ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter VIII: Ice\'s cream mint คุณค่าของความรัก
ฉันกลับบ้านพร้อมความเครียดมหาศาล ฉันรีบเดินขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว แล้วล้มตัวลงนอน
ปิ๊งปอง
เสียงกริงเรียกดังขึ้น ฉันเดินลงมาเพื่อจะดูว่าใคร ใครคนนั้นก็คือไวท์
“มีอะไรหรอ” ฉันพูดหลังจากเปิดประตูให้
“เปล่าหรอก คือ ฉันมีเรื่องจะปรึกษา”
“อืม เข้ามาซิ” ฉันเชิญไวท์เข้าไปนั่งในห้องรับประทานอาหาร แล้วยกน้ำมะขามมาให้
“ฮิฮิ ชิมดูซิ ฉันคั้นเองกับมือ” โอ้ พี่ท่านคงจะกินล่ะนะ ขนาดไข่ต้มฉันยังทำไม่เป็นเลย
“อืม” ไวท์พยักหน้าแล้วหยิบน้ำมะขามขึ้นมาดื่ม
“อะ...อร่อย..ม๊ากมาก” ไวท์อมตุ่ยหน้าซีดเขียวพูดขึ้น
“มีปัญหาอะไรหรอ” ฉันถามอย่างเป็นห่วง ฉันคิดว่าตอนนี้ไวท์คงพูดในใจว่า
‘ปัญหาท้องเสียของฉันน่ะซิน้ำมะขามเธอรสชาติแย่กว่าไข่เน่าอีก แถมยังรู้สึกแย่กว่าตอนฉันสอบตกซะอีกนะเนี่ย’
“แปปนะ ห้องน้ำอยู่ไหน”
“อะ..เอ่อ ทางนั้น” ฉันชี้ไปที่ป้ายซึ่งเขียนว่าส้วมทางนี้ ไวท์รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ฉันทำไวท์ขี้แตกหรอ - -a เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็เลยลองชิมน้ำมะขามซะหน่อย โอ้ อะไรมันจะ...เค็มปานฉะนี้หนอ เค็มน้ำปลาด้วยนะ เหม็นฉึ่งเลย ฉันคงเห็นว่าสีมันไม่น่ากินก็เลยจะเติมสีนิดหน่อย เอ่อ ฉันคงหยิบผิด แม่เจ้าไวท์ขี้ก้นบวมแล้วมั้งเนี่ย แหง
“เอ่อ มีปัญหาอะไรจะปรึกษาหรอ” ฉันพูดกับไวท์ขณะที่ไวท์กำลังคลานออกมาจากห้องน้ำ
“กะ...ก็อาเราเกิดอุบัติเหตุทางถนนบาดเจ็บสาหัสโดยเฉพาะทางสมอง อาแกเลย....แบบว่า...เอ๋ออ่ะ”
“อืม เอ๋อ แล้ว ไง”
“ก็ตอนวันที่เราเถียงกันเรื่องค่าจ้างอาเราก็ชัก เข้าห้อง ICU อ่ะส่วนพี่จุ๋มก็อาการทรุดหนัก จำได้มั้ย”
“อืม แล้วไง” ทำไมฉันรู้สึกว่าไอคิวฉันต่ำอย่างนี้
“ก็หมายความว่า ความสัมพันธ์ของเรามีผลต่ออาการป่วยของพี่เธอและอาฉัน” (ทำไมมันเหมือนสมมุติฐานวะ)
“อืม เออ งงว่ะ” ฉันยังไม่เข้าใจทำไมอีนังคนแต่งมันถึงทำให้ฉันโง่วะ โอ้ย ถ้าฉันรู้ที่อยู่มันนะฉันจะไปจิกหัวตบถึงที่เลย
“งั้นฉันจะทำให้เธอดู” ไวท์พูดจบก็เดินมากอดฉัน ฉันผลักออกไปแล้วตบหน้าไวท์อย่างแรง
กรี๊ง กรี๊ง
“สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยขึ้น
“มีน พี่อาการทรุดอีกแล้ว”
“หา จริงง่ะ”
‘ชูวับ ชูวับ ชูวับ โว้วววว’ เสียงโทรศัพท์ของไวท์ดังขึ้น
“ครับสวัสดีครับ”
“ครับ เรียกหมอมาคุมซิครับ”
“ครับๆ”
“ไปล่ะ ฉันจะมาบอกแค่นี้แหละ” ไวท์เดินหันหลังกลับไป
“เดี๋ยว” ฉันรั้ง แล้ววิ่งตามไปกอดทีนึง ตามด้วยการบอกลาแสนอ่อนโยน
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงฉันก็โบกตุ๊กตุ๊กไปโรงพยาบาลเพื่อจะดูอาการของพี่
“มีน พี่แกทานข้าวได้ตามปกติแล้ว” พ่อวิ่งมาหาฉัน
“จริงหรอพ่อ”
“จริง”
“ค่อยโล่งใจหน่อย” ฉันถอนหายใจ แล้วเดินออกไปจากโรงพยาบาล
“เดี๋ยว จะไปไหน”
“กลับบ้าน”
“ไม่ไปเยี่ยมพี่แกหรอ”
“ไม่เอาดีกว่า เจอแล้วเดี๋ยวคิดถึง” พ่อยืนนิ่งๆมองดูฉันเดินจากไป
ฉันกลับบ้านอย่างมีความสุข
“ไวท์” ฉันเปิดประตูร้านไอติมเพื่อจะเรียก
“อะไร” เสียงแสนสุภาพลอยออกมา
“เราช่วยอาของไวท์ได้นะ”
“ยังไง”
“ให้ไอพรไปเฝ้าก็ได้”
“ขอบคุณนะ”
“ค่า..” ฉันพูดแล้วเดินออกไปจากร้านตรงไปยังที่สิงสถิตของฉันพร้อมกับความฝันแสนดี ฝันมีอยู่ว่า.......
ฉันเดินอยู่ในงานเลี้ยงสังสรรค์ชุดราตรีอะไรซักอย่าง แต่ฉันกลับใส่ชุดนอน
“มีน” เสียงหญิงสาวผู้หนึ่งเรียก เจ้าของเสียงก็คือพี่นั่นเอง
“ไอมีน มีความสุขเยอะๆนะ” พรทักฉันด้วยวาจาที่สุภาพอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน(จากปากมัน)
“สวัสดีครับ ผมชื่ออาตุ้ย เป็นอาของไวท์ครับ” ชายหนุ่มหน้าตาดีกล่าวขึ้น
“แกอย่าลืมไปงานแต่งงานเรานะ” ไอพรกล่าวต่อ
“มีน” ไวท์เดินเข้ามาเรียกฉัน “ไวท์”
“อ่า ในที่สุดเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็พร้อมแล้ว” ชายเสียงใหญ่พูดขึ้น ทันใดนั้นก็มีแสงสีขาวพุ่งตรงมายังเรา จากชุดนอนลายทางสีเหลืองรูปหมีพู ได้เปลี่ยนเป็นชุดวิวาห์อันแสนงดงาม เสียงระฆังวิวาห์ดังกังวาล แล้วฝันฉันก็จบ โธ่ทำไมไม่ฝันให้ถึงตอนเข้าห้องหอเลยล่ะ (พูดเล่นๆ มุขนิดหน่อย ขำป่ะ เอ่อ ท่าจะไม่ขำง่ะ)
ฉันตื่นขึ้นราวตีสาม อากาศร้อนอบอ้าว ฉันมองไปที่แอร์ว่าเกิดอะไรขึ้น แอร์ดับ ไฟก็ไม่ติด ฉะ..ฉัน..ลืมจ่ายค่าไฟหรอเนี่ย ฉันเปิดประตูออกไปดูนอกบ้าน ฉันนั่งรอลมอยู่หน้าบ้าน ปกติบ้านฉันไม่มีลมพัดผ่านหรอก มีแต่มรสุม(แป๊กอีกละ) แต่วันนี้โชคดีหน่อย มีลมผ่านไปเบาๆ ฉันจึงเผลอหลับไปถึงเช้า
“มีน มานั่งทำอะไรอยู่หน้าบ้าน”
“หะ...หือ(หาว) ออ ฉ๊านลืมจ่ายค่าฟาย” ฉันพูดแล้วขยี้ตาเบาๆพร้อมกับการหาวอีกหนึ่งที
“เมื่อคืนไฟดับนี่” อ้าวหรอ ถ้าไวท์ไม่บอกนี่ฉันคงไปจ่ายค่าไฟแล้วมั่ง
“อะ..หือ” ฉันเดินโซเซซ้าย ขวา
โป๊ก
หัวฉันชนขอบประตูอย่างแรง
“โอ้ยยย ~~~~~~~~” ฉันครวญแล้วเดินไปจนถึงห้องน้ำ
แปะ แปะ
ฉันตบหน้าตัวเองสองครั้งก่อนออกจากบ้าน แล้วออกไปโบกตุ๊กตุ๊กเพื่อจะไปโรงเรียน ฉันแบกกระเป๋าก็หนักจะตายอยู่แล้วยังต้องแบกหัวที่เมื่อคืนแทบจะไม่ได้หลับเลย มันหนักกว่ากระเป๋าฉันเสียอีก ฉันค่อยลากหัวที่หนักอึ่งนี้ไปโบกตุ๊กตุ๊ก แต่มันกลับทำให้ฉันทรุดลงไปกับพื้น แล้วหัวฉันก็ทิ่มอยู่ตรงนั้น
จิ้มขี้ จิ้มขี้
เด็กลูกแม่ค้าแถวบ้านเดินมาจิ้มเหมือนฉันเป็นขี้
“อ้าวมีน” การที่ไวท์พูดทำให้เด็กคนนั้นวิ่งหนีไป
“อะ เอ่อ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร
“ท่าจะป่วยแห๊ะ” ไวท์พูดพลางยิ้มมุมปาก แล้วอุ้มฉันเดินเข้าบ้านไป
“นอนนี่ก็ได้ ไวท์วางฉันลงบนที่นอน ตามด้วยการผลักฉันให้ล้มตัวลงนอน หลังจากนั้นก็โทรเรียกหมอมาดูแลฉัน เขาบอกว่าฉันเหนื่อยมาเกินไปจึงทำให้เพลีย แถมยังแซวฉันตบท้ายอีกว่า
“น้องโชคดีนะเนี่ยที่ได้ไวท์เป็นแฟน พี่อิจฉาจัง”
ปิ๊งปอง
เสียงกริงเรียกดังขึ้น ฉันเดินลงมาเพื่อจะดูว่าใคร ใครคนนั้นก็คือไวท์
“มีอะไรหรอ” ฉันพูดหลังจากเปิดประตูให้
“เปล่าหรอก คือ ฉันมีเรื่องจะปรึกษา”
“อืม เข้ามาซิ” ฉันเชิญไวท์เข้าไปนั่งในห้องรับประทานอาหาร แล้วยกน้ำมะขามมาให้
“ฮิฮิ ชิมดูซิ ฉันคั้นเองกับมือ” โอ้ พี่ท่านคงจะกินล่ะนะ ขนาดไข่ต้มฉันยังทำไม่เป็นเลย
“อืม” ไวท์พยักหน้าแล้วหยิบน้ำมะขามขึ้นมาดื่ม
“อะ...อร่อย..ม๊ากมาก” ไวท์อมตุ่ยหน้าซีดเขียวพูดขึ้น
“มีปัญหาอะไรหรอ” ฉันถามอย่างเป็นห่วง ฉันคิดว่าตอนนี้ไวท์คงพูดในใจว่า
‘ปัญหาท้องเสียของฉันน่ะซิน้ำมะขามเธอรสชาติแย่กว่าไข่เน่าอีก แถมยังรู้สึกแย่กว่าตอนฉันสอบตกซะอีกนะเนี่ย’
“แปปนะ ห้องน้ำอยู่ไหน”
“อะ..เอ่อ ทางนั้น” ฉันชี้ไปที่ป้ายซึ่งเขียนว่าส้วมทางนี้ ไวท์รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ฉันทำไวท์ขี้แตกหรอ - -a เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็เลยลองชิมน้ำมะขามซะหน่อย โอ้ อะไรมันจะ...เค็มปานฉะนี้หนอ เค็มน้ำปลาด้วยนะ เหม็นฉึ่งเลย ฉันคงเห็นว่าสีมันไม่น่ากินก็เลยจะเติมสีนิดหน่อย เอ่อ ฉันคงหยิบผิด แม่เจ้าไวท์ขี้ก้นบวมแล้วมั้งเนี่ย แหง
“เอ่อ มีปัญหาอะไรจะปรึกษาหรอ” ฉันพูดกับไวท์ขณะที่ไวท์กำลังคลานออกมาจากห้องน้ำ
“กะ...ก็อาเราเกิดอุบัติเหตุทางถนนบาดเจ็บสาหัสโดยเฉพาะทางสมอง อาแกเลย....แบบว่า...เอ๋ออ่ะ”
“อืม เอ๋อ แล้ว ไง”
“ก็ตอนวันที่เราเถียงกันเรื่องค่าจ้างอาเราก็ชัก เข้าห้อง ICU อ่ะส่วนพี่จุ๋มก็อาการทรุดหนัก จำได้มั้ย”
“อืม แล้วไง” ทำไมฉันรู้สึกว่าไอคิวฉันต่ำอย่างนี้
“ก็หมายความว่า ความสัมพันธ์ของเรามีผลต่ออาการป่วยของพี่เธอและอาฉัน” (ทำไมมันเหมือนสมมุติฐานวะ)
“อืม เออ งงว่ะ” ฉันยังไม่เข้าใจทำไมอีนังคนแต่งมันถึงทำให้ฉันโง่วะ โอ้ย ถ้าฉันรู้ที่อยู่มันนะฉันจะไปจิกหัวตบถึงที่เลย
“งั้นฉันจะทำให้เธอดู” ไวท์พูดจบก็เดินมากอดฉัน ฉันผลักออกไปแล้วตบหน้าไวท์อย่างแรง
กรี๊ง กรี๊ง
“สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยขึ้น
“มีน พี่อาการทรุดอีกแล้ว”
“หา จริงง่ะ”
‘ชูวับ ชูวับ ชูวับ โว้วววว’ เสียงโทรศัพท์ของไวท์ดังขึ้น
“ครับสวัสดีครับ”
“ครับ เรียกหมอมาคุมซิครับ”
“ครับๆ”
“ไปล่ะ ฉันจะมาบอกแค่นี้แหละ” ไวท์เดินหันหลังกลับไป
“เดี๋ยว” ฉันรั้ง แล้ววิ่งตามไปกอดทีนึง ตามด้วยการบอกลาแสนอ่อนโยน
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงฉันก็โบกตุ๊กตุ๊กไปโรงพยาบาลเพื่อจะดูอาการของพี่
“มีน พี่แกทานข้าวได้ตามปกติแล้ว” พ่อวิ่งมาหาฉัน
“จริงหรอพ่อ”
“จริง”
“ค่อยโล่งใจหน่อย” ฉันถอนหายใจ แล้วเดินออกไปจากโรงพยาบาล
“เดี๋ยว จะไปไหน”
“กลับบ้าน”
“ไม่ไปเยี่ยมพี่แกหรอ”
“ไม่เอาดีกว่า เจอแล้วเดี๋ยวคิดถึง” พ่อยืนนิ่งๆมองดูฉันเดินจากไป
ฉันกลับบ้านอย่างมีความสุข
“ไวท์” ฉันเปิดประตูร้านไอติมเพื่อจะเรียก
“อะไร” เสียงแสนสุภาพลอยออกมา
“เราช่วยอาของไวท์ได้นะ”
“ยังไง”
“ให้ไอพรไปเฝ้าก็ได้”
“ขอบคุณนะ”
“ค่า..” ฉันพูดแล้วเดินออกไปจากร้านตรงไปยังที่สิงสถิตของฉันพร้อมกับความฝันแสนดี ฝันมีอยู่ว่า.......
ฉันเดินอยู่ในงานเลี้ยงสังสรรค์ชุดราตรีอะไรซักอย่าง แต่ฉันกลับใส่ชุดนอน
“มีน” เสียงหญิงสาวผู้หนึ่งเรียก เจ้าของเสียงก็คือพี่นั่นเอง
“ไอมีน มีความสุขเยอะๆนะ” พรทักฉันด้วยวาจาที่สุภาพอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน(จากปากมัน)
“สวัสดีครับ ผมชื่ออาตุ้ย เป็นอาของไวท์ครับ” ชายหนุ่มหน้าตาดีกล่าวขึ้น
“แกอย่าลืมไปงานแต่งงานเรานะ” ไอพรกล่าวต่อ
“มีน” ไวท์เดินเข้ามาเรียกฉัน “ไวท์”
“อ่า ในที่สุดเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็พร้อมแล้ว” ชายเสียงใหญ่พูดขึ้น ทันใดนั้นก็มีแสงสีขาวพุ่งตรงมายังเรา จากชุดนอนลายทางสีเหลืองรูปหมีพู ได้เปลี่ยนเป็นชุดวิวาห์อันแสนงดงาม เสียงระฆังวิวาห์ดังกังวาล แล้วฝันฉันก็จบ โธ่ทำไมไม่ฝันให้ถึงตอนเข้าห้องหอเลยล่ะ (พูดเล่นๆ มุขนิดหน่อย ขำป่ะ เอ่อ ท่าจะไม่ขำง่ะ)
ฉันตื่นขึ้นราวตีสาม อากาศร้อนอบอ้าว ฉันมองไปที่แอร์ว่าเกิดอะไรขึ้น แอร์ดับ ไฟก็ไม่ติด ฉะ..ฉัน..ลืมจ่ายค่าไฟหรอเนี่ย ฉันเปิดประตูออกไปดูนอกบ้าน ฉันนั่งรอลมอยู่หน้าบ้าน ปกติบ้านฉันไม่มีลมพัดผ่านหรอก มีแต่มรสุม(แป๊กอีกละ) แต่วันนี้โชคดีหน่อย มีลมผ่านไปเบาๆ ฉันจึงเผลอหลับไปถึงเช้า
“มีน มานั่งทำอะไรอยู่หน้าบ้าน”
“หะ...หือ(หาว) ออ ฉ๊านลืมจ่ายค่าฟาย” ฉันพูดแล้วขยี้ตาเบาๆพร้อมกับการหาวอีกหนึ่งที
“เมื่อคืนไฟดับนี่” อ้าวหรอ ถ้าไวท์ไม่บอกนี่ฉันคงไปจ่ายค่าไฟแล้วมั่ง
“อะ..หือ” ฉันเดินโซเซซ้าย ขวา
โป๊ก
หัวฉันชนขอบประตูอย่างแรง
“โอ้ยยย ~~~~~~~~” ฉันครวญแล้วเดินไปจนถึงห้องน้ำ
แปะ แปะ
ฉันตบหน้าตัวเองสองครั้งก่อนออกจากบ้าน แล้วออกไปโบกตุ๊กตุ๊กเพื่อจะไปโรงเรียน ฉันแบกกระเป๋าก็หนักจะตายอยู่แล้วยังต้องแบกหัวที่เมื่อคืนแทบจะไม่ได้หลับเลย มันหนักกว่ากระเป๋าฉันเสียอีก ฉันค่อยลากหัวที่หนักอึ่งนี้ไปโบกตุ๊กตุ๊ก แต่มันกลับทำให้ฉันทรุดลงไปกับพื้น แล้วหัวฉันก็ทิ่มอยู่ตรงนั้น
จิ้มขี้ จิ้มขี้
เด็กลูกแม่ค้าแถวบ้านเดินมาจิ้มเหมือนฉันเป็นขี้
“อ้าวมีน” การที่ไวท์พูดทำให้เด็กคนนั้นวิ่งหนีไป
“อะ เอ่อ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร
“ท่าจะป่วยแห๊ะ” ไวท์พูดพลางยิ้มมุมปาก แล้วอุ้มฉันเดินเข้าบ้านไป
“นอนนี่ก็ได้ ไวท์วางฉันลงบนที่นอน ตามด้วยการผลักฉันให้ล้มตัวลงนอน หลังจากนั้นก็โทรเรียกหมอมาดูแลฉัน เขาบอกว่าฉันเหนื่อยมาเกินไปจึงทำให้เพลีย แถมยังแซวฉันตบท้ายอีกว่า
“น้องโชคดีนะเนี่ยที่ได้ไวท์เป็นแฟน พี่อิจฉาจัง”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น