ฟลิฟฟ์ดินแดนมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

กรุงเทพมหานคร   เวลา  11.00  น.

เมืองแห่งความสับสนด้วยผู้คนและรถรา   ท่ามกลางความเร่งรีบแม้จะใกล้เที่ยง   คนจำนวนหนี่งได้นำตนเองไปอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม   หน้าจอสี่เหลี่ยม   และเสียงอึกทึกเหมือนการต่อสู้   ภาพบนหน้าจอที่แต่ละคนให้ความสนใจแตกต่างกันไป   ทุกคนให้ความสนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า   ความเย็นของแอร์ไม่ได้ลดความร้อนแรงจากเกมส์ที่อยู่ตรงหน้าของแต่ละคนได้   เด็กสาวคนหนึ่งนั่งเล่นอย่างสบายๆ   เกมส์เก่าที่หลายคนไม่ให้ความสนใจอีกแล้ว   ภาพสีสดใสตัวละครอาชีพเวทมนตร์กำลังไล่ยิงมอนสเตอร์ตัวหนึ่งอยู่   สายตาเพ่งมองอย่างรอจังหวะ   มือขยับอย่างรู้หน้าที่   รักษาเกมส์ให้ตัวเองยังเป็นผู้เล่นและอัพเลเวลของตัวเอง   ไม่ช้าก็สามารถเอาชนะได้   พลังชีวิตลดไปเกือบหมดจำต้องนั่งพัก   มือคีย์เพื่อดูเวลา

“สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วหรอเนี่ย”

เด็กสาวบ่นออกมา   ก่อนจะเหลือบดูเวลาในเกมส์ที่ไม่ห่างกันนัก   แล้วหันกลับไปหาเพื่อนสาวอีกคนที่เล่นเกมส์เหมือนกันแล้วว่า

“วันนี้กินไรดี”

“เอาไว้ก่อน   ยังมันอยู่ขอเล่นก่อน”

เพื่อนสาวตอบกลับตาและมือยังคงอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์   ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง   กำลังไฟที่ใช้เป็นจำนวนมาก   ไม่เคยก่อให้เกิดปัญหากับร้านเกมส์แต่อย่างใด   แต่ในวันนี้เมื่ออีกไม่กี่นาทีเวลาเที่ยงวันจะมาถึง   หลังจากเด็กสาวตรวจดูเวลาจากเกมส์อีกครั้งก็ต้องพบกับความแปลกใจ

“เอะ   แปลกจัง”

“อะไรแปลกของเธอน่ะ”

เพื่อนสาวเอ่ยปากทักเมื่อได้ยินทันที   เจ้าตัวจึงหันมาตอบว่า

“เธอลองเช็คเวลาเกมส์ดิ   เวลามันไม่เคยตรงกันเลยนะ   แต่วันนี้มันตรงกันเปะเลย   แถมวิ่งวินาทีก็พร้อมกัน”

“จริงดิ   ไหนๆขอดูหน่อยดิ”

ว่าแล้วเจ้าตัวก็เข้าเช็คเวลาจากเครื่องของตัวเองบ้าง

“จริงด้วย   เฮ้ยแต่คงไม่มีอะไรหรอกน่า”

ยังไม่ทันที่ใครจะตอบอะไรได้   เวลาเที่ยงตรงก็มาเยือน   พร้อมกับเสียงสปาร์กของกำลังไฟดังไปทั่ว   ด้วยความตกใจของทุกคนต่างดันเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะคอมฯจนแทบจะชนกันเอง   ต่างจ้องมองเครื่องคอมฯ   แล้วหันมองกันเองเลิกลัก   เสียงจากคอมยังดังอยู่ไม่ช้าภาพทุกจอก็ดับลง   เสียงยังคงไม่เงียบลง   ผ่านไปไม่ถึงห้าวินาทีหน้าจอทั้งหมดก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง   แต่ครั้งนี้ภาพของทุกจอกลับเหมือนกัน   ภาพสีสดของเมืองแรกในเกมส์ฟลิฟฟ์ปรากฏให้เห็น

“เฮ้ย!!!!”

ทุกคนต่างร้องอย่างตกใจ   ไม่นานก็เกิดเหมือนหลุมดำเล็กๆ   พร้อมกำลังลมมหาศาลพัดออกจากหลุมดำนั้น   ตรงหน้าของเด็กสาวทั้งสอง   ลมพักแรงไปทั่วร้านอย่างบ้าคลั่งความโกลาหลย่อยๆได้เกิดไปทั่ว   หลายคนที่นั่งไม่ห่างประตูนักต่างวิ่งหนีเอาตัวรอดออกจากร้าน   แต่เด็กสาวสองคนที่อยู่ตรงหน้าหลุมดำพอดีกลับไม่ขยับไปไหน   หลุมกว้างขยายขึ้นเรื่อยๆ   จนกว้างกว่าหนึ่งเซสติเมตร    นอกจากเสียงลมไม่ช้าเสียงร้องอย่างค้างคาวก็ดังผ่านหลุมนั้นออกมาด้วย   เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว   ต่างฉุดกันหลบไม่ห่างนัก

ปลายของอะไรบางอย่างโผล่พ้นหลุมดำออกมาเป็นสีออกน้ำเงิน   พร้อมเสียงร้องของค้างคาว   เด็กสาวทั้งสองตัวสั่นด้วยความไม่รู้   ไม่ช้าสัตว์ที่มีหน้าตาคล้ายมอนสเตอร์เลเวลหนึ่งในเกมส์ฟลิฟฟ์ที่ตนชอบเล่น   ก็บินออกมาเต็มไปหมด   ตามติดมาด้วยสัตว์ต่างๆออกมามากมาย   ต่างมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ   ทุกตัวเมื่อออกมาได้ก็ส่งเสียงคำรามก้องไปทั่ว   สร้างความอกสั่นขวัญแขวนให้กับอีกหลายคนที่ติดอยู่ในร้านไปทั่ว   หลายตัวเริ่มอาละวาดพังข้าวของ   ก่อนจะเดินออกหน้าร้านไป   เสียงกรี๊ดร้องจากภายนอกดังออกมาให้ได้ยิน   จนพอจะทราบได้ว่าข้างนอกเป็นเช่นไร   แม้จะกลัวแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น   ต่างมองหน้ากันอย่างไม่รู้ซึ่งชะตาชีวิตตนเอง

ลมที่ยังคงพัดอย่างรุนแรงเริ่มอ่อนกำลังลง   จากพัดออกเริ่มดูดเข้า   เศษซากต่างๆปลิ่วห่างออกแล้วเริ่มหมุนวนเข้าสู่หลุมดำ   แรงดูดเริ่มมากขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ   แรงดูดเริ่มแรงขึ้นเด็กสาวทั้งสองที่อยู่หน้าสุดเริ่มหาที่เกาะ   แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลย   เมื่อแรงดูดนั้นมีมากจนไม่อาจจะทานได้อีก   คนอื่นๆต่างไม่อาจช่วยเหลือใครได้   เสียงโวยวายขอความช่วยเหลือกันและกันดังแทรกแรงดึงดูด   ไม่ช้ามือของทั้งสองก็หลุดออก   ต่างไขว่คว้าได้กันและกันไว้   แรงดูดแรงและเร็วไม่ช้าทั้งคู่ก็หลุดเข้าไปยังหลุมดำกว้างขวางนั้น

ห่างไกลปากหลุมออกไปทุกที   ความหวาดกลัวเข้าครอบคลุมจิตใจไปทั่ว   มีเพียงมือที่คว้ากันไว้รับรู้ถึงเพื่อนร่วมชะตากรรม   ดวงตาสองคู่ปิดลงอย่างไม่อาจห้ามใจได้   รับรู้เพียงกระแสลมที่พัดอยู่รอบตัว   พาร่างทั้งสองจมดิ่งลึกลงไป   ลึกจนไม่อาจคาดได้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อใด   ความกลัวทำให้กอดกระชับกันมากขึ้น   คิดเพียงว่าอย่างไรก็มีเพื่อนที่กอดไว้นี้ไปด้วยกัน   ต่างกอดกันไว้แนบแน่น   ไม่ช้ากลับรู้สึกคล้ายมีมือของใครที่แข็งแรงแยกคนทั้งสองออกจากกัน   และรับรู้ได้ว่าร่างตนกำลังต้านกระแสแรงดึงดูด   ทวนออกไปยังทางที่เข้ามา   แรงลมที่พัดตีสู่ใบหน้าทำให้หายใจได้ลำบากยิ่ง   แทบจะทำให้หายใจไม่ออกเลยทีเดียว   ความอึดอัดทำให้หาทางหลบหลีก

“อดทนหน่อย   เดี๋ยวก็จะออกไปได้แล้ว   เกาะเอาไว้ให้แน่นๆก็แล้วกัน”

เสียงหวานเอ่ยปลอบโยนเด็กสาวฝ่ากระแสลมแรงมาเข้าหู   ลำแขนโอบกอดร่างเธอให้แน่นเข้า   น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลชักชวนให้เด็กสาวเชื่อใจผู้ที่ช่วยเหลือตน   ใบหน้าแนบกับบ่าบางของใครคนนั้น   แรงลมทำให้ไม่อาจจะลืมตาได้   เด็กสาวอดทนด้วยความหวังที่จะหลุดออกไปจากหลุมดำมืดนี้   ย้อนกลับไปยังที่เดิม   และเชื่อว่าสิ่งที่พบเจออยู่นี้คือความฝัน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาเรื่องนี้มาเรียกน้ำย่อยไปก่อนนะคะ   แล้วเดี๋ยวว่างๆจะเอามาลงเพิ่มให้อีก   ขอคำติชมด้วยนะคะ   ขอบคุณค่ะ