คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 พบกันครั้งแรก
#เปิดเพลงคำตอบที่ไม่เคยรู้ เพิ่มบรรยากาศในการอ่านฟิค><
ย่านเมียงดง
“ทำไมซื่อบื้ออย่างนี้น๊าา…แบคฮยอน..ทำมือถือหายตอนไหนเนี่ยTT^TT”
คุณคิดว่าคนซื่อบื้ออย่างผมมีจริงหรือป่าวคับ…ก็วันนี้ผมทำของหายมา4ครั้งแล้วแถมไม่รู้สึกตัวสักครั้ง ทำไมถึงซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้วะ คนหล่อเซ็ง-w- ขณะที่ผมกำลังโวยวายอย่างคนบ้า..ผมรู้สึกเหมือนว่ามีน้ำหยดลงบนหัวผมมาเรื่อยๆจนต้องเงยหน้ามาดูปรากฏว่าฝนกำลังตกอย่างบ้าระห่ำ..ทำให้ผู้คนแถบนั้นวิ่งไปหาที่หลบฝนซึ่งหนึ่งในนั้นก็ผมนั่นแหละครับ แต่ที่แตกต่างกันคือ ผมล้มลงกับพื้นเพราะมีผู้ชายสูงโปร่งวิ่งมามาชนผม ซึ่งทำให้เขาหยุดชะงัก
“อ๊ะ ขอโทษครับคุณเป็นอะไรมั้ย?”
“อะ เอ่อไม่เป็นไรฮะ”
“O_O”
“มีอะไรหรอฮะ..ทำไมทำหน้าอย่างนั้น=__=”
“เอ่อคือนายเลือดออกที่เข่าน่ะ”
“หาาา ใครเลือดออกนะ?”
“นาย”
“ ^^”
ตึ้ง….
“เฮ้ย!!”
ก่อนหน้านี้
Chanyoel’s Part
“มีไรวะเซฮุน..แค่นี้มึงง้อเมียไม่ได้หรอวะถึงต้องมาปรึกษากู”
(มึงไม่รู้อะไรไอ้ชานหยอย เมื่อวานซืนพี่ลู่หานไปเจอข้อความของซอนมีจากมือถือกูไม่ทันจะอธิบายเลย..พี่เขาก็ไล่กูไปนอนนอกห้อง)
“ฮ่าๆสมน้ำหน้า..อยากหน้าหม้อเองช่วยไม่ได้”
(หน้าหม้อบ้านมึงดิ!กูเลิกกับซอนมีตั้งแต่คบกับพี่ลู่แล้วโว้ย..ทำไงดีวะหยอยกูนอนนอกห้องมาสองคืนแล้วนะเว้ยTT^TT..กูอยากกอดเมีย กดเมี..)
“ไม่ต้องบรรยายโว้ย!!มึงก็ไปจองตั๋วไปเที่ยวที่กระบี่ดิ เห็นมึงเล่าว่าเมียมึงอยากไปไม่ใช่หรือไง?”
(เออว่ะ..ทำไมคิดไม่ออกวะแค่นี้แหละขอบคุณมากเพื่อนสุดเลิฟจุ๊บุๆ)
หลังจากไอ้เซฮุนวางสายไปเพื่อจะไปง้อเมียสุดที่รัก ผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันมีนัดกับน้องชายต่างแม่ไว้ตอนหกโมงตอนนี้ห้าโมงครึ่งแล้ว เวรแล้วไง สักพักฝนก็ตกอย่างบ้าระห่ำ
“เอาวะ…วิ่งฝ่าฝนไปละกัน”
ขณะที่ผมวิ่งไปได้ไปชนกับร่างบางซึ่งเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาทำให้ผมตะลึงกับใบหน้าแสนน่ารัก ซึ่งกำลังทำหน้าเบะปากแต่ยังไงก็น่ารักอยู่ดี(เพ้อ)ผิดมั้ยถ้าผมจะชอบผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนี้>///<
“อ๊ะ ขอโทษครับคุณเป็นอะไรมั้ย?”
“อะ เอ่อไม่เป็นไรฮะ”
“O_O”
“มีอะไรหรอฮะ..ทำไมทำหน้าอย่างนั้น=__=”
“เอ่อคือนายเลือดออกที่เข่าน่ะ”
“หาาา ใครเลือดออกนะ?”
“นาย”
“ ^^”
ตึ้ง….
“เฮ้ย!!”
หลังจากคนน่ารักก้มไปดูแผลที่เลือดตรงหัวเข่าอยู่ดีๆเขาก็สลบไปเลย กลัวเลือดหรอเนี่ยสนใจให้คุณหมอชานยอลรักษามั้ยครับ แต่ดูเหมือนว่าผมต้องอุ้มเขาไปส่งที่ไหนสักแห่งเพราะดูเหมือนก็ต้องเป็นบ้านของผมนั่นแหละ ผมจึงพาเขาไปที่รถเพื่อไปร้านที่ผมนัดกับคยองซูไว้เพื่อไปรับมันกลับบ้าน=__=ทั้งที่จะโครตขี้เกียจ
“คยองซู…นายออกมาหน้าร้านเลยพี่จะถึงแล้ว”
(อะไรอ่ะ>O<เค้าเพิ่งจะถึงเองนะจะไม่ให้น้องกินข้าวหน่อยหรอ)
“จะกินข้าวก็ได้แต่แกต้องกลับบ้านเองนะ”
(โหไรอ่ะTT^TTเค้าเพิ่งได้กลับเกาหลีนะทำไมพี่ทำอย่างนี้เดี๋ยวเค้าจะโทรไปฟ้องพ่อ เชอะ)
“จะกลับด้วยกันมั้ย?”
(กลับดิ พี่อยู่ไหนแล้วล่ะ)
“จอดรถอยู่ข้างหน้าแก เห็นมั้ย”
คยองซูมองซ้ายมองขวารู้สึกว่าผมเพิ่งจะบอกว่า “จอดรถอยู่ข้างหน้าแก” ดูเหมือนความซื่อบื้อของมันจะมีมากกว่าที่ผมคิดเพราะมันเดินไปเลยรถผมไปทำให้ผมต้องตะโกนมันขึ้นรถ
“โด คยองซูรถฉันอยู่นี่จะไปไหนฮะ”
“อ้าวพี่ชานยอลไหนบอกว่าจอดรถทางขวาผมอ่าา”ไอ้นี่หูตึงหรือป่าววะบอกว่าข้างหน้าแกไม่ได้บอกว่าทางขวาแกแล้วมันก็เดินไปเปิดประตูรถข้างผมซึ่งมีคนน่ารักสลบตรงเบาะข้างหน้า ผมจึงไล่มันไปที่ด้านหลังและขับกลับบ้าน
“พี่ชานยอลแฟนพี่น่ารักโคดอ่ะ>O<”
“แฟนที่ไหน..เขาสลบไปพี่เลยอุ้มเขามาต่างหาก”ขณะที่ผมกำลังเลี้ยวเข้าบ้านเหล่าคนใช้และพ่อบ้านมายืนรอรับและรับสัมภาระของคยองซูไปเก็บห้อง ซึ่งคนที่ไม่คาดคิดว่าจะมาที่นี่ก็โผล่หน้าจากบ้าน ทำเอาคยองซูทำตาโตจากที่โตอยู่แล้ว
“ไอ้กัมจง แกมานี่ได้ไงฮะไหนบอกว่าไปประชุมที่เซี่ยงไฮ้ไม่ใช่หรอ”
“………”จงอินไม่พูดอะไรแต่เดินไปหาคยองซูแล้วอุ้มขึ้นห้องไปแล้วหันมาหาผม
“ผมขอพาภรรยาผมไปลงโทษที่ห้องนะครับ”ผมไม่ได้พูดอะไรแต่พยักหน้าใครจะขัดมันล่ะรังสีอัมหิตขนาดนั้น ผมไม่ได้กลัวมันหรอกนะแต่ผมก็อยากอยู่กับคนน่ารักที่อยู่ในอ้อมกอดของผมที่กำลังพาไปที่ห้อง ขณะที่ผมเดินไปที่ห้องร่างเล็กในอ้อมกอดเริ่มขยุกขยิกมากขึ้นแล้วหัวทุยก็ถูไปที่เสื้ออย่างออดอ้อน แต่ดูเหมือนเขาจะกำลังจะตื่น
“เอ่อ..คุณมาอุ้มผมทำไมฮะ?”ใบหน้าน่ารักเริ่มขึ้นสีมากขึ้นทำให้ดูน่ารักกว่าเดิม อดทนไว้ชานยอล..
“คือคุณสลบไปตอนก้มไปดูแผลที่เข่าผมไม่รู้จะไปส่งที่ไหนเลยพาคุณมาที่บ้าน”เมื่อถึงห้องนอนผมวางตัวเขาที่เตียงและเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลแล้วนั่งทำแผลให้เขา
“ขอบคุณมากนะฮะ ผมชื่อบยอน แบคฮยอน ผมขอโทษที่อยู่ดีๆก็สลบไปพอดีผมกลัวเลือดน่ะฮะ”
“ไม่เป็นไร ผมต่างหาที่ต้องไปขอโทษที่วิ่งไปชนจนทำให้คุณเป็นแผล ผมชื่อปาร์ค
ชานยอล”ผมลุกขึ้นจากพื้นแล้วหย่อนตัวนั่งข้างแบคฮยอนดูเหมือนเขาจะหน้าแดงมากขึ้นกว่าเก่าผมรู้สึกเหมือนแรงดึงดูดทำให้ริมฝีปากผมกับแบคฮยอนประกบเข้าหากันอย่างเนิ่นนานและอ่อนหวานลิ้นเล็กดูไม่ประสีประสาทำให้ลิ้นของคนตัวใหญ่กวาดความหวานจากโพรงปากอย่างอดอยาก แขนของคนตัวเล็กโอบรอบคอคนตัวใหญ่แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กเริ่มหายใจไม่ออกจึงเริ่มขัดขืนทำให้ผมต้องผละออกมาอย่างเชื่องช้า แก้มที่แดงของคนตัวเล็กทำให้ผมอยากดึงเขามาจูบอีกรอบจัง….แต่ก็ต้องก็เก็บความคิดนั้นไว้เพราะว่า…
“อ๊ะ..อ๊าาาา..ระ..แรงอ..อีกฉะ ..ฉันไม่ไหวแล้วอ๊าาาา!!”
เสียงครางของดีโอจากห้องข้างๆ..ทำให้ใบหน้าของแบคฮยอนยิ่งแดงเถือกใบถึงใบหู และก้มหน้าจนเกือบจะชิดกับอก..ให้ตายเหอะผมเริ่มไม่ไหวแล้วนะ เสียงจากห้องข้างๆก็ยังดังเรื่อยๆ สงสัยพรุ่งนี้น้องผมคงไม่แรงลงจากห้อง เพราะดูท่าทางแล้วไอ้จงอินจะเล่นถึงเช้าพูดแล้วก็อิจฉาคนมีเมียT^T
“เอ่อ…ผม>////<”
“หืม”
“เอ่อ…ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณชานยอล…ขอบคุณที่พามาทำแผลนะฮะ>////<”
“ไม่ต้องหรอก…นี่ก็ดึกแล้วนายค้างที่นี่เถอะ”
“เอ่อ…แล้วจะให้ผมนอนห้องไหนฮะ”
“ห้องฉันนี่แหละ”
“O_O”
“พอดีฉันไม่ได้ให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องอื่นน่ะ..นายนอนห้องนี้กับฉันละกัน..ส่วนเสื้อผ้านายน่าจะใส่เสื้อผ้าฉันได้(มั้ง)..ส่วนที่นอน..นายคงไม่ใจร้ายไล่ฉันไปนอนโซฟาใช่มั้ย”
“เอ่อ..คุณชานยอล>////<”
“อีกอย่าง..เรียกฉันแค่ชานยอลก็พอไม่ต้องเรียกคุณหรอกมันแก่เกินไป..นายไปอาบน้ำเถอะ”
หลังจากแบคฮยอนเดินเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ…ผมอยากจะบอกคนอ่านว่าฟินนนนครับ..คนอะไรโครตน่ารัก ตัวเล็กๆผิวขาวๆปากแดงๆแถมหวานด้วย แถมวันนี้ได้นอนเตียงเดียวกันอีก พูดได้สามคำเลยว่า ฟินนาเล่
“หึๆวันนี้นายจะต้องเป็นหมอนข้างให้ฉัน พยอน แบคฮยอน”
#นี่เป็นการแต่งครั้งเเรกของไรเตอร์ อ่านแล้วช่วยๆเม้นด้วยนะคะ(ขอสัก10เม้นเนอะ)>< อย่าทำเป็นนักอ่านเงาน้าาา รู้สึกว่าชานยอลแอบหื่นอ่ะ เจอกันเเค่ครั้งเเรกก็จะเอาแบคมาเป็นหมอนข้างและ..ถ้าอยู่ด้วยกันบ่อยๆไม่จับกดเลยหรอ
><
ความคิดเห็น