ระบบร้าย (yaoi)

ตอนที่ 8 : ARCI : มายาสีคราม-7-

บทที่7

“เสี่ยวหลัน เปิดโหมดมิติเวลา”จ้าวอวี้ออกคำสั่ง ระบบตัวน้อยทำตามอย่างรวดเร็ว ทุกอาณาบริเวณถูกย้อมไปด้วยสีแดง สิ่งมีชีวิตที่เป็นคนจากโลกนี้จะหยุดนิ่ง

...แต่ถ้าไม่ ก็หมายความว่าเป็นสิ่งแปลกปลอม

เฟยหลางจี หรือ บัคตัวร้ายผละออกมาจากจ้าวอวี้ ใบหน้าของเขากลายเป็นใบหน้าที่แท้จริง

“นี่มันอะไร”ร่างสูงพึมพำอย่างไม่เข้าใจ และไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน จ้าวอวี้ค่อนข้างภูมิใจกับโหมดมิติเวลามาก ก็นี่น่ะเป็นความสามารถเพียงหนึ่งเดียวของระบบเขาไงล่ะ เสี่ยวหลันแม้บางครั้งจะดูโง่ๆไปบ้าง หรือไร้ประโยชน์ไปสักหน่อย แต่เมื่อไหร่ที่มีคำสั่งเปิดมิติเวลา ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็ไม่มีทางหลุดพ้นมันไปได้

อันที่จริงข้อเสียของมันก็มี นั่นก็คือหนึ่งภารกิจสามารถเปิดโหมดมิติเวลาได้แค่ครั้งเดียว เหอะ คิดว่าใครเป็นคนคิดกติกาบ้าบอนี่ขึ้นมาล่ะให้ทาย

ถูก! ระบบแม่เฮงซวยของเขาเอง

“คุณทำผมไว้แสบมากเลยนะ”จ้าวอวี้ลุกขึ้นจากพื้นแล้วกอดอก ดวงตาสีดำกลมโตพิจารณาใบหน้าที่แท้จริงของบัค ทั้งๆที่เป็นแค่ชุดข้อมูลแท้ๆแต่กลับมีใบหน้าที่หล่อเหลาจนเขาเริ่มอิจฉา

ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าคมคายที่แสดงให้เห็นสันกรามที่เด่นชัด ดวงตาคู่คมที่ดูเย็นชา หรือริมฝีปากสีแดงก่ำนั่น พอรวมกันแล้ว นี่มันเทพบุตรชัดๆ! เหอะ แต่ก็เพราะไอ้หน้าหล่อนี่ไม่ใช่รึไงที่ทำให้เขาหัวปั่นขนาดนี้

“ต้องเป็นทางนี้ต่างหากที่เป็นคนพูด หึ คิดว่าจะเป็นแค่ลูกกระต่ายโง่ๆแท้”...ความจริงเป็นเป็นจิ้งจอกสวมหนังกระต่ายสินะ บัคตัวร้ายคิดในใจก่อนจะยกยิ้ม

สนุกจริงๆ เขาไม่ได้สนุกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ

ดวงตาคมจ้องมองไปที่จ้าวอวี้ในร่างเสวี่ยอี้ เขาอยากจะรู้เสียแล้วว่าเจ้าหน้าที่คนนี้เป็นคนแบบไหน หน้าตาเป็นยังไง จะทำให้เขาสนุกได้มากแค่ไหน

“รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ”ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงรื่นเริง ไม่ได้ยี่หระต่อมีดคมที่เสียบแทงอยู่กลางหลัง ระบบสีดำของเขาร่อนลงมาเกาะอยู่บนบ่า ในขณะที่เสี่ยวหลันเองก็บินลงมาอยู่บนหัวของเขา

...จ้าวอวี้รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เขารีบดึงเจ้าระบบน้อยมาอยู่ในอ้อมกอด ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งแต่ความจริงอับอายจะแย่ เจ้าเสี่ยวหลัน!แกทำให้ฉันดูแย่

“เป็นเรื่องน่าอายที่ต้องบอกว่าผมมารู้ว่าเป็นคุณ...ตอนที่ได้คุยกับประธานเฉินครั้งล่าสุด”จ้าวอวี้เห็นว่ายังไงอีกฝ่ายก็ไม่สามารถหนีไปได้อยู่แล้ว ขอเวลาเขาโอ้อวดบ้างเถอะหลังจากโดนเจ้าบัคนี่แย่งซีนไปนาน

“รู้ไหมผมถามเขาไปว่าอะไร ผมถามเขาว่าเขารักหลันฮวาเพราะอะไร เขาเงียบ นั่นแหละเป็นคำตอบที่ดีว่าความจริงเขาอาจจะไม่ได้รักหลันฮวาอย่างที่เขาคิด ความรักของเขาเริ่มต้นมาจากความรักที่มีให้คุณไงล่ะ”

“หืม? อย่าพูดอะไรน่าขนลุกแบบนั้นสิ”

“หมายถึงความรักที่แบบกึ่งๆเคารพน่ะ เขาเคารพคุณมาก พอคุณแนะนำลูกสาวให้เขาดูแล เขาเลยคิดว่าหลันฮวาคือสิ่งสำคัญจากคุณที่ฝากเอาไว้ในมือเขา และเขาก็รักเธอ คุณฉลาดมากที่เข้ามาอยู่ในตัวละครเฟยหลางจี ตัวละครที่มีอิทธิพลกับพระเอกของเรื่องมากที่สุด”

“ใช่ เป็นตัวละครที่ดี จะบงการใครก็ง่าย”

“แต่ความจริงคุณก็น่าสงสัยมานานแล้วนะรู้ตัวไหม”จ้าวอวี้แสยะยิ้ม “หลังจากวันนั้นที่คุณแวะมาทักทายผม นั่นก็ทำให้ผมตระหนักได้ดีเลยว่าตัวคุณมีความสามารถในการควบคุมโลกใบนี้ได้มากกว่าผม เพราะงั้นมันเลยแปลกเมื่อผมตรวจสอบสถานะoocของตัวละคร แต่มีแค่เฟยหลางจีเท่านั้นที่ไม่มีการoocเลย ทั้งๆที่ตัวผมเล่นไปตามบทบาททุกอย่างสถานะoocยังไม่เป็น0เลย ผมก็เลยคิดได้ว่าผมอาจจะโดนบัคอันตรายเจาะระบบซะแล้ว”

“ว้าว ปกติไม่เคยมีเจ้าหน้าที่คนไหนสังเกตตรงนั้นเลยนะ ปกติพวกเขาจะเพ่งเล็งไปที่ตัวละครที่oocจนออกนอกหน้าจนไม่สนใจตัวละครที่ไม่ooc มันเลยง่ายในการแฝงตัวแล้วคอยเป่าหูพวกตัวละครโง่เง่าพวกนั้น”

“อ่า งั้นหวังซินเจียงก็เป็นฝีมือคุณสินะ การกลั่นแกล้งบ้าๆบอๆนั่นคุณบงการงั้นเหรอ”จ้าวอวี้เลิกคิ้วมองเหยียด

“ฉันก็แค่สั่งให้เจ้าเด็กนั่นดึงความสนใจจากเธอ มีบ้างที่คอยชี้แนะไม่ให้เธอผิดสังเกต แต่ดูเหมือนเธอจะฉลาดกว่าที่คิด ถ้าเฉินเหวินฮั่วรักกับหลันฮวานานกว่านี้สักพัก ลองคิดถึงตอนที่หลันฮวาตายสิ”

เขาไม่อยากจะคิด ขนาดรู้จักกันแค่3สัปดาห์ยังบ้าคลั่งขนาดนี้ ถ้านานกว่านั้นแล้วหลันฮวาตายไป จ้าวอวี้มั่นใจว่าโลกใบนี้คงล่มสลายแน่

“คุณก็เลยสั่งฆ่าหลันฮวาเพื่อจะเป่าหูให้เฉินเหวินฮั่วมาฆ่าผมสินะ”

“ใช่”บัคยอมรับหน้าตาย “ตอนแรกก็ไม่กะดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหรอก แต่เพราะเธอเข้ามาในร่างของจ้าวอวี้หมากตัวสำคัญในการทำลายโลกของฉัน แผนทุกอย่างเลยต้องเปลี่ยนตามไปด้วย จะมาหาว่าฉันเป็นคนฆ่าไม่ได้หรอกนะ เธอต่างหากที่เป็นคนฆ่าเด็กคนนั้น”

“แล้วไง ตายก็ตายสิ”คิดว่าเขาเห็นคนตายมาเยอะแค่ไหนกัน ถึงประเมิณว่าเขาจะต้องมารู้สึกผิดกับประโยคเห็นแก่ตัวแบบนี้ “ถามจริงเถอะ คุณต้องการอะไรกันแน่ถึงได้หอบตัวเองไปหลายร้อยโลกแล้วทำลายมัน”

“เหตุผลน่ะมีแน่ แต่ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องรู้หรอก”อีกฝ่ายยิ้ม “เธอคงมาทำงานนี้ครั้งแรกสินะ ยังไงซะครั้งหน้าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”

“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง”จ้าวอวี้ขมวดคิ้ว ก็เขาจับบัคตัวนั้นได้แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเจ้านั่นยังพูดเหมือนว่ากำลังจะไปที่โลกอื่นต่อ

“หึ อย่าทำหน้าเป็นกระต่ายงงแบบนั้นสิ”

“...”

“เห็นแก่ที่เธอเป็นคนแรกที่จับฉันได้ขนาดนี้ จะใบ้ให้ฉลาดขึ้นแล้วกัน เธอคงไม่คิดจะขังฉันไว้ในมิตินี่ตลอดไปหรอกใช่ไหม”...แน่นอนว่าไม่

“...”

“แล้วคงไม่คิดใช่ไหมว่ามีดเล่มเดียวจะกำจัดบัคอย่างฉันได้”

“...”

“เอาล่ะ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น เธอจะจับฉันส่งระบบแม่ยังไง ทำเป็นไหมเอ่ย คงไม่คิดหรอกใช่ไหมว่าดึงๆลากๆไปก็ได้ ชุดข้อมูลอย่างฉันน่ะไม่มีกายเนื้อหรอกนะ ที่เห็นน่ะก็แค่สร้างกายจำลองอาศัยเท่านั้น”คำพูดของบัคทำให้จ้าวอวี้นิ่งไป

...นั่นสิ เขาจะจับอีกฝ่ายกลับไปยังไง การนำบัคเข้าไปโลกใหญ่ก็มีแต่คนที่ทำหน้าที่ตรงนี้เท่านั้นที่รู้ ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่หน้าที่ของเขา!

จ้าวอวี้ก้มลงไปสบตาการเสี่ยวหลัน พวกเขาพลันเข้าใจกันขึ้นมาทันที หัวเขาจ้าวอวี้เริ่มร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ไอ้ระบบแม่เฮงซวยมันลืมบอกวิธีจับบัคแก่เขา!

“สักวันผมจะต้องเผาศูนย์บัญชาของระบบแม่ให้ได้ สักวันเถอะ”จ้าวอวี้กัดกรอด ฮึ่มฮั่ม “เสี่ยวหลันติดต่อไปถามระบบแม่”

เสี่ยวหลันทำตามก่อนที่หน้าของมันจะเริ่มเสีย มันจะบอกโฮสต์ยังไงดีนะ

ถ้าขืนบอกไปว่า...ระบบแม่ลาพักร้อนรอบสอง ระบบมั่นใจว่ามันจะต้องโดนโฮสต์กินหัวเป็นคนแรก แงๆ เกิดมาเป็นระบบเนี่ยยากจริงๆนะ

“โฮสต์ครับ ติดต่อระบบแม่ไม่ได้ เหมือนเซิร์ฟเวอร์จะล่ม”เป็นอีกครั้งที่เสี่ยวหลันโกหกโฮสต์ของตน

“เฮงซวยจริงๆ จะมาล่มอะไรเวลาสำคัญแบบนี้”

“เอาล่ะ...ตอนนี้ฉันฟื้นฟูตัวเองเรียบร้อยแล้ว คงต้องไปก่อน”

“ถึงผมจะไม่รู้วิธีจับคุณ แต่คุณก็ออกไปจากมิติเวลาของผมไม่ได้หรอก”

“หึ ก็แค่ทำให้เธอตายไปจากโลกนี้ แค่นั้นมิติเวลานี่ก็ขังฉันไม่ได้แล้ว”ว่าจบ ระบบสีดำของบัคตัวร้ายก็พ่นอะไรออกมา มันรวดเร็วมากจนจ้าวอวี้ตั้งตัวไม่ทันแล้วสูดมันเข้าไปเต็มๆ

“นี่มัน...ยาพิษ”

...บ้าจริง เขาเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ในที่สุดจ้าวอวี้ก็พ่ายแพ้ต่อฤทธิ์ของยาพิษร้ายแรง และร่างของเสวี่ยอี้ก็สิ้นใจลงในที่สุด

ให้ตายเถอะนี่ใช่ไหมที่เขาว่ากันว่า...

 ‘คุณได้ซีนแล้ว แต่ซีนคุณแย่มาก’

_______________________

“ภารกิจที่1533 ไม่สำเร็จ ขอแสดงความเสียใจด้วย คุณไม่สามารถจับบัคที่เป็นเป้าหมายเอาไว้ได้”

จ้าวอวี้ลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะพบว่าเขากลับมาที่ห้องของตัวเองแล้ว เขาทำหน้าเหม็นเบื่อก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอน ระบายความอัดอั้นตันใจ

“โฮสต์ครับ ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะครับ โอกาสเรายังมีอีกเยอะ บางทีภารกิจหน้าระบบแม่อาจจะเห็นใจให้ทำง่ายๆก็ได้นะครับ”

“ให้ตายเถอะ เจ็บใจชะมัด สุดท้ายก็มาตายง่ายๆโง่ๆแบบนี้”

“แต่ถึงทางนั้นจะไม่ฆ่าโฮสต์ เราก็คงต้องออกจากโลกใบนั้นแล้วล่ะครับ ในเมื่อเราไม่เคยเรียนรู้วิธีจับบัคมาก่อนจะให้มาทำสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ยิ่งถ้าเป็นบัคร้ายๆที่เราเจอ มีโอกาสสูงที่บัคนั่นจะเจาะระบบจนเข้ามาแฝงตัวอยู่ในตัวของโฮสต์แทน”

“ยังไงก็เจ็บใจอยู่ดีนั่นแหละ ความรู้สึกเหมือนตอนที่มือของผมกำลังสัมผัสกับวันลาพักร้อน แต่อยู่ๆก็โดนระบบแม่โฉบไปทำงาน”

“...”พอมีคำว่าระบบแม่พูดขึ้นมา เจ้าระบบวัวสันหลังหวะก็เงียบลงทันที

“เสี่ยวหลัน เปิดร้านค้า ขอยาปรับอารมณ์”จ้าวอวี้ลุกขึ้นนั่ง มือยังคงกุมขมับเอาไว้อยู่ เสี่ยวหลันแม้จะงงนิดหน่อยแต่ก็เปิดร้านค้าจ่ายค่าประสบการณ์แลกเสร็จสรรพ ขวดยาขนาดเล็กก็มาอยู่ในมือของจ้าวอวี้

“นานแล้วเหมือนกันนะครับเนี่ยที่โฮสต์ไม่ได้ใช้ยาปรับอารมณ์”ยาปรับอารมณ์นั้นมีไว้ให้กับเจ้าหน้าที่ที่เพิ่งเสร็จจากภารกิจแล้วยังไม่สามารถจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้ ซึ่งโฮสต์ของมันก็ไม่ได้ใช้มานานแล้ว เพราะผ่านภารกิจมาหลายโลกความเฉยชาด้านอารมณ์จึงมากขึ้น เรียกได้ว่าโฮสต์ของมันไม่อินกับอะไรแบบนี้มานานมากแล้ว

จ้าวอวี้ดื่มยานั่น เขารู้สึกสงบกว่าตอนแรกมากนัก เขาไม่คิดจริงๆนะว่าตัวเองจะมาตกม้าตายง่ายแบบนี้ อยากจะด่าตัวเองว่าไอ้โง่สักหลายพันครั้ง แต่ไม่อยากพูดโกหกเลยไม่ด่าดีกว่า

“พอกันทีกับไอ้งานจับบัคบ้าบอนี่ ผมไม่ทำแล้วไม่ใช่หน้าที่”

ใช่ มันไม่ใช่หน้าที่ของจ้าวอวี้มาตั้งแต่แรก เดิมทีเขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่คอยปรับแต่งเนื้อเรื่องใหม่ต่างหาก พอต้องมาระวังตัวไม่ให้oocก็เป็นเรื่องลำบากสำหรับเขามากทีเดียว

“ขอกลับไปทำงานเดิมอีก100โลกดีกว่าต้องไปร่วมโลกเครียดๆกับเจ้าบัคบ้านั่น”

“โฮสต์ครับ ร่าเริงหน่อยสิ ออกไปเที่ยวกันดีกว่า”คำเชิญชวนหลอกล่อเรื่องเที่ยวยังคงใช้ได้ผลกับจ้าวอวี้เสมอ  

พวกเขาทั้งสองพากันออกมาสวนสาธารณะ ที่นั่นมีรุ่นน้องมากมายที่เคยเห็นหน้าและไม่เคยเห็นวนเวียนเข้ามาทักทาย หนึ่งในนั้นมีเยว่ซิน รุ่นน้องระดับเอคลาสที่กำลังเลื่อนขั้นเป็นเอสคลาส พวกเขาเจอกันในภารกิจโลกหนึ่งโดยบังเอิญ ทำให้หลังจากนั้นพวกเขาก็ติดต่อกันมาเรื่อยๆ

“เป็นยังไงบ้างครับ พี่เซียว ไม่ได้เจอกันนานเลย”เยว่ซินเอ่ยทักเขา จ้าวอวี้ยิ้มเหนื่อยๆเดินเข้ามาหาเยว่ซินที่กำลังนั่งพักอยู่ในศาลากลางน้ำ

“เหนื่อยเป็นบ้า เครียดสุดๆ แถมภารกิจยังไม่สำเร็จอีก”จ้าวอวี้หน้าบึ้ง เดินลงไปนั่งตรงข้ามคู่สนทนาด้วยท่าทางอ่อนแรง ก่อนจะสาธยายเรื่องทั้งหมดในรุ่นน้องของตัวเองฟัง

“ถ้าอย่างนั้นก็แย่เลยนะครับ แล้วระบบแม่ว่ายังไงบ้างเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ยังติดต่อไม่ได้เลยน่ะสิ เห็นว่าเซิร์ฟเวอร์ล่ม”จ้าวอวี้เอ่ยเสียงขุ่น เยว่ซินที่ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย...นั่นสิพี่เซียวไม่ได้อยู่ในนั้นนี่นา

“ระบบล่ม...”เสี่ยวหลันเริ่มเหงื่อตก มันคิดว่าเยว่ซินคงเอ๊ะใจในอะไรบางอย่าง มันหวังอย่างยิ่งว่าคงไม่ใช่เรื่องนั้นนะ “แต่ว่าล่าสุดเห็นว่าระบบแม่ละ...”

“โฮสต์ครับ! มีการแจ้งเตือนใหม่เรียกให้โฮสต์ไปพบที่ศูนย์บัญชาการใหญ่ครับ”เสี่ยวหลันโพล่งขึ้นขัดประโยคของเยว่ซิน มันรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่มีคนเรียกตัวโฮสต์ของมันพอดี

“เฮ้อ จิกหัวใช้กันเป็นทาสจริงๆ ไม่ไหวๆ”จ้าวอวี้บ่นเป็นคนแก่

“สู้ๆนะครับพี่ หวังว่าจะได้เจอกันในภารกิจหน้า”เยว่ซินยิ้มส่งจ้าวอวี้ที่ถูกลากตัวด่วน

คนงามติดหนึ่งในห้าของชายงามแห่งโลกใหญ่ถอนหายใจ ดวงตาคมหวานเงยขึ้นสบกับระบบคู่หูของตัวเอง

“เลยไม่ได้บอกพี่เซียวเลยว่าระบบแม่ล่มเพราะถูกแฮกข้อมูล”นี่เป็นข่าวจากวงในเท่านั้นที่รู้ แม้แจ้งเตือนระบบแม่จะชี้แจงว่าเป็นแค่การลาพักร้อน แต่ว่าจริงๆแล้วระบบแม่ต้องเซฟตัวเองด้วยการปิดระบบให้ล่ม ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเจ้าหน้าที่ทุกคน

“อย่าเครียดไปเลยครับโฮสต์ ยังไงแฮกเกอร์คนนั้นก็ไม่ได้อะไรไปอยู่ดี”

“ก็แค่อยากบอกพี่เซียวเอาไว้น่ะ วันนั้นพี่เซียวไปทำภารกิจเลยไม่ได้ร่วมประชุมลับ คิดว่าพี่เขาคงยังไม่รู้เรื่องนี้”

“เดี๋ยวคุณหยางก็คงบอกเองครับ”

“นั่นน่ะสินะ ยังไงไปที่นั่นก็ต้องได้พบกับพี่หยางอยู่แล้ว”เยว่ซินยิ้มออกมาอย่างโล่งอก คนที่มีใบหน้าสวยกว่าผู้หญิงจึงยังคงทอดอารมณ์ชมธรรมชาติ และฝากความหวังในการแจ้งข่าวไปให้ไป๋หยางหยาง

...แต่ดูเหมือนคนงามจะลืมอะไรไปบางอย่าง

...ไป๋หยางหยางมนุษย์ที่มีความจำสั้นกว่าปลาทอง เผลอๆจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าระบบแม่ล่มเพราะอะไร

_____________

เย่ จบแล้วโลกหนึ่ง ถึงจะจบไปอย่างมึนๆงงก็เถอะ555

หวังว่าโลกสองจะไม่มึนแบบนี้ อยากเขียนโมเม้นต์หวานแล้ว

เดี๋ยวว่าจะเปิดโหวตว่าโลกต่อไป ไปไหนกันดี ช่วยกันโหวตด้วยนะคะ

_____________

น้องเยว่ซินผู้ฝากความหวังไว้กับปลาทอง

"หงึ ผมโดนเจ้าบัคบ้านั่นฆ่า เจ็บใจมากเลยครับ//ทำหน้างุ้ยๆ"