[โน่ริท] ก็เด็กมันน่าจับ

ลำดับตอนที่ #1 : intro

ผม เรืองฤทธิ์ ศิริพานิช หรือเรียกว่า ริท ก็ได้คนอย่างผมน่ะหรอ เฮะๆ เตี้ยก็เตี้ย ตัวก็สั้นหน้าเบาะ ตาโต จมูกดูดี บ้านไม่มีให้อยู่ต้องมาขุดอยู่อพาตร์เม้นใกล้ๆมหาลัย วันๆนั่งบินมอไซร์แพงก็แพงเวอร์เลยอย่างงี้หละครับ ซอยทางเข้าก็แมร่งโคตรเปลี่ยวเที่ยวกลางคืนไม่ได้ ชีวิตก็แมร่งจับแต่ปลายปายกาเอาไว้แลกเชอร์ความรู้เชี่ยอะไรทีไม่เข้าหัวเอาส่ะเลย แล้วพรุ่งนี้ก็แมร่งต้องไปเรียนอีกและ เงินในกระเป็าก็ร่องแร่เต็มทน� ชีวิตของริททำไมมันน่าสมเพสอย่างงี้ฟ่ะ

ผม ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ บิดาตั้งให้ชื่อว่า โตโน่ ผมเป็นคนง่ายๆบ้านไม่ได้รวย แต่เงินมีเข้าเต็มกระเป๋า
ชีวิตผมก็ง่ายอีกแล้วหล่ะ ฟันแล้วทิ้งผมไม่เคย มีแต่ เอาแล้วชิ่ง นี่สิเป็นสันดาน แล้วไงผมมันคนสบายๆตอนนี้น่ะหรอ ผมมีธุรกิจเล็กๆ ที่เรียกว่า sexy bar บราขนาเล็กที่เปิดอย่างผิดกฎหมายด้วยสิ แล้วตอนนี้ทางเรากำลังขาดเด็กบราอยู่ส่ะด้วย อยากจะได้ไอ้คนทำงานแบบ ร่างเพรียวๆ ตัวเล็กๆ ตาโตๆ รึลักษณะนี้จะให้เป็น โฮส ดีว่ะ





"พี่ครับรับผมเข้าทำงานเถอะฮ่ะ รับรองคนอย่างผมไม่เคยมีพาด" มือเรียวกอดรัดเรียวขายาวแน่น กางเกงยีนส์เราคาแพงถูกใบหน้าหวานคล้ายหญิงสาวถูไถ่ไปด้วยคาบน้ำตาที่แมร่งไม่รู้สรรหามาจากไหน ถือส่ะว่าสงสารเด็กตาดำๆเถอะฮ่ะ ขอแค่ค่าเช่าบ้านเดือนเดียวเองน่ะพี่

"ไหนพี่บอกว่าพี่ต้องการแบบ คนร่างเพียวๆ ตัวเล็กๆ ไงผมไง ริท ริทฮ่ะพี่ " เรียวปากสีชมพูอ่อนยังไม่หยุดที่จะโวยวาย ช่วยผมเถอะพี่ ผมกำลังต้องการเงิน

"ฟังดีดีน่ะน้องไอ้ที่พี่บอกว่า� ร่างเพรียวๆ ตัวเล็กๆน่ะใช่ แต่ไอ้ร่างสั้นตัวเตี้ย แบบนี้กลับไป ไปเถอะ!"โอ้ยโน่อยากบ้า เกิดมาไม่เคยเห็นเด็กที่ไหนแมร่งเซ้าซี่อย่างกับปิงดูดเลือดเลยว่ะบอกว่าไม่ก็คือไม่

"ได้งั้นผมจะไปบอกตำรวจว่าบรานี้เปิดขึ้นอย่างผิดกฏหมาย " เชอะคนอุตสาห์พูดดีๆด้วยไม่รับเข้าทำงานมันต้องเจอแบบนี้!

�"หึ" ไอ้เด็กตัวเตี้ย หน้าสั้นตาโต เล่นกับใครไม่เล่นกล้ามาเล่นมุกแบบนี้กับชั้นใช่ไหมได้

"ได้งั้นชั้นจะรับนายทำงาน แต่ในฐานะ โฮส ของที่นี่น่ะ"