ฟิกบารามอสตอนความรัก

เนื้อเรื่อง

            ร่างบางในชุดเจ้าหญิงขึ้นรถม้าจากไปจนลับตา   คาโลทอดตามองตามไปอย่างเจ็บปวด   น้องสาวของเขาจากไปแล้ว   เธอเลือกที่จะเดินทางไปอยู่ห่างไกลเขา   น้องสาวตัวน้อยที่เขาเลยเลี้ยงดูมาแต่เล็ก   รักและต้องการปกป้องจากทุกอย่างเลือกที่จะเดินทางไปสโนว์แลนด์   หลายเดือนที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่ได้คุยกับเธอเลย   และตอนนี้ก็จะไม่มีวันได้คุยกันอีก   เฟลิโอน่าจากไปโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยคำลาเขาแม้คำ

                “เจ้าชายคาโล”

                เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกอยู่ข้างหลัง   สหายสนิทเพียงคนเดียวที่รู้เรื่องของเขาดีกว่าใคร   เรียกให้ร่างสูงต้องหันกลับไปมอง   แววเจ็บปวดยังมีให้เห็น

                “กลับเข้าข้างในเถอะ   อย่าประทับอยู่ที่นี่เลย”

                “เฟลิโอน่าไปแล้วคิล”   ราชองครักษ์ที่เขาทูลขอจากท่านพ่อ   มองเขาอย่างเข้าใจ

                “เจ้าหญิงเสด็จไปเพื่อพระองค์”   คิลเอ่ยอย่างคนรู้ดี   คาโลหันขวับกลับมามอง

                “หมายความว่ายังไง”

                คิลหลบตาแต่ไม่พูด   รถม้าที่วิ่งห่างมาเรื่อยๆ   แม่นมชราที่นั่งมาด้วยกันเฝ้าปลอบโยนร่างบางให้คลายความเศร้าโศกลงบ้าง

                “หยุดร้องเถอะเพคะ   อย่ากรรแสงอีกเลย”

                “ฮึกๆๆๆๆ   เจ้าพี่ต้องเข้าพระทัยเราผิดแน่เลยจ๋ะนม”   เจ้าหญิงรับสั่งเสียงติดสะอื้น

                “พระองค์จะเสด็จกลับไปไหมล่ะเพคะ”

                “ไม่จ๋ะ   เราไม่อยากให้เจ้าพี่รังเกียจเรา   เราผิด   ผิดเหลือเกิน”

                แม่นมชราไม่รู้จะปลอบโยนเช่นไร   เพราะรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้   หญิงชราได้แต่เฝ้ามองเจ้าหญิงที่ตนรักอย่างเป็นห่วงเท่านั้น

                ดินแดนที่มีแต่หมอกและความหนาวเย็น   เจ้าหญิงเฟลิโอน่าประทับอยู่ที่หน้าต่างบานหนึ่ง   ทอดพระเนตรออกไปไกลอย่างไม่รู้ว่าทรงเห็นอะไรแน่   แม่นมชรานั่งทำงานอยู่ข้างๆเตาผิง   ที่จุดให้ความร้อนกระจ่ายอยู่ทั่วห้อง   ร่างบางสง่างามเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ   แม่นมชราเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเลี่ยงออกจากห้องไป   หญิงสาวผู้มีใบหน้าอ่อนเยาว์ราวอายุมากกว่าเฟลิโอน่าไม่กี่ปี   เดินมาหยุดลงข้างหลัง   มองตามสายตาออกไปก็ไม่เห็นอะไรมากไปกว่า   หิมะและหมอกขาว   เธอวางมือลงที่บ่าบอบบาง   แล้วถามออกไปว่า

                “คิดถึงเจ้าพี่คาดลอย่างนั้นหรือเฟลิโอน่า”

                เจ้าหญิงน้อยหันกลับมามองด้วยดวงหน้าเศร้าสร้อย   รับเสียงเครือแล้วเงียบไม่ต่อความ

                “ถ้างั้นทำไมไม่ไปอยู่กับพี่ของเจ้าล่ะ”

“ไม่ได้หรอกเพคะ   ถ้าเจ้าพี่ทรงทราบว่าหญิงคิดอย่างไรกับเจ้าพี่   เจ้าพี่ต้องรังเกียจหญิงแน่เลยเพคะ”

“แต่ลูกก็มาอยู่ที่นี่สามปีแล้วนะ   ไม่คิดจะส่งข่าวกลับไปบ้างเลยหรือ”

ร่างบางส่ายหน้าไปมา   ก่อนจะหันกลับไปทอดตาอยู่ในท่าเดิม   ผู้เป็นแม่ทำได้เพียงเฝ้าดูลูกสาวน้อยๆอยู่เงียบๆ   เธอไม่อาจช่วยอะไรได้เลย   เมื่อความรักของผู้เป็นลุกคือสิ่งที่ไม่ถูกต้องนัก   เฟลิโอน่ารักคาโลอย่างหญิงสาวรักชายหนุ่ม   เธอจึงเลือกที่จะจากมาอยู่มนสถานที่ห่างไกล   แต่ลูกสาวตัวน้อยไม่ได้รู้เลยว่า   เจ้าพี่ของเธอก็เจ็บปวดไม่ผิดกัน   สามีของนางเฝ้ามองลูกชายที่เงียบลงทุกวันอย่างเป็นห่วง   เขาโหมงานหนักอย่างไม่หยุดพัก   ปีนี่เฟลิโอน่าจะต้องกลับไปเข้าเรียนที่เอดินเบิร์ก   ซึ่งอย่างไรก็ต้องเจอกับคาโลที่ตอนนี้ครองตำแหน่งหัวหน้าป้อมอัศวินไว้

“เอาเถอะเฟลิโอน่า   แต่เจ้าต้องเข้าเรียนแล้วนะ”

เธอเอ่ยบอกลูกสาวของเธอ   ที่ปีนี้มีอายุครบสิบห้าปีพอดี   ลูกสาวตัวน้อยหันมามองหน้าผู้เป็นแม่   ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ

“ลูกต้องไปด้วยหรือเพคะท่านแม่   ลูกไม่ไปได้ไหมเพคะ”

“ไม่ไปไม่ได้หรอกลูก   มันเป็นสัญญาที่กษัตริย์ทุกประเทศทำร่วมกัน”   เธอส่ายหน้าแล้วอธิบายให้เข้าใจ

“ก็ได้เพคะ   หญิงจะไปเรียนที่นั่น”

เจ้าหญิงเฟลิโอน่าได้เข้าเรียนเป็นนักเรียนเอดินเบิร์ก   และพักอยู่ในป้อมอัศวิน   ตำแหน่งหัวหน้าชั้นปีหญิงเพียงคนเดียว   เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเจ้าพี่ที่มองตามเธอเข้ามาที่ป้อม   คาโลมองร่างนั้นอย่างเจ็บปวด   คิลมองคนทั้งคู่อย่างเข้าใจ   เขารู้ดีว่าหญิงสาวรักพี่ชายของเธอมากแค่ไหน   และคาโลก็รักน้องสาวมากมายเพียงใด   เขาเฝ้ามองดูความเจ็บปวดของคนทั้งคู่มาหลายปี   ตั้งแต่ก่อนที่เฟลิโอน่าตัดสินใจไปอยู่สโนว์แลนด์   จนถึงตอนนี้    เขามองเห็นความทุกข์ที่รู้ว่าจะไม่อาจสมหวังในรักได้   เขาเคยนำเรื่องนี้ไปปรึกษาคิงพระบิดาของเจ้าชายและเจ้าหญิงทั้งสอง   และได้รับคำสั่งให้เฝ้ามองดูอยู่เงียบๆเท่านั้น

จอมภูติแห่งสโนว์แลนด์   มารดาของคนทั้งสองทนความทุกข์ของผู้เป็นลูกต่อไปอีกไม่ได้   จำต้องเดินทางกลับมายังคาโนวาลเป็นการด่วน

“ท่านจะเอายังไงแน่บาโร   ลูกของเราเป็นทุกข์มากนะ   เราจะทำยังไงกันดี”

“คาดลกับเฟลิโอน่าเป็นพี่น้องกัน   จะรักกันไม่ได้”   คนเป็นคิงตอบคู่ชีวิตไปอย่างเรียบง่าย   เก็บซ่อนความหนักใจไว้มิดชิด

“แต่ข้าทนให้ลูกต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วนะ   ทั้งคาโลและเฟลิโอน่าต้องเจ็บปวดจากความรักด้วยกันทั้งคู่”   ผู้เป็นแม่เอ่ยอย่างอัดอั้น   เวลากว่าสามปีที่เฝ้ามองลูกสาวเจ็บปวด   คนเป็นแม่ยิ่งเจ็บปวดกว่าหลายเท่า

“เราต้องรอ   รอให้คาโลหาทางจัดการเอง   อย่าเพิ่งเข้าไปทำอะไรตอนนี้”

คำตอบเหมือนคำตัดสิน   จอมภูติแห่งสโนว์แลนด์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก   อีกนานเท่าใดที่คนทั้งคู่จะต้องเจ็บปวดจากความรักนี้ต่อไป   คาโลทุกข์ใจอย่างที่สุด   ทุกคนในป้อมต่างรู้ดีถึงความเงียบที่ก่อตัวขึ้นภายในป้อม   อากาศยิ่งหนาวเย็นลงเรื่อยๆ   และยิ่งเหน็บหนาวเมื่อเจ้าชายนักรบมองเห็นคนมาตามจีบน้องน้อยของเขา   และคืนนี้เขาก็ทนต่อไปอีกไม่ได้แล้ว   ร่างสูงเดินออกจากห้องหัวหน้าป้อมในชั้นปีที่ห้าของเขา   ตรงสู่ห้องหัวหน้าชั้นปีหนึ่งหญิงเพียงคนเดียวอย่างเงียบๆ   คิลแง้มประตูมองแต่ไม่ห้าม   เขาไม่อาจส่งเสริม   แต่ก็ไม่อยากห้ามอีกต่อไป   ความรักที่คนทั้งคู่มีให้ต่อกันมันมากมายจนเขาเห็นใจ

เสียงเคาะประตูหนักๆสองสามครั้งเรียกให้เฟลิโอน่าหันไปมองอย่างสงสัย   เธอนั่งมองพระจันทร์อยู่นานอย่างนอนไม่หลับ   และให้สงสัยว่าเวลากว่าเที่ยงคืนยังมีใครมาหาอีก   หญิงสาวเดินตรงไปเปิดประตูออก   แล้วได้พบร่างสูงที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน   เธอก็ไม่อาจจะลืมเข้าออกไปจากใจได้   ร่างสูงผมสีเงินที่เจนตาเจนใจอยู่ทุกเวลา   บัดนี้กำลังมองเขาด้วยแววตาที่เกือบจะเหมือนเดิม   แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก   แต่ครั้งนี้มันมีแววบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจอยู่ด้วย   ร่างสูงผลักประตูเข้ามาในห้อง

“พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมน้องหญิง”

เสียงทุ้มที่ไม่ได้ฟังมาเนิ่นนานทำให้รู้สึกตื้อตันในอก   หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะหลีกทางให้ร่างสูงเข้ามาในห้อง   คาโลกวาดตามองสภาพห้องแล้วรู้ได้ทันทีว่า   น้องสาวของเขายังไม่ได้นอนเลยสักงีบเดียว

“ยังไม่นอนอีกหรือเฟลิโอน่า   นอนไม่หลับหรือไง”

“เพคะ”   หญิงสาวตอบสั้นๆ   หลบตาลงมองแผงอกอย่างโหยหา   แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปซบซุกเช่นกาลก่อนอีกต่อไป   เพราะหากเธอทำทุกอย่างอาจจะเลื่อนหายไปทันที

“เจ้าพี่มีอะไรกับหญิงหรือเพคะ”

“พี่อยากคุยด้วย   เฟลิโอน่าน้องมีอะไรหรือเปล่า”   คาโลถามตรงจุดทันที   ร่างบางชะงักเล็กน้อย   เผลอมองหน้านั้นอย่างตื่นตะลึงก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ   แต่คาโลไม่ได้เชื่อตามนั้น   เขาคว้าตัวน้องสาวเข้ามากอดเต็มอ้อมแขน   ความรู้สึกขาดหายถูกเติมเต็มทันทีที่ร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา   คาโลกระชับอ้อมแขนให้แน่นเข้า   เขาพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป   แล้วร่างบางก็สะอื้นไห้ตัวโยนก่อนจะกอดตอบเขากระชับมั่น   คาโลก้มลงจูบผมหอมๆของร่างในอ้อมแขนอย่างเผลอไผล   แล้วถามเสียงกระซิบว่า

“เฟลิโอน่ามีอะไรทำไมไม่บอกพี่   หนีพี่ไปทำไมกัน”

ร่างบางยังคงส่ายหน้าไม่พูดอะไรเช่นเดิม

“บอกพี่เถอะ   รู้ไหมพี่เจ็บปวดเหลือเกินเมื่อน้องหนีพี่ไป   บอกให้พี่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่   อย่าไปจากพี่อีกเลยนะอยู่กับพี่เถอะ”   คาโลวอนขอจากก้นบึ้งของหัวใจ   เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมาอยู่กับเขา   แม้จะไม่อาจได้มาเคียงคู่   เขาก็ไม่คิดจะหาใครมาแทนเธอ

“ไม่ได้เพคะ   หญิงพูดไม่ได้   เจ้าพี่ต้องรังเกียจหญิง”

“พี่ไม่มีวันรังเกียจหญิง   หญิงเป็นอะไรบอกพี่ซิ   พี่รักหญิงนะ”

“ไม่เพคะ   หากเจ้าพี่ทรงทราบเจ้าพี่ก็จะไม่รักหญิงอีก”

“ไม่มีวัน   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็รักหญิง   รักหญิงที่สุด”

คาโลกอดกระชับร่างในอ้อมแขนเมื่อหญิงสาวเอาแต่ร้องไห้   และไม่ให้ความกระจ่างแก่เขา   คาโลทนเห็นคนที่รักร้องไห้ไม่ได้   แต่เขาก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี   หากหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่น้องสาวของเขา   เขาคงใช้วิธีการที่เพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งเคยสอนไว้ให้   แต่คนในอ้อมกอดมีศักดิ์เป็นน้องของเขานี่ซิ   แต่แล้วเขาก็ห้ามตัวเองไม่อยู่   ริมฝีปากร้อนรุ่มทาบทับริมฝีปากหวาน   ที่เขาเฝ้าคอยมาเนิ่นนาน   ความหวานล้ำที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับ   ทำให้คาโลติดใจยิ่งหญิงสาวไม่ขัดขืน   ทั้งยังตอบสนองอย่างเผลอไผล   เขาก็เกือบรั้งสติของตัวเองไม่อยู่

“เจ้าพี่”

เสียงหวานเอ่ยเรียกเขาแผ่วๆ   สติที่หายไปถูกดึงกลับมาทันทีแต่มือของเขาก็ยังไม่คลายออกจากร่างบอบบาง   เขาเกือบจะทำในส่งที่ไม่อาจอภัยให้ได้   แต่การกระทำนั้นก็ทำให้หญิงสาวหยุดอาการร้องไห้ได้อย่างชะงัด

“ที่นี้บอกพี่ได้หรือยังว่า   มีเรื่องอะไรกันแน่”

“หญิง....”

“พี่รักหญิงมากนะ   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็ไม่มีวันรังเกียจหญิงหรอก”

“หญิงก็รักเจ้าพี่เพคะ   แต่รักของหญิงไม่เหมือนเจ้าพี่หรอกเพคะ   ความรักของหญิงมันน่ารังเกียจ   หญิง...”

คาโลยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้น   เขารู้ว่าภายในใจของหญิงสาวต้องมีเรื่องหนักใจแน่   แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรกันแน่

“หญิงไม่เชื่อพี่หรอ   พี่ไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ”

“เปล่านะเพคะ   เพียงแต่รักของหญิงเป็นรักที่ไม่สมควร   เป็นรักที่น้องสาวไม่ควรมีให้กับพี่ชาย   แต่หญิงก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้”

เท่านั้นเขาก็รู้ได้ทันที่ว่าน้องหญิงของเขา   ก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา

“พี่รักหญิง   รักมาก   รักมากกว่าใคร”

คาโลเอ่ยอย่างหนักแน่น  เฟลิโอน่านิ่งงันไปครู่   ก่อนจะเอ่ยเสียงเศร้าว่า

“ไม่เพคะ   เจ้าพี่ไม่เข้าพระทัย   หญิงไม่ได้”

“เข้าใจซิ   เข้าใจพี่รักหญิงอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักผู้หญิงคนหนึ่งได้   พี่รักหญิงนะ   รักมาตั้งนานแล้วด้วย”

“เจ้าพี่รักหญิงจริงๆหรอเพคะ”

เหมือนสวรรค์ทรงโปรด   เมื่อคนที่หญิงสาวรักก็รักเธอเช่นกัน

“จริงจ๋ะ   พี่รักหญิง   ที่หญิงไปอยู่สโนว์แลนด์เพราะแบบนี้หรอ”

คาโลถามในที่สุด   เขาต้องการความกระจ่างกับการที่หญิงสาวจากเขาไปอยู่ในที่แสนไกล

“เพคะ   หญิงกลัวเจ้าพี่จะทรงทราบแล้วก็จะรังเกียจหญิง   หญิงเลยคิดว่าไปอยู่กับท่านแม่   เผื่อว่าความรู้สึกของหญิงจะเปลี่ยนเป็นความรักอย่างพี่น้องเหมือนเจ้าพี่   แต่หญิงก็ไม่เคยทำได้เลย”

“พี่ก็พยายามแล้ว   แต่พี่ก็รักหญิง   และทนไม่ได้ทุกครั้งที่เห็นคนอื่นมาใกล้ชิดหญิง”

“หญิงไม่เคยคิดอะไรกับพวกนั้นนะเพคะ”

“พี่รู้   แต่พี่ก็ทนให้ใครเข้าใกล้หญิงไม่ได้”

“แล้วถ้าท่านพ่อรู้เรื่องของเรา   ท่านพ่อจะกริ้วหญิงไหมเพคะ”

“ถ้าท่านพ่อจะกริ้วพี่ก็ยอม   ขอให้พี่มีหญิงอยู่ข้างกายตลอดไปก็พอ   หญิงอย่าไปไหนอีกเลยนะ   อยู่กับพี่ตลอดไปอย่าหนีพี่ไปอีกเลยนะ”

แล้วสองหนุ่มสาวก็อยู่ด้วยกันจนเช้า   (อยากคิดอะไรเชิญเลยจ้า   ไม่จำกัดความคิด)   วันรุ่งขึ้นทั่วทั้งเอดินเบิร์กก็ต้องพบกับพี่น้องที่รักกันมากจนเลื่องลือ   ไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบหญิงสาวอีกเลย   เมื่อพี่ชายสุดหวงตามน้องสาวไม่ห่าง

ทั่วเอเดนต่างได้รับประกาศร่วมกัน   ให้มารวมตัวกันที่เอดินเบิร์ก   พร้อมกันนี้เจ้าปีศาจเอวิเดส   และราชินีก็จะมาร่วมงานนี้ด้วย   ผู้คนที่เคยได้ยินคำเล่าลือถึงความน่ากลัวของเจ้าปีศาจต่างก็อยากเห็นด้วยกันทุกคน   แล้วทุกคนก็ได้เห็นชายหนุ่มอ่อนเยาว์กับหญิงสาวใบหน้างดงามเหมาะสมกัน   ไม่มีใครเห็นเจ้าปีศาจท่าทางน่ากลัวเลยสักคนเดียว   คิงจากประเทศต่างๆออกมารอรับกันถ้วนหน้า   รวมทั้งราชินีแห่งคาโนวาลเคียงข้างด้วยเจ้าชายและเจ้าหญิงแห่งคาโนวาล   สองกษัตริย์แห่งแดนปีศาจรับการทักทายจากกษัตริย์จากประเทศต่างๆ   ก่อนจะมองเลยไปยังสองเชื้อสายแห่งแดนนักรบ   ราชินีผู้งดงามจากเดมอส   ทอดพระเนตรมองเจ้าหญิงด้วยน้ำพระเนตรเอ่อท้น   เคียงข้างด้วยเจ้าปีศาจที่ดูหนุ่มเกินกว่าจะอายุหลายพันปี

“เข้าไปข้างในก่อนเถอะ”

คิงแห่งคาโนวาลเอ่ยอย่างเข้าใจ   เรียกสองเจ้าหญิงและเจ้าชายให้ตามเข้าไปด้วย   ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไม   แต่คิงทั้งหมดก็ก้าวตามกันไปเงียบๆ   เจ้าหญิงเจ้าชายพระองค์อื่นต้องคอยข้างนอก   ไฮคิงแห่งเอเดนนั่งคอยทุกคนอยู่ภายใน   ทุกคนรับรู้โดยทั่วกัน   ราชินีแห่งเดมอสคือพระธิดาในองค์ไฮคิงแห่งบารามอส   ทั้งสองกอดกันกลมอย่างคิดถึง

“มาถึงกันแล้วหรือ   เอลิเซีย   เอวิเดส”

องค์ไฮคิงเอ่ยทัก   ทั้งสองรับคำแล้ว   ก่อนจะปลายสายตาไปยังเจ้าหญิงน้อยที่ยืนเคียงข้างเจ้าชายพระเชรษฐา   มือบางจับกระชับมือหนาอย่างขอความมั่นใจ   คาโลยืนเบียดร่างบางมากขึ้น   ทั้งสองไม่คิดจะปล่อยมือจากกันด้วยซ้ำ   คิงแห่งคาโนวาลเอ่ยเรียก

“เข้ามานี่ซิ   คาโล   เฟลิโอน่า”

ทั้งสองเดินเคียงกันเข้าไป   ราชินีแห่งคาโนวาลจอมภูติแห่งสโนว์แลนด์ก็ยืนอยู่ที่นั่นด้วย   ทั้งสองทำความเคารพองค์ไฮคิง   และสองกษัตริย์แห่งเดมอส   ราชินีแห่งเดมอสยกพระหัตถ์ปิดพระโอษฐ์กั้นพระสุรเสียงสะอื้น   น้ำพระเนตรคลอหน่วยอย่างไร้เหตุผล   เฟลิโอน่ามองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันไปหาเจ้าพี่อย่างต้องการคำตอบ   ร่างสูงก็ไม่อาจตอบคำถามจากสายตาได้   ราชินีแห่งคาโนวาลก้าวเข้าไปหาบุตรสาว   แล้วดึงตัวมาอยู่ในอ้อมกอด

“มานี่ซิเฟลิโอน่า”

หญิงสาวถูกพามายืนตรงหน้าสองกษัตริย์แห่งเดมอส   แล้วเธอก็ถูกสองกษัตริย์กอดอยู่ตรงกลาง   เฟลิโอน่าและคาโลต่างยืนนิ่งอย่างตกใจ   พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น   แต่ไม่ช้าก็เริ่มมีหิมะตกภายในห้องกว้างใหญ่

“ใจเย็นก่อนคาโล   ใจเย็นไว้ลูก”   มารดาของเขาเอ่ยเตือนเบาๆ

“แต่ท่านแม่   น้องหญิง...”

“น้องไม่เป็นอะไรหรอก   เพียงแต่ถึงเวลาที่ความจริงจะต้องเปิดเผยแล้วเท่านั้น”   เสียงคิงแห่งคาโนวาลเอ่ยขึ้น   องค์ไฮคิงพยักหน้ารับ   พร้อมกับทอดพระเนตรสองกษัตริย์ที่ยังคงกอดร่างบางนิ่ง   เฟลิโอน่าไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีเรื่องอะไร   เธอรู้เพียงว่าในอ้อมกอดนี้เธอก็อบอุ่นได้   ไม่แพ้อ้อมกอดท่านพ่อท่านแม่เลย

“เราขอประกาศว่า   เจ้าหญิงเฟลิโอน่า   วาเนบลีเจ้าหญิงแห่งคาโนวาล   แท้จริงแล้วคือเจ้าหญิงเฟลิโอน่า   เกรเดเวล   เจ้าหญิงแห่งเดมอสและบารามอส”

สิ้นคำประกาศแห่งองค์ไฮคิง   บรรดาคิงต่างๆก็ถึงกับอึ้งไปทีเดียว   สองหนุ่มสาวเองก็เช่นกัน   หญิงสาวตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดนั้น   เธอมองหน้าท่านพ่อท่านแม่ที่รู้จักมาชั่วชีวิต   อย่างต้องการคำตอบ   ทั้งสองพยักพระพักตร์และแย้มสรวลให้ความมั่นใจ   แล้วจึงหันไปมองเจ้าพี่ของเธอ   เจ้าพี่เองก็มองตอบกลับมาอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน   ไม่ช้าเสียงซุบซิบก็ดังขึ้นทั้งห้องใหญ่   คาโลเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ถอยออกห่างอย่างไม่รู้ตัว   มือหนาโอบกระชับร่างบางให้เข้ามาใกล้   แล้วถามผู้เป็นบิดามารดาว่า

“นี่มันเรื่องอะไรกันพระเจ้าค่ะ”

จอมภูติทำท่าจะตอบ   แต่กลับมีเสียงทุ้มของจ้าวปีศาจเข้ามาขัดแทน

“ให้ข้าเล่าเองเถอะ”   ทั้งสองพยักหน้ารับ   ปล่อยหน้าที่นี้ให้เป็นธุระของเจ้าปีศาจ   ที่ไม่น่าจะมีอายุมากกว่าไฮคิงไปได้

“เมื่อสิบกว่าปีก่อน   เราได้ขอให้พ่อกับแม่ของเจ้า   รับเฟลิโอน่าไปดูแลให้   เพราะตอนนั้นเฟลิโอน่ายังเล็กนัก   แต่ศักดิ์กลับเป็นเจ้าหญิงถึงสองแผ่นดิน   ทำให้มีคนคิดปองร้าย   เราจึงคิดว่าให้เฟลิโอน่าอยู่อย่างเจ้าหญิงแห่งคาโนวาล   เพื่อความปลอดภัยของนาง   พ่อกับแม่ของพวกเจ้าก็เลยรับนางไปเป็นลูก   และให้เป็นน้องของเจ้า”

หญิงสาวยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่   เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี   จึงหันไปหาคาโลแทน

“เจ้าพี่   หญิงควรทำอย่างไรดี”

อ้อมแขนอบอุ่นโอบกระชับร่างบาง   ก่อนจะตอบไปว่า

“ขึ้นอยู่กับน้องหญิงแล้วล่ะ   แต่จำไว้ว่าไม่ว่าอย่างไร   พี่ก็ยังอยู่ข้างตัวน้องหญิงเสมอ”

“พ่อกับแม่ก็อยู่ข้างลูกเสมอเหมือนกัน   พวกเราไม่ทิ้งลูกไปไหนหรอกนะ   แต่ท่านพ่อท่านแม่ของลูก   ก็คอยลูกมากว่าสิบห้าปีแล้ว   แม่อยากให้ลูกคิดดูให้ดีดีนะจ๋ะ”

จอมภูติเอ่ยกับลูกสาว   และไม่ช้าทั่วเอเดนก็ได้รับรู้ว่า   แท้จริงแล้วเจ้าหญิงเฟลิโอน่าคือเจ้าหญิงสองแผ่นดิน   ทั้งเป็นคู่หมั้นเจ้าชายคาโลแห่งคาโนวาลด้วย   ทั่วทั้งเอเดนจึงมีการเฉลิมฉลองไปทั่ว   และทั้งเอเดนและเดมอสก็อยู่อย่างสงบสุขเรื่อยมา

“พี่จะคุ้มครองเจ้าไปชั่วชีวิต   น้องหญิงเฟลิโอน่าที่รัก    ไม่ว่าเจ้าจะเป็นเจ้าหญิงจากที่ใดก็ตาม   พี่ขอให้เจ้าอยู่เคียงข้างพี่ไปตลอดกาล”

เจ้าชายคาโลเอ่ยคำสัญญาท่ามกลางพิธีหมั้นอย่างใหญ่โต   ของสามอาณาจักรใหญ่ในแผ่นดิน   ท่ามกลางสักขีพยานคือคิงจากทุกประเทศ

“หญิงก็จะอยู่เคียงข้างเจ้าพี่ตลอดไปเพคะ”

แล้วคาโลก็ประทับจุมพิตแห่งคำสัญญานั้นเนิ่นนาน   โดยไม่คิดจะอายบรรดาคิงทั้งหลายแม้แต่น้อย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอเตือนว่า   เรื่องนี้ไม่มีเก็บไว้   และอาจจะลบได้ทุกเมื่อและขอยอมรับว่าได้ความคิดมาจากอีกฟิกหนึ่งค่ะ   อ่านเอาสนุกนะคะ   ถ้าเจ้าของอ่านมาเจอแล้วไม่พอใจบอกได้นะคะ   จะลบเรื่องนี้ทันทีค่ะ   ขอขอบคุณผู้เข้ามาอ่านช่วยคอมเม้นด้วยนะคะ   จะเป็นพระคุณอย่างสูง