ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter III: Ice\'s cream cookies หมอกร้ายแห่งชีวิต
ช่วงนี้ฉันไปที่ร้านไอติมทุกวันเลยล่ะ ฉันชอบไปนั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับไวท์ แต่วันนี้ฉันไปแค่ทักทายแล้วก็กลับ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดพี่จุ๋ม พี่จุ๋มจะกลับมาที่บ้าน ฉันคิดพลางยิ้ม ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากเจอมันนะ ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น ฉันดีใจมากที่เห็นเบอร์นี้ มันเป็นเบอร์พี่จุ๋ม
“ฮัลโหล่”
“โย่วทอม !~พี่จะถึงบ้านแล้วล่ะ เตรียมของขวัญให้พี่ด้วยนะ”
พูดจบพี่จุ๋มก็วางหู ตอนนี้ฉันชักรู้สึกไม่อยากจะเจอมันแล้วแหละ เฮอะ~
ฉันก็ยังไม่รู้ว่าระหว่างรอนี่ฉันจะทำอะไร ฉันก็เลยเดินขึ้นห้องไปหยิบกล่องของขวัญสีชมพูบานเย็นออกมาจากลิ้นชักหัวเตียง ฉันเดินลงมาก็พบพี่จุ๋ม ฉันรีบวิ่งไปหา
“พี่จุ๋ม ขอบคุณนะสำหรับของขวัญที่ให้มีน อันนี้ให้พี่นะ”
“ขอบใจ”
“ได้ของขวัญคืนแล้วก็จบ กลับไปได้ละรำคาญ” ฉันไล่
“อีมีนแก......” พี่จุ๋มพูดแล้วเดินมาล็อคคอฉันแถมยังเอามือมาขยี้หัวฉันด้วย
“พี่ล่ะรักน้องคนนี้จัง” พอพูดจบพี่จุ๋มก็หอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ฉันได้แต่ยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น
เย็นวันนั้นพี่จุ๋มก็ก็กลับหอไป เพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า ฉันไปส่งที่รถทัวร์ แล้วก็กลับบ้าน ฉันชอบนั่งคนเดียวในห้องนอน มันสงบดี วันนี้ฉันทำการบ้านดึกก็เลยหลับเพลินไปหน่อย
“มีน” แม่ตะโกนด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นอย่างนั้น จนแม่เดินเข้ามาในห้อง ฉันค่อยๆขยี้ตา แล้วมองแม่อย่างสลึมสลือ และฉันต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าแม่
“แม่เป็นไรอ่ะ”
“.........” แม่ไม่ตอบ ท่าว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี
เช้าวันนั้นแม่ไม่ได้พูดกับฉันเลย ฉันยังไม่เข้าใจ ความจริงฉันไม่แคร์หรอกนะ
“พร แต่คิดว่าทำไมแม่เราถึงร้องไห้วะ” ฉันถามขึ้นหลังจากเพิ่งเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้พรกับงิ้วฟัง
“ไม่รู้ว่ะ”
“เฮ้ยทอมๆ ดูนี่ดิ” งิ้วตะโกนเรียก ฉันหันหน้าไปทำตาขวางใส่
“แกเรียกใครว่าทอมฟร่ะ” ฉันจ้องหน้าพลางคิดไปว่าฉันออกจะผู้หญิ๊งผู้หญิง...~
“ช่างมันเหอะ ดูนี่ดิ” งิ้วชี้ไปที่หนังสือพิมพ์
“เฮ้ยนี่มันข่าวรถคว่ำนี่หว่า” พรตะโกนขึ้น ฉันก็พลอยตกใจไปด้วย
“รถทัวร์คว่ำ หรือว่า...” ฉันพูดเบาๆ น้ำใสๆเริ่มนอง ตาเริ่มแดงก่ำ ฉันต้องไม่ร้องไห้ๆ ฉันกลั้นน้ำตาทั้งวัน
ตกเย็นฉันก็ไปนั่งร้านไอติมเหมือนทุกวัน
“มีนครับ” เสียงที่นุ่มนวลและสุภาพทำให้ฉันเริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“ฮือ......” ฉันปล่อยโฮออกมา
“มีนเป็นอะไรอ่ะ” ไวท์พูดแล้วลงมานั่งข้างฉัน เขาเอามือโอบตัวฉันไว้ (อีคนแต่งนี่ชอบให้ฉันโดนแต๊อั๋งอยู่เรื่อยเลยจริงๆ) แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
“ทอมร้องไห้แล้วไม่น่ารักนะ” ไวท์พูดแล้วอมยิ้ม ฉันนั่งทำท่างอนๆ ไวท์เอามือลูบหัวฉันเบาๆ
“อย่างอนนะครับคนดี” ฉันนั่งอมยิ้มอยู่ในอ้มกอดของไวท์อย่างนั้น.................
ฉันบอกลาไวท์แล้วก็เดินกลับบ้าน ฉันรู้ว่าแม่ต้องนั่งร้องไห้อยู่ แต่ผิดคาด แม่นั่งดูละคร 6 โมงเย็นอยู่ ให้ตายซิ
“แม่ พี่จุ๋มล่ะ”
“............” แม่ไม่ตอบ ได้แต่นั่งเงียบไป ฉันไม่ใส่ใจแล้วเดินขึ้นห้องอย่างเงียบๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงกระวนกระวายใจนัก ฉันรีบเปิดคอมตรวจหาเบอร์โทรศัพท์ของสำนักงานหนังสือพิมพ์ที่ฉันเจอข่าวเมื่อเช้า
ตรู๊ด ตรู๊ด
“สวัสดีค่ะ สำนักงานหนังสือพิมพ์ไทยรัฐค่ะ”
“คือว่าจะสอบถามถึงข่าวรถคว่ำน่ะค่ะ”
“ได้ค่ะ ซักครู่นะค่ะ”
ฉันนั่งรอซักพัก
“ค่ะ ต้องการข้อมูลเพิ่มเติมส่วนไหนค่ะ”
“เกี่ยวกับผู้ได้รับบาดเจ็บค่ะ ชื่อ พิชญาภรณ์ ค่ะ”
“ซักครู่ค่ะ..............เอ่อ มีอยู่ในผู้บาดเจ็บค่ะ นำส่งโรงพยาบาลพญาไท 2 ค่ะ พักอยู่ห้อง 840 ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” พูดจบฉันก็รีบวางหู ฉันรีบหาเบอร์โรงพยาบาลทันที
ตรู๊ด ตรู๊ด
“โรงพยาบาลพญาไท 2 สวัสดีค่ะ”
“ต่อห้อง 840 ให้หน่อยค่ะ”
“ได้ค่ะ” ฉันนั่งรอซักพักใหญ่ๆ
“สวัสดีครับ” เสียงชายผู้หนึ่งพูดขึ้น
“พ่อ ใช่มั้ย”
“มีน” พ่อพูดอย่างตกใจแล้วรีบวางหู ทำไมพ่อต้องทำอย่างนั้นด้วยนะ
ฉันรีบวิ่งออกไปหาแม่แล้วถาม
“แม่ พี่เป็นอะไร”
“กระโหลกแต่ตัดเส้นประสาทบริเวณใต้สะโพก” แม่พูดเร็วมากฉันจับใจความได้แค่นี้ ฉันรู้สึกไม่อยากจะกวนใจแม่มากนัก ฉันเลยเดินไปร้านไอติม
“อ้าวมีน ดึกแล้วมีอะไรหรอ” ไวท์พูดขณะเตรียมเก็บร้าน
“เพิ่ง 2 ทุ่มเอง” ฉันพูดเสียงหงอยๆ ไวท์ลูบหัวฉันเบาๆ
“มีอะไรรึเปล่า เข้ามาในร้านก่อนซิ” ไวท์พาฉันเดินเข้ามานั่งด้วยกันในร้าน ฉันนั่งลงอย่างหมดอาลัยตายอยาก แล้วเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น
“งั้นพรุ่งนี้โดดเรียนไปเยี่ยมพี่จุ๋มกัน”
“อืม งั้นเราไปสั่งดอกไม้ไว้ช่อนึงละกัน” ฉันเสนอ
“ป่ะ” ไวท์จูงมือฉันเดินไปที่ร้านดอกไม้
“พี่ครับ เอากุหลาบแดงช่องนึงครับ” ไวท์พูดทำให้ฉันตกใจมาก
“จะบ้าหรอ จะไปเยี่ยมพี่จุ๋มนะ”
“อะ....เอ่อ...ลืมไป” ไวท์พูดแล้วก้มหน้าเกาหัว
“พี่ค่ะเปลี่ยนเป็นกุหลาบขาวนะค่ะ”
“จ้า ~” เสียงผู้หญิงตะโกนมาจากหลังร้าน ฉันยืนรอประมาณ 10 นาที ผู้หญิงหลังร้านก็เดินมาพร้อมกุหลาบสีขาวแซมชมพู แล้วพูดว่า
“กุหลาบสีชมพูแถมค่ะ สำหรับคู่รักคู่ใหม่”
เวรตะไลจริงๆ เหอ ~
“ฮัลโหล่”
“โย่วทอม !~พี่จะถึงบ้านแล้วล่ะ เตรียมของขวัญให้พี่ด้วยนะ”
พูดจบพี่จุ๋มก็วางหู ตอนนี้ฉันชักรู้สึกไม่อยากจะเจอมันแล้วแหละ เฮอะ~
ฉันก็ยังไม่รู้ว่าระหว่างรอนี่ฉันจะทำอะไร ฉันก็เลยเดินขึ้นห้องไปหยิบกล่องของขวัญสีชมพูบานเย็นออกมาจากลิ้นชักหัวเตียง ฉันเดินลงมาก็พบพี่จุ๋ม ฉันรีบวิ่งไปหา
“พี่จุ๋ม ขอบคุณนะสำหรับของขวัญที่ให้มีน อันนี้ให้พี่นะ”
“ขอบใจ”
“ได้ของขวัญคืนแล้วก็จบ กลับไปได้ละรำคาญ” ฉันไล่
“อีมีนแก......” พี่จุ๋มพูดแล้วเดินมาล็อคคอฉันแถมยังเอามือมาขยี้หัวฉันด้วย
“พี่ล่ะรักน้องคนนี้จัง” พอพูดจบพี่จุ๋มก็หอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ฉันได้แต่ยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น
เย็นวันนั้นพี่จุ๋มก็ก็กลับหอไป เพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า ฉันไปส่งที่รถทัวร์ แล้วก็กลับบ้าน ฉันชอบนั่งคนเดียวในห้องนอน มันสงบดี วันนี้ฉันทำการบ้านดึกก็เลยหลับเพลินไปหน่อย
“มีน” แม่ตะโกนด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นอย่างนั้น จนแม่เดินเข้ามาในห้อง ฉันค่อยๆขยี้ตา แล้วมองแม่อย่างสลึมสลือ และฉันต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าแม่
“แม่เป็นไรอ่ะ”
“.........” แม่ไม่ตอบ ท่าว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี
เช้าวันนั้นแม่ไม่ได้พูดกับฉันเลย ฉันยังไม่เข้าใจ ความจริงฉันไม่แคร์หรอกนะ
“พร แต่คิดว่าทำไมแม่เราถึงร้องไห้วะ” ฉันถามขึ้นหลังจากเพิ่งเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้พรกับงิ้วฟัง
“ไม่รู้ว่ะ”
“เฮ้ยทอมๆ ดูนี่ดิ” งิ้วตะโกนเรียก ฉันหันหน้าไปทำตาขวางใส่
“แกเรียกใครว่าทอมฟร่ะ” ฉันจ้องหน้าพลางคิดไปว่าฉันออกจะผู้หญิ๊งผู้หญิง...~
“ช่างมันเหอะ ดูนี่ดิ” งิ้วชี้ไปที่หนังสือพิมพ์
“เฮ้ยนี่มันข่าวรถคว่ำนี่หว่า” พรตะโกนขึ้น ฉันก็พลอยตกใจไปด้วย
“รถทัวร์คว่ำ หรือว่า...” ฉันพูดเบาๆ น้ำใสๆเริ่มนอง ตาเริ่มแดงก่ำ ฉันต้องไม่ร้องไห้ๆ ฉันกลั้นน้ำตาทั้งวัน
ตกเย็นฉันก็ไปนั่งร้านไอติมเหมือนทุกวัน
“มีนครับ” เสียงที่นุ่มนวลและสุภาพทำให้ฉันเริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“ฮือ......” ฉันปล่อยโฮออกมา
“มีนเป็นอะไรอ่ะ” ไวท์พูดแล้วลงมานั่งข้างฉัน เขาเอามือโอบตัวฉันไว้ (อีคนแต่งนี่ชอบให้ฉันโดนแต๊อั๋งอยู่เรื่อยเลยจริงๆ) แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
“ทอมร้องไห้แล้วไม่น่ารักนะ” ไวท์พูดแล้วอมยิ้ม ฉันนั่งทำท่างอนๆ ไวท์เอามือลูบหัวฉันเบาๆ
“อย่างอนนะครับคนดี” ฉันนั่งอมยิ้มอยู่ในอ้มกอดของไวท์อย่างนั้น.................
ฉันบอกลาไวท์แล้วก็เดินกลับบ้าน ฉันรู้ว่าแม่ต้องนั่งร้องไห้อยู่ แต่ผิดคาด แม่นั่งดูละคร 6 โมงเย็นอยู่ ให้ตายซิ
“แม่ พี่จุ๋มล่ะ”
“............” แม่ไม่ตอบ ได้แต่นั่งเงียบไป ฉันไม่ใส่ใจแล้วเดินขึ้นห้องอย่างเงียบๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงกระวนกระวายใจนัก ฉันรีบเปิดคอมตรวจหาเบอร์โทรศัพท์ของสำนักงานหนังสือพิมพ์ที่ฉันเจอข่าวเมื่อเช้า
ตรู๊ด ตรู๊ด
“สวัสดีค่ะ สำนักงานหนังสือพิมพ์ไทยรัฐค่ะ”
“คือว่าจะสอบถามถึงข่าวรถคว่ำน่ะค่ะ”
“ได้ค่ะ ซักครู่นะค่ะ”
ฉันนั่งรอซักพัก
“ค่ะ ต้องการข้อมูลเพิ่มเติมส่วนไหนค่ะ”
“เกี่ยวกับผู้ได้รับบาดเจ็บค่ะ ชื่อ พิชญาภรณ์ ค่ะ”
“ซักครู่ค่ะ..............เอ่อ มีอยู่ในผู้บาดเจ็บค่ะ นำส่งโรงพยาบาลพญาไท 2 ค่ะ พักอยู่ห้อง 840 ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” พูดจบฉันก็รีบวางหู ฉันรีบหาเบอร์โรงพยาบาลทันที
ตรู๊ด ตรู๊ด
“โรงพยาบาลพญาไท 2 สวัสดีค่ะ”
“ต่อห้อง 840 ให้หน่อยค่ะ”
“ได้ค่ะ” ฉันนั่งรอซักพักใหญ่ๆ
“สวัสดีครับ” เสียงชายผู้หนึ่งพูดขึ้น
“พ่อ ใช่มั้ย”
“มีน” พ่อพูดอย่างตกใจแล้วรีบวางหู ทำไมพ่อต้องทำอย่างนั้นด้วยนะ
ฉันรีบวิ่งออกไปหาแม่แล้วถาม
“แม่ พี่เป็นอะไร”
“กระโหลกแต่ตัดเส้นประสาทบริเวณใต้สะโพก” แม่พูดเร็วมากฉันจับใจความได้แค่นี้ ฉันรู้สึกไม่อยากจะกวนใจแม่มากนัก ฉันเลยเดินไปร้านไอติม
“อ้าวมีน ดึกแล้วมีอะไรหรอ” ไวท์พูดขณะเตรียมเก็บร้าน
“เพิ่ง 2 ทุ่มเอง” ฉันพูดเสียงหงอยๆ ไวท์ลูบหัวฉันเบาๆ
“มีอะไรรึเปล่า เข้ามาในร้านก่อนซิ” ไวท์พาฉันเดินเข้ามานั่งด้วยกันในร้าน ฉันนั่งลงอย่างหมดอาลัยตายอยาก แล้วเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น
“งั้นพรุ่งนี้โดดเรียนไปเยี่ยมพี่จุ๋มกัน”
“อืม งั้นเราไปสั่งดอกไม้ไว้ช่อนึงละกัน” ฉันเสนอ
“ป่ะ” ไวท์จูงมือฉันเดินไปที่ร้านดอกไม้
“พี่ครับ เอากุหลาบแดงช่องนึงครับ” ไวท์พูดทำให้ฉันตกใจมาก
“จะบ้าหรอ จะไปเยี่ยมพี่จุ๋มนะ”
“อะ....เอ่อ...ลืมไป” ไวท์พูดแล้วก้มหน้าเกาหัว
“พี่ค่ะเปลี่ยนเป็นกุหลาบขาวนะค่ะ”
“จ้า ~” เสียงผู้หญิงตะโกนมาจากหลังร้าน ฉันยืนรอประมาณ 10 นาที ผู้หญิงหลังร้านก็เดินมาพร้อมกุหลาบสีขาวแซมชมพู แล้วพูดว่า
“กุหลาบสีชมพูแถมค่ะ สำหรับคู่รักคู่ใหม่”
เวรตะไลจริงๆ เหอ ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น