Ice Cream\'s Cheesecake รักนี้หวานนุ่มชุ้มลิ้น

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II: Ice\'s cream mocca การสอบที่แสนเซง

ฉันนั่งคิดว่า  เป็นเพราะฉันรึเปล่าที่พี่กลับมา  และเป็นเพราะฉันรึเปล่าที่พี่ต้องกลับไป ฉันนั่งคิดจนเผลอหลับคาโต๊ะ



“อ๊ากกกกกก”

ฉันแหกปากร้องลั่น  เพราะฉันยังไม่ได้อ่านสังคมเลย  ฉันวิ่งตาเหลือกจนแทบจะกลิ้งตกบันได



“ไปล่ะนะแม่”

ฉันออกไปหน้าบ้านโบกตุ๊กตุ๊กไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว



“เฮ้ย  แกจะไปไหนวะ”

แม่ตะโกนไล่หลังแต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน



“เฮ้ย  ไอพรแกอ่านสังคมยังวะ”



“อ่านมาสองรอบละ เดี๋ยวขออ่านอีกรอบนึง”

อีเวรอ่านมี 2 รอบละ ตูยังไม่ได้อ่านซักตัว  ฉันบ่นพึมพำพร้อมกับก้มลงอ่านหนังสืออย่าตั้งใจ



“ไอมีน...ยังไม่ได้อ่านหรอวะ  สมน้ำหน้า”

งิ้วเดินมาทัก

“ไปเลยไป”  ฉันตวาดใส่  แล้วก้มลงอ่านหนัวสือต่อ  มันก็เดินไปอย่างว่าง่าย  มันนั่งลงข้างพรแล้วทำท่าน้อยใจนิดๆ  แต่ฉันก็ไม่สนใจนัก



ในที่สุดก็ถึงเวลาสอบสังคม  เกือบ 100% ฉันทำไม่ได้เลย  วันนี้ฉันเลยอารมณ์เสียทั้งวัน  ฉันให้ตุ๊กตุ๊กไปส่งตามปกติ  แต่ฉันยังไม่อยากให้แม่ถามเรื่องเมื่อเช้า  



ฉันหมุนตัวไปมาแล้วจึงเดินไปที่ร้าน cheesecake เดาเอาได้เลยว่าเมนูเด็ดคือ  ไอติมชีสเค้ก  อืม..พอคิดได้อย่างนั้นก็เดินเข้าไปในร้านไอติมที่ฉันสุดจะเกลียด  และฉันก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่ามีคนนั่งอยู่เต็มร้าน  ฉันไม่คิดว่าแค่ร้านไอติม  คนจะเยอะขนาดนี้  ฉันเดินอย่างมีความหวังว่าจะมีที่ให้นั่งซัดนิด  ฉันเดินรอบร้าน  2-3 รอบ  และแล้วก็มีชายคนหนึ่งโบกมือเรียกฉัน



“นั่งนี่ก็ได้ครับ”  ชายหน้าตาดีพูดอย่างสุภาพ

ฉันได้แต่เออออไปตามเรื่อง



“น้องจ๊ะ  รับอะไรดี”  พนักงานสาวหน้าตาดีมารับออเดอร์



“เอาไอติมชีสเค้กค่ะ/ครับ”

เราสองคนพูดพร้อมกัน  ฉันตกใจมาก ส่วนฝ่ายชายหน้าแดงเลือดขึ้นสมอง



“อะ...เอ่อผมชื่อไวท์ครับ”  ชายผู้นั้นแนะนำตัว  ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนัก



“ค่ะ เราชื่อมีน”

เราสองคนนั่งกินไอติมเงียบๆ  จนถึงเวลาที่ฉันจะกลับบ้าน



“บ้านอยู่ไหนครับ  เดี๋ยวไปส่ง”



“เดี๋ยวเดินไปเองค่ะ  บายค่ะ”  ฉันรีบตัดบทแล้วเดินจากไป



    วันต่อมาฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติ  แต่ที่ฉันตกใจคือฉันกับไวท์โบกตุ๊กตุ๊กคันเดียวกัน  ให้ตายซิอะไรกันนักกันหนาวะ  ฉันออกจะหงุดหงิดแต่ก็แสร้งยิ้มไป  ตุ๊กตุ๊กคันที่โบกไวท์ก็ให้ฉันนั่งไปก่อน   ส่วนไวท์ฉันไม่รู้หรอก   ฉันเห็นแต่ว่าเขาโบกมือให้ฉันก่อนจะยิ้มนิดๆ  ฉันเมินหน้าเหมือนไม่เห็น   ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาโบกตุ๊กตุ๊กหน้าบ้านฉัน  บ้านเขาอยู่ไหนน้า  ฉันคิดเรื่อยเปื่อยจนถึงโรงเรียน



    “มีนจ๋า~ ~”

    มีเสียงแป๋นแหล๋นลอยมาแต่ไกล  ทันใดนั้นก็มีแรงกอดอันมหาศาลพร้อมกับการจั๊กจี้ที่ทรงพลัง



    “พลอย ฮ่าๆๆ ออกไป เฮ้ย ฮ่าๆๆๆ โอ้ย เราบ้าจี้ อ๊ากกกก” ฉันชักรำคาญนิดๆแต่ก็ไม่ถือสาอะไร  แล้วฉันก็พลักพลอยออกไป



    “กล้าผลักพลอยหรอ”

    โอ้ย  ใครมาอีกวะเนี่ย   ฉันหันหน้าไปหาที่มาของเสียง



    “ตายละว่ะ  ทอมบุกกกกก” ฉันตะโกนแล้วหลบการพุ่งชน  คนที่วิ่งมาคือปั่นปั๊น  มันเป็นทอมที่ชอบหลอกจับมือผู้หญิง  และหนึ่งในผู้โชคร้ายก็คือพลอยนี่แหละ  สมน้ำหน้า..... ไม่ใช่แค่นั้นนะ อีพลอยก็ดันโรคจิต ชอบทอมซะงั้นอ่ะ ให้ตายซิ  ชีวิตฉันอนาถจริงๆ แถมฉันยังโดนป้ายสีว่าเป็นทอมอีก  งานนี้โดนตามแยทั้งวันเลยล่ะ

    

    “มีนจ๋า  กลับบ้านไงจ๊ะ” เสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินดังขึ้น



    “ตุ๊กตุ๊ก”  ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก



    “ไปด้วยๆๆ”

ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน  โบกรถกลับบ้านตามปกติ  พอฉันขึ้นรถพลอยก็กระโดดตามขึ้นมาด้วย   ฉันรู้ว่าพลอยไม่ได้กลับบ้านทางเดียวกับฉัน  ฉันจึงบอกกับพลอย



    “พลอยไม่ได้กลับทางเดียวกับเรา”



    “พลอยไม่ลงๆ”  พลอยพูดแล้วเขย่ารถ

    ฉันชักจะทนไม่ไหว  จึงผลักพลอยออกไปจากรถ  แล้วสั่งให้คนขับออกรถ  ปล่อยให้เสียงร้องไห้ของพลอยลอยไปตามสายลม  อันที่จริงฉันก็รู้สึกผิดเหมือนกัน  ทำไมคนแต่งมันทำให้ฉันเลวขนาดนี้



    ฉันกลับถึงบ้านอย่างเซ้งๆ  เดินเข้าไปในร้านไอติม  แม้ฉันจะเกลียดไอติมแต่ร้านนั้นก็มีที่ให้สิงสถิตแก้เซ้งล่ะวะ  ยังไงฉันก็เกลียดไอติม   ช่วงนี้ฉันมาที่ร้านนี้บ่อย  จึงทำให้ฉันเจอไวท์บ่อยขึ้น  อันที่จริงฉันเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เองว่าไวท์เป็นลูกเจ้าของร้านนี้  ก็แปลกใจอยู่ว่ากินไอติมทุกวันเลยหรอ   ช่างเขาเหอะ  เดี๋ยวก็อืดเองแหละ (หมายถึงอ้วนอ่ะยังไม่ตายนะ)  ฉันก็กินไอติมบ้างนะ  บางทีก็ 1 ลูก  2 ลูก  หรือถ้าอารมณ์เสียก็....8  ลูก  ฉันกินอย่างนี้มาร่วมเดือนแล้ว  มันก็ยังไม่ทำให้ฉันชอบไอติมเลย



                  **อันที่จริงถ้าเข้าไปอยู่ในร้านแต่ไม่กินอะไรมันก็น่าเกลียด  โดยเฉพาะรู้จักกับลูกเจ้าของร้านด้วยน่ะ**