คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ( SF ) วันนี้วันสุดท้าย tao x kacha
Tao x kacha
‘คชา คบกับพี่นะ ’
‘พี่รักคชานะ ’
หลายเดือนล่วงเลยมาเกือบพี่ที่คชากับพี่เต๋าคบกัน พี่เต๋าเป็นคนดีมากดูแลคชาดีทุกอย่าง
จนคชาอดนึกไม่ได้เลยว่าสักวันถ้าไม่มีพี่เต๋า เขาจะอยู่ได้อย่างไร
แต่อะไรๆก็ดูจะไม่เหมือนในนิยายเสมอไป ละครรักแสนหวานมันไม่เคยยั่งยืนนักหรอก
บางวันเราอาจจะยิ้ม หัวเราะเพราะคนที่เรารัก แต่บางวันเขาก็ทำให้เราเสียใจร้องไห้ได้เหมือนกัน ..
พักหลังมานี้พี่เต๋าดูเหมือนจะมีงานที่มหาวิทยาลัยเยอะเป็นพิเศษ และที่มากไปกว่านั้น .......
เด็กหนุ่มหัวไว เก่งไปซะทุกเรื่องแบบเต๋า การได้ทุนไปเรียนที่นั้นที่นี้คงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขา
เศรษฐพงศ์ เพียงพอ
‘อาทิตย์หน้าครับ ’ เสียงเด็กหนุ่มกล่าวตอบผู้หญิงวัยกลางคนที่เรียกกันว่าอาจาร์ย
แน่สิการไปเรียนปริญญาโทไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย เพราะเขาต้องไปอยู่ที่นู้นเกือบ 3 ปี
แล้วเรื่องระหว่างเรา .....
ตลอดทั้งอาทิตย์เต๋าง่วงกับการจัดแจงเรื่องเอกสารเรียนต่อ แถมยังเรื่องที่พัก การเดินทาง
จนไม่มีเวลาแม้แต่จะเอ่ยปากบอกลาอีกคนแม้แต่น้อย จนถึง วันสุดท้าย
‘คชา พรุ่งนี้ไปส่งพี่เต๋ากัน ’ เสียงเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับคชา ‘เฟรม ’เอ่ยชวนเพื่อน
ในใจคงคิดว่าอีกคนตั้งใจจะไปอยู่แล้ว
‘ส่งพี่เต๋า ? ส่งไปไหน ? ’ ถามพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง
‘อ่าวนี่คชาไม่รู้หรอ อย่าบอกนะว่าพี่เต๋าไม่บอกคชาที ’
‘อืม ’ แน่สิตลอดหลายวันที่ผ่านมาคชาไม่ได้คุยกับเต๋าเลย
ไม่ได้แม้เพียงแต่จะเห็นหน้าหรือได้ยินเสียง
คิดถึงเหลือเกิน ...
‘พรุ่งนี้พี่เต๋าจะไปอเมริกา พี่เต๋าน่ะได้ทุนเรียนต่อที่นู้น 3 ปีเชียวล่ะ โทรไปหาพี่เต๋าสิคชา ’
คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง น้ำใสใสอาบแก้มทั้งสองข้าง ตาบวมช้ำไปหมด
คิดทบทวน
‘พี่เต๋าจะไปพรุ่งนี้แล้ว ’
ยิ่งคิดก็เหมือนจะยิ่งเจ็บ อย่าร้องสิคชา อย่าร้องพี่เต๋าไม่ชอบให้ร้องไห้นะ
พูดปลอบตัวเอง พร้อมสะบัดหัวไปมา เพื่อพยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป
แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแต่กลับจะช่วยตอกย้ำเข้าไปอีก
ฝึกไว้นะคชา ต่อจากนี้ไปก็จะไม่มีใครปลอบแล้วละ
แสงแดดสาดส่องกระทบกับคนที่นอนขดอยู่บนเดียว เป็นสัญญาณให้รู้ว่า
วันนี้แล้วสินะ วันสุดท้ายจริง ๆ
‘เรียนท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไปสหรัฐอเมริกา เช็คอินด้านนี้เลยค่ะ ’
‘เห้ยเต๋าน้องคชาไม่มาส่งมึงหรอ ’
‘ ไม่มาหรอก กูไม่ได้บอกน้องเขา ’
‘เชี่ยเต๋ามึงใช้ส่วนไหนคิดว่ะ ที่ไม่บอกน้องเขา’
‘ไม่รู้ กู.. ไม่กล้าบอก กูกลัวน้องเค้าเสียใจ กูกลัวถ้ากูต้องเลิกกับน้องเขา ..’
‘แล้วคิดว่าแบบนี้ดีแล้วรึไง แล้วมึงเองนั่นแหละที่จะเสียใจที่สุด ’
คำพูดของเพื่อนสนิท ทำเอาเต๋าอึ้งไปไม่น้อย ก่อนโทรศัพท์ของเขาจะดังขึ้น
หน้าจอมือถือปรากฏชื่อคนที่เอ่ยถึงพอดี คชา...
‘ฮัลโหล’
(พี่เต๋าอยู่สนามบินแล้วใช่ไหม )
‘ค..ครับบ ’
(วันนี้คงวันสุดท้ายแล้วสินะ พี่ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้นะ ผมไม่โกรธพี่หรอก)
(ผมเข้าใจ ผมเพียงแต่อยากให้พี่ฟัง สิ่งที่ผมกำลังจะบอก ฟังผมพูด ฮึก หน่อยย นะ )
เสียงสั่นปนเสียงสะอื้นของคนปลายสาย ทำเอาคนที่ยืนฟังอยู่อึ้งไปไม่น้อย
ภาพเดิมดีดี ที่เรามีร่วมกัน
จะเป็นวันวานในวันพรุ่งนี้
กี่ความทรงจำ
กี่คำรักทุกเรื่องราวดีดี
กี่ความฝันที่เรานั้นเคยมี
ฝากเอาไว้ในหัวใจเธอที
เธออย่าลบเธออย่าล้างมันไป
กี่การกระทำ
โปรดช่วยย้ำให้เธอจำเมื่อไกล
และกี่เสียงที่ฉันนั้นเคยพูดด้วยหัวใจ..ว่ารักเธอ
วันนี้ ฉันมีแค่วันนี้
ที่ฉันจะได้บอก..บอกเธอว่ารักเหมือนเมื่อวาน
เสียงหวานจากปลายสายร้องเพลงเพลงนึงออกมาจากความรู้สึกที่มีในตอนนี้
(จะวันนี้หรือวันใดฉันก็รักเธอ...) เมื่อบทเพลงท่อนสุดท้ายถูกขับร้องออกมา
เหมือนความรู้สึกที่มีอยู่จะกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป
(ฮือออ ฮึก ฮึก ฮึก ฮือ )
(ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ) เสียงพนักงานสายการบิน ดังขึ้น ผ่านเข้ามายังโทรศัพท์
ใช่ คชาอยู่ที่สนามบิน
‘คชา คชาอยู่ไหน รอเต๋าตรงนั้นนะ คชาอย่าไปไหนนะ ’
เสียงร้องไห้ของคนปลายสายทำเอาอีกแทบคลั่ง เต๋าทำไมแย่แบบนี้วะ
ทำไมปล่อยให้คชาร้องไห้แบบนี้
‘ขอโทษครับหลีกทางหน่อยครับ ร่างสูงวิ่งเบียดเสียดผู้คนไปทั่วสนามบิน แต่ก็ไม่เจอคนที่เขาต้องการหาสักที
ขายาวหยุดพักฝีเท้าก่อนจะหอบอย่างเหนื่อยล้า
‘ฮืออ ฮึกก ’ เสียงสะอื้นดังมาจากด้านหลัง ทำเอาอีกคนหันหลังควับ เสียงนี้ใครจะจำไม่ได้
‘คชา ’ ร่างสูงสวมกอดคนตัวเล็กทันที
‘พี่เต๋า พี่เต๋าดูแลตัวเองดีดีนะ ผมรักพี่เต๋านะ ชารักเต๋านะ ’
รัก คำที่พยายามจะพูด พูดให้มากที่สุดเท่าที่ยังมีโอกาสเพราะต่อจากนี้ไป
อาจจะไม่ได้พูดมันอีกเลย ไม่มีสิทธ์แม้แต่จะพูด กลัว กลัวว่าบางทีคนตรงหน้าอาจจะลืมคำนี้ไป
กลัวว่าเรื่องราวทั้งหมดมันจะจบลงด้วยคำว่า อดีต
‘เต๋าก็รักชานะ ‘ ไม่ว่าคำอีกป็นหมื่นเป็นแสนคำก็ไม่มีคำไหนที่จะตรงใจสุดเท่าตอนนี้แล้ว
‘พี่เต๋าไปขึ้นเครื่องได้แล้ว ’ ร่างสูงค่อยๆพละออก ก่อนจะเดินหันหลังไปพร้อมรอยยิ้ม
รอยยิ้มนี้ผมจะจำมันไว้ กับเรื่องของเรานะ
ไม่ว่าจะผ่านไปเท่าไหร่ ก็ยังเป็นเรื่องของเรา ถึงวันนั้นคำว่าเราสำหรับพี่จะไม่มีผม
ผมทำได้เพียงแต่หวังว่าอีก 3 ปี คนที่จะมายืนอยู่ต่อหน้าผม
จะเป็นเต๋าคนเดินกับคนที่กำลังจากผมไปในตอนนี้
END -)
ความคิดเห็น