ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter VII: Ice\'s cream vanila น้องพรพาซวย Vol.2
หลังจากที่จัดการกับไอพรได้ (จัดการโดยการลากออกจากร้าน แล้วเตะส่งข้ามสี่แยก) ฉันก็ช่วยทำงานในร้านตามปกติ คอยเสิร์ฟแล้วก็เก็บถ้วยเก็บชาม ส่วนไวท์ก็เป็นฝ่ายตักไอติม กับคิดเงินต่างๆ นานา ตกเย็นลูกค้าก็เริ่มน้อยลง ฉันจึงได้นั่งพักอย่างสงบสุข
“เหนื่อยจัง ไวท์ต้องทำงานอย่างนี้ทุกวันหรอ”
“อืม แต่ปกติคนน้อยกว่านี้นิดหน่อย” ไวท์ตอบแล้วถอนหายใจ พอตกดึกฉันก็เก็บโต๊ะล้างจานชาม กวาดถู เช็ดโต๊ะเรียบร้อย
“อ่ะนี่ค่าจ้าง” ไวท์พูดแล้วยื่นธนบัตรสีเทาใหม่เอี่ยม 2 ใบให้
“ไม่เอา เราทำด้วยความเต็มใจ” ฉันปฏิเสธไป
“เราจะให้นี่”
“ก็เราไม่เอาอ่ะ”
“เอาไป”
“ไม่เอา”
“เอาไปซิ”
“ไม่เอาๆๆๆๆ” ฉันอารมณ์เสียงอนสะบัดบั้นท้ายเดินออกจากร้านไป เชอะ ฉันกลับบ้านก็ได้
ตรู๊ด ตรู๊ด
โอ้ย !! อะไรวะเพิ่งก้าวเข้าบ้านโทรศัพท์ก็ดังซะละ
“สวัสดีค่ะ”
“โทรมาจากโรงพยาบาลพญาไท 2 นะค่ะ คุณพิชญาภรณ์เกิดอาการทรุดหนักนะค่ะ คงต้องส่งเข้าห้องไอซียู มาเยี่ยมด้วนะค่ะขอบคุณค่ะ”
“ค่ะ” ฉันพูดโดยที่ยังเอ๋อๆอยู่ พูดจบฉันก็วางสายทันที ฉันเดินขึ้นฉันบนเพื่อตามหาพ่อ
“พ่อ พี่อาการทรุด จะไปเยี่ยมมั้ย” ฉันตะโกนลั่นบ้าน ไม่มีใครตอบกับมีแต่เสียงตะโกนจากข้างบ้าน
“ญาติแกเสียหรอ แหกปากไมวะ” เวรจริงๆ พ่อคงไปโรงพยาบาลแล้วล่ะมั่ง ฉันเลยไม่สนใจแล้วเดินขึ้นไปนอนด้วยความเหนื่อยล้า ฉันลมตัวลงบนเตียงพอหัวถึงหมอนก็หลับไปทันที
ฉันขยี้ตาตื่นด้วยความล้าจากเมื่อวาน หันมองดูนาฬิกาที่เดินอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ขณะนี้เวลา 11:47:32 โอ้ยสายป่านนี้แล้วหรอ ฉันค่อยๆยกตัวขึ้นมาจากฟูก ยกหัวขึ้นมาจากหมอน ทำไมหัวมันหนักอย่างนี้ ในที่สุดฉันก็ต้องล้มตัวลงนอนต่อ กว่าจะลุกขึ้นได้ก็เที่ยง วันนี้ฉันหมดเวลาครึ่งวันไปกับการนอน ฉันรีบอาบน้ำ แต่งตัว แล้วปั่นการบ้านที่หมกเอาไว้ทั้งอาทิตย์ กว่าจะเสร็จหมดก็เกือบ 4 โมงเย็น ฉันเดินไปที่ร้านไอติมเพื่อพบไวท์ แต่ผิดคาด ไวท์ยังคงไม่เปิดร้าน และไม่มีท่าทีจะเปิดมันดูเงียบสงบเหลือเกิน หน้าร้านยังมีป้ายเขียนไว้ว่า ‘ปิดวันอาทิตย์นะจ๊ะ จุ๊บๆ’ ฉันจำได้ว่าอาทิตย์ที่แล้วไวท์ยังเปิดร้านอยู่เลย ฉันชักไม่สนใสแล้วเดินสะบัดก้นจากไปอย่างไม่ใยดี เชอะ ฉันรีบนอนทดแทนความเหนื่อยทั้งสัปดาห์ ฉันหลับสนิทตั้งแต่ 6 โมงเย็น
เช้าวันต่อมาฉันตื่นมาพร้อมกับความกระฉับกระเฉง เตรียมไปโรงเรียนอย่างเต็มที่ แต่พอนึกถึงที่ไอพรเห็นตอนวันเสาร์ ฉันกลับรู้สึกถึงรังสีความซวยทันที มันทำให้ฉันนึกย้อนไปสมัยยังอยู่ ป. 4 มันเห็นเพื่อนสนิทมันกำลังจะตีกันตาย แทนที่มันจะไปห้ามมันกลับ....ไปฟ้องครูฝ่ายปกครอง ไอเพื่อนมันสองคนนั้นก็โดนเรียกผู้ปกครองแล้วก็ทำทัญบน โอ้ ดูความรักเพื่อนของมันซิ แม่เจ้า ~ ~
ฉันขึ้นตุ๊กตุ๊กไปโรงเรียนแล้วพยายามลืมๆเรื่องวันเสาร์ไปซะ
“มีนทอม ม.4/2 มีกิ๊กชื่อเกย์ไวท์!! มีนทอม ม.4/2 มีกิ๊กชื่อเกย์ไวท์!!! ......”
เสียงใครบางคนดังแว้วมาแต่ไกล เสียงนี้คงไม่พ้นไอพร พอตุ๊กตุ๊กจอดฉันก็รีบเดินเข้าไปในโรงเรียนดูว่าใครกำลังตะโกนอยู่ แต่ฉันกลับเห็นเพียงวิทยุเทปที่กำลังเล่นซ้ำไปซ้ำมา ฉันเดินขึ้นห้องอย่างไม่สบอารมณ์นัก
ฉันยังคงไม่กล่าวหาไอพรเพราะฉันยังไม่เห็นที่มันทำกับตา จนกระทั้งถึงเวลาเข้าแถว อากาศแสนร้อนอบอ้าวลอยอยู่รอบตัว
“ในวันนี้อาจารย์ศักดิ์สิทธิ์จะมาพบกับพวกเรา กราบเรียนเชิญครับ” เสียงเด็กชายพูดขึ้นจากไมโครโฟนโรงเรียน
“นักเรียนเคารพ” เสียงเด็กหญิงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“ครับ นักเรียนครับ” เสียงแห่งความน่าเบื่อดังมากระทบใบหู ก้องไปยังกระดูกทั้ง 3 ชิ้นแล้วส่งไปประมวลผลที่สมอง มันคือเสียงของอาจารย์ศักดิ์สิทธิ์
“วันนี้เราจะมาคุยกันเรื่องการนำสิ่งของมีค่ามาโรงเรียน ทางโรงเรียนจะไม่รับผิดชอบหากของมีค่าหาย ทั้งโทรศัพท์มือถือ วิทยุ และเครื่อง PM3 ........”
“ฮ่าๆๆๆๆ กร๊ากส์ๆ เอิกส์ๆ” เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วสนาม ฉันก็อดหัวเราะไม่ได้เช่นกัน
ปึก ปัก
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น สนามกลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
“มีนทอมมีกิ๊กเป็นเกย์” เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นจากไมโครโฟนที่เพิ่งจะคว้าจากมืออาจารย์ศักดิ์สิทธิ์
“วู้วว” เสียงโห่ดังลั่นสนามด้วยความตื่นเต้นของบรรดานักเรียนร่วมสถาบัน ฉันก็ตกใจเช่นกัน เงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว ไอพร! ไอพรกำลังพูดอยู่ ฉันโกรธจนไม่รู้จะทำอย่างไงดี โกรธจนน้ำตาคลอเบ้า ฉันจะทำอย่างไงดี อายจนจะบ้าตายอยู่แล้ว
“ไอมีน แกมีกิ๊กหรอวะ” ไองิ้วเพิ่มความโกรธให้ฉัน
“ไม่ต้องมายุ่ง ไปไกลๆ ไป” ฉันไล่ให้ไองิ้วออกไปก่อนที่ฉันจะอลวาท
----------------------------------------------------->>>>>>>>
ลงรูปยังไงอ่ะบอกหน่อยจิ
อุตส่าห์วาดมานะเนี่ย
ลงม่าเปน อนาถใจ
เจงๆ
*******************************************************
“เหนื่อยจัง ไวท์ต้องทำงานอย่างนี้ทุกวันหรอ”
“อืม แต่ปกติคนน้อยกว่านี้นิดหน่อย” ไวท์ตอบแล้วถอนหายใจ พอตกดึกฉันก็เก็บโต๊ะล้างจานชาม กวาดถู เช็ดโต๊ะเรียบร้อย
“อ่ะนี่ค่าจ้าง” ไวท์พูดแล้วยื่นธนบัตรสีเทาใหม่เอี่ยม 2 ใบให้
“ไม่เอา เราทำด้วยความเต็มใจ” ฉันปฏิเสธไป
“เราจะให้นี่”
“ก็เราไม่เอาอ่ะ”
“เอาไป”
“ไม่เอา”
“เอาไปซิ”
“ไม่เอาๆๆๆๆ” ฉันอารมณ์เสียงอนสะบัดบั้นท้ายเดินออกจากร้านไป เชอะ ฉันกลับบ้านก็ได้
ตรู๊ด ตรู๊ด
โอ้ย !! อะไรวะเพิ่งก้าวเข้าบ้านโทรศัพท์ก็ดังซะละ
“สวัสดีค่ะ”
“โทรมาจากโรงพยาบาลพญาไท 2 นะค่ะ คุณพิชญาภรณ์เกิดอาการทรุดหนักนะค่ะ คงต้องส่งเข้าห้องไอซียู มาเยี่ยมด้วนะค่ะขอบคุณค่ะ”
“ค่ะ” ฉันพูดโดยที่ยังเอ๋อๆอยู่ พูดจบฉันก็วางสายทันที ฉันเดินขึ้นฉันบนเพื่อตามหาพ่อ
“พ่อ พี่อาการทรุด จะไปเยี่ยมมั้ย” ฉันตะโกนลั่นบ้าน ไม่มีใครตอบกับมีแต่เสียงตะโกนจากข้างบ้าน
“ญาติแกเสียหรอ แหกปากไมวะ” เวรจริงๆ พ่อคงไปโรงพยาบาลแล้วล่ะมั่ง ฉันเลยไม่สนใจแล้วเดินขึ้นไปนอนด้วยความเหนื่อยล้า ฉันลมตัวลงบนเตียงพอหัวถึงหมอนก็หลับไปทันที
ฉันขยี้ตาตื่นด้วยความล้าจากเมื่อวาน หันมองดูนาฬิกาที่เดินอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ขณะนี้เวลา 11:47:32 โอ้ยสายป่านนี้แล้วหรอ ฉันค่อยๆยกตัวขึ้นมาจากฟูก ยกหัวขึ้นมาจากหมอน ทำไมหัวมันหนักอย่างนี้ ในที่สุดฉันก็ต้องล้มตัวลงนอนต่อ กว่าจะลุกขึ้นได้ก็เที่ยง วันนี้ฉันหมดเวลาครึ่งวันไปกับการนอน ฉันรีบอาบน้ำ แต่งตัว แล้วปั่นการบ้านที่หมกเอาไว้ทั้งอาทิตย์ กว่าจะเสร็จหมดก็เกือบ 4 โมงเย็น ฉันเดินไปที่ร้านไอติมเพื่อพบไวท์ แต่ผิดคาด ไวท์ยังคงไม่เปิดร้าน และไม่มีท่าทีจะเปิดมันดูเงียบสงบเหลือเกิน หน้าร้านยังมีป้ายเขียนไว้ว่า ‘ปิดวันอาทิตย์นะจ๊ะ จุ๊บๆ’ ฉันจำได้ว่าอาทิตย์ที่แล้วไวท์ยังเปิดร้านอยู่เลย ฉันชักไม่สนใสแล้วเดินสะบัดก้นจากไปอย่างไม่ใยดี เชอะ ฉันรีบนอนทดแทนความเหนื่อยทั้งสัปดาห์ ฉันหลับสนิทตั้งแต่ 6 โมงเย็น
เช้าวันต่อมาฉันตื่นมาพร้อมกับความกระฉับกระเฉง เตรียมไปโรงเรียนอย่างเต็มที่ แต่พอนึกถึงที่ไอพรเห็นตอนวันเสาร์ ฉันกลับรู้สึกถึงรังสีความซวยทันที มันทำให้ฉันนึกย้อนไปสมัยยังอยู่ ป. 4 มันเห็นเพื่อนสนิทมันกำลังจะตีกันตาย แทนที่มันจะไปห้ามมันกลับ....ไปฟ้องครูฝ่ายปกครอง ไอเพื่อนมันสองคนนั้นก็โดนเรียกผู้ปกครองแล้วก็ทำทัญบน โอ้ ดูความรักเพื่อนของมันซิ แม่เจ้า ~ ~
ฉันขึ้นตุ๊กตุ๊กไปโรงเรียนแล้วพยายามลืมๆเรื่องวันเสาร์ไปซะ
“มีนทอม ม.4/2 มีกิ๊กชื่อเกย์ไวท์!! มีนทอม ม.4/2 มีกิ๊กชื่อเกย์ไวท์!!! ......”
เสียงใครบางคนดังแว้วมาแต่ไกล เสียงนี้คงไม่พ้นไอพร พอตุ๊กตุ๊กจอดฉันก็รีบเดินเข้าไปในโรงเรียนดูว่าใครกำลังตะโกนอยู่ แต่ฉันกลับเห็นเพียงวิทยุเทปที่กำลังเล่นซ้ำไปซ้ำมา ฉันเดินขึ้นห้องอย่างไม่สบอารมณ์นัก
ฉันยังคงไม่กล่าวหาไอพรเพราะฉันยังไม่เห็นที่มันทำกับตา จนกระทั้งถึงเวลาเข้าแถว อากาศแสนร้อนอบอ้าวลอยอยู่รอบตัว
“ในวันนี้อาจารย์ศักดิ์สิทธิ์จะมาพบกับพวกเรา กราบเรียนเชิญครับ” เสียงเด็กชายพูดขึ้นจากไมโครโฟนโรงเรียน
“นักเรียนเคารพ” เสียงเด็กหญิงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“ครับ นักเรียนครับ” เสียงแห่งความน่าเบื่อดังมากระทบใบหู ก้องไปยังกระดูกทั้ง 3 ชิ้นแล้วส่งไปประมวลผลที่สมอง มันคือเสียงของอาจารย์ศักดิ์สิทธิ์
“วันนี้เราจะมาคุยกันเรื่องการนำสิ่งของมีค่ามาโรงเรียน ทางโรงเรียนจะไม่รับผิดชอบหากของมีค่าหาย ทั้งโทรศัพท์มือถือ วิทยุ และเครื่อง PM3 ........”
“ฮ่าๆๆๆๆ กร๊ากส์ๆ เอิกส์ๆ” เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วสนาม ฉันก็อดหัวเราะไม่ได้เช่นกัน
ปึก ปัก
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น สนามกลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
“มีนทอมมีกิ๊กเป็นเกย์” เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นจากไมโครโฟนที่เพิ่งจะคว้าจากมืออาจารย์ศักดิ์สิทธิ์
“วู้วว” เสียงโห่ดังลั่นสนามด้วยความตื่นเต้นของบรรดานักเรียนร่วมสถาบัน ฉันก็ตกใจเช่นกัน เงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว ไอพร! ไอพรกำลังพูดอยู่ ฉันโกรธจนไม่รู้จะทำอย่างไงดี โกรธจนน้ำตาคลอเบ้า ฉันจะทำอย่างไงดี อายจนจะบ้าตายอยู่แล้ว
“ไอมีน แกมีกิ๊กหรอวะ” ไองิ้วเพิ่มความโกรธให้ฉัน
“ไม่ต้องมายุ่ง ไปไกลๆ ไป” ฉันไล่ให้ไองิ้วออกไปก่อนที่ฉันจะอลวาท
----------------------------------------------------->>>>>>>>
ลงรูปยังไงอ่ะบอกหน่อยจิ
อุตส่าห์วาดมานะเนี่ย
ลงม่าเปน อนาถใจ
เจงๆ
*******************************************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น