คำที่กั้น_ระหว่างหัวใจ

บทที่ 1
ตอน เมื่อเรา....ได้พบกัน
ตึก...ตึก...ตึก ตอนนี้เสียงหัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว เพราะกำลังตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า สิ่งมีชีวิตที่ขนานนามว่า ผู้ชาย เขากำลังจ้องมองป้ายประกาศที่ติดข่าวสารมากมายในโรงเรียนเอาไว้ เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่ ผู้ชายคนนี้มีรูปร่างสูงแบบท้วมๆ ใบหน้ารูปไข่รับกับคิ้วเข้มสีดำ ตาชั้นเดียว ปากอมชมพูน่าจูจุ๊บ>///<  ผู้ชายคนนี้ถึงไม่หล่อเหลามากมายอะไรนัก แต่สิ่งที่ห้ามไม่ได้นั้นคือดวงใสใสของฉันกำลังจ้องมองเขาแบบคาดสายตาไปไหนไม่ได้ เหมือนโลกทั้งโลกนั้นหยุดหมุนไปชั่วขณะ....

            หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะจนแทบไม่รู้เลยว่าหน้าของฉันตอนนี้จะแดงไปแค่ไหนกันแล้ว

ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน คล้ายกับเคยสัมผัสมาก่อน แต่มันเนิ่นนานเหลือเกินความรู้สึกนี้

หรือว่า....

“เธอ เธอ เธอ เป็นอะไรรึเปล่า”เขาเดินมาหยุดพูดอยู่ตรงหน้าของฉัน ยิ่งทำให้ใจเต้นแรงกว่าเก่าอีกเป็นร้อยเท่า กรี๊ดจะทำยังไงดีล่ะมันหยุดมองไม่ได้นี่นา เขาต้องหาว่าเราโรคจิตหรือไม่ก็บ้าแน่ๆ

“ปะ..เปล่า”ฉันตอบไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แล้วก็เดินหนีออกมาอย่างรวดเร็ว

 “เฮ้ออออออ...เกือบไปแล้วสิ”ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่กอก เมื่อพ้นสายตาของเขาคนนั้นแล้ว

“เกือบไปแล้วอะไรหรอ”เสียงของใครบางคนที่ฟังคล้ายกับได้ยินมาก่อนหน้านี้ได้สักพักดังแทรกเข้ามา

“ก็เกือบ...เฮ้ยยยยยยย”ฉันตกใจกับคนที่มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อะไรจะไวอย่างกับลิงปานนี้นะ นายคนนี้

“นะ นายมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันถามปนกับความตกใจ

“ก็เดินตามเธอมาตลอดนั่นแหละ แล้วเธอล่ะเดินหนีฉันทำไมเหรอ”เขาพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ รู้ป่ะหน้ามันใกล้เกินไปแล้วนะ>///<

“ปะ เปล่าน่ะ อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันสิ”ฉันหลบสายตาที่กำลังจ้องมองของคนตรงหน้าด้วยความเขินอาย แล้วเขาก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าของเขาออกห่างใบหน้าของฉันแบบช้าๆ ฉันจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เธอชื่ออะไรเหรอ”เขาถามฉัน เสียงของเขาทุ้มนิดหน่อย แต่ฟังดูจริงจังเอามากๆ จนทำให้ฉันเลี่ยงที่จะตอบเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เหมือนกับถูกสะกดจิตไว้ยังไรยังงั้น

“เอ่อ ซะ ชื่อ ซอล”ฉันพูดพลางหลบหน้าของเขา สายตาของเขาทำให้ฉันไม่กล้ามองเขาเลย

“เราชื่อ ต้าร์ นะ อยู่ม.4ห้อง5 เธอล่ะ”เขาแนะนำตัว แล้ววกกลับมาถามฉันอีก

“ม.4ห้อง5”ฉันตอบ แบบหลบสายตาคู่สวยของเขา

“ห้องเดียวกันเลยนี่นา”เขาว่า แล้วส่งยิ้มที่หวานอย่างกับลูกอมที่อบอวลไปด้วยน้ำหวานที่ผสมให้เข้ากันได้อย่างลงตัว จนทำให้ฉันเคลิ้มไปอย่างลืมตัวเสียสนิท...

“ไปด้วยกันสิ เดินไปห้องเรียนด้วยกันนะ”เขาชวนพร้อมยื่นมือมาด้วย

“หาา” ฉันอุทานอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“งั้น เดินไปด้วยกันดีกว่านะ” เขายิ้มก่อนจะเดินนำไป

“เอ๋” ฉันอุทานอีกครั้งเพราะการตัดสินใจของเขาที่ฉับไวเหลือเกินจนฉันตามไม่ทันเลย อะไรหว่า...

ผ่านไปไม่นานเขาก็พาฉันมาถึงห้องห้องหนึ่งที่สภาพไม่ค่อยจะเป็นห้องเรียนสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังมีเค้าโครงอยู่บ้างเล็กน้อย อย่างเช่น กระดานดำ นี่สิ ที่บ่งบอกว่าเป็นห้องเรียนน่ะ

“ถึงแล้วล่ะ ห้องเรียนของพวกเรา”เขาว่าพร้อมกับทำท่าทางเหมือนจะให้ฉันตามเข้าไป แล้วฉันก็เดินตามไปอย่างว่าง่ายดาย แหงสิมันก็ห้องเรียนฉันเหมือนกันนะ

“มานี่สิ นั่งตรงนี้ดีกว่านะ”เขาชวนให้ฉันไปนั่งข้างหน้าต่างเกือบหลังสุด โดยถัดจากทางด้านหลังมาสามโต๊ะเท่านั้นเอง ส่วนเขาก็นั่งข้างหลังฉัน

สักพักหนึ่งก็มีนักเรียนที่ได้ห้องเดียวกับพวกฉันก็ถยอยกันเข้ามาจนครบ ต่างคนก็ต่างเลือกที่นั่งเป็นที่นั่งของตัวเองอย่างพออกพอใจ แล้วอาจารย์สาวสวยน่าจะเป็นอาจารย์โฮมรูมก็เข้ามาแนะนำตัวและบอกรายละเอียดต่างๆของโรงเรียนตั้งแต่ประวัติโรงเรียน จุดบริการต่างๆ และยันเรื่องส่วนตัวของอาจารย์เองก็แทบจะไม่ปิดบังกันเลยก็ว่าได้

“ซอล ตั้งใจฟังจังนะ”ต้าร์ที่เงียบไปพักใหญ่ๆ ทักฉันขึ้น ชื่อของเขาที่แนะนำตัวไปแล้วนะ

“อืม”ฉันตอบ และยังคงนิ่งกับการฟังอาจารย์สาวสวยพูดคุยกับเรื่องราวต่างๆที่ขนมาเล่าสู่กันฟังใน ณ ที่นี้ ห้องนี้ ที่ฉันเพิ่งได้เข้าเรียนเพราะฉันเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเป็นวันแรกนั่นเอง

“นี่เธอไม่มีอะไรจะพูดแล้วหรือไงกันนะพูดอยู่ได้คำเดียวน่ะ”ต้าร์บ่น ที่เห็นฉันพูดแบบนั้นออกมา

“อืม” ส่วนฉันก็ตอบเหมือนเดิม ไม่ได้กวนนะแต่เราไม่รู้จะพูดอะไรต่างหาก

“อืม อืม อืม ขอบใจ”ต้าร์ทำท่าไม่พอใจนิดหน่อยกับท่าทางคำพูดของฉัน

“คิก คิก คิก”ฉันอดขำท่าทางงอนๆของเขาไม่ได้เลย

“ไม่ต้องมาขำเลยนะ”เขาทำท่าหน้างอนใส่ฉันแล้วหันหน้าไปอีกทาง ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ขี้งอนซะงั้น แต่ก็น่ารักชะมัดเลยอ่ะ>_<

“จ้าๆไม่ขำก็ได้”ฉันว่าพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยของฉันไปหาเขาเป็นการง้อ กรี๊ดเกิดไม่เคยมาง้อผู้ชายเลยแล้วยิ่งเพิ่งรู้จักแล้วด้วยอ่ะ กล้าทำได้อย่างไรเนี่ย เขิน เขิน เขิน>///<(ยัยบ้า>>ผู้เขียน)

“จริงนะ”แล้วต้าร์เขาก็ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองมาเกี่ยวนิ้วก้อยของฉัน เขายิ้มที่มุมปากเล็กๆแล้วก็พูดบางอย่างออกมา

“เป็นเพื่อนกันนะเอง สัญญานะว่าจะเป็นเพื่อนกันอ่ะ”

“อืม” ฉันยิ้มกับพูดของต้าร์ ในที่สุดฉันก็มีเพื่อนในโรงเรียนแห่งใหม่สักที ปกติฉันว่าฉันเป็นที่เข้ากับคนยากหรือว่าฉันไม่เคยที่พยายามเข้าใจคนอื่นรึเปล่านะ...