ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter IV: Ice\'s cream chocolate ความเซงสุดซ่า Vol.1
“ไวท์ไปกันเถอะ” ฉันเดินเรียกอยู่ร้านไอติมอันเป็นที่อยู่ของไวท์
“มาแล้วๆ” ไวท์วิ่งถือช่อดอกไม้สีขาวแซมชมพูอกกมาจากหลังร้าน
“โทษครับ”
ความจริงฉันไม่ถือสาอะไรเลย เพราะเรานัดกันตอน 8 โมง แต่ฉันมาตั้งแต่ 7 โมงครึ่ง ไวท์จับมือฉันเดินออกไปโบกตุ๊กตุ๊ก
“ไปโรงพยาบาลพญาไท 2 ครับ” พูดจบไวท์ก็จูงมือฉันขึ้นรถ ฉันนั่งคุยเรื่อยเปื่อยไปกับไวท์
“นี่แม่ฉันไม่เห็นไปเยี่ยมพี่เลย ส่วนพ่อฉันโทรไปก็วางหูใส่”
“แม่เขาคงช็อคน่ะ ส่วนพ่อเขาคงไม่อยากให้มีนรับรู้เรื่องแบบนี้”
“อืม ก็คงอย่างนั้น” ฉันพยักหน้าเบาๆ ไวท์เอามือลูบผมฉันแล้วโอบไหล่ฉันไว้
“มีอะไรไม่สบายใจไปหาเราที่ร้านนะ”
“อืม” ฉันพยักหน้าอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรกันตลอดทาง แถมคนขับตุ๊กตุ๊กยังมองเราแปลกๆอีก..............
“มีน พี่จุ๋มอยู่ห้องอะไรหรอ” ไวท์พูดเมื่อมาถึงโรงพยาบาล
“840” พูดจบไวท์ก็จูงมือฉันเดินไปอย่างสบายใจ
กิ๊ง
เสียงลิฟท์ดังขึ้นแล้วประตูก็ได้เปิดออก มีชายคนหนึ่งอยู่ในลิฟท์
“พ่อ” ฉันตะโกนขึ้น ชายผู้นั้นตกใจมากจึงรีบกดปุ่มปิดประตู ฉันเดินเข้าไปเอามือดันประตูเอาไว้
“ทำไมพ่อต้องทำอย่างนี้ ทำไมไม่บอกเรื่องพี่”
“พ่อไม่อยากให้ลูกรับรู้เรื่องที่เจ็บปวดเช่นนี้”
“มีนโตแล้วนะ”
“พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นอย่างแม่” พ่อเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้านิดๆ
“แม่.... เป็นอะไร” ฉันอึ้งในคำพูดที่พ่อพูดออกมา แม่เป็นอะไร.....
“แม่...หลังจากที่แม่เขารู้เรื่องนี้ เขาก็เริ่มเพ้อ แล้วก็เสียสติไปเลย” พ่อก้มหน้าพูด ฉันเริ่มเห็นน้ำใสตามแก้มพ่อ
“พ่อ อย่าทำอย่างนี้อีกนะ” พูดจบฉันก็เดินเข้าลิฟท์ไปกับพ่อแล้วก็ไวท์
กิ๊ง
เสียงลิฟท์ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันเดินออกไปอย่างไม่รอใครมุ่งหน้าตรงไปยังห้อง 840 อย่างรวดเร็ว
ปัง
“พี่จุ๋ม” ฉันเปิดประตูเสียงดัง แล้วเดินตรงไปยังเตียงที่พี่นอนอยู่
“ฮืออออ.....” ฉันปล่อยโฮออกมา พร้อมกับฟุบหัวลงข้างตัวพี่
“พี่....มีนรักพี่นะ” ฉันพูดแล้วจับมือพี่เอาไว้ พี่ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองฉัน
“มีน” พี่พูดเบาๆ “พี่ก็รักมีน”
ฉันขยี้ตา ฉันคงตาฝาดไป ต้องใช่แน่ๆ ฉันลืมตาขึ้นมาดูพี่อีกครั้ง พี่ยังคงนอนแน่นิ่งเหมือนเดิม อืม...ฉันคงตาฝาดไปจริงๆ
“มีน” พ่อกับไวท์เรียกฉันพร้อมกัน ฉันหันกลับไปยิ้มให้ทั้งสองคน
“พี่ยังมีชีวิตอยู่”
“ลูกเป็นอะไรไป” พ่อรีบวิ่งมาหาฉัน
“พ่อ มีนปกติดี” ฉันเกาหัวเบาๆพร้อมกับความงงมหาศาล
“ค่อยยังชั่วหน่อย” พ่อถอนหายใจ
ฉันนั่งจับมือพี่อยู่ซักพัก แล้วฉันก็นึกได้ว่า พ่อไม่รู้จักไวท์
“มีน” โอ้ตายล่ะ นึกถึงก็มาเลย
“หือ” ฉันหันหน้าไปสั่นๆ
“ไอหนุ่มหน้าหล่อนี่ใครเนี่ย” ฉันนึกแล้วเชียว ซวยจริงๆเลยเรา
“เพื่อนบ้านใหม่ค่ะพ่อ” ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก็อยู่แล้วนี่ ใครจะชอบเวลาโดนแซว
“สวัสดีครับผมชื่อไวท์” ไวท์แนะนำตัวอย่างสุภาพ ทำให้พ่อลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินวนรอบตัวไวท์
“สุภาพ เรียบร้อย แถมหล่อด้วย ไอมีนแกตาถึงดีนะ”
“พ่อ/ลุง” ทำไมเราต้องพูดพร้อมกันด้วยล่ะเนี่ย
เย็นวันนี้เราก็กลับบ้านด้วยกัน ฉันเป็นคนไปส่งไวท์ที่หน้าร้าน เราโบกมือลาแล้วฉันก็สบัดก้นใส่เดินไปยังร้านทองอันเป็นที่สิงสถิตของฉัน
“พ่อ พี่นอนโรงพยาบาลมากี่วันแล้ว”
“สัปดาห์นึงได้แล้วล่ะ”
“โห...ค่าห้องพัก ค่ายา ค่ากินค่าอยู่เราอีก ตังหมดแน่” ฉันคงต้องส่งเสียตัวเองเรียนแล้วล่ะมั้งเนี่ย พ่อเล่นไม่เปิดร้านมาร่วมอาทิตย์แล้ว
“พ่อ พรุ่งนี้พ่อเปิดร้านนะ” ฉันหันหน้าไปสั่งเยี้ยงคุณนายสั่งทาส
“พ่อจะไปเฝ้าพี่น่ะ” ตายละ พ่อตอบมาได้ยังไง จะไปเฝ้าพี่แต่เราไม่มีอะไรจะกินเนี่ยนะ
“งั้นเอากุญแจมาให้หน่อย เดี๋ยวมีนเปิดร้านเอง” ฉันพูดแล้วแบมือนั้นคงเป็นจุดเริ่มต้นของความซวยเลยล่ะ ไม่หน้าหาเรื่องใส่ตัวเลยจริงๆ
วันต่อมาฉันก็กลับมาเปิดร้านตามที่สัญญากับพ่อเอาไว้
“หนูอยู่ ม. อะไรแล้วเนี่ย” หญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังหยิบสร้อยให้ลอง
“ม. 4 ค่ะ” ฉันตอบเบาๆแล้วแล้วเอื้อมมือหยิบสร้อย
“บาทละเท่าไหร่ค่ะ” แหมถามมาได้ ไม่รู้โว้ยยไปดูร้านข้างๆดิ
“ไม่ทราบค่ะ เดี๋ยวจะเช็คราคาให้นะค่ะ” ฉันตอบเชิงไล่ให้อีนี้กลับไป
หลังจากที่ปิดร้านราว 3 ทุ่ม
กริ๊งๆๆๆ
ใครบังอาจโทรมาตอนนี้
“สวัสดีค่ะ”
“มีน เรามีงานให้เธอช่วย”
“ไวท์ งานอะไร” ฉันยืนยิ้มกระโดดโลดเต้นไปมา
“มาช่วยเราล้างจานที่ร้านหน่อยซิ ให้กองละ 50 บาท”
“งั้นเริ่มงานวันนี้เลยนะ” ฉันพูดแล้ววางสายไปทันที ฉันวิ่งไปที่ร้านไอติมอย่างรวดเร็ว
โครมมมมมม เพล้งง ป้างง ปุก
“ไวท์” ฉันตะโกนไปหลังร้าน
“มีน ช่วยด้วย” ฉันเห็นไวท์ในสภาพที่โทรมมากๆ
“ช่วยล้างจาหน่อยซิ ฉันทำแตกไป 2 กองแล้ว”
“ไหนล่ะจาน” ไวท์ชี้นิ้วไปแล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น.......
TO BE NEXT CHAPTER
“มาแล้วๆ” ไวท์วิ่งถือช่อดอกไม้สีขาวแซมชมพูอกกมาจากหลังร้าน
“โทษครับ”
ความจริงฉันไม่ถือสาอะไรเลย เพราะเรานัดกันตอน 8 โมง แต่ฉันมาตั้งแต่ 7 โมงครึ่ง ไวท์จับมือฉันเดินออกไปโบกตุ๊กตุ๊ก
“ไปโรงพยาบาลพญาไท 2 ครับ” พูดจบไวท์ก็จูงมือฉันขึ้นรถ ฉันนั่งคุยเรื่อยเปื่อยไปกับไวท์
“นี่แม่ฉันไม่เห็นไปเยี่ยมพี่เลย ส่วนพ่อฉันโทรไปก็วางหูใส่”
“แม่เขาคงช็อคน่ะ ส่วนพ่อเขาคงไม่อยากให้มีนรับรู้เรื่องแบบนี้”
“อืม ก็คงอย่างนั้น” ฉันพยักหน้าเบาๆ ไวท์เอามือลูบผมฉันแล้วโอบไหล่ฉันไว้
“มีอะไรไม่สบายใจไปหาเราที่ร้านนะ”
“อืม” ฉันพยักหน้าอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรกันตลอดทาง แถมคนขับตุ๊กตุ๊กยังมองเราแปลกๆอีก..............
“มีน พี่จุ๋มอยู่ห้องอะไรหรอ” ไวท์พูดเมื่อมาถึงโรงพยาบาล
“840” พูดจบไวท์ก็จูงมือฉันเดินไปอย่างสบายใจ
กิ๊ง
เสียงลิฟท์ดังขึ้นแล้วประตูก็ได้เปิดออก มีชายคนหนึ่งอยู่ในลิฟท์
“พ่อ” ฉันตะโกนขึ้น ชายผู้นั้นตกใจมากจึงรีบกดปุ่มปิดประตู ฉันเดินเข้าไปเอามือดันประตูเอาไว้
“ทำไมพ่อต้องทำอย่างนี้ ทำไมไม่บอกเรื่องพี่”
“พ่อไม่อยากให้ลูกรับรู้เรื่องที่เจ็บปวดเช่นนี้”
“มีนโตแล้วนะ”
“พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นอย่างแม่” พ่อเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้านิดๆ
“แม่.... เป็นอะไร” ฉันอึ้งในคำพูดที่พ่อพูดออกมา แม่เป็นอะไร.....
“แม่...หลังจากที่แม่เขารู้เรื่องนี้ เขาก็เริ่มเพ้อ แล้วก็เสียสติไปเลย” พ่อก้มหน้าพูด ฉันเริ่มเห็นน้ำใสตามแก้มพ่อ
“พ่อ อย่าทำอย่างนี้อีกนะ” พูดจบฉันก็เดินเข้าลิฟท์ไปกับพ่อแล้วก็ไวท์
กิ๊ง
เสียงลิฟท์ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันเดินออกไปอย่างไม่รอใครมุ่งหน้าตรงไปยังห้อง 840 อย่างรวดเร็ว
ปัง
“พี่จุ๋ม” ฉันเปิดประตูเสียงดัง แล้วเดินตรงไปยังเตียงที่พี่นอนอยู่
“ฮืออออ.....” ฉันปล่อยโฮออกมา พร้อมกับฟุบหัวลงข้างตัวพี่
“พี่....มีนรักพี่นะ” ฉันพูดแล้วจับมือพี่เอาไว้ พี่ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองฉัน
“มีน” พี่พูดเบาๆ “พี่ก็รักมีน”
ฉันขยี้ตา ฉันคงตาฝาดไป ต้องใช่แน่ๆ ฉันลืมตาขึ้นมาดูพี่อีกครั้ง พี่ยังคงนอนแน่นิ่งเหมือนเดิม อืม...ฉันคงตาฝาดไปจริงๆ
“มีน” พ่อกับไวท์เรียกฉันพร้อมกัน ฉันหันกลับไปยิ้มให้ทั้งสองคน
“พี่ยังมีชีวิตอยู่”
“ลูกเป็นอะไรไป” พ่อรีบวิ่งมาหาฉัน
“พ่อ มีนปกติดี” ฉันเกาหัวเบาๆพร้อมกับความงงมหาศาล
“ค่อยยังชั่วหน่อย” พ่อถอนหายใจ
ฉันนั่งจับมือพี่อยู่ซักพัก แล้วฉันก็นึกได้ว่า พ่อไม่รู้จักไวท์
“มีน” โอ้ตายล่ะ นึกถึงก็มาเลย
“หือ” ฉันหันหน้าไปสั่นๆ
“ไอหนุ่มหน้าหล่อนี่ใครเนี่ย” ฉันนึกแล้วเชียว ซวยจริงๆเลยเรา
“เพื่อนบ้านใหม่ค่ะพ่อ” ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก็อยู่แล้วนี่ ใครจะชอบเวลาโดนแซว
“สวัสดีครับผมชื่อไวท์” ไวท์แนะนำตัวอย่างสุภาพ ทำให้พ่อลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินวนรอบตัวไวท์
“สุภาพ เรียบร้อย แถมหล่อด้วย ไอมีนแกตาถึงดีนะ”
“พ่อ/ลุง” ทำไมเราต้องพูดพร้อมกันด้วยล่ะเนี่ย
เย็นวันนี้เราก็กลับบ้านด้วยกัน ฉันเป็นคนไปส่งไวท์ที่หน้าร้าน เราโบกมือลาแล้วฉันก็สบัดก้นใส่เดินไปยังร้านทองอันเป็นที่สิงสถิตของฉัน
“พ่อ พี่นอนโรงพยาบาลมากี่วันแล้ว”
“สัปดาห์นึงได้แล้วล่ะ”
“โห...ค่าห้องพัก ค่ายา ค่ากินค่าอยู่เราอีก ตังหมดแน่” ฉันคงต้องส่งเสียตัวเองเรียนแล้วล่ะมั้งเนี่ย พ่อเล่นไม่เปิดร้านมาร่วมอาทิตย์แล้ว
“พ่อ พรุ่งนี้พ่อเปิดร้านนะ” ฉันหันหน้าไปสั่งเยี้ยงคุณนายสั่งทาส
“พ่อจะไปเฝ้าพี่น่ะ” ตายละ พ่อตอบมาได้ยังไง จะไปเฝ้าพี่แต่เราไม่มีอะไรจะกินเนี่ยนะ
“งั้นเอากุญแจมาให้หน่อย เดี๋ยวมีนเปิดร้านเอง” ฉันพูดแล้วแบมือนั้นคงเป็นจุดเริ่มต้นของความซวยเลยล่ะ ไม่หน้าหาเรื่องใส่ตัวเลยจริงๆ
วันต่อมาฉันก็กลับมาเปิดร้านตามที่สัญญากับพ่อเอาไว้
“หนูอยู่ ม. อะไรแล้วเนี่ย” หญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังหยิบสร้อยให้ลอง
“ม. 4 ค่ะ” ฉันตอบเบาๆแล้วแล้วเอื้อมมือหยิบสร้อย
“บาทละเท่าไหร่ค่ะ” แหมถามมาได้ ไม่รู้โว้ยยไปดูร้านข้างๆดิ
“ไม่ทราบค่ะ เดี๋ยวจะเช็คราคาให้นะค่ะ” ฉันตอบเชิงไล่ให้อีนี้กลับไป
หลังจากที่ปิดร้านราว 3 ทุ่ม
กริ๊งๆๆๆ
ใครบังอาจโทรมาตอนนี้
“สวัสดีค่ะ”
“มีน เรามีงานให้เธอช่วย”
“ไวท์ งานอะไร” ฉันยืนยิ้มกระโดดโลดเต้นไปมา
“มาช่วยเราล้างจานที่ร้านหน่อยซิ ให้กองละ 50 บาท”
“งั้นเริ่มงานวันนี้เลยนะ” ฉันพูดแล้ววางสายไปทันที ฉันวิ่งไปที่ร้านไอติมอย่างรวดเร็ว
โครมมมมมม เพล้งง ป้างง ปุก
“ไวท์” ฉันตะโกนไปหลังร้าน
“มีน ช่วยด้วย” ฉันเห็นไวท์ในสภาพที่โทรมมากๆ
“ช่วยล้างจาหน่อยซิ ฉันทำแตกไป 2 กองแล้ว”
“ไหนล่ะจาน” ไวท์ชี้นิ้วไปแล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น.......
TO BE NEXT CHAPTER
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น