คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 น่ารัก
บทที่ 2
น่ารั
[2 ม. ่อนหน้า…]
@Club Friday night
“อืมม~” เสียราเล็ร้อัึ้นอย่าพอใ แน่ล่ะ ผมมันูบเ่อย่าบอใร เรียวลิ้นผมเี่ยวไล่้อนเรียวลิ้นเล็อย่านึสนุ อะ! ผมเ็บหัว ะไม่เ็บไ้ไ ผู้หิที่อยู่บนัผมำลัึผมอผมอย่ารุนแร
“อืมม” เธอยับ่วล่าเ้าหาผมเป็นัหวะผ่านับในัวบา อนนี้ผมำลันั่อยู่ในมุมลับแห่หนึ่ ผมเ้าลับมาไม่ถึรึ่ั่วโม ็ไ้ผู้หิมานั่้วย เอ่อ…เธอื่ออะไรนะ ผมลืม
“เราไป่อันที่อื่นีไหมะ” หลัาที่ผมละริมฝีปาออ ใบหน้าสวย็ยิ้มออมาอย่าหยาเยิ้ม่อนะวนผมไป่อที่อื่น ผมว่า…รนี้็ีนะ ผมไม่อบอะไร่อนะประบริมฝีปาเ้าหาเธออีรั้ วันนี้อย่าที่รู้ผมออเวร ในรอบ 2 สัปาห์ นานใ่ไหมล่ะ นานนผมำลัะาย้าน เรายัูบันอย่านัวเนีย ผมว่าผมเ้าเวรนานไปนะ ทำไมผมมันไม่ึเลยวะ ัยย์น้อยอผมยัไม่ลุึ้นเลยอะ
เรานัวเนียันอยู่ในมุมมื ไม่ิว่าะมีใรมอเห็นหรือว่าสนใ แ่ผมลับรู้สึว่าำลัมีใร้อมาที่ผม มันเป็นิวิทยาน่ะ เวลามีนมอนาน ๆ แล้วะรู้สึ ผมลืมาึ้นหรี่าเล็น้อย เพื่อมอไปที่เราร์วนั้น แล้ว็พบับ
พลั่!
ผมผลัผู้หิรหน้าอออย่าแร เธอสะุ้ใับท่าทีอผม ผมว่าผมใว่า ผมเอน้ำผึ้ แ่เอ๊ะ! ผมะใทำไมัน
“ไป่อที่อื่นันเถอะ” อยู่ ๆ ผม็อยาเปลี่ยนที่ะั้น ผมยเธอออาั ่อนะเินนำหน้าไปห้อน้ำ ผมเินอย่าไวเหมือนำลัะหนีเธอ เอ่อ ผมรู้สึแปล ๆ เหมือนผมำลัะหนีเธอมาว่าเินนำ
“พี่ะ พี่อยู่ห้อไหนอะะ” ผมเินไปเ้าห้อน้ำ่อนะปิล เธอเิน้าว่าผมมาพอสมวร ทำให้ไม่รู้ว่าผมเ้าห้อไหน ะว่ายัไล่ะ วันนี้ไม่มีอารม์เลยไม่รู้เป็นอะไร
สัพัเสียเธอ็เียบไป สสัยะออไปแล้วมั้ ผมิไ้อย่านั้น ึเินเปิประูออไป ผมว่าผมลับไปนอนีว่า ท่าทาวันนี้น้อัยย์น้อยไม่อยาสนุ ผมำลัะเินออาลับ แ่สายามผมลับมอหาใรบาน เอ๊ะ เธอหายไปไหนแล้วนะหรือะลับแล้ว ผมอยู่ในห้อน้ำนานเินไปเหรอเนี่ย น้ำผึ้เธอมาลับแบบนี้้วยเหรอ แปลใแฮะ
ผมเินออาลับไปที่โรอรถ เ็ัวะ ผมอายุมาแล้วเหรอทำไมมันไม่มีวามรู้สึแล้ว ผมไม่น่าปล่อยให้ัวเอทำานหนัเินไปเลย หรือว่าัยย์น้อยอผมะาย้านแล้วริ ๆ ไม่นะ ผมส่ายหน้าอย่านึำัวเอ
ผมับรถออไปาลับ อื้มม ู่ ๆ ฝน็ มันเหมือนำลัะร้อไห้ให้ับวามาย้านอผมหรือเปล่า ละผม็ส่ายหัวออมาอีรั้ ไม่หรอ ไม่ริ บาทีัยย์น้อยอาะำลัรอใรสัน
“เอ๊ะ??” นั่นมันน้ำผึ้นี่หน่า ผมมอไปที่ร่าบา สูโปร่ หุ่นอย่าับนาแบบ ุเรสรัรูปทำให้ผมเห็นสัส่วนอเธออย่าัเน เธอำลัรอรถลับบ้านหรอเหรอ แ่มันูเปลี่ยวัเลย ู่ ๆ ผม็ีไฟเลี้ยวเพื่อลับรถไปทาเิม ผมว่าผมไปส่เธอีว่า
แ่ทันทีที่ผมลับรถเ้าไปใล้เธออีรั้ลับพบว่า เธอไม่ไ้อยู่นเียว!! เธอำลัเินถอยหลัเหมือนำลัถู้อนาลุ่มผู้าย 4 น พวมันูเถื่อนัวะ ผมเหยียบันเร่เพิ่มึ้น ไม่ถึนาทีผม็ถึำแหน่ที่เธออยู่ อนนี้ฝนหยุแล้ว เหมือนมันำลัีใที่ไ้เออะไรบาอย่า
“เอี๊ย!!~~”
เสียเบรรถอผมัึ้นอย่าแร พวมันหันหน้ามาทารถอผมน้ำผึ้็เ่นัน วาอเธอเบิว้า ผมเปิประู้าวาออารถ
“พวมึิะทำอะไรวะ!!” ผมวาัลั่น เหมือนับพวพระเอที่เาอบทำันพวมันมีท่าทีใเล็น้อย ่อนะเริ่มเินเ้ามาใล้ผม
“หมอ…” น้ำผึ้เอ่ยเรียผม เธอไม่รู้ื่อผมหรอเหรอ ผมว่าถ้านใน รพ. ไม่รู้ัผมนี่มันแปล ๆ แล้วนะ
“มึเป็นใรวะ!! อยาายหรือไ” พวมันวาัลั่นเ่นัน ผมไม่ปล่อยให้มันสสัยนาน ผมเอื้อมหมัึ้น่อนที่ะ
ผัวะ!! พลั่!! ุบ!!
ถ้าหาุิว่าเสียเมื่อี้เป็นเสียผมไอ้หน้าเหี้ยนั้น แสว่าุิผิ!! ผมโนมันเ้าเ็ม ๆ หน้า ่อนะล้มลอย่าแร เ็บะมั มันำลัะึ้นร่อมผม แ่แล้ว
พลั่!! ุบ!!
น้ำผึ้ระโถีบสี้าอมัน่อนะล้มล เอิ่ม… O.0 ผมยันัวเอึ้นยืน เธอยืนอยู่้านหน้าผมเหมือนำลัั้าร์ปป้อผมอยู่ เอ่อ…มันวระสลับันหรือเปล่านะ
“อยาลอีหรือไ๊ะ นสวย” พวมันทั้สี่ เินรูเ้ามาหาเธออย่าเหี้ยมโห ผมลืนน้ำลายัเอื้อ~
“พวมึสิ หึ” เธอแ่นหัวเราะ่อนที่ะ
ผัวะ!! ุบ!
เธอเ้าใบหน้าอไอ้นหนึ่อย่าั ่อนมันะล้มไปนอนสลบเหมือ ส่วนผม
0•0!! ยืนอึ้า้า
แ่่อนที่อีนะเ้ามาทำร้ายเธอ เธอเอี้ยวัวหลบ่อนะยวาาึ้นเะ้านอไป เธอเป็นนัวสู และยิ่ใส่ส้นสูไป้วย เธอเะเ้า้านออมันอย่าแรน
พลั่!!
หัวอมันสั่นลอน่อนที่ะ
ุ้บ!!
สลบไปอีราย ส่วนผมเหมือนเิม
0.0!!
0.0!!!
0.0!!!
พร้อมับพวอันธพาลอีสอนที่ยืนา้า ่อนที่พวมันะไ้สิแล้วรีบลาเพื่อนมันวิ่หนีหายไปอย่ารวเร็ว
แปะ!! ผมยมือึ้นสัมผัสหน้าผาัวเอ เธอีนิ้วใส่หน้าผาผม ไม่ทันที่ผมะพูอะไร
“ะยืนอึ้อีนานไหม” เธอเอ่ยเสียเรียบนิ่ ิ้วเรียวสวยมวเ้าหาัน
“ุ… อะ” ไม่ทันที่ผมะไ้พูอะไรออไป มือบายื่นออมาสัมผัสที่มุมปาผม ่อนะเ็เลือออ ผมปาแเลยหรอเหรอ แหะ อายั ผมเอื้อมมือมาที่ท้ายทอย ่อนลูบมันึ้นลอย่าเินอาย
“หึ” เธอระุยิ้มที่มุมปา เธอแม่โรเท่เลยว่ะ
“ให้ผมไปส่ไหม” ผมเอ่ยออมาหลัาที่เียบไปสัพั เธอไม่อบอะไร่อนะยัไหล่เหมือนะบอว่า ็ไ้ เธอเินไปเปิประูรถ่อนะึ้นไปนั่ ผมเินามเธอไปอย่ารวเร็ว เหมือนลัวว่าเธอะหุหิ
“เธอโรเท่เลย” ผมเอ่ยบอเธอหลัาับรถไปสัพั เธอหันหน้ามามอผม
“ไม่เหมือนวันนั้น ที่ร้อไห้” ผมพู่อหลัาที่เธอไม่อบโ้อะไรผม
“อยาายหรือไ” เธอหันวับมาทาผม เอ่อ น่าลัวะมั
“แหะ ๆ ล้อเล่น” เธอมอผมาวา
“นายออมาเร็วนะ นึว่าะนัวเนียสาวนาน” ู่ ๆ เธอ็พูเรื่อในลับึ้นมา เธอพูึ้นมาทำไมนะ หรือว่า
“หึเหรอ”
“บ้านนายสิ” อบลับแบบไม่ิ
“็ เห็นนบานทำหน้าไม่พอใ เลยไม่อยานัวเนีย่อ” ผมพูวามริ มันรู้สึว่าเธอเหมือนะไม่พอใอนอยู่ในลับ
“ใร ใร! ันไม่ไ้หุหิสัหน่อย” มีนำลัร้อนัวรับ
“เปล่าวว ผมไม่ไ้หมายถึุสัหน่อย” ผมพูเสียสู
“ิ!!” เธอิ๊ปา
“หรือว่า ุหุหิ” ผมยัแวเธอเล่น่อ
“ถ้านายพูอี นายไ้ายอริแน่” ปาไวัวะ แ่ไม่ปิเสธะ้วย ผมหุบปาทันทีเพราะลัวาย่อนะมีเมีย
“บ้านหลัไหน” ผมถามเธอทันทีที่เลี้ยวเ้าอยบ้านพั
“ยัไม่มั่นใ ยัไม่เยลับบ้านพั ันเพิ่ย้ายบ้านพั และ้านให้ย้ายให้้วย เลยไม่รู้ว่าหลัไหน” เธอพูยาวมาว่าทุรั้ที่เราเยพูัน เธอหยิบโทรศัพท์ึ้นมาหลัาที่อบผม ผมเหลือบสายาไปมอ่อนะพบว่าเธอเปิเ้าไลน์ แล้วเปิแอนที่ทำให้ผม้อเบิาว้า ไลน์ไอ้วายุ หรือว่า... เธอะย้ายไปอยู่ับมัน!!! มันไม่ไ้ย้ายไปอยู่ับหมอาหรอเหรอเนี่ย!!! ผมมัวแ่ิอะไร็ไม่รู้ นไม่ไ้ยินเสียร่าบาเรีย
“นี่นาย ไม่ไ้ยินที่ันเรียให้อหรือไ ห๊าาาาา!!!” เธอะอนผม้อสะุ้
เอี๊ย~~
ผมเหยียบเบระทันหัน นหน้าอเธอเือบนอนโลรถ
“อี ๆ มันะายหรือไ!” เธอเอ็ผมเสียั ผมหันไปมอหน้าเธออย่านึสสัย เธอะย้ายไปอยู่ับมันริเหรอวะ
“ันว่าหลันี้แหละ ถ้าามรูปที่เาส่มานะ” เธอว่าพลามอออไป้าหน้า่าประูรถ เานี่หมายถึไอ้ยุเหรอวะ ผมิในใ ่อนะเลื่อนสายาามเธอออไป้านอเ่นัน แ่ลับพบว่า นั่นมันบ้านพัอผม!!
0.o!!
ผมเบิาว้าึ้น้วยวามใ ่อนที่ำพูอไอ้วายุะลอยึ้นมาในหัว
‘เี๋ยวะมีหมอแล็บ ย้ายเ้าไปแทน’ อย่าบอะว่าหมอแล็บที่ว่าือ
แปะ!!
ผมยมือึ้นับหน้าผาัวเออีรั้หลัาที่วามแสบเ้าเล่นานผม เธอีหน้าผาผมอีแล้ว
“ปลล็อประูรถให้้วย ันะเ้าบ้าน” ผมเลื่อนมือไปปลล็อประูรถให้เธออย่าเหม่อลอย ผมยัา้าอยู่
“นายมันวรเป็นนไ้ิเวมาว่าะมาเป็นหมอนะ” เธอทิ้ท้ายให้ผม่อนะเปิประูเินออไป
ปั!!
ปิแรอี้วย ผมรีบั้สิ่อนะยับรถเ้าไปใล้หน้าบ้านพั่อนะอมันล ผมเปิประูลพร้อมับหยิบระเป๋าใส่เสื้อผ้าที่ผมใ้นเสื้อไปนอน รพ. ออมาารถ้วย ‘สสัยะ้อออเวรบ่อยๆ แล้วล่ะ’ ผมิในใ
ผมไุแเินามนัวเล็เ้าไปในบ้าน ทันในั้นผม็้อใ เพราะนัวเล็ยัยืนอยู่หน้าประูในบ้าน เธอเบิาว้า 0.0!! แหนะ ใล่ะสิ
“นะ นายเ้ามาไ้ยัไ” เธอถามผมหลัาที่ยืนในานพอสมวร
“็ไุแเ้ามา” ผมอบอย่ายียวน
“ันถามี ๆ” เธอถามผมเสียเ้ม เอ่อ น่าลัวัวะ
“นี่ บ้านพัผม” ผมอบพร้อมับยัิ้ว้าหนึ่ให้เธอ
0.0!!!! เธอใผะถอยหลัไปเล็น้อย
“ถ้านายโหัน นายไม่ายีแน่” น่าลัวัวะ เธอว่า่อนะหยิบโทรศัพท์ เพื่อโทรหาใรบาน น่าะเป็นไอ้ยุ
“ฮัลโหล่ะ หมอวายุะ เมันือหมอศัลย์ฯอมเ้าู้เหรอะ” ทำไมเรียผมั้นอะ
“รับ ไอ้ัยย์ทำร้ายอะไรุหรือเปล่า” ผมว่าน่าะเป็นเธอมาว่านะที่ะทำร้ายผม
ิ๊~
เธอเียบสัพั่อนะัสาย เธอมอผมาวา่อนะวิ่ึ้นห้อไป
“ฮ่า ๆ น่ารััวะ” ผมพึมพำับัวเอ่อนะเินามเธอึ้นไป ห้ออผมอยู่ถัาห้ออเธอ ผมเินเ้าห้อไปพลายิ้มรุ้มริ่ม ไปอาบน้ำีว่า...ผมเินเ้าห้อน้ำเพื่ออาบน้ำพร้อมับฮัมเพลไป้วย
-----
แหม ็อบอ่ะเนอะ
ทุนสามารถื้ออีบุ๊เพื่ออ่านไ้นบไ้ที่ลิ์นี้เลยนะะ
ความคิดเห็น