คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : บทที่ 22 เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก [1]
บทที่ 22
เ็บแ่นี้ไม่ายหรอ [1]
อาะเป็นเพราะอาารเพิ่ื่นนอน ผมรู้สึมึน ๆ ที่ศีรษะ และรู้สึหนึอึ้นยาที่ะเอื้อนเอ่ยำไหนออมาาริมฝีปา ส่วนแ้มใส็ไม่ไ้พูอะไร ผมเห็นเธอร้อไห้โยไม่มีเสียสะอื้น
“ทำอะไร” ผมรู้สึเ็บอ เสียอผมแหบแห้มานบาอัวเอ เป็นเพราะื่มหนั และ็อาารมึน ๆ ๆ นี้ทำให้ผมสับสนเป็นอย่ามา
“ะือว่า...”
“ว่า?” เธอพูเสียะุะันผมอใรอไม่ไหว แ่พอถามย้ำเธอลับไม่อบ ่อนที่ผมะเลื่อนสายาไปมอระเป๋าเินทาอเธอ มอไปรอบห้อ็เห็นว่าอใ้บาอย่าหายไป ึ่เป็นอใ้อเธอ “เธอะไปไหน”
“_”
“หือ? ...” ผม และ็สับสน ยิ่เธอไม่พูอะไรแบบนี้็ยิ่อิไม่ไ้ว่าเธอำลัะไปาผม
“ือว่าัน...อไปนอนับอห้าสัพันะะ” แ่ยิ่เธออบผม็ยิ่ ไปทำไม ไปเพื่ออะไร
“ไปทำไม เธอ้อารอะไรแ้มใส” ผมไม่เ้าใ แถมเธอยัอ้ำอึ้ไม่ัเนอี้วย
“ือว่า...เฮีย” ผมเินเ้าไปใล้เธอ แ้มใส็ถอยหนีนแผ่นหลัอเธอิับบานประู แ่พอผมเินเ้าไปใล้มา ๆ เธอ็เบี่ยัวหลบ ไปยืนอีฝั่หนึ่ทา้านหลัอผมแทน
“เธอะพูอะไร” ผมมีลาสัหร์ไม่ี มีวามรู้สึบาอย่าสะิใ บอให้ผมอย่าฟัสิ่ที่เธอะพู และห้ามให้เธอพูโยเ็า
“ือว่า...ัน”
“แ้มใส”
“_”
“ถ้าเธอะพูอะไรที่ทำให้ันโรธ เธออย่าพูสัำเียว” อนนี้อารม์อผมุรุ่นมา เธอ้มหน้าลไม่ยอมสบาับผม แ้มใสำมือเ้าหาันแน่น ่อนที่ผมะโผเ้าอเธอ โยที่ผมเอ็ไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น ทำไมเธอมีท่าทีเหมือนะไปาผมแบบนี้
“ฮึ ฮือ~” แ้มใสร้อไห้ออมาอย่าหนันัวอเธอสั่นเทา ผม็เลยลูบแผ่นหลัอเธอเบา ๆ เพื่อปลอบโยน ทั้ ๆ ที่ไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น ระทั่เสียสะอื้นไห้อเธอเริ่มเบาล
“มีอะไรเธอบอเฮียนะ” ผมไม่รู้ว่าะ้อทำยัไ แ้มใส่อย ๆ ผละอ้อมอออาผม วาู่สวยนี้มอหน้าผมไม่ละสายา ่อนที่เธอะเอื้อนเอ่ยออมาอย่า้า ๆ
“เฮีย...เราเลิันนะ” ผมรู้สึเหมือนับหูแว่ว สมอมึนึบไปั่วะ
“วะว่าไนะ” ใอผมร่วหล่นลพื้น อยู่ ๆ เธอ็พูออมา
“เราเลิันเถอะ”
“_”
“ันอยาให้เราบันแ่นี้” ในหูอผมมันอื้ออึไปหม แ้า็อ่อนแร ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึพูอย่านี้ มาว่าวามเสียใือวามสับสน
“เธอ...ล้อันเล่นเหรอ”
“ไม่ใ่่ะ ันพูริ ๆ” ผมส่ายหน้าเบา ๆ
“ทำไม”
“_”
“หรือเธอไม่ไ้รััน”
“ัน...” แ้มใสเบือนหน้าหนี เธอยมือึ้นปาน้ำาออ ่อนะ่อย ๆ หันมามอผมอีรั้ “ันเบื่อ ันหมรัเฮียไปเย ๆ”
“ห้ะ...” เธออบออมาแบบนี้็ทำให้ผมพูไม่ออ ไม่มีสัาบอเลยว่าเธอหมรัผมแล้ว ทว่าะนั้นเอที่ำพูอเพื่อนอเธอที่เยบอผม็ลอยเ้ามาในหัวอีรั้
“เธอบอว่าไม่ไ้อบพี่ ไม่ิว่าอยู่ ๆ ็บัน”
ผมะพริบเปลือาปริบ ๆ สับสนมึนับัวเอ ที่อนแริว่ายัไเธอ็รัผม ไม่มีทาที่ะเป็นอย่าที่เพื่อนอเธอพู แ่ทำไมมันถึเป็นแบบนี้
หมรัเหรอ...โหทั้เพ
“เธอไม่ไ้รัันั้แ่แร” ผมพึมพำออมาเบา ๆ ึ่แ้มใส็ใ ใบหน้าเล็ส่ายไปมาพยายามปิเสธ ทว่าวามรู้สึอผมมันพัทลายลไปแล้ว ผมไม่่าานโ่เลย
“ออไป” ผมว่าพร้อมับเินไประาประูเปิออ อยาให้เธอออไปารนี้ ไม่ั้นมันไม่ีแน่ ๆ
“เฮีย...ัน” เธอส่ายหน้าเบา ๆ แ่ผมทนไม่ไหวแล้วเลยเินไประาัวเธอ ่อนะผลัเธอแร ๆ ให้ออาห้อไป พร้อมับใ้ฝ่าเท้าถีบระเป๋าเินทาอเธอออให้พ้นอบประู
“ไม่ใ่อย่าทีเฮียินะ ฮึ ันรัเฮีย...”
“เธอิว่าันโ่นัหรือไ!” ผมะอเสียออมาเสียั้วยวามรู้สึเือาลในใ และรู้สึโรธมา ร่าอผมสั่น้วยวามที่พยายามอลั้นวามรู้สึทีเสียใที่ปะัปะเเ้ามาโยที่ไม่ทันไ้ั้ัว
“ไม่ใ่นะะ ฮึ ันมีเหุผล ฮือ~” เธอร้อไห้ เหุผลอเธอือออะไร
“บอมาสิ”
“ฮึ...”
“พูออมา!!” ผมยื่นมือไปผลัหัวไหล่อเธอ แ้มใสัวเล็มาเธอ็เลยล้ม ึ่ผมไม่รู้ว่าัวเอผลัไปแรแ่ไหน แ่ผมระับอารม์อนนี้ไม่ไ้เลยริ ๆ
ุบ!
“ฮึ ันบอไม่ไ้ ะแ่ว่า ันอยาให้เฮียรู้ว่า ฮึ ันไม่ไ้อยาให้มันเป็นแบบนี้”
“_”
“ันรัเฮีย ะแ่ว่าอนนี้...เรา”
“หุบปาแล้วออไป อย่ามาใหู้เห็นหน้าอี” ผมพูบ็ระแทประูปิทันที ไม่ใ่ว่าไม่อยาฟั แ่ผมทนไม่ไ้ และแน่นอนว่าผมรู้ัวีว่าอาะเผลอทำร้ายร่าายอเธอหาว่าเราะยัุยันอยู่
-----
ฮือ~~~ เฮียอึ้นแล้ว
เฮียมัือเวอร์ั่นเรี้ยวรา
ความคิดเห็น