ตอนที่ 21 : ARCIII : ไฮเดรนเยียสีขาว-1-
บทที่1
“ภารกิจที่1534 ไม่สำเร็จ ขอแสดงความเสียใจด้วย คุณไม่สามารถจับบัคที่เป็นเป้าหมายเอาไว้ได้ แต่ภารกิจรองสำเร็จ รางวัลคือประสบการณ์จำนวนXXXXXXXXX”
จ้าวอวี้เหลือบไปมองเสี่ยวหลันที่สรุปผลภารกิจด้วยสายตาว่างเปล่า
“ระบบแม่...แทรกแซงเสี่ยวหลันอยู่ใช่ไหม”จ้าวอวี้ตัดสินใจถาม ดวงตาของเสี่ยวหลันยังคงเป็นสีแดงกร่ำ
“เจ้าหน้าที่เซียวจ้าวอวี้มีอะไรอย่างนั้นเหรอ”เสียงโมโนโทนที่ชวนหงุดหงิด ฟังกี่ครั้งก็ยังขัดหู จ้าวอวี้ตัดสินใจยืนขึ้น เอาตัวไปพิงริมหน้าต่างกอดอกมองวิวทิวทัศน์ของโลกใหญ่
“จำตอนที่เราเจอกันวันแรกได้ไหม ตอนนั้นคุณบังคับให้ผมลบความทรงจำใช่ไหม”
“มันเป็นกฎ”
“แล้วบัคตัวนั้น มีที่มาที่ไปใช่ไหม”เขารู้สึกสงสัยตั้งแต่ภารกิจรองเฮงซวยนั่น ไหนจะความทรงจำแปลกๆที่เขาเพิ่งเห็น...บัคตัวนั้นต้องเคยรู้จักเขาในอดีต
“ใช่ มันคือสัญญาที่อีกฝ่ายทำไว้กับทางโลกใหญ่ แต่นี่ยังไม่ใช่เวลาที่เจ้าหน้าที่จะต้องรู้”
“ไม่ต้องรู้? ทั้งๆที่ผมต้องไปคอยตามจับเขา แต่ไม่คิดจะให้ผมรู้อะไรเลยงั้นเหรอ!”จ้าวอวี้หันกลับมาเขม่นตาใส่ระบบแม่ในร่างเสี่ยวหลัน เขาตะคอกเสียงดังจนระบบแม่ถอนหายใจออกมาอย่างระอา
“เจ้าหน้าที่จำเอาไว้ ในโลกใหญ่ไม่ได้มีระบบแม่ที่คอยดูแลระบบแค่ชุดข้อมูลเดียว ระบบแม่มีหลายโปรแกรมและหลายผู้สร้าง ระวังตัว และอย่ารู้เยอะไปมากกว่านี้จะดีกับตัวเจ้าหน้าที่มากกว่า”
“ผมสับสนไปหมดแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมกันแน่ มันวุ่นวายและปวดหัวตั้งแต่เจอบัคตัวนั้น”จ้าวอวี้ขมวดคิ้ว คำตอบของระบบแม่ไม่ได้ช่วยให้เขาคลายความหงุดหงิดเลยสักนิด
“ตามจับบัคตัวนั้น ค้นหาความทรงจำ คำตอบทุกอย่างที่อยากรู้อยู่ในความทรงจำนั่น”เอ่ยจบเสียงโมโนโทนก็หายเงียบไป เสี่ยวหลันกลับมามีดวงตาสีฟ้าเช่นเดิม
“โฮสต์เกิดอะไรขึ้น ทำไมระบบแม่ถึงแทรกแซงนานกว่าปกติล่ะครับ”เสี่ยวหลันเอ่ยถาม จ้าวอวี้ไม่ได้ตอบอะไรเขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“โฮสต์ครับ โฮสต์ดูอารมมณ์ไม่ดีเลย เอายาปรับอารมณ์หน่อยไหมครับ หรือจะออกไปหาเพื่อนฝูงดี”ระบบน้อยเสนอเมื่อเห็นว่าโฮสต์ของตนมีสีหน้าเคร่งเครียด
จ้าวอวี้ล้มตัวลงก่อนจะเอ่ย “ไม่เป็นไร เชื่อเถอะว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงระบบแม่คงส่งผมไปทำงานอีกตามเคย สู้เก็บแรงไว้นอนจะดีกว่า”
“ครับ โฮสต์นี่ฉลาดจริงๆ”
“หงอยเลยสิ”จ้าวอวี้นอนราบลงกับเตียง ตบลงที่อกตัวเองเบาๆ เสี่ยวหลันรู้งานรีบบินรี่มาแผละอยู่กลางอกทันที จ้าวอวี้หัวเราะน้อยๆก่อนจะจะลูบขนระบบประหนึ่งลูกแมวตัวน้อย
“ระบบเสียใจ ระบบไม่ได้ช่วยเหลืออะไรโฮสต์เลย”เสี่ยวหลันมุดลงกับอก เอ่ยเสียงอ่อยๆ “ถ้าเป็นระบบอื่นๆคงช่วยให้คำปรึกษาโฮสต์ได้มากกว่านี้ แต่ระบบไม่ค่อยรู้เรื่อง ทำงานก็ช้า แถมยังไม่ทันเหตุการณ์ด้วย”
“เสี่ยวหลัน จำตอนแรกที่พวกเราเจอกันได้ไหม”
“จำได้ครับ”
“ตอนนั้นนายตัวนิดเดียวเอง เป็นระบบตัวเท่าฝ่ามือที่เอาแต่พูดเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ”จ้าวอวี้เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม มือบางยังคงลูบขนสีขาวเรื่อยๆ “แต่ว่าตอนนั้นก็มีแค่นายที่อยู่เคียงข้างผม ในโลกที่ผมไม่รู้จัก มีแค่นายที่คอยบอกว่าผมควรทำอะไร”
“มันเป็นสิ่งที่ระบบต้องทำนี่ครับ แต่ดูโฮสต์ตอนนี้สิ ทันข่าวสารบ้านเมืองมากกว่าระบบอีก”คำประชดแสนน่าเอ็นดูทำให้จ้าวอวี้กลั้วหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา
“ตอนนั้นผมแย่มากเลยใช่ไหม หมายถึงสภาพจิตใจ”
“ครับ ตอนนั้นโฮสต์แทบจะไม่ฟังที่ระบบพูดเลย ภารกิจแรกโฮสต์ทำพลาดจนตายก่อนที่ภารกิจจะสำเร็จ ระบบจำได้”
“นั่นน่ะสิ ตอนนั้นมีระบบที่ไหนไม่รู้แอบไปร้องไห้อยู่ตรงมุมห้อง”
“ระบบเป็นชุดข้อมูลไม่มีน้ำตาหรอกนะครับ แต่ระบบเสียใจจริงๆ เสียใจเหมือนตอนนี้ที่ช่วยอะไรโฮสต์ไม่ได้เลย”ความสามารถเดียวของมันก็คือการเปิดโหมดมิติเวลา เป็นความสามารถที่ระบบอื่นๆทำไม่ได้ แต่ความสามารถนี้ก็แลกมากับข้อจำกัดหลายอย่าง ที่บางครั้งมันก็รู้สึกว่าตัวมันเป็นภาระมากกว่าระบบช่วยเหลือ
จุ๊บ
จ้าวอวี้ประทับริมฝีปากลงบนขนนุ่ม เสี่ยวหลันหลับตาพริ้ม นานๆทีมันกับโฮสต์จะได้มีช่วงเวลาแบบนี้ ไม่รู้ว่าอะไรไปกระตุ้นโฮสต์ของมันให้อยากรื้อฟื้นความหลังต่างๆ แต่ก็ดีแล้ว ดีกว่าเอาแต่หัวร้อนระบบแม่ทั้งที่ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้
“ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดนะ”
“อย่าพูดเหมือนเราจะจากกันแบบนั้นสิครับ ระบบถูกสร้างมาเพื่อโฮสต์นะ พวกเราไม่มีวันแยกจากกัน”
“อือ”...สิ่งเดียวที่เขากลัว คือหากเขาได้ความทรงจำในอดีตคืนมาทั้งหมด เขากลัวเหลือเกินว่า...
...ตัวตนของเขาในตอนนี้จะหายไป
เป็นอีกครั้งที่จ้าวอวี้รู้สึกว่าตัวเองโดนระบบแม่เล่นอีกแล้ว หลังจากเก็บตัวมาสามวันก็พบว่าเขายังคงนั่งกินนอนกินอยู่ในโลกใหญ่ เขาสัมผัสได้ถึงความกวนตีนขั้นสูงสุด
“ดูเหมือนศูนย์บัญชาการจะอยากถูกเผาจริงๆสินะ”จ้าวอวี้หัวร้อนอีกครั้ง คราวนี้เขาอุตส่าห์เตรียมตัวเตรียมใจไปทำงานเลยไม่ออกไปเจอะเจอใคร แต่ดูสิ่งที่ระบบแม่ทำกับเขาสิ
WTF
“โฮสต์ใจเย็นๆนะครับ ไหนๆแล้วพวกเราออกไปเยี่ยมคุณไป๋ดีไหมครับ หรือจะไปหาคุณเยว่ซินก็ได้”
“เอางั้นก็ได้”จ้าวอวี้อาบน้ำแต่งตัว แอบเหลือบมองกระจกที่ตัวเองไม่ได้ใช้มาหลายปี ก่อนที่รอยยิ้มน้อยๆจะโผล่ขึ้นมาสะท้อนผ่านกระจกบานใหญ่ ต้องเป็นเพราะความทรงจำบ้านั่นแน่ๆ
เขาหยิบหมวกหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ทันที่เขาเปิดประตูเตรียมก้าวออกจากห้อง ประโยคเฮงซวยก็ดังขึ้นมาราวกับรออยู่นานแล้ว
“ ติ๊ด ติ๊ด ข้อความเร่งด่วนจากระบบแม่ ขอให้เจ้าหน้าที่เซียวจ้าวอวี้รับภารกิจด่วน รับภารกิจด่วน ระบบแม่จะส่งเจ้าหน้าที่ไปใน 3 2 ...”
เขาอยากจะกรี๊ดอัดหน้าระบบแม่จังเลย
“...1 ขอให้โชคดี เจ้าหน้าที่จ้าวอวี้”
“ทำไมถึงเฮงซวยได้เสมอต้นเสมอปลายขนาดนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
จ้าวอวี้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังนอนอุตุอยู่ในเตียงกว้างหลังใหญ่ที่ถูกปูด้วยฟูกนุ่มนิ่ม
“เหอะ ห้องอย่างกับเจ้าหญิง”จ้าวอวี้เอ่ยปากวิจารณ์ เสี่ยวหลันดูจะชอบมันมากถึงได้ดีดตัวไปมาบนเตียง ดูท่าจบโลกนี้เขาคงต้องเปลี่ยนไปหาซื้อฟูกใหม่ ถือว่าเป็นของขวัญปลอบใจระบบขี้ใจน้อย
“เสี่ยวหลันขอข้อมูลโลกนี้ด้วย”
“โลกใบนี้มีชื่อว่า ไฮเดรนเยียสีขาว สังกัดภายใต้ระบบนายเอก หมวดBL ร่างของโฮสต์ตอนนี้คือซินเซียร์ เป็นนายเอกของโลกนี้ครับ เรื่องราวของโลกนี้คือ...”
ก๊อก ก๊อก
ระบบยังเอ่ยทันไม่จบเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จ้าวอวี้หันไปมองก่อนจะบอกให้คนข้างนอกเข้ามา เขามองไปทางประตูนิ่งแต่สุดท้ายก็ไม่พบว่ามีใครเปิดเข้ามา
จ้าวอวี้หันไปมองสบตากับเสี่ยวหลัน ก่อนที่เขาจะตวัดกองผ้าห่มออกแล้วเดินไปทางต้นเสียง เขาตัดสินใจเปิดประตูออก แต่ก็ไม่พบใครที่อยู่หลังประตูบานนั้น
หมับ
แรงจับเบาๆที่ขาทำให้เขาก้มลงไปมอง สิ่งมีชีวิตที่สูงกว่าหัวเข่าเขานิดหน่อยกำลังใช้มือนึงขยุ้มขากางเกงของเขา อีกมือใช้ดูดนิ้วดังจ๊วบๆ ข้างตัวเด็กน้อยมีตุ๊กตากระต่ายสีขาวนอนแบ่บอยู่
ดวงตากลมโตของเด็กน้อยช้อนขึ้นมาสบกับดวงตาของจ้าวอวี้ ทันทีที่ปากเล็กๆนั่นเอ่ยออกมา จ้าวอวี้ก็คล้ายว่าตัวเองกำลังจะเป็นลม
“หม่าม๊าครับ หนูหิวแล้ว”
ใครก็ได้บอกทีว่านี่ไม่ใช่โลกmpreg(โลกที่ผู้ชายท้องได้) โลกที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงการปฏิบัติภารกิจมาตลอด ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยมาโลกนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะเขาสามารถเลือกภารกิจได้เอง ตัวเขาที่ไม่รู้วิธีรับมือเด็กและไม่อยากท้องป่องทั้งที่เป็นผู้ชาย จึงไม่เคยเลือกโลกmregเลย
“ตาหนู เป็นลูกเต้าเหล่าใครเนี่ย”จ้าวอวี้พยายามไม่เอาความคิดด้านลบของตัวเองมาพัวพัน บางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นลูกของญาติ ของพี่สาวน้องชายคนไหนของเขาก็ได้
“หงึ หม่าม๊า หนูหิว”เด็กนั่นเริ่มเบ้หน้าเบ้ตา จ้าวอวี้ยิ่งหน้าเสีย กลัวเด็กตรงหน้าปล่อยโฮจนเรียกชาวบ้านชาวช่องมาดู เขาตัดสินใจคว้าตัวเจ้าเด็กก่อนจะหอบเข้ามาในห้องนอน เขาหันขวับไปทางเสี่ยวหลัน
“เสี่ยวหลันขอเนื้อเรื่องด่วนที่สุด”
“เอ่อ...ครับ โลกนี้เป็นโลกmpregจริงๆครับโฮสต์ และเด็กที่อยู่ในอ้อมกดของโฮสต์ก็คือลูกของโฮสต์ในโลกนี้ อันที่จริงระบบพอจะรู้แล้วว่าทำไมระบบแม่ถึงรอเวลาหลายวันกว่าจะส่งพวกเรามา...คือโฮสต์ครับ ตั้งสติดีๆนะครับ”
“อะไร มันจะมีอะไรน่าตกใจกว่าการมีลูกโตเท่าหัวเข่าเหรอเสี่ยวหลัน”จ้าวอวี้รู้สึกงุดเงี้ยว เขาก้มลงไปมองเจ้าเด็กที่มองเขาตาแป๋วอยู่
“เนื้อเรื่องก็คือซินเซียร์พบรักกับลูคัสครั้งแรกที่มหาลัย ถูกพระเอกของเรื่องตามจีบจนกระทั่งได้คบกันครับ แต่ด้วยทางบ้านของนายเอกและพระเอกเป็นศัตรูกัน จึงมีการขัดขวางไม่ให้ทั้งสองคบกัน พระเอกนายเอกถูกแยกจนเวลาผ่านไปประมาณ5ปีพวกเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง นายเอกที่ทำบริษัทออกแบบเสื้อผ้าเล็กๆของตัวเองร่วมงานกับพระเอกที่เป็นเจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่...ทั้งสองกลับมารักกันอีกครั้ง เจอนางร้าย พระรอง ฝ่าฟันอุปสรรครักกันชั่วนิรันดร์ครับ”
“เดี๋ยวสิระบบ ให้เล่าแบบย่อๆแต่นี่มันย่อไปไหม”จ้าวอวี้ถามเสียงหลง นี่อาจเป็นเนื้อเรื่องที่สั้นที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา “แล้วเจ้าหนูนี่โผล่มาจากไหนของเนื้อเรื่อง”
“นั่นล่ะครับประเด็น โฮสต์...เราไม่จำเป็นต้องรู้เนื้อเรื่องอะไรทั้งนั้นล่ะครับ”เสี่ยวหลันมีสีหน้าย่ำแย่ยามต้องเอ่ยประโยคถัดไป
“...เสี่ยวหลัน ทำไมผมมีลางสังหรณ์ไม่ดี”
“ครับ ไม่ดีจริงๆ เพราะชีวิตในตอนนี้ของโฮสต์เป็นชีวิตหลังจากเนื้อเรื่องจบลงแล้วครับ”
________________________
ตอนนี้มันก็จะห้วนๆสั้นๆงงๆประสาคนที่ติดจอยแล้วคิดได้แต่คำพูดนะคะTT
เดี๋ยวถ้าว่างจะกลับมาเกลาอีกที
ปล.ไม่รู้บอกไปรึยังนะคะว่าเรื่องนี้เสี่ยวหลันเป็นพระเอก
-----นี่คุมแม่----
-----นี่คุมลูก-----
ไหนใครเดาหน้าอิพ่อได้แล้วยกมือขึ้นนนนนนนนน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
//ยกมืคนแรก