ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter V: Ice\'s cream chocolate ความเซงสุดซ่า Vol.2
จานกองสูงพอที่จะสร้างบ้านได้ ตั้งกองอยู่เป็นสิบกอง ฉันเห็นแล้วได้แต่ปากค้าง เปลือกตาแสนเล็กกระทัดรัดพกพาสะดวกของฉันเริ่มเบิ่งกว้างเหมือนแว่นอาราเร่ O.o*
“นี่มันอะไรกันเนี่ย” ฉันตะโกนร้อง จานที่กองไว้เริ่มจะสั่น
“เว้อ” ไวท์วิ่งไปรับจานที่ร่วงลงมา 2-3 ใบ
“เอ่อ แล้วจะช่วยล้างมั้ยอ่ะ” ไวท์ถามฉันแล้วพยายามทำหน้าตาให้ดูน่ารัก แต่....มันไม่น่ารักเลย
“อืม....คงช่วยอ่ะ เพื่อเลี้ยงตัวเอง” ฉันว่าแล้วก็ถอนหายใจ พร้อมกับการเดินไปยกจานกองมหาศาลมากองนึง แล้วเริ่มล้างจานด้วยความเร็ว 3 ใบ/วินาที ไวท์จ้องฉันอย่างกับว่าฉันเป็นสัตว์แล้วเดินไปยกจานเพื่อจะล้าง
โครมมมม เพล้งงงงง
โอ้ยเวรกำจริงๆจะช่วยฉันล้างทำไมล่ะนี่
“ไวท์ เดี๋ยวเราล้างเอง” ฉันตะโกนไป
“อะ...อืมๆ” เสียงตอบมาอย่างอ่อยๆ ซักพักหนึ่งไวท์ก็เดินมานั่งดูฉัน จะจ้องฉันทำไมก็ไม่รู้เดี๋ยวตบฟันร่วงเลย
“เสร็จกี่กองแล้วจ๊ะ”
“9 แล้ว”
โครมมมม
ไวท์ตกเก้าอี้ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
“เป็นอะไรรึเปล่า” ฉันรีบวิ่งไปดู
“แหม เป็นห่วงซะด้วย” ไวท์พูดแล้วหอมแก้มฉัน ฉันผลักไวท์ออกไปที่เดินแล้วยืนขึ้น เอาเท้าเหยียบบริเวณท้อง “อึก” เสียงไวท์ร้องออกมา
“ถ้าแกทำอย่างนี้อีกแกจะไม่มีวันได้ผุดได้เกิดเลย คอยดู” ไวท์ทำท่ากลัวๆอยู่
“ไปล้างจานต่อดีก่า ^^” ฉันแสยะยิ้มใส่แล้วเดินจากไป ส่วนไวท์ก็ลุกขึ้นปัดฝุ่นแล้วกลับไปนั่งที่เดิม เราอยู่กันเงียบๆ จนกระทั่งฉันล้างจานเสร็จ
“เสร็จแล้ว” ฉันตะโกนวิ่งรอบร้าน แต่ยังไม่ทันครบรอบฉันก็สะดุดเก้าอี้ล้มเสียก่อน หน้าฉันถูกับพื้นจนถลอกเป็นแนวยาว
“เป็นอะไรรึเปล่า” ไวท์วิ่งมาพยุงฉันขึ้นจากพื้นอันแสนโสโครก ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนไวท์ไปเอาแอลกอฮอล์มาล้างแผลให้ ไวท์วิ่งกลับมาพร้อมขวดแอลกอฮอล์และสำลี
“อยู่นิ่งๆนะ” ไวท์บอกแล้วค่อยๆเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดแผล “โอ้ย” ฉันร้องเพราะฤทธิ์ความแสบของแอลกอฮอล์
“เสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวเราเอาค่าจ้างมาให้แล้วกัน” ไวท์เดินเอาของไปเก็บพักนึง
“มีน มานี่หน่อยเร็ว” ไวท์เรียกฉันไปหลังร้าน
“มีอะไร”
“อ่ะนี่ ค่าจ้างวันนี้ 850 บาทถ้าน หักค่าแอลกอฮอล์ 10 บาท ค่าสำลี 5 บาท และสุดท้าย ค่าที่ทำให้เราตกเก้าอี้ 100 บาทถ้วน กร๊ากๆๆๆ คงเหลือ 735 บาท” ไวท์ยื่นเงินให้ฉัน
“กวนจริงๆนะ” พูดจบฉันก็คว้าเงินในมือไวท์ทันที แล้วเดินจากไปในท่าทอม
“พรุ่งนี้มาอีกนะจ๊ะ”
“มาแน่ เพื่อเงิน 800 น่ะ ok เลย ^^” พูดจบฉันก็ส่งยิ้มหวานพร้อมสบัดก้นเดินจากไป ฉันกลับบ้านอย่างเหนื่อยล้า เดินขึ้นไปบนห้องนอน หัวถึงหมอนก็หลับทันที
เช้าวันต่อมาฉันรีบไปโรงเรียนแต่เช้าตรู่
“เฮ้ย!! งิ้ว”
“ไรวะ”
“วันนี้สอบวิทย์ใช่ป่ะ” ฉันถามอย่างรวดเร็ว
“บ้าหรอ สอบไปเมื่อวาน แกละเมอตดเปล่าวะ”
“อ้าว” อะไรกันล่ะเนี่ย ฉันนั่งลงบนเก้าอี้แล้วกุมขมับอับแสนจะเถิกของฉัน
“เมื่อวานแกไม่มานี่” งิ้วบอกกับฉัน
“ฉันจำได้ว่าฉันมานี่หน่า” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ช่างเหอะ เดี๋ยวตามไปสอบตอนกลางวันก็ได้” งิ้วพูดแล้วกลับไปนั่งที่ของมัน หลังจากจบวันอันแสนจะประหลาดนี้แล้ว ฉันก็รีบกลับบ้านเพื่อจะไปช่วยขายทองต่อ
“นี่มีน ทำไมเมื่อวานไม่มาล่ะ”ไวท์เดินมาทักฉัน
“ฉะ...ฉันไม่รู้” ฉันพูดเบาๆแล้วเอามือกุมขมับเดินเข้าบ้าน ฉันนั่งลงบนเก้าอี้พลางนึกถึงฝันเมื่อคืน ฝันนั้นมีอยู่ว่า.....
ฉันเดินอยู่ในที่เปลี่ยวแห่งหนึ่ง
“มีน” เสียงใครบางคนกำลังเรียกฉัน ฉันมองไปรอบๆหา แล้วฉันก็เจอต้นเสียง คนๆนั้นคือ พี่จุ๋ม!!!
“พี่” ฉันเดินเข้าไปหาพี่ทันที
“มีน ไปเที่ยวกันมั้ย”
“ไปซิ” ฉันพูดอย่างตื่นเต้นมาก
“แต่แกต้องเสียเวลาฟรีไป 1 วันเต็มๆเลยนะ”
“อืม” ฉันตอบอย่างไม่คิด แล้วฉันก็เดินคุยกับพี่เรื่อยเปื่อย พี่พาฉันไปหลายๆที่ มันเป็นเวลาที่สนุกมากเลยล่ะ แต่อย่างที่รู้เวลาที่สนุกมักจบลงอย่ารวดเร็ว
“พี่ไปแล้วนะ บั๊ยบาย~” พี่บอกลาฉันอย่างง่ายๆ หน้าส้วมสาธารณะ...(เหม็นมากๆจะบอก) แล้วฝันมันก็จบเพียงเท่านี้
ฉันเอามือขยี้หัวแรงๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงประตูดังขึ้น มีชาย 2 คนเดินเข้ามาในร้าน
“ไอหนู เอาทองมาให้หมด” ชายร่างท้วมตะโกนใส่ เวรกรรมอะไรฟร่ะ
“ค่ะๆ” ฉันพูดพร้อมพยักหน้ารับคำ ชายร่างผอมแคระยื่นถุงผ้าสีเขียวขี้ม้าให้
“โอ้ นั้นมันโจรนี่ ล่า ล้า~~” แม่กระโดดออกมาจากหลังร้านทำท่าอุลตร้าแมนแปลงร่าง แล้วตามด้วยท่าลูกเตะเจ้าแม่ร้านทอง ตามด้วยศอกซ้าย ต่อด้วยศอกขวา ตบท้ายด้วยการกระโดดถีบขาคู่ โจรทั้งสองลงไปนอนคว่ำกับพื้น จากนั้นแม่ก็เดินไปเหยียบซ้ำแล้วพูดว่า
“โอ้ โจรเอ๋ย ยังไม่รู้ฤทธิ์อุลตร้าทอง golden age อีกหรือ”
“นี่มันอะไรกันเนี่ย” ฉันตะโกนร้อง จานที่กองไว้เริ่มจะสั่น
“เว้อ” ไวท์วิ่งไปรับจานที่ร่วงลงมา 2-3 ใบ
“เอ่อ แล้วจะช่วยล้างมั้ยอ่ะ” ไวท์ถามฉันแล้วพยายามทำหน้าตาให้ดูน่ารัก แต่....มันไม่น่ารักเลย
“อืม....คงช่วยอ่ะ เพื่อเลี้ยงตัวเอง” ฉันว่าแล้วก็ถอนหายใจ พร้อมกับการเดินไปยกจานกองมหาศาลมากองนึง แล้วเริ่มล้างจานด้วยความเร็ว 3 ใบ/วินาที ไวท์จ้องฉันอย่างกับว่าฉันเป็นสัตว์แล้วเดินไปยกจานเพื่อจะล้าง
โครมมมม เพล้งงงงง
โอ้ยเวรกำจริงๆจะช่วยฉันล้างทำไมล่ะนี่
“ไวท์ เดี๋ยวเราล้างเอง” ฉันตะโกนไป
“อะ...อืมๆ” เสียงตอบมาอย่างอ่อยๆ ซักพักหนึ่งไวท์ก็เดินมานั่งดูฉัน จะจ้องฉันทำไมก็ไม่รู้เดี๋ยวตบฟันร่วงเลย
“เสร็จกี่กองแล้วจ๊ะ”
“9 แล้ว”
โครมมมม
ไวท์ตกเก้าอี้ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
“เป็นอะไรรึเปล่า” ฉันรีบวิ่งไปดู
“แหม เป็นห่วงซะด้วย” ไวท์พูดแล้วหอมแก้มฉัน ฉันผลักไวท์ออกไปที่เดินแล้วยืนขึ้น เอาเท้าเหยียบบริเวณท้อง “อึก” เสียงไวท์ร้องออกมา
“ถ้าแกทำอย่างนี้อีกแกจะไม่มีวันได้ผุดได้เกิดเลย คอยดู” ไวท์ทำท่ากลัวๆอยู่
“ไปล้างจานต่อดีก่า ^^” ฉันแสยะยิ้มใส่แล้วเดินจากไป ส่วนไวท์ก็ลุกขึ้นปัดฝุ่นแล้วกลับไปนั่งที่เดิม เราอยู่กันเงียบๆ จนกระทั่งฉันล้างจานเสร็จ
“เสร็จแล้ว” ฉันตะโกนวิ่งรอบร้าน แต่ยังไม่ทันครบรอบฉันก็สะดุดเก้าอี้ล้มเสียก่อน หน้าฉันถูกับพื้นจนถลอกเป็นแนวยาว
“เป็นอะไรรึเปล่า” ไวท์วิ่งมาพยุงฉันขึ้นจากพื้นอันแสนโสโครก ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนไวท์ไปเอาแอลกอฮอล์มาล้างแผลให้ ไวท์วิ่งกลับมาพร้อมขวดแอลกอฮอล์และสำลี
“อยู่นิ่งๆนะ” ไวท์บอกแล้วค่อยๆเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดแผล “โอ้ย” ฉันร้องเพราะฤทธิ์ความแสบของแอลกอฮอล์
“เสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวเราเอาค่าจ้างมาให้แล้วกัน” ไวท์เดินเอาของไปเก็บพักนึง
“มีน มานี่หน่อยเร็ว” ไวท์เรียกฉันไปหลังร้าน
“มีอะไร”
“อ่ะนี่ ค่าจ้างวันนี้ 850 บาทถ้าน หักค่าแอลกอฮอล์ 10 บาท ค่าสำลี 5 บาท และสุดท้าย ค่าที่ทำให้เราตกเก้าอี้ 100 บาทถ้วน กร๊ากๆๆๆ คงเหลือ 735 บาท” ไวท์ยื่นเงินให้ฉัน
“กวนจริงๆนะ” พูดจบฉันก็คว้าเงินในมือไวท์ทันที แล้วเดินจากไปในท่าทอม
“พรุ่งนี้มาอีกนะจ๊ะ”
“มาแน่ เพื่อเงิน 800 น่ะ ok เลย ^^” พูดจบฉันก็ส่งยิ้มหวานพร้อมสบัดก้นเดินจากไป ฉันกลับบ้านอย่างเหนื่อยล้า เดินขึ้นไปบนห้องนอน หัวถึงหมอนก็หลับทันที
เช้าวันต่อมาฉันรีบไปโรงเรียนแต่เช้าตรู่
“เฮ้ย!! งิ้ว”
“ไรวะ”
“วันนี้สอบวิทย์ใช่ป่ะ” ฉันถามอย่างรวดเร็ว
“บ้าหรอ สอบไปเมื่อวาน แกละเมอตดเปล่าวะ”
“อ้าว” อะไรกันล่ะเนี่ย ฉันนั่งลงบนเก้าอี้แล้วกุมขมับอับแสนจะเถิกของฉัน
“เมื่อวานแกไม่มานี่” งิ้วบอกกับฉัน
“ฉันจำได้ว่าฉันมานี่หน่า” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ช่างเหอะ เดี๋ยวตามไปสอบตอนกลางวันก็ได้” งิ้วพูดแล้วกลับไปนั่งที่ของมัน หลังจากจบวันอันแสนจะประหลาดนี้แล้ว ฉันก็รีบกลับบ้านเพื่อจะไปช่วยขายทองต่อ
“นี่มีน ทำไมเมื่อวานไม่มาล่ะ”ไวท์เดินมาทักฉัน
“ฉะ...ฉันไม่รู้” ฉันพูดเบาๆแล้วเอามือกุมขมับเดินเข้าบ้าน ฉันนั่งลงบนเก้าอี้พลางนึกถึงฝันเมื่อคืน ฝันนั้นมีอยู่ว่า.....
ฉันเดินอยู่ในที่เปลี่ยวแห่งหนึ่ง
“มีน” เสียงใครบางคนกำลังเรียกฉัน ฉันมองไปรอบๆหา แล้วฉันก็เจอต้นเสียง คนๆนั้นคือ พี่จุ๋ม!!!
“พี่” ฉันเดินเข้าไปหาพี่ทันที
“มีน ไปเที่ยวกันมั้ย”
“ไปซิ” ฉันพูดอย่างตื่นเต้นมาก
“แต่แกต้องเสียเวลาฟรีไป 1 วันเต็มๆเลยนะ”
“อืม” ฉันตอบอย่างไม่คิด แล้วฉันก็เดินคุยกับพี่เรื่อยเปื่อย พี่พาฉันไปหลายๆที่ มันเป็นเวลาที่สนุกมากเลยล่ะ แต่อย่างที่รู้เวลาที่สนุกมักจบลงอย่ารวดเร็ว
“พี่ไปแล้วนะ บั๊ยบาย~” พี่บอกลาฉันอย่างง่ายๆ หน้าส้วมสาธารณะ...(เหม็นมากๆจะบอก) แล้วฝันมันก็จบเพียงเท่านี้
ฉันเอามือขยี้หัวแรงๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงประตูดังขึ้น มีชาย 2 คนเดินเข้ามาในร้าน
“ไอหนู เอาทองมาให้หมด” ชายร่างท้วมตะโกนใส่ เวรกรรมอะไรฟร่ะ
“ค่ะๆ” ฉันพูดพร้อมพยักหน้ารับคำ ชายร่างผอมแคระยื่นถุงผ้าสีเขียวขี้ม้าให้
“โอ้ นั้นมันโจรนี่ ล่า ล้า~~” แม่กระโดดออกมาจากหลังร้านทำท่าอุลตร้าแมนแปลงร่าง แล้วตามด้วยท่าลูกเตะเจ้าแม่ร้านทอง ตามด้วยศอกซ้าย ต่อด้วยศอกขวา ตบท้ายด้วยการกระโดดถีบขาคู่ โจรทั้งสองลงไปนอนคว่ำกับพื้น จากนั้นแม่ก็เดินไปเหยียบซ้ำแล้วพูดว่า
“โอ้ โจรเอ๋ย ยังไม่รู้ฤทธิ์อุลตร้าทอง golden age อีกหรือ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น