คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความเจ็บปวดที่แสนหวาน 50%
ิม่อยๆถอเสื้อผ้าอไอะออไปทีละิ้น ึ่บันี้เหลือเพียแ่ร่าเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าใๆ แล้ว่อยๆถอเสื้ออัวเอออ
“ิม อย่าทำอะไรันเลยนะ ันอร้อ ฮือๆ” ไอะอ้อนวอน
“ในเมื่อมันไ้เธอไปแล้ว ัน็้อไ้เธอและไม่ยอมยเธอให้ใรหน้าไหนไปแน่ๆ เธอ้อเป็นอันนเียวเท่านั้น ำเอาไว้” แล้วิม็้มลไปที่หน้าออวบ
“ไม่ อย่า!!! เฟ!!! ่วยัน้วย ฮือๆ ิม อย่าทำอะไรันเลยนะ” แ่ิมไม่สนใ ยัที่ะิเอาไอะเป็นอัวเอ
“เธอ็อยาเหมือนันนี่ ะปิั้นัวเอไปทำไม แ่ทำใให้สบาย หึหึ” ิมพูพร้อมับ้มลไปยัโหนนูน
เฟ นายอยู่ไหนันนะ มา่วยันทีสิ ฮือๆ เฟ... ในอนที่ันเรียหานายทำไมนายไม่มา อนที่ันผลัไสนายทำไมนายไม่ไป าบ้า!!! ไอะไ้แ่พูในใ
“หยุ ทำอะไรวะ ปล่อยไอะะ!!!” เสียนี้ เฟ... นายมา่วยันริๆ้วย
“หึ แเอเหรอ ที่แย่ไอะไป” ิมปล่อยไอะออแล้วเินไปรหน้าเฟ ส่วนไอะ็ล้มทั้ยืน
“ไม่ไ้แย่ แล้วไอะไปนับแรึไ หน้าอย่าแ ไอะไม่สนหรอ ถอยไปะ”
“ไม่ถอย แะทำไม หึ มาสู้ันใรนะเอาไอะไป” ิมท้า มีหรือนอย่าเฟะยอม แ่...
“้าไม่้อสู้เพื่อแย่ไอะ แ่เพราะแทำร้ายเธอ เห็นเธอเป็นอเล่นรึไ ที่มาสู้เพื่อะแย่ เธอเป็นนไม่ใ่อเล่น!!! แ่ถ้าแ้อาร ็ัให้”
เฟับิมึเ้าไปแลหมััน ผ่านไปสิบว่านาที ผลปราออมาเฟเป็นฝ่ายนะ ส่วนิมล้มลไป้วยวามเ็บปว เฟเินไปอุ้มไอะึ้นมาแล้วหยิบเสื้อผ้าอไอะ พร้อมถอแ็เ็ออลุมไอะเอาไว้
“ำไว้ อย่ามายุ่ับผู้หิอ้าอี อย่าหาว่าไม่เือน” เฟพูเสียเย็นแล้วเินาไปพร้อมไอะที่ร้อไห้อยู่ในอ้อนแน
“ไม่เป็นไรแล้วนะนี เียบะๆ ่อยไปสอบที่บ้าน็ไ้ เหลืออีไม่ี่้อใ่ไหม” เฟถาม
“อือ เหลืออี3้อ” ไอะอบเสียอู้อี้
“อืม ปะ ลับบ้านันีว่า” เฟอุ้มไอะเินรไปยัรถโยไม่สนในที่มอเลยแ่นิเียว แ่ไอะ็ยัร้อไห้ไม่หยุ
เมื่อเฟับรถไปถึบ้าน ็อุ้มไอะึ้นไปยัห้ออัวเอ เมื่อวาไอะลบนเีย เฟ่อยถอเสื้อผ้าอัวเอออ แล้วเินรไปยัไอะ เอาแ็เ็ที่ลุมอยู่ออ แล้วูบไอะอย่าแผ่วเบา
“ร่อรอยที่มันทำไว้ ันะลบมันออเอนะ เธอไม่้อลัว ันรัเธอนะ...”
เมื่อพูบเฟ็ประบปาแล้วผลัไอะที่ร้อไห้อยู่ให้นอนล แล้วเพลรัอทัู้่็ำเนิน่อไป...นบ
“ไอ ื่นไ้แล้ว ไอๆ ื่น” เฟปลุไอะ
“ฮืม ื่นแล้ว มีอะไร” ไอะถามเสียัวเีย
“ไปอาบน้ำแ่ัว เี๋ยวพาไปหาอะไรทานัน” เฟพูพร้อม่วยพยุไอะเินเ้าห้อน้ำ
เมื่อไอะอาบน้ำเสร็เิน็เินไปปหยิบุที่วาอยู่บนเีย ในห้อไม่เห็นเฟ แ่ลับมีแผ่นระาษวาอยู่บนุ ‘ันไปรอที่รถนะ’ ไอะึรีบแ่ัวแล้วรีบลไป้าล่าเพื่อเป็นารไม่ให้เฟรอนาน
“ึ้นรถปะ” เฟพู
“อืม” ไอะึเปิประูเ้าไปนั่ในรถ แล้วเฟ็พาไปยัร้านอาหารแห่หนึ่ที่อยู่ริมทะเล
“อบที่นี่ไหม” เฟถาม
“อบสิ บรรยาาศีมาๆ สวยริๆ” ไอะพูึ้นอย่าอารม์ี
“เหรอ ั้นเ้าไป้าในันเหอะ” เฟพูพร้อมเินโอบเอวไอะเ้าไป้าใน แล้วเลือนั่ที่โ๊ะประำ
“ทานอะไรสั่เอาเลยนะ” เฟพูพร้อมยื่นเมนูให้ ไอะ ึสั่อาหารมาสามอย่า เฟสั่เพิ่มอีสออย่า
“สั่มาเยอะแยะ ะทานหมเหรอ เฟ” ไอะถาม
“หมสิ เธอ้อทานเยอะๆรู้ไหม ัวเล็นิเียวเอ” เฟพู
“เฮอะ อืมว่าแ่นายทำไมไม่ไปเรียนเลยหละ อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย” ไอะถาม้วยวามสสัย
“ันเรียนบแล้ว อายุ28แล้วนะ!!!” เฟพู
“ริิ หน้านายไม่เหมือนเลยนะ นึว่าอายุ 20 ะอี”
“เหรอ หน้าันเ็ละสิ หึหึ”
“อะอาหารมาแล้ว ทานันเถอะ!!!” ไอะพูึ้น
“อืม เอาสิ มาเี๋ยวันแะุ้ให้” ทั้สอนทานันไปเรื่อยๆนเวลาล่วเลยมาั่วโมว่าๆ เฟึวนไอะไปเินเล่น
********************************************************************************
่วยอมเม้น้วยนะะ
ความคิดเห็น