ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I: Ice\'s cream stawberry เช้าสดใส กับวันที่แสนซวย
ฉันนั่งไขว่ห้างลอกงานอย่างสบายใจ โอ้สบายจริงๆ ลมพัดมาปะทะหน้าฉัน คิดแล้วอยากนอน ~
“ไอทอมโว้ยยย ลอกเสร็จยังวะ”
อีพรพูดทีลมหายหมดเลย ฉันเริ่มปั่นงานเร็วขึ้น และอารมณ์เสียมากขึ้นด้วยฉันรู้แล้วล่ะว่าประเทศไทยไม่มีวันเย็น
“อีมีน”
มีใครบางคนจับไหล่ฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมอง
“ไอ้งิ้ว”
ฉันตะโกนไล่แล้วปัดมือมันออกจากไหล่ อันที่จริงมันชื่อแพร แต่เราเรียกงิ้วอ่ะ พอจายๆ มีไรเปล่า แล้วอีกอย่างนึงที่ไอพรเรียกฉันว่าทอม อย่าไปเชื่อมันเพราะ ฉันออกจะกุลสตรี คิดไปก็กระพริบตาถี่ๆ
“แกเป็นไรวะ ไอมีน ลอกงานไปทำท่ากระแดะไป อุบาทว์ว่ะ”
อีงิ้วมันพูดใส่ฉันซะงั้น อืม...อันที่จริงมันก็อุบาทว์นะฉันออกจะห้าว เสียชาติเกิดทอมหมด....เฮ้ย!! ฉันไม่ใช่ทอมนะ คนอื่นต้องมองฉันบ้าแน่ๆ นั่งทำงานอยู่ดีๆก็ยิ้ม บางทีก็กระพริบตาถี่ๆ บางทีก็สะดุ้ง ฉันควรไปศรีธัญญามั้ยเนี่ย....
หลังเลิกเรียนฉันต้องไปเรียนต่ออีกคาบนึง ฉันเรียนอย่างนี้ทุกวันแหละ เหนื่อยแต่ต้องทน ฉันเบื่อจริงๆ การเรียนคาบ 9 เนี่ย..~ ในที่สุดก็จบ 50 นาทีนรกซะที ฉันโบกมือลาพรกับงิ้ว เพราะมันต้องไปเรียนต่อที่สยาม อีพวกนี้ขยันจังเนอะ ฉันออกไปโบกตุ๊กตุ๊ก หน้าโรงเรียน (สามล้ออ่ะ เคยได้ยินป่ะ)
“พี่ไปสี่แยกสะพานคว ายทางไปสุทธิสารอ่ะ”
ฉันพูดกับคนขับตุ๊กตุ๊กแล้วขึ้นรถ นั่งไปซะพักลมก็เริ่มแรง ฟ้าครึ้มๆท่าทางฝนจะตก คงเข้าใจนะลมแรงๆ ขยะก็เกลื่อนถนน ฉันล่ะเกลียดจริงๆ เคยมีครั้งหนึ่ง ฉันก็นั่งตุ๊กตุ๊ก ตามปกตินี่แหละ ลมแรง ฝนตกปล่อยๆ อยู่ดีๆก็มีถุงพลาสติกใสลอยมีปิดหน้าฉัน ฉันรีบดึงออกแล้วฉันก็พบว่า ถุงพลาสติกเลอะปลากระป๋อง!!! อี้เหม็นคิดแล้วจะอ้วก ดีนะเนี่ยที่มันไม่ใช่กะปิ ~ เอาเหอะ
ฉันกลับมาถึงบ้านพบว่า ร้านทองข้างบ้านฉันหายไป (ดีนะที่เป็นข้างบ้าน) อันที่จริงตรงบ้านฉันจะมีร้านทอง 3 ร้าน ตอนนี้โดนรื้อไปหนึ่ง ฮิฮิ ศัตรูๆ หลายวันผ่านไปฉันก็พบว่า ข้างบ้านฉันกลายเป็นร้ายไอติมมม!! ชื่อ Ice-cream’s cheesecake โอ้ตายล่ะ ฉันล่ะเกลียดไอติมเข้าไส้ พอร้านไอติมเริ่มขาย เจ้าของร้านก็มาที่บ้าน
“สวัสดีครับ ผมเอาไอติมมาฝาก”
ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะเอามาให้ทำไม พวกชอบแจกฟรีหรอ แต่แม่ฉันก็รับไว้ อาจเป็นน้ำใจเพื่อนบ้านล่ะมั้ง
“ขอบคุณค่ะ ไว้จะไปอุดหนุนนะค่ะ”
แม่ฉันพูดอย่างสุภาพ
“โย่วทอม !”
เสียงเวรเสียงกรรมที่ไหนเรียกฉันวะ ฉันหันหลับไปดูว่าใครบังอาจเรียก กุลสตรีอย่างฉันว่า ทอม และฉันก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อด้านหลังของฉันคือพี่สาวตัวแสบ
“ไอ้จุ๋ม”
ฉันตะโกนลั่นบ้าน อีนี่ทำไมต้องกลับมาวันนี้ด้วยนะ ฉันล่ะเกลียดมัน
อีพี่จุ๋ม มันเรียนอยู่ ม. มหิดล มันเลยต้องไปเรียนที่ ศาลาญา นานๆทีจะกลับบ้านที กลับมาก็คว้าของกินแล้วไปนั่งดูทีวี แน่นอนวันนี้ก็เช่นเคย เจ้แกกลับมาก็คว้าไอติม แล้วแย่งฉันดูทีวีช่องโปรด
“ไปนั่งที่อื่นไป จะดู Academy”
ฉันไล่ แต่อีพี่เวรก็ไม่ยอมไป แถมยังตัดไอติมเข้าปากฉันรัวๆ ฉันถุยใส่หน้าพี่จุ๋ม
“ก็รู้อยู่ว่าเราไม่ชอบ”
ฉันอารมณ์เสีย ลุกขึ้นปาหมอนแล้ววิ่งขึ้นห้อง ฉันอารมณ์เสียมากๆ มันก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ แต่ก็ยังจะทำ ฉันเลยเกลียดมันไง
“มีน”
เสียงพี่เรียกหงอยๆ
“มีน....พี่ขอโทษ”
เชอะ มาไม้นี้ทุกที เย็นวันนั้นฉันลงไปนั่งกินข้าว
“อ้าวแม่ พี่จุ๋มล่ะ”
“กลับหอไปแล้วล่ะ พี่เค้าฝากไอนี่มาให้”
แม่พูดจบก็ยื่นของขวัญห่ออย่างดีให้ฉัน ฉันยังงงๆ แต่ก็ๆไม่สนใจมากนัก ฉันรีบกินข้าวแล้วขึ้นไปอ่านหนังสือบนห้อง
“จะรีบไปไหน”
แม่ตะโกนถามพลางบ่นพึมพำ
“อ่านหนังสือ พรุ่งนี้สอบสังคม”
ฉันตอบด้วยคามรำคาญใจ ฉันนั่งบนห้องเงียบๆ แต่ก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือมากนัก จึงหยิบกล่องของขวัญที่ได้มา แกะอย่างทะนุถนอม
กุ๊ง กิ๊ง กุ๊ง กิ๊ง ~
มีเสียงบางอย่างออกจากกล่องระหว่างที่แกะ ตอนนี้ฉันแกะกระดาษออกหมดแล้วล่ะ ฉันลอกสกอตเทปออกแล้วดึงของข้างในออกมา มันเป็นคิวปิดถือกรอบรูป รูปก้อนเมฆหมุนได้ ดูรวมๆแล้วก็สวยเลยล่ะ ฉันบิดฐานด้านล่าง แล้ววางไว้บนโต๊ะ ฉันนั่งยิ้มๆ มีเสียงกุ๊งกิ๊งออกมา ตัวคิวปิดหมุนไปจนถึงด้านหลัง ทันใดนั้นเอง ฉันก็ได้เห็นกระดาษสีเหลืองแปะอยู่ ความว่า
“มีน...พี่ขอโทษ พี่จะไปละ สุขสันต์วันเกิดจ่ะ น้องรัก”
“ไอทอมโว้ยยย ลอกเสร็จยังวะ”
อีพรพูดทีลมหายหมดเลย ฉันเริ่มปั่นงานเร็วขึ้น และอารมณ์เสียมากขึ้นด้วยฉันรู้แล้วล่ะว่าประเทศไทยไม่มีวันเย็น
“อีมีน”
มีใครบางคนจับไหล่ฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมอง
“ไอ้งิ้ว”
ฉันตะโกนไล่แล้วปัดมือมันออกจากไหล่ อันที่จริงมันชื่อแพร แต่เราเรียกงิ้วอ่ะ พอจายๆ มีไรเปล่า แล้วอีกอย่างนึงที่ไอพรเรียกฉันว่าทอม อย่าไปเชื่อมันเพราะ ฉันออกจะกุลสตรี คิดไปก็กระพริบตาถี่ๆ
“แกเป็นไรวะ ไอมีน ลอกงานไปทำท่ากระแดะไป อุบาทว์ว่ะ”
อีงิ้วมันพูดใส่ฉันซะงั้น อืม...อันที่จริงมันก็อุบาทว์นะฉันออกจะห้าว เสียชาติเกิดทอมหมด....เฮ้ย!! ฉันไม่ใช่ทอมนะ คนอื่นต้องมองฉันบ้าแน่ๆ นั่งทำงานอยู่ดีๆก็ยิ้ม บางทีก็กระพริบตาถี่ๆ บางทีก็สะดุ้ง ฉันควรไปศรีธัญญามั้ยเนี่ย....
หลังเลิกเรียนฉันต้องไปเรียนต่ออีกคาบนึง ฉันเรียนอย่างนี้ทุกวันแหละ เหนื่อยแต่ต้องทน ฉันเบื่อจริงๆ การเรียนคาบ 9 เนี่ย..~ ในที่สุดก็จบ 50 นาทีนรกซะที ฉันโบกมือลาพรกับงิ้ว เพราะมันต้องไปเรียนต่อที่สยาม อีพวกนี้ขยันจังเนอะ ฉันออกไปโบกตุ๊กตุ๊ก หน้าโรงเรียน (สามล้ออ่ะ เคยได้ยินป่ะ)
“พี่ไปสี่แยกสะพานคว ายทางไปสุทธิสารอ่ะ”
ฉันพูดกับคนขับตุ๊กตุ๊กแล้วขึ้นรถ นั่งไปซะพักลมก็เริ่มแรง ฟ้าครึ้มๆท่าทางฝนจะตก คงเข้าใจนะลมแรงๆ ขยะก็เกลื่อนถนน ฉันล่ะเกลียดจริงๆ เคยมีครั้งหนึ่ง ฉันก็นั่งตุ๊กตุ๊ก ตามปกตินี่แหละ ลมแรง ฝนตกปล่อยๆ อยู่ดีๆก็มีถุงพลาสติกใสลอยมีปิดหน้าฉัน ฉันรีบดึงออกแล้วฉันก็พบว่า ถุงพลาสติกเลอะปลากระป๋อง!!! อี้เหม็นคิดแล้วจะอ้วก ดีนะเนี่ยที่มันไม่ใช่กะปิ ~ เอาเหอะ
ฉันกลับมาถึงบ้านพบว่า ร้านทองข้างบ้านฉันหายไป (ดีนะที่เป็นข้างบ้าน) อันที่จริงตรงบ้านฉันจะมีร้านทอง 3 ร้าน ตอนนี้โดนรื้อไปหนึ่ง ฮิฮิ ศัตรูๆ หลายวันผ่านไปฉันก็พบว่า ข้างบ้านฉันกลายเป็นร้ายไอติมมม!! ชื่อ Ice-cream’s cheesecake โอ้ตายล่ะ ฉันล่ะเกลียดไอติมเข้าไส้ พอร้านไอติมเริ่มขาย เจ้าของร้านก็มาที่บ้าน
“สวัสดีครับ ผมเอาไอติมมาฝาก”
ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะเอามาให้ทำไม พวกชอบแจกฟรีหรอ แต่แม่ฉันก็รับไว้ อาจเป็นน้ำใจเพื่อนบ้านล่ะมั้ง
“ขอบคุณค่ะ ไว้จะไปอุดหนุนนะค่ะ”
แม่ฉันพูดอย่างสุภาพ
“โย่วทอม !”
เสียงเวรเสียงกรรมที่ไหนเรียกฉันวะ ฉันหันหลับไปดูว่าใครบังอาจเรียก กุลสตรีอย่างฉันว่า ทอม และฉันก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อด้านหลังของฉันคือพี่สาวตัวแสบ
“ไอ้จุ๋ม”
ฉันตะโกนลั่นบ้าน อีนี่ทำไมต้องกลับมาวันนี้ด้วยนะ ฉันล่ะเกลียดมัน
อีพี่จุ๋ม มันเรียนอยู่ ม. มหิดล มันเลยต้องไปเรียนที่ ศาลาญา นานๆทีจะกลับบ้านที กลับมาก็คว้าของกินแล้วไปนั่งดูทีวี แน่นอนวันนี้ก็เช่นเคย เจ้แกกลับมาก็คว้าไอติม แล้วแย่งฉันดูทีวีช่องโปรด
“ไปนั่งที่อื่นไป จะดู Academy”
ฉันไล่ แต่อีพี่เวรก็ไม่ยอมไป แถมยังตัดไอติมเข้าปากฉันรัวๆ ฉันถุยใส่หน้าพี่จุ๋ม
“ก็รู้อยู่ว่าเราไม่ชอบ”
ฉันอารมณ์เสีย ลุกขึ้นปาหมอนแล้ววิ่งขึ้นห้อง ฉันอารมณ์เสียมากๆ มันก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ แต่ก็ยังจะทำ ฉันเลยเกลียดมันไง
“มีน”
เสียงพี่เรียกหงอยๆ
“มีน....พี่ขอโทษ”
เชอะ มาไม้นี้ทุกที เย็นวันนั้นฉันลงไปนั่งกินข้าว
“อ้าวแม่ พี่จุ๋มล่ะ”
“กลับหอไปแล้วล่ะ พี่เค้าฝากไอนี่มาให้”
แม่พูดจบก็ยื่นของขวัญห่ออย่างดีให้ฉัน ฉันยังงงๆ แต่ก็ๆไม่สนใจมากนัก ฉันรีบกินข้าวแล้วขึ้นไปอ่านหนังสือบนห้อง
“จะรีบไปไหน”
แม่ตะโกนถามพลางบ่นพึมพำ
“อ่านหนังสือ พรุ่งนี้สอบสังคม”
ฉันตอบด้วยคามรำคาญใจ ฉันนั่งบนห้องเงียบๆ แต่ก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือมากนัก จึงหยิบกล่องของขวัญที่ได้มา แกะอย่างทะนุถนอม
กุ๊ง กิ๊ง กุ๊ง กิ๊ง ~
มีเสียงบางอย่างออกจากกล่องระหว่างที่แกะ ตอนนี้ฉันแกะกระดาษออกหมดแล้วล่ะ ฉันลอกสกอตเทปออกแล้วดึงของข้างในออกมา มันเป็นคิวปิดถือกรอบรูป รูปก้อนเมฆหมุนได้ ดูรวมๆแล้วก็สวยเลยล่ะ ฉันบิดฐานด้านล่าง แล้ววางไว้บนโต๊ะ ฉันนั่งยิ้มๆ มีเสียงกุ๊งกิ๊งออกมา ตัวคิวปิดหมุนไปจนถึงด้านหลัง ทันใดนั้นเอง ฉันก็ได้เห็นกระดาษสีเหลืองแปะอยู่ ความว่า
“มีน...พี่ขอโทษ พี่จะไปละ สุขสันต์วันเกิดจ่ะ น้องรัก”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น