ไม่มีเอนซีแน่นอน เพียงแต่ว่าอาจจะมีในช็อตฟิค
ไรเตอร์ชอบแต่งช็อตฟิคมาก จนบางทีคิดจะรวมเล่มช็อตฟิคบ้างแล้ว = =
แบบมันจะแว่บ ๆ มาตลอดอ่ะ ไว้เจอกันตอนหน้าน้าา ^ ^
ความคิดเห็น