หัวขโมยแห่งบารามอสตอนจ้าวมังกรเซฟารีน

ลำดับตอนที่ #3 : ตอน 2 (ชื่อตอนไม่รู้ไม่ได้คิดไว้ค่ะ ช่วยกันคิดหน่อยละกันนะ)

                เวลาเช้าของวันใหม่   คาโลยังเป็นบุคคลที่ตื่นคนแรกอยู่นั่นเอง   เพราะเมื่อมองไปอีก 2 เตียงที่เหลือ   เจ้าของเตียงยังหลับอย่างสุขารมณ์อย่างยิ่ง   และไม่มีใครเกินเฟรินผู้มีร่างเป็นหญิงแต่ไม่เคยทำตัวสมหญิงเลยซักนิด   คาโลรู้ดีว่าไม่มีใครปลุกเจ้าตัวยุ่งได้แน่   ไม่ว่านาฬิกาปลุกจะเสียงดีแค่ไหนก็ตาม   ส่วนอีกคนเดี๋ยวก็คงตื่นเองตามเวลาของมัน   เจ้าตัวจึงไม่รอช้าที่จะตรงไปอาบน้ำก่อนใครเพื่อน   แต่ยังไม่ทันที่จะผ่านประตูห้องน้ำเข้าไปได้   เสียงเคาะประตูเบาๆก็ดังขึ้นทำให้เขาต้องจำใจเดินไปเปิดประตูรับผู้มาเยือนก่อน   และคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ไม่ใช่ใคร   เจ้าชายโรเวนนั่นเอง

                “นึกแล้วเชียวว่าคาโลต้องตื่นแล้ว”

                “เพิ่งตื่นน่ะครับพี่”

                “อ้อ   ขอโทษที   ยังไม่ได้อาบน้ำล่ะซิ   แต่แป็ปเดียวแหละ   เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วบอกพวกนั้นให้ไปหาฉันที่ห้องประชุมด้วยนะ   พอดีพี่ต้องไปประชุมก่อนเลยต้องมาเรียกพวกนายไว้ก่อนน่ะ”

                “ครับพี่   เดี๋ยวผมจะบอกให้”

                โรเวนเดินจากไปแล้ว   คาโลจึงเดินกลับเข้าห้องน้ำไป   เสียงน้ำในห้องน้ำปลุกให้คิวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา   ก่อนที่จะเดินไปเตรียมของอาบน้ำ   แต่เมื่อมีเวลาเหลือจึงเดินไปปลุกเจ้าคนตื่นยากที่สุดก่อน

                “เฟริน   ตื่นได้แล้ว   ตื่นเดี๋ยวนี้นะ   ตื่นซิโว้ย   ตื่น”   คิลเรียกอยู่นานทั้งเขย่า   ทั้งตะโกน   แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่คิดจะยอมรับรู้อะไรทั้งสิ้น   จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้   เดินไปที่เหยือกน้ำดื่ม   ที่ไม่ใครก็ใครสักคนจะหยิบขึ้นมาไว้บนห้องด้วย   แล้วเทโครมลงบนหน้าของอีกฝ่าย   น้ำจำนวนมากเมื่อถูกสาดมาก็ย่อมทำให้คนขี้เซาตื่นได้เหมือนกัน  

                “อะไรของแกวะคิล   ปลุกดีๆก็ได้   ทำไมต้องสาดน้ำมาด้วยวะ”

                “ฉันปลุกแกดีๆมาตั้งนานแล้ว   แกเสือกไม่ตื่นเองนี่   หรือแกชอบให้คาโลมาปลุกมากกว่าล่ะ   วันหลังฉันจะได้ไม่ต้องยุ่ง”

                แค่นั้นเจ้าคนตื่นยากก็หน้าแดงก่ำ   เพราะรู้ดีว่าวิธีปลุกที่เจ้าเพื่อนซี้นักฆ่าพูดถึงนั่นเป็นยังไง  

                “เออ   แกปลุกนั่นแหละดีแล้ว   แต่อย่าเสือกเอาวิธีนี้ไปใช้กับเรนอนเข้าแล้วกัน   ไม่งั้นล่ะก็ฉันจะเอาไปโพทนาให้ทั่วเลย”

                “ไม่มีใครเขาตื่นสาย   ตื่นยากอย่างแก่นี่หว่า   จะได้ต้องใช้วิธีของไอ้คาโลมันน่ะ”

                เสียงประตูห้องน้ำที่ดังขึ้นทำให้เจ้าคนพูดต้องนั่งเสียววูบ   ว่าไอ้คนเงียบๆจะเกิดโมโหที่เขาพูดขึ้นมา   จึงต้องรีบกว่าเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป   ส่วนไอ้คนเพิ่งออกมาก็หันไปมองสาวที่นั่งเปียกอยู่บนเตียงตัวเอง   ก่อนจะเอ่ยด้วยประกายตายิ้มๆ   แต่สีหน้ายังคงนิ่งสงบว่า

                “แล้วนั่นนายไปทำอะไรมาล่ะนั่น   ตัวถึงได้เปี๋ยกอย่างนี้”

                “ก็ไอ้คิลน่ะซิ   มันเอาน้ำมาสาดปลุกฉัน   ไม่รู้มันไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือไง”

                “ก็นายอยากตื่นยากทำไม   ไม่เป็นไรวันหลังฉันปลุกนายเองก็ได้   ไม่ต้องให้ไอ้คิลมันปลุก   ฉันจะปลุกให้นุ่มนวลเลยทีเดียว”

                ในขณะที่ว่าเขาก็มองหน้ามันไปด้วย   สีหน้าของเจ้าตัวยุ่งจากโกรธก็เปลี่ยนเป็นเขินตามคำพูดของอีกฝ่าย   เพราะมันดันคิดตากที่อีกฝ่ายพูดเสียนี่   แล้วก็ใช่ว่ามันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหมายความว่ายังไงนะ   คาโลยิ้มน้อยๆขณะเดินตรงมายังเตียงของเฟริน   ก่อนที่จะใช้ผ้าเช็ดตัวของเขาที่ถืออยู่เช็ดหน้าที่ยังเปี๋ยกอยู่ให้แห่ง   และรวมไปถึงเส้นผมยาว   ที่ยุ่งอยู่แล้วยิ่งยุ่งหนักไปอีก   เฟรินทั้งเขินทั้งอายจึงปัดมืออีกฝ่ายออกจากหัวของตัวเองแล้วว่า

                “ไม่ต้อง   แกไม่ต้องเลย   เดี๋ยวฉันเช็ดเองได้   นายไม่ต้องยุ่งเลย”

                แล้วเมื่อคิลออกจากห้องน้ำ   หัวขโมยที่เปลี่ยนมาเป็นเจ้าหญิงก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป   ด้วยใบหน้าแดงก่ำ   ที่ทำให้นักฆ่าต้องเกิดอาการสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม   เมื่อทั้งหมดลงมาทานข้าวก็ได้พบว่าทั้งห้องอาหารแทบจะล้างผู้คน   ทั้งหมดได้แต่สงสัย   แต่แทบจะไม่มีใครอยู่ให้ถามเลย   นอกจาก 3 นางฟ้าที่ลงมาทานข้าวด้วยสถาพย่ำแย่เป็นที่สุด   กับนักเรียนปี 1 อีก 1 คนที่ดูแล้วดีกว่านางฟ้าทั้ง 3 มากนัก   ทอม   เซลเลเน่   คาโลก็มองเห็นเขาจึงรีบลากร่างบางตรงไปยัง 3 สาวป้อมอัศวินที่นั่งกินข้างอย่างเนือยๆ

                “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย   สภาพพวกเธอดูแย่มากๆเลยนะ”

                “ก็พวกเด็กปีหนึ่งน่ะซิ   ไม่รู้มันคึกอะไรกันนัก   นักกินนั่งเล่นกันอยู่เกือบเที่ยงคืน   พวกฉันจะไปนอนก็ไปไม่ได้”

                มาทิลด้ากล่าวตอบเฟริน   ที่อดปากไม่อยู่ออกปากถามทันทีที่มาถึง

                “ใช่   พวกครี๊ดน่ะยังหมดสภาพยิ่งกว่าพวกฉันอีกนะ   ตินนี้ยังลืมตาไม่ขึ้นเลย   ส่วนปีหนึ่งที่ดูดีที่สุดก็นั่นทอม   ไม่รู้ทำได้ไง   เมื่อคืนก็ไม่ได้เมากับเขาเลยด้วย”   แองจี้ตอบบ้าง

                “เฟรินรีบไปกินข้าวเถอะ   พี่โรเวนเรียกพวกเราไปพบน่ะ”

                “เฮ้ยแล้วฉันล่ะคาโล   ต้องไปด้วยเปล่า”

                “นายด้วยคิล”

                ทั้งหมดจึงไปรับอาหารมานั่งทานอย่างเร่งรีบ   ก่อนจะตรงไปที่ห้องประชุม   อีกเพียงไม่กี่เมตรก็จะถึง   เด็กปี 1 3คนเพิ่งจะเข้าไปเห็นกันหลังไวไว   หนึ่งในนั้น  ทอม  เซลเลเน่   เฟรินจำได้ทันทีและแน่นอนคาโลก็เช่นกัน

                “มากันแล้วหรอ   เข้ามาซิ  คาโล   เฟริน  คิล   นี่น้องใหม่หัวหน้าป้อมปี  1นะ   ฉันอยากให้พวกนายคอยดูแลสอนงานหน่อยนะคาโล”

                “ได้ครับ”

                “แล้วพวกผมล่ะพี่   จะเรียกมามัยเนี่ย   อย่าบอกว่ามานั่งฟังพี่ให้คาโลสอนงานน้องนะ”   คนปากอยู่ไม่สุขเอ่ยโพล่งขึ้นทันที

                “ไม่หรอกน่าหนูน้อยเฟลิโอน่า   จะให้เฟรินไปดูแลพวกนักเรียนหญิงนะ   ส่วนคิลก็พวกนักเรียนชายตกลงไหมทั้ง 2 คน”

                “ครับผม”

                ทั้งคู่รับคำจากไธนอสที่นั่งอยู่คู่กับโรเวน   ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้ทั้ง 2 ฝ่ายยืนมองหน้ากันนิ่ง  

                “พี่เฟรินสวัสดีครับ   จำผมได้ไหมครับ”   ทอมเอ่ยขึ้นทันที

                “จำได้ซิฮะ   แต่อย่าเรียกพี่เลยนะ   แล้วน้องๆคนอื่นชื่อะไรกันบ้างฮะ”

                คนแรกที่เฟรินหันไปถามเป็นเด็กสาว  ซึ่งแม้แต่เฟรินที่ใครๆต่างก็มองจนเหลียวหลัง   ให้คาโลต้องคอยผลิตน้ำแข็งอยู่เรื่อยแล้ว   เจ้าตัวก็ยังเห็นว่าเด็กสาวที่อยู่ตรงนี้สวยอย่างน่าตะลึง   เด็กสาวรู้จากสายตาว่ารุ่นพี่อย่างให้เริ่มที่เธอ

                “โอลิเวีย   เมลิซค่ะ  เดอะ  วิทซ์  ออฟ  ฟรานซ์ค่ะ”

                “ส่วนผม   ทาทารัส   โรมานอส   เดอะ   ไนท์ออฟ   ไนล์ครับ”

                “ทอม   เซลเลเน่   เดอะ   พรีท   ออฟลิบร้าครับ”

                ทั้ง 3 คนแนะนำคัวเองเสร็จ   ทาทารัสที่ท่าทางจะขี้เล่นที่สุดก็ถามขึ้นว่า

                “แล้วพวกพี่ล่ะครับชื่ออะไร”

                โดยจากสายตาทุกคนก็พอจะทราบว่าเป้าหมายในการถามส่วนใหญ่อยู่ที่เฟรินเสียมากกว่า   ส่วนคนอื่นก็ถามไปงั้นแหละ   ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังอะไร   คาโลเห็นอาการจ้องตาเป็งแบบนั้นก็ตอบเสียเองว่า

                “เธอชื่อเฟลิโอน่า   เกลเดเวล   เดอะปรินเซส   ออฟ   บารามอสและเดมอส   คู่หมั้นของพี่เอง”

                “แล้วพวกพี่ล่ะคะชื่ออะไร”

                สาวน้อยเพียงคนเดียวของกลุ่มออกปากถามขึ้น   เพราะผู้ชายหล่อๆแบบนี้ใช่จะหากันได้ง่ายๆ   และเธอก็ไม่ค่อยสนใจคู่หมั้นสักเท่าไร   แค่คู่หมั้นจะเลิกกันเมื่อไรก็ได้   ขนาดคู่ที่แต่งงานแล้วยังเลิกกันได้ง่ายๆเลย   แล้วก็ใช่ว่าเฟรินจะไม่รู้แต่คิดว่าพวกหนุ่มๆคงเอาตัวรอกได้   เพราะแต่ละคนก็มีเจ้าของหัวใจแล้วทั้งสิ้น  

                “คาโล   วาเนบลี   เดอะปรินซ์   ออฟ   คาโนวาลแล้วก็พี่ชื่อ   คิล   ฟีลมัส   เดอะคิลเลอร์   ออฟ   ซาเรสจ้ะ”

                โห  ไอ้คิลมันไม่กลัวเรนอนโกรธเลยแหะจ๋ะจ๋ากับคนอื่นเนี่ย   หรือมันคิดว่าเรนอนจะไม่ว่าอะไร   แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน   ก็เรนอนออกอ่อหวาน – คือความคิดของเฟรินนะเนี่ย

                สาวน้อยมองหน้าคนทั้งคู่ด้วยดวงตาหยาดเยิ้มอย่างก่ะว่าถ้ากินเข้าไปได้   ป่านนี้ทั้ง 2 คนไม่เหลือแล้วล่ะ   ทั้งคู่ก็เห็น  คาโลเลือกที่จะทำเฉยๆ   ส่วนคิลก็มองแบบว่าตูไม่รู้เรื่องนะ   เฟรินมองหน้าทั้งคู่แล้วเกิดสงสัยขึ้นมา  -   ไอ้คนทำหน้าเฉยเนี่ยมันเฉยจริงหรือเปล่ากับไอ้คนทำหน้าไม่รู้เรื่องมันจะไม่รู้จริงหรอ  - แต่เฟรินก็ได้แค่คิดเท่านั้นเอ่ยอะไรไม่ได้   ก่อนจะถูกทาทารัสลากออกจากห้องตรงไปยังห้องนั่งเล่นเด็กปี 1 ซึ่งมีหลายคนนั่งคุยกันอยู่   แล้วเฟรินก็ได้รู้ว่าไม่ใช่แค่ตัวเองจะเป็นตัวยุ่งเท่านั้น   แต่ถ้ารุ่นน้องหลายๆคนยิงคำถามพร้อมๆกันพวกนี้ก็ยุ่งเหมือนกันแหละ